De Baum, L. Frank (Lyman Frank), 1856–1919 Ilustr'it'a de Neill, John R. (John Re'a), 1877–1943 Traduk'it'a el la Angl'a al Esperant'o de Broadribb, Donald (Donald Richard), 1933– Unu'e el'don'it'a en la Angl'a kiel The Emerald City of Oz de Reilly & Britton, 1910.
Unu'e el'don'it'a en Esperant'o de Bookleaf Publishing, 1997. Vid'u http://www.poboxes.com/bookleaf/ Ĉi tiu traduk'o kopi'rajt'a © 1997 Donald Broadribb. Ĉi tiu el'don'o est'as korekt'it'a versi'o, juni'o 2000.
La ilustr'aĵ'o'j kaj aranĝ'o de ĉi tiu el'don'o laŭ'ebl'e plej konform'as al tiu'j de la original'a Angl'a el'don'o de 1910. La liter'tip'o est'as 14 sur 18 pkt Elegant Garamond.
Ebl'e mi dev'us agnosk'i sur la titol'paĝ'o ke ĉi tiu libr'o est'as verk'it'a “De L. Frank Baum kaj li'a'j korespond'ant'o'j,” ĉar mi util'ig'is mult'a'j'n sugest'o'j'n esprim'it'a'j'n al mi en leter'o'j de infan'o'j. Foj'e mi ver'e imag'is mi'n “aŭtor'o de fe'rakont'o'j,” sed nun mi est'as nur redaktor'o aŭ person'a sekretari'o por ar'o da jun'ul'et'o'j kiu'j pet'as ke mi teks'u ili'a'j'n ide'o'j'n en la faden'o'j'n de mi'a'j rakont'o'j.
Tiu'j ide'o'j oft'e est'as lert'a'j. Ili ankaŭ est'as logik'a'j kaj interes'a'j. Do mi util'ig'is ili'n kiam ajn mi pov'is trov'i oportun'o'n, kaj est'as just'e ke mi agnosk'u mi'a'n ŝuld'o'n al mi'a'j amik'et'o'j.
Nu, kia'n imag'pov'o'n hav'as tiu'j infan'o'j! Kelk'foj'e mi'n ver'e mir'ig'as ili'a'j aŭdac'o kaj geni'ec'o. Nepr'e ne est'os mank'o de aŭtor'o'j de fe'rakont'o'j dum la est'ont'ec'o. Mi'a'j leg'ant'o'j ordon'is al mi kio'n far'i pri Doroteo, kaj Onkl'in'o Em kaj Onkl'o Henrik'o, kaj mi obe'is. Ili ankaŭ don'is al mi mult'a'j'n tem'o'j'n kiu'j'n mi pri'skrib'u est'ont'e: sufiĉ'e, efektiv'e, por okup'i mi'n dum'long'e. Mi mult'e fier'as pri tiu alianc'o. La infan'o'j am'as ĉi tiu'j'n rakont'o'j'n ĉar la infan'o'j help'is ili'n kre'i. Mi'a'j leg'ant'o'j sci'as kio'n ili vol'as kaj kompren'as ke mi pen'as kontent'ig'i ili'n. La rezult'o est'as tre kontent'ig'a al la el'don'ist'o'j, al mi, kaj (mi est'as tut'e cert'a) al la infan'o'j.
Mi esper'as, kar'ul'o'j, ke pas'os long'a temp'o antaŭ ol ni dev'os nul'ig'i ni'a'n partner'ec'o'n.
L. F RANK B AUM .
Coronado, 1910
La Reĝ'o de la Knomoj est'is koler'em'a, kaj tiu'okaz'e li est'is tre mal'agrabl'a. Ĉiu for'ten'is si'n de li, eĉ li'a Ĉef'serv'ist'o Kalik'o.
Tial la Reĝ'o frenez'e furioz'ad'is tut'e sol'a, marŝ'ant'e tie'n kaj re'e'n en si'a juvel'kovr'it'a kavern'o kaj far'iĝ'ant'e ĉiam pli koler'a. Subit'e li ek'memor'is ke tut'e ne distr'as est'i koler'a se oni ne hav'as tim'ig'at'o'n mizer'ig'ebl'a'n, do li kur'is al si'a grand'a gong'o kaj son'ig'is ĝi'n kiel ebl'e plej laŭt'e.
En'ven'is la Ĉef'intendant'o, pen'ant'e ne montr'i al la Reĝ'o de la Knomoj kiom li tim'as.
“Send'u la Ĉef'konsil'ist'o'n ĉi tie'n!” kri'is la koler'a monark'o.
Kalik'o el'kur'is tiel rapid'e kiel li'a'j mal'dik'a'j krur'o'j pov'is port'i li'a'n dik'a'n rond'a'n korp'o'n, kaj baldaŭ la Ĉef'konsil'ist'o en'ir'is la kavern'o'n. La Reĝ'o sulk'is si'a'n frunt'o'n kaj dir'is al li: “Mi'n mult'e embaras'as la perd'iĝ'o de mi'a Magi'a Zon'o.
Preskaŭ konstant'e mi vol'as far'i i'o'n magi'a'n, kaj trov'as ke mi ne pov'as ĉar for'est'as la Zon'o. Tio koler'ig'as mi'n, kaj kiam mi est'as koler'a mi ne pov'as est'i feliĉ'a. Nu, kio'n vi konsil'as?”
“Kelk'a'j person'o'j,” dir'is la Ĉef'konsil'ist'o, “ĝu'as est'i koler'a'j.”
“Sed ne sen'paŭz'e,” deklar'is la Reĝ'o. “Est'i koler'a de temp'o al temp'o est'as ver'e tre ĝu'ig'e, ĉar tio mizer'ig'as ali'a'j'n person'o'j'n. Sed est'i koler'a maten'e, tag'mez'e, kaj nokt'e, kiel mi, far'iĝ'as monoton'e kaj ne'ebl'ig'as ke mi i'a'n ali'a'n plezur'o'n hav'u en la viv'o. Nu, kio'n vi konsil'as?”
“Nu, se vi koler'as ĉar vi vol'as far'i magi'aĵ'o'j'n kaj ne pov'as, kaj se vi vol'as tut'e ne far'iĝ'i koler'a, mi konsil'as ke vi ne vol'u far'i magi'aĵ'o'j'n.”
Aŭd'int'e tio'n la Reĝ'o kun furioz'a mien'o gap'eg'is si'a'n Konsil'ist'o'n kaj tir'is si'a'n propr'a'n long'a'n blank'a'n barb'o'n ĝis li tiel fort'e tir'is ĝi'n ke li kri'is pro dolor'o.
“Vi est'as stult'ul'o!” li kri'is.
“Mi divid'as tiu'n honor'o'n kun vi'a Moŝt'o,” dir'is la Ĉef'konsil'ist'o.
La Reĝ'o muĝ'is pro koler'eg'o kaj stamf'is per si'a pied'o.
“Ho, vi, mi'a'j gard'ist'o'j!” li kri'is. “Ho” en la reĝ'a vort'ar'o signif'as “Ven'u.” Do, kiam la gard'ist'o'j hois, la Reĝ'o dir'is al ili: “Pren'u ĉi tiu'n Ĉef'konsil'ist'o'n kaj for'ĵet'u li'n.”
Do la gard'ist'o'j pren'is la Ĉef'konsil'ist'o'n, kaj lig'is li'n per ĉen'o'j por ke li ne barakt'u, kaj for'ĵet'is li'n. Kaj la Reĝ'o paŝ'ad'is tie'n kaj re'e'n en si'a kavern'o, pli koler'e ol antaŭ'e.
Fin'e li kur'is al si'a grand'a gong'o kaj son'eg'ig'is ĝi'n kvazaŭ fajr'alarm'il'o'n. Kalik'o re'aper'is, trem'ant'e kaj blank'a pro tim'o.
“Al'port'u mi'a'n pip'o'n!” kri'eg'is la Reĝ'o.
“Vi jam hav'as vi'a'n pip'o'n, Moŝt'o,” respond'is Kalik'o.
“Do al'port'u mi'a'n tabak'o'n!” muĝ'is la Reĝ'o.
“La tabak'o est'as en vi'a pip'o, Moŝt'o,” respond'is la Intendant'o.
“Do al'port'u ard'ant'a'n karb'er'o'n de la forn'eg'o!” ordon'is la Reĝ'o.
“La tabak'o jam ard'as, kaj vi'a Moŝt'o jam fum'as vi'a'n pip'o'n,” respond'is la Intendant'o.
“Nu, efektiv'e tiel!” dir'is la Reĝ'o, kiu jam est'is forges'int'a tiu'n fakt'o'n; “sed est'as tre mal'ĝentil'e memor'ig'i mi'n pri tio.”
“Mi est'as mal'nobl'a, mizer'a fi'ul'o,” deklar'is la Ĉef'intendant'o, humil'e.
La Reĝ'o de la Knomoj pov'is el'pens'i neni'o'n pli'a'n dir'ind'a'n, do li fum'ad'is si'a'n pip'o'n kaj marŝ'ad'is tie'n kaj re'e'n en la ĉambr'o. Fin'e li memor'is kiom koler'a li est'as, kaj kri'is: “Kiel vi aŭdac'as, Kalik'o, est'i tiel kontent'a kiam vi'a monark'o est'as mal'feliĉ'a?”
“Kio mal'feliĉ'ig'as vi'n?” demand'is la Intendant'o.
“Mi perd'is mi'a'n Magi'a'n Zon'o'n. Knab'in'et'o nom'at'a Doroteo, kiu est'is ĉi tie kun Ozma de Oz, ŝtel'is mi'a'n Zon'o'n kaj for'port'is ĝi'n kun si,” dir'is la Reĝ'o, grinc'ant'e si'a'j'n dent'o'j'n pro furioz'eg'o.
“Ŝi kapt'is ĝi'n dum laŭ'regul'a batal'o,” Kalik'o kuraĝ'is dir'i.
“Sed mi vol'as ĝi'n! Mi dev'as hav'i ĝi'n! Du'on'o de mi'a potenc'o for'ir'is kun tiu Zon'o!” muĝ'is la Reĝ'o.
“Vi dev'os ir'i al la Land'o Oz por re'hav'i ĝi'n, kaj vi'a Moŝt'o neniel pov'os ir'i al la Land'o Oz,” dir'is la Intendant'o, osced'ant'e ĉar li jam deĵor'is naŭ'dek-ses hor'o'j'n, kaj dorm'em'is.
“Kial ne?” demand'is la Reĝ'o.
“Ĉar est'as mort'ig'a dezert'o tut'e ĉirkaŭ tiu fe'land'o, kiu'n neni'u pov'as trans'ir'i. Vi sci'as tiu'n fakt'o'n sam'e bon'e kiel mi, Moŝt'o. Forges'u la perd'it'a'n Zon'o'n. Vi ankoraŭ hav'as mult'e da potenc'o, ĉar vi reg'as ĉi tiu'n sub'ter'a'n regn'o'n kiel tiran'o, kaj mil'o'j da Knomoj obe'as vi'a'j'n ordon'o'j'n. Mi konsil'as ke vi trink'u glas'o'n da fand'it'a arĝent'o, por trankvil'ig'i vi'a'j'n nerv'o'j'n, kaj en'lit'iĝ'u.”
La Reĝ'o ek'pren'is grand'a'n rubi'o'n kaj ĵet'is ĝi'n je la kap'o de Kalik'o. La Intendant'o klin'is si'n por evit'i la pez'a'n juvel'o'n, kiu frap'eg'is la pord'o'n tuj super li'a mal'dekstr'a orel'o.
“Ne plu vid'iĝ'u! Mal'aper u! For'ir'u—kaj al'send'u General'o'n Blug,” kri'eg'is la Reĝ'o de la Knomoj.
Kalik'o hast'e for'ir'is, kaj la Reĝ'o de la Knomoj stamf'ad'is tie'n kaj re'e'n ĝis la General'o de li'a'j arme'o'j aper'is.
Tiu Knomo est'is ĉie kon'at'a kiel terur'a batal'ist'o kaj kruel'a, sen'kompat'a komand'ist'o. Li hav'is kvin'dek mil Knomajn soldat'o'j'n, ĉiu'j bon'e trejn'it'a'j, kiu'j tim'is neni'o'n escept'e de si'a rigor'a mastr'o. Tamen General'o Blug iom'et'e mal'trankvil'is kiam li al'ven'is kaj vid'is kiom koler'a est'as la Reĝ'o de la Knomoj.
“Ha! Do jen vi!” kri'is la Reĝ'o.
“Tiel est'as,” dir'is la General'o.
“Marŝ'ig'u vi'a'n arme'o'n tuj al la Land'o Oz, kapt'u kaj detru'u la Smerald'a'n Urb'o'n, kaj re'port'u al mi mi'a'n Magi'a'n Zon'o'n!” muĝ'is la Reĝ'o.
“Vi frenez'as,” trankvil'e respond'is la General'o.
“Kio? Kio? Kio?” Kaj la Reĝ'o de la Knomoj ĉirkaŭ'danc'is sur la pint'o'j de si'a'j pied'fingr'o'j, pro si'a koler'eg'o.
“Vi ne kompren'as kio'n vi dir'as,” daŭr'ig'is la General'o, sid'iĝ'ant'e sur grand'a'n ĉiz'it'a'n diamant'o'n. “Mi konsil'as ke vi star'u en angul'o kaj kalkul'u ĝis ses'dek antaŭ ol de'nov'e parol'i. Ebl'e ĝis tiam vi far'iĝ'os pli mal'frenez'a.”
La Reĝ'o ĉirkaŭ'rigard'is por trov'i i'o'n ĵet'ebl'a'n kontraŭ General'o'n Blug, sed ĉar neni'o est'is ĉe'man'a li komenc'is pens'i ke ebl'e la vir'o prav'as kaj li mem parol'is mal'saĝ'e.
Do li nur ĵet'is si'n en si'a'n scintil'ant'a'n tron'o'n kaj klin'is si'a'n kron'o'n sur si'a'n orel'o'n kaj bukl'ig'is si'a'j'n pied'o'j'n sub si'n kaj gap'is malic'e al Blug.
“Unu'e,” dir'is la General'o, “ni ne pov'as marŝ'i trans la mort'ig'a'n dezert'o'n al la Land'o Oz; kaj se ni ja pov'us, la Reg'ant'o de tiu land'o, Princ'in'o Ozma, hav'as cert'a'j'n fe'pov'o'j'n kiu'j sen'help'ig'us mi'a'n arme'o'n. Se vi ne perd'us vi'a'n Magi'a'n Zon'o'n ni ebl'et'e pov'us venk'i Ozman; sed la Zon'o mank'as.”
“Mi vol'as ĝi'n!” kri'is la Reĝ'o. “Mi dev'as hav'i ĝi'n.”
“Nu, do, ni pen'u saĝ'e re'akir'i ĝi'n,” respond'is la General'o. “La Zon'o'n kapt'is knab'in'et'o nom'at'a Doroteo, kiu loĝ'as en Kansas, en Uson'o.”
“Sed ŝi post'las'is ĝi'n en la Smerald'a Urb'o, kun Ozma,”
deklar'is la Reĝ'o.
“Kiel vi sci'as tio'n?” demand'is la General'o.
“Spion'o mi'a, Merl'o, super'flug'is la mort'ig'a'n dezert'o'n al la Land'o Oz, kaj vid'is la Magi'a'n Zon'o'n en la palac'o de Ozma,” respond'is la Reĝ'o ĝem'e.
“Nu, tio don'as al mi ide'o'n,” dir'is General Blug, pens'em'e. “Ekzist'as du metod'o'j ir'i al la Land'o Oz sen sur'ir'i la sabl'a'n dezert'o'n.”
“Kiu'j metod'o'j?” postul'pet'is la Reĝ'o, fervor'e.
“Unu metod'o est'as ir'i super la dezert'o, tra la aer'o; kaj la ali'a metod'o est'as ir'i sub la dezert'o, tra la ter'o.”
Aŭd'int'e tio'n la Reĝ'o de la Knomoj ĝoj'kri'is kaj salt'is de si'a tron'o, por re'komenc'i marŝ'ad'i tie'n kaj re'e'n en la kavern'o.
“Jen la solv'o, Blug!” li kri'is. “Jen la kiel'o, General'o!
Mi est'as Reĝ'o de la Sub'ter'a Mond'o, kaj mi'a'j reg'at'o'j ĉiu'j est'as min'ist'o'j. Mi far'os sekret'a'n tunel'o'n sub la dezert'o al la Land'o Oz—jes! tut'e al la Smerald'a Urb'o—kaj vi marŝ'ig'os vi'a'j'n arme'o'j'n tie'n kaj kapt'os la tut'a'n land'o'n!”
“Mild'e, mild'e, Moŝt'o. Ne tro rapid'u,” avert'is la General'o. “Mi'a'j Knomoj est'as bon'a'j batal'ist'o'j, sed ili ne est'as sufiĉ'e fort'a'j por konker'i la Smerald'a'n Urb'o'n.”
“Ĉu vi est'as cert'a?” demand'is la Reĝ'o.
“Plen'e cert'a, Moŝt'o.”
“Do kio'n mi far'u?”
“Forges'u la ide'o'n kaj atent'u la propr'a'j'n afer'o'j'n,”
konsil'is la General'o. “Vi jam est'as plen'e okup'at'a per reg'ad'o de vi'a sub'ter'a regn'o.”
“Sed mi vol'as tiu'n Magi'a'n Zon'o'n—kaj mi nepr'e akir'os ĝi'n!” muĝ'is la Reĝ'o de la Knomoj.
“Sed neniel vi hav'os ĝi'n,” respond'is la General'o, rid'ant'e malic'e.
La Reĝ'o jam est'is tiom irit'it'a ke li pren'is si'a'n sceptr'o'n, kiu hav'is ĉe si'a pint'o pez'a'n pilk'o'n el safir'o, kaj ĵet'is ĝi'n plen'fort'e kontraŭ General'o'n Blug. La safir'o bat'is la General'o'n sur li'a frunt'o kaj stern'is li'n sur la ter'o'n, kie li kuŝ'is sen'mov'e. Post tio la Reĝ'o son'ig'is si'a'n gong'o'n kaj ordon'is al si'a'j gard'ist'o'j ke ili el'tren'u la General'o'n kaj for'ĵet'u li'n; kaj tio'n ili far'is.
Tiu Reĝ'o de la Knomoj nom'iĝ'is Rokato la Ruĝ'a, kaj neni'u am'is li'n. Li est'is mal'bon'ul'o kaj potenc'a monark'o, kaj li decid'is detru'i la Land'o'n Oz kaj ĝi'a'n grandioz'a'n Smerald'a'n Urb'o'n, sklav'ig'i Princ'in'o'n Ozma kaj mal'grand'a'n Doroteon kaj la tut'a'n popol'o'n de Oz, kaj re'akir'i si'a'n Magi'a'n Zon'o'n. Tiu sam'a Zon'o iam ebl'ig'is al Rokato la Ruĝ'a plen'um'i mult'a'j'n fi'plan'o'j'n; sed tio okaz'is antaŭ ol Ozma kaj ŝi'a popol'o marŝ'is al la sub'ter'a kavern'o kaj kapt'is ĝi'n. La Reĝ'o de la Knomoj rifuz'is pardon'i Doroteon kaj Princ'in'o'n Ozma, kaj li decid'is venĝ'i si'n kontraŭ ili.
Sed ili, si'a'flank'e, ne sci'is ke ili hav'as tiom danĝer'a'n mal'amik'o'n. Efektiv'e, Ozma kaj Doroteo ambaŭ preskaŭ forges'is ke ankoraŭ loĝ'as tia person'o, la Reĝ'o de la Knomoj, sub la mont'o'j de la Land'o Ev—kiu situ'is tuj preter la mort'ig'a dezert'o sud'e de la Land'o Oz.
Ne'suspekt'at'a mal'amik'o est'as du'obl'e danĝer'a.
DOROTEO Gal'e loĝ'is sur kultiv'at'a kamp'ar'o en Kansas, kun si'a'j Onkl'in'o Em kaj si'a Onkl'o Henrik'o.
Ĝi ne est'is grand'a kamp'ar'o, nek bon'a, ĉar kelk'foj'e la pluv'o ne okaz'is kiam la kresk'aĵ'o'j bezon'is ĝi'n, kaj tiu'okaz'e ĉio for'velk'is sek'iĝ'ant'e. Foj'e ciklon'o for'port'is la dom'o'n de Onkl'o Henrik'o, tiel ke li dev'is konstru'i nov'a'n; kaj ĉar li est'is mal'riĉ'ul'o li dev'is hipotek'i si'a'j'n kamp'o'j'n por pag'i la nov'a'n dom'o'n. Post tio li'a fart'o mal'bon'iĝ'is kaj li est'is tro mal'fort'a por labor'o. La kurac'ist'o ordon'is ke li mar'vojaĝ'u kaj li ir'is al Aŭstrali'o kaj kun'pren'is Doroteon. Ankaŭ tio kost'is mult'a'n mon'o'n.
Onkl'o Henrik'o far'iĝ'is pli mal'riĉ'a ĉiu'jar'e, kaj la kresk'aĵ'o'j sur la kamp'o'j nur en'spez'ig'is manĝ'aĵ'o'j'n por la famili'o. Tial la hipotek'o ne est'is pag'ebl'a. Fin'e la bank'ist'o kiu prunt'is al li la mon'o'n dir'is ke se li ne pag'os je cert'a tag'o, oni for'pren'os li'a'j'n kamp'o'j'n.
Tio mult'e mal'trankvil'ig'is Onkl'o'n Henrik'o'n, ĉar sen la kultiv'ad'o li neniel pov'us viv'ten'i si'n. Li est'is bon'a hom'o, kaj labor'is sur la kamp'o'j laŭ'ebl'e plej fort'e; kaj Onkl'in'o Em pri'zorg'is la dom'o'n, help'at'e de Doroteo. Tamen ŝajn'e ili ne sukces'is.
Tiu knab'in'et'o, Doroteo, est'is simil'a al dek'o'j da knab'in'et'o'j kiu'j'n vi kon'as. Ŝi est'is am'em'a kaj kutim'e bon'humor'a, kaj hav'is rond'a'n roz'a'n vizaĝ'o'n kaj serioz'a'j'n okul'o'j'n. La viv'o est'is serioz'aĵ'o por Doroteo, kaj ankaŭ mir'ind'aĵ'o, ĉar ŝi jam spert'is pli da strang'a'j aventur'o'j dum si'a mal'long'a viv'o ol mult'a'j ali'a'j knab'in'o'j ŝi'a'aĝ'a'j.
Onkl'in'o Em iam dir'is ke laŭ ŝi'a opini'o sen'dub'e la fe'o'j sign'is Doroteon kiam ŝi nask'iĝ'is, ĉar ŝi vag'is en strang'a'j'n lok'o'j'n kaj ŝi'n ĉiam protekt'is iu ne'vid'at'a pov'o.
Rilat'e al Onkl'o Henrik'o, li opini'is si'a'n nev'in'et'o'n nur rev'em'ul'o, sam'e kiel ŝi'a'n mort'int'a'n patr'in'o'n, ĉar li ne pov'is ver'e kred'i la mult'a'j'n kurioz'a'j'n histori'o'j'n kiu'j'n rakont'is Doroteo al ili pri la Land'o Oz, kiu'n ŝi jam plur'foj'e vizit'is. Li ne kred'is ke ŝi vol'as tromp'i si'a'j'n onkl'o'n kaj onkl'in'o'n, sed li imag'is ke ŝi sonĝ'is ĉiu'j'n tiu'j'n mir'ig'a'j'n aventur'o'j'n, kaj ke la sonĝ'o'j ŝajn'is al ŝi tiel real'a'j ke ŝi ek'kred'is ili'n ver'a'j.
Ne'grav'e kia est'is la klar'ig'o, est'is cert'e ke Doroteo ja est'is for de si'a hejm'o en Kansas dum plur'a'j long'a'j period'o'j, ĉiam mal'aper'ant'e ne'atend'it'e, sed ĉiam re'ven'ant'e tut'e sekur'a kaj ne'damaĝ'it'a, kun mir'ig'a'j rakont'o'j pri kie ŝi est'is kaj la ne'kutim'a'j person'o'j kiu'j'n ŝi renkont'is. Ŝi'a'j onkl'o kaj onkl'in'o aŭskult'is ŝi'a'j'n rakont'o'j'n volont'e, kaj malgraŭ si'a'j dub'o'j komenc'is opini'i ke la knab'in'et'o ja gajn'is mult'a'j'n spert'o'j'n kaj saĝ'ec'o'n ne'klar'ig'ebl'a'j'n en ĉi tiu epok'o, kiam laŭ'supoz'e fe'o'j ne plu ekzist'as.
La plej'part'o de la rakont'o'j de Doroteo tem'is pri la Land'o Oz, kaj ĝi'a bel'a Smerald'a Urb'o kaj bel'a knab'in'a Reg'ant'o nom'at'a Ozma, kiu est'as la plej fidel'a amik'in'o de la mal'grand'a knab'in'o el Kansas. Kiam Doroteo parol'is pri la riĉ'o'j de tiu fe'land'o Onkl'o Henrik'o ĉiam ĝem'is, ĉar li sci'is ke eĉ nur unu el la grand'a'j smerald'o'j tiel kutim'a'j tie pag'us ĉiu'j'n li'a'j'n ŝuld'o'j'n kaj liber'ig'us li'a'n kamp'ar'o'n.
Sed Doroteo neniam port'is juvel'o'j'n hejm'e'n kun si, tiel ke ili'a mal'riĉ'ec'o far'iĝ'is pli grand'a ĉiu'n jar'o'n.
Kiam la bank'ist'o dir'is al Onkl'o Henrik'o ke li dev'os pag'i la mon'o'n dum la sekv'ant'a'j tri'dek tag'o'j aŭ for'ir'i de la kamp'o'j, la povr'ul'o mult'e mal'esper'is, ĉar li sci'is ke li tut'e ne pov'os akir'i la mon'o'n. Do li parol'is al si'a edz'in'o, Onkl'in'o Em, pri si'a embaras'iĝ'o, kaj unu'e ŝi iom plor'is kaj post'e ŝi dir'is ke ili dev'os est'i brav'a'j kaj ag'i laŭ'ebl'e plej bon'e, kaj for'ir'i i'e'n kaj pen'i honest'e per'labor'i si'a'n viv'o'n. Sed ili far'iĝ'as mal'jun'a'j kaj mal'fort'a'j kaj ŝi tim'as ke ili ne pov'os pri'zorg'i Doroteon tiel bon'e kiel ĝis nun.
Ver'ŝajn'e la knab'in'et'o ankaŭ dev'os labor'i.
Ili ne menci'is la mal'ĝoj'ig'a'n inform'o'n al si'a nev'in'o dum plur'a'j tag'o'j, ĉar ili ne vol'is mal'feliĉ'ig'i ŝi'n, sed unu maten'o'n la knab'in'o trov'is Onkl'in'o'n Em plor'ant'a ne'laŭt'e dum Onkl'o Henrik'o pen'is konsol'i ŝi'n. Tiam Doroteo pet'is ili'n dir'i al ŝi kio ĝen'as.
“Ni dev'as for'don'i la kamp'o'j'n, kar'a,” respond'is ŝi'a onkl'o, mal'feliĉ'e, “kaj for'vag'i en la mond'o'n por per'labor'i la viv'o'n.”
La knab'in'o aŭskult'is tut'e serioz'e, ĉar ĝis tiam ŝi ne sci'is kiom sen'esper'e mal'riĉ'a'j ili est'as.
“Ni ne mal'trankvil'as pri ni mem,” dir'is ŝi'a onkl'in'o, kares'ant'e la kap'o'n de la knab'in'et'o tener'e; “sed ni am'as vi'n kvazaŭ vi est'us ni'a propr'a infan'o, kaj ni'a'j'n kor'o'j'n romp'as la pens'o ke ankaŭ vi dev'os sufer'i mal'riĉ'ec'o'n, kaj per'labor'i vi'a'n viv'o'n antaŭ ol plen'kresk'i kaj fort'iĝ'i.”
“Kio'n mi pov'us far'i por en'spez'i mon'o'n?” demand'is Doroteo.
“Vi pov'us pri'zorg'i ies dom'o'n, kar'a, ĉar vi est'as tre lert'a; aŭ ebl'e vi pov'us est'i vart'ist'in'o por mal'grand'a'j infan'o'j. Mi est'as cert'a ke mi ne sci'as preciz'e kio'n vi ja pov'as far'i por per'labor'i mon'o'n, sed se vi'a onkl'o kaj mi pov'os viv'ten'i vi'n ni volont'e far'os tio'n, kaj send'os vi'n lern'ej'e'n. Tamen ni tim'as ke est'os tre mal'facil'e per'labor'i ni'a'n propr'a'n viv'o'n. Neni'u vol'as dung'i mal'jun'ul'o'j'n al kiu'j mank'as san'o, kia'j ni.”
Doroteo rid'et'is.
“Ĉu ne est'us rid'ig'e,” ŝi dir'is, “ke mi pri'zorg'us dom'o'n en Kansas, kiam mi est'as Princ'in'o en la Land'o Oz?”
“Princ'in'o!” ili ambaŭ kri'et'is, mir'ant'e.
“Jes; Ozma princ'in'ig'is mi'n antaŭ long'e, kaj oft'e ŝi pet'as mi'n ven'i loĝ'i por ĉiam en la Smerald'a Urb'o,” dir'is la infan'o.
Ŝi'a'j onkl'o kaj onkl'in'o rigard'is unu la ali'a'n mir'e. Post tio la vir'o dir'is: “Ĉu vi kred'as ke vi pov'us sukces'e re'ir'i al vi'a fe'land'o, kar'a?”
“Ho, jes,” respond'is Doroteo; “mi pov'us far'i tio'n facil'e.”
“Kiel?” demand'is Onkl'in'o Em.
“Ozma vid'as mi'n ĉiu'tag'e je la kvar'a hor'o, en si'a Magi'a Bild'o. Ŝi pov'as vid'i mi'n ne'grav'e kie mi est'as, ne grav'e kio'n mi far'as. Kaj je tiu temp'o, se mi far'os cert'a'n sekret'a'n sign'o'n, ŝi ven'ig'os mi'n per la Magi'a Zon'o, kiu'n iam mi kapt'is de la Reĝ'o de la Knomoj. Tiam, post palpebr'um'et'o, mi est'os kun Ozma en ŝi'a palac'o.”
La mal'jun'ul'o'j silent'is dum kelk'a temp'o post tiu parol'o de Doroteo. Fin'e Onkl'in'o Em dir'is, de'nov'e ĝem'ant'e pro bedaŭr'o: “Se est'as tiel, Doroteo, ebl'e plej bon'e est'os ke vi ir'u loĝ'i en la Smerald'a Urb'o. Ni'a'j'n kor'o'j'n romp'os perd'i vi'n el ni'a'j viv'o'j, sed vi est'os tiom mult'e pli bon'stat'a kun vi'a'j fe'amik'o'j ke ŝajn'as plej saĝ'e kaj plej bon'e ke vi ir'u.”
“Mi ne cert'as pri tio,” koment'is Onkl'o Henrik'o, sku'ant'e si'a'n griz'a'n kap'o'n dub'em'e. “Ĉio tia ŝajn'as real'a al Doroteo, mi sci'as; sed mi tim'as ke ni'a knab'in'et'o ne trov'os si'a'n fe'land'o'n ĝust'e tia kia ŝi pri'rev'is ĝi'n.
Mal'feliĉ'ig'us mi'n pens'i ke ŝi vag'as inter fremd'ul'o'j kiu'j ebl'e mal'afabl'e trakt'os ŝi'n.”
Doroteo rid'is gaj'e pro tiu parol'o, kaj post tio ŝi re'far'iĝ'is tre serioz'a, ĉar ŝi pov'is kompren'i ke tiu embaras'o mult'e ĝen'as ŝi'a'j'n onkl'o'n kaj onkl'in'o'n, kaj sci'is ke krom se ŝi trov'os metod'o'n help'i ili'n ili'a'j est'ont'a'j viv'o'j est'os tut'e mizer'a'j kaj mal'feliĉ'a'j. Ŝi sci'is ke ŝi ja pov'as help'i ili'n. Ŝi jam el'pens'is metod'o'n. Tamen ŝi ne tuj dir'is al ili kio ĝi est'as, ĉar ŝi dev'os pet'i konsent'o'n de Ozma antaŭ ol pov'i plen'um'i si'a'j'n plan'o'j'n.
Do ŝi dir'is nur: “Se vi promes'os tut'e ne mal'trankvil'i pri mi, mi ir'os al la Land'o Oz jam ĉi'post'tag'mez'e. Kaj mi far'os ankaŭ promes'o'n; ke vi ambaŭ re'vid'os mi'n antaŭ ol ven'os la tag'o kiam vi dev'os for'las'i la kamp'o'j'n.”
“Tiu tag'o jam ne est'as tre for,” ŝi'a onkl'o mal'feliĉ'e respond'is. “Mi ne parol'is al vi ĝis last'a'moment'e, kar'a Doroteo, do la event'aĉ'o est'as proksim'a. Sed se vi est'as tut'e cert'a ke vi'a'j fe'amik'o'j don'os al vi loĝ'o'n, est'os plej bon'e ke vi ir'u al ili, kiel dir'as vi'a'n onkl'in'o.”
Jen kial Doroteo ir'is al si'a ĉambr'et'o en la mansard'o tiu'n post'tag'mez'o'n, pren'ant'e kun si hund'et'o'n nom'at'a'n Tot'o. La hund'o hav'is bukl'a'n nigr'a'n har'ar'o'n kaj grand'a'j'n brun'a'j'n okul'o'j'n kaj am'is Doroteon el'kor'e.
La infan'o kis'is si'a'j'n onkl'o'n kaj onkl'in'o'n tener'e antaŭ ol supr'e'n'ir'i, kaj nun ŝi ĉirkaŭ'rigard'is si'a'n ĉambr'et'o'n iom sopir'e, rigard'ant'e la simpl'a'j'n ornam'aĵ'o'j'n kaj la triv'it'a'j'n kalikot'a'j'n kaj plej'katun'a'j'n rob'o'j'n, kvazaŭ ili est'us mal'nov'a'j amik'o'j. Unu'e tent'is ŝi'n far'i pak'aĵ'o'n da ili, sed ŝi tut'e bon'e sci'is ke ili ne util'os al ŝi dum ŝi'a est'ont'a viv'o.
Ŝi sid'iĝ'is sur seĝ'o'n kun romp'it'a dors'o—la sol'a seĝ'o en la ĉambr'o—kaj ten'ant'e Tot'o'n en si'a'j brak'o'j ŝi atend'is pacienc'e ĝis la horloĝ'o son'ig'is la kvar'a'n hor'o'n.
Tiam ŝi far'is la sekret'a'n signal'o'n pri kiu ŝi kaj Ozma inter'konsent'is.
Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em atend'is mal'supr'e. Ili est'is mal'trankvil'a'j kaj tre ekscit'it'a'j, ĉar ĉi tiu est'as tre enu'ig'a mond'o, kaj ŝajn'is al ili ke est'as tut'e mal'ebl'e ke ili'a nev'in'o pov'os mal'aper'i el si'a hejm'o kaj tuj vetur'i al fe'land'o.
Do ili atent'is la ŝtup'ar'o'n, kiu ŝajn'is est'i la sol'a voj'o per kiu Doroteo pov'us el'ir'i la dom'o'n, kaj ili atent'e rigard'ad'is dum'long'e. Ili aŭd'is la horloĝ'o'n son'ig'i la kvar'a'n sed ne est'is son'o el supr'e.
Du'on'o post la kvar'a ven'is, kaj nun ili est'is tro sen'pacienc'a'j por pli atend'i. Ne'laŭt'e ili ramp'is supr'e'n laŭ la ŝtup'o'j al la pord'o de la ĉambr'o de la knab'in'et'o.
“Doroteo! Doroteo!” ili vok'is.
Ne est'is respond'o.
Ili mal'ferm'is la pord'o'n kaj en'rigard'is.
La ĉambr'o est'is mal'plen'a.
Mi Supoz'as ke vi jam leg'is tiom pri la grandioz'a Smerald'a Urb'o ke mi mal'mult'e bezon'as pri'skrib'i ĝi'n ĉi tie. Ĝi est'as la Ĉef'urb'o de la Land'o Oz, kiu est'as prav'e opini'at'a la plej al'log'a kaj ĝu'ig'a fe'land'o en la tut'a mond'o.
La Smerald'a Urb'o konsist'as tut'e el bel'a'j marmor'o'j en kiu'j est'as inkrust'it'a ar'eg'o da smerald'o'j, el kiu'j ĉiu est'as bel'eg'e ĉiz'it'a kaj grand'dimensi'a. Ali'a'j juvel'o'j est'as uz'at'a'j por ornam'i la intern'o'n de la dom'o'j kaj palac'o'j, ekzempl'e rubi'o'j, diamant'o'j, safir'o'j, ametist'o'j kaj turkis'o'j. Sed en la strat'o'j kaj sur la ekster'o'j de la konstru'aĵ'o'j aper'as nur smerald'o'j, pro kio la lok'o nom'iĝ'as la Smerald'a Urb'o de Oz. Ĝi hav'is naŭ'mil ses'cent kvin'dek kvar konstru'aĵ'o'j'n, en kiu'j loĝ'is kvin'dek sep'mil tri'cent dek ok person'o'j, ĝis kiam mi'a rakont'o komenc'iĝ'as.
La tut'a ĉirkaŭ'a land'o, kiu etend'iĝ'is ĝis la rand'o'j de la dezert'o kiu ĉirkaŭ'is ĝi'n ĉiu'flank'e, est'is plen'a de bel'a'j kaj komfort'a'j dom'o'j de kultiv'ist'o'j, en kiu'j loĝ'is la Ozan'o'j kiu'j prefer'is kamp'ar'a'n viv'o'n al urb'a viv'o.
En'sum'e pli ol du'on'a milion'o da hom'o'j loĝ'is en la Land'o Oz—kvankam kelk'a'j el ili, kiel vi baldaŭ trov'os, ne konsist'is kiel ni el karn'o kaj sang'o—kaj ĉiu loĝ'ant'o de tiu favor'at'a land'o est'is feliĉ'a kaj prosper'a.
Neni'a mal'san'o iam kon'iĝ'is inter la Ozan'o'j, kaj tiel neni'u iam mort'is, krom se li renkont'is akcident'o'n kiu mal'ebl'ig'is ke li viv'u. Tio ver'e tre mal'oft'e okaz'is. Ne ekzist'is mal'riĉ'ul'o'j en la Land'o Oz, ĉar tut'e ne ekzist'is mon'o, kaj ĉia propriet'aĵ'o aparten'is al la Reg'ant'o. La popol'o est'is ŝi'a infan'ar'o, kaj ŝi vart'is ili'n. Al ĉiu person'o la najbar'o'j don'is kio'n ajn li bezon'is por si'a uz'ad'o, kio est'as kiom oni raci'e rajt'as dezir'i. Kelk'a'j kultiv'is la ter'o'n kaj kresk'ig'is grand'a'j'n kvant'o'j'n da gren'o'j, kiu'j'n oni egal'e divid'is inter la tut'a loĝ'ant'ar'o, tiel ke ĉiu hav'is sufiĉ'e. Est'is mult'a'j tajlor'o'j kaj vest'far'ist'o'j kaj ŝu'far'ist'o'j kaj simil'a'j, kiu'j far'is aĵ'o'j'n kiu'j'n pov'is sur'port'i ĉiu dezir'ant'o. Simil'e, est'is juvel'ist'o'j kiu'j far'is person'a'j'n ornam'aĵ'o'j'n, kiu'j plaĉ'is kaj bel'ig'is la popol'o'n, kaj ankaŭ tiu'j ornam'aĵ'o'j est'is sen'pag'a'j por tiu'j kiu'j pet'is ili'n. Al ĉiu vir'o kaj vir'in'o, ne grav'e kio'n li aŭ ŝi produkt'is por la bon'o de la komun'um'o, proviz'is la najbar'o'j manĝ'aĵ'o'j'n kaj vest'o'j'n kaj dom'o'n kaj mebl'o'j'n kaj ornam'aĵ'o'j'n kaj lud'il'o'j'n. Se hazard'e la proviz'o iam ne sufiĉ'is, oni pren'is pli el la grand'a'j magazen'o'j de la Reg'ant'o, kiu'j post'e re'plen'iĝ'is kiam est'is pli da io ol la popol'o bezon'is.
Ĉiu labor'is du'on'temp'e kaj lud'is du'on'temp'e, kaj la hom'o'j ĝu'is la labor'o'n tiom kiom la lud'ad'o'n, ĉar est'as bon'e est'i okup'at'a kaj hav'i far'end'a'j'n task'o'j'n. Ne ekzist'is kruel'a'j estr'o'j observ'ant'a'j ili'n, kaj neni'u ekzist'is por riproĉ'i ili'n aŭ kulp'ig'i ili'n. Tial ĉiu fier'is far'i ĉio'n ebl'a'n por si'a'j amik'o'j kaj najbar'o'j, kaj ĝoj'is kiam ili akcept'is li'a'j'n produkt'aĵ'o'j'n.
Vi sci'os, per tio kio'n mi dir'is al vi, ke la Land'o Oz est'is rimark'ind'a land'o. Mi ne supoz'as ke tia aranĝ'o est'us praktik'a por ni, sed Doroteo cert'ig'as al mi ke ĝi bon'eg'e funkci'as por la popol'o de Oz.
Ĉar Oz est'is fe'land'o, la popol'o est'is, kompren'ebl'e, fe'popol'o; sed tio ne signif'as ke ili ĉiu'j est'is tre mal'simil'a'j al la hom'o'j de ni'a propr'a mond'o. Est'is ĉi'a'j kurioz'ul'o'j inter ili, sed tut'e neni'u mal'bon'ul'o kaj neni'u kiu posed'is ego'ism'a'n aŭ per'fort'em'a'n natur'o'n. Ili est'is pac'am'a'j, bon'kor'a'j, am'em'a'j, kaj gaj'a'j, kaj ĉiu loĝ'ant'o ador'is la bel'a'n knab'in'o'n kiu reg'as ili'n, kaj ĝoj'e obe'is ĉiu'n ŝi'a'n ordon'o'n.
Malgraŭ ĉio ĝeneral'a kiu'n mi dir'is, ja ekzist'is kelk'a'j part'o'j de la Land'o Oz ne tiom agrabl'a'j kiel la kultiv'ist'a land'o kaj la Smerald'a Urb'o kiu est'is ĝi'a centr'o. Tre for en la Sud'a Land'o loĝ'is en la mont'ar'o ar'o da kurioz'ul'o'j nom'at'a'j Martel-Kap'ul'o'j, ĉar ili ne hav'is brak'o'j'n kaj uz'is si'a'j'n plat'a'j'n kap'o'j'n por bat'i ĉiu'n kiu proksim'iĝ'is al ili.
Ili'a'j kol'o'j est'is kvazaŭ el kaŭĉuk'o, tiel ke ili pov'is el'etend'i si'a'j'n kap'o'j'n grand'distanc'e, kaj post'e re'tir'i ili'n al si'a'j ŝultr'o'j. La Martel-Kap'ul'o'j'n oni nom'is la “Sovaĝ'a Popol'o,” sed ili neniam damaĝ'is hom'o'j'n escept'e de person'o'j kiu'j ĝen'is ili'n en la mont'o'j kie ili loĝ'is.
En kelk'a'j el la dens'a'j arb'ar'o'j loĝ'is ĉi'a'j grand'a'j best'o'j; tamen ili est'is plej'part'e sen'damaĝ'a'j kaj eĉ amik'em'a'j, kaj konversaci'is agrabl'e kun person'o'j vizit'ant'a'j ili'a'j'n loĝ'lok'o'j'n. La Kolizuloj—best'o'j kun urs'ec'a'j korp'o'j kaj tigr'ec'a'j kap'o'j—iam est'is feroc'a'j kaj sang'avid'a'j, sed eĉ ili est'is nun preskaŭ sen'escept'e mal'sovaĝ'a'j, kvankam kelk'foj'e unu aŭ ali'a el ili koler'iĝ'is kaj mal'agrabl'iĝ'is.
Ne tiom mal'sovaĝ'a'j est'is la Batal'ant'a'j Arb'o'j, kiu'j hav'is propr'a'n arb'ar'o'n. Se iu proksim'iĝ'is al ili tiu'j kurioz'a'j arb'o'j klin'is si'a'j'n branĉ'o'j'n, ĉirkaŭ'is per ili la en'trud'iĝ'int'o'j'n, kaj for'ĵet'is ili'n.
Sed tiu'j mal'agrabl'aĵ'o'j ekzist'is nur en kelk'a'j tre for'a'j part'o'j de la Land'o Oz. Mi supoz'as ke ĉiu land'o hav'as kelk'a'j'n mal'feliĉ'aĵ'o'j'n, tiel ke eĉ ĉi tiu preskaŭ perfekt'a fe'land'o ne pov'is est'i plen'e perfekt'a. Iam ankaŭ ekzist'is fi'sorĉ'ist'in'o'j en la land'o; sed nun tiu'j est'is ĉiu'j jam detru'it'a'j; do, kiel mi dir'is, nur pac'o kaj feliĉ'ec'o reg'is en Oz.
Jam de'long'e Ozma reg'as ĉi tiu'n bel'a'n land'o'n, kaj neniam est'is Reg'ant'o pli popular'a aŭ am'at'a. Laŭ'dir'e ŝi est'as la plej bel'a knab'in'o iam kon'at'a en la mond'o, kaj ŝi'a'j kor'o kaj mens'o est'as tiel bel'a'j kiel ŝi'a korp'o.
Doroteo Gal'e jam plur'foj'e vizit'is la Smerald'a'n Urb'o'n kaj spert'is aventur'o'j'n en la Land'o Oz, tiel ke ŝi kaj Ozma jam far'iĝ'is firm'a'j amik'o'j. La knab'in'a Reg'ant'o eĉ far'is Doroteon Princ'in'o de Oz, kaj oft'e pet'eg'is ŝi'n ven'i al la impon'a palac'o de Ozma kaj por ĉiam loĝ'i tie; sed Doroteo est'is ĉiam lojal'a al si'a'j Onkl'in'o Em kaj Onkl'o Henrik'o, kiu'j vart'is ŝi'n ek'de kiam ŝi est'is beb'o, kaj ŝi rifuz'is for'las'i ili'n ĉar ŝi sci'is ke ili est'us sol'sent'a'j sen ŝi.
Tamen, Doroteo nun kompren'is ke ĉio est'os diferenc'a por ŝi'a'j onkl'o kaj onkl'in'o ek'de nun, do profund'e pri'pens'int'e la afer'o'n ŝi decid'is pet'i al Ozma ke ŝi far'u por ŝi tre grand'a'n komplez'o'n.
Kelk'a'j'n sekund'o'j'n post kiam ŝi far'is la sekret'a'n signal'o'n en si'a mal'grand'a lit'o'ĉambr'o, la knab'in'o el Kansas sid'is en bel'a ĉambr'o en la palac'o de Ozma en la Smerald'a Urb'o de Oz. Post inter'ŝanĝ'o de la unu'a'j am'a'j kis'o'j kaj ĉirkaŭ'brak'um'o'j, la bel'a Reg'ant'o demand'is: “Kio est'as, kar'a? Mi sci'as ke io mal'agrabl'a okaz'is al vi, ĉar vi'a vizaĝ'o est'is tre mal'ĝoj'a kiam mi vid'is ĝi'n en mi'a Magi'a Bild'o. Kaj kiam ajn vi signal'as al mi ke mi transport'u vi'n al ĉi tiu sekur'a lok'o, kie vi est'as ĉiam bon'ven'a, mi sci'as ke minac'as vi'n danĝer'o'j aŭ problem'o'j.”
Doroteo ĝem'is.
“Ĉi'foj'e, Ozma, ne tem'as pri mi,” ŝi respond'is. “Sed est'as mal'pli bon'e, mi kred'as, ĉar Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em front'as mult'a'j'n problem'eg'o'j'n, kaj ŝajn'e ne ekzist'as rimed'o per kiu ili pov'os eskap'i—nu, cert'e ne dum ili loĝ'os en Kansas.”
“Dir'u al mi la detal'o'j'n, Doroteo,” dir'is Ozma, tuj simpati'ant'e.
“Nu, kompren'u ke Onkl'o Henrik'o est'as mal'riĉ'a; ĉar la kultiv'ej'o en Kansas ne est'as ver'e tre grand'a, kiel kultiv'ej'o. Do unu tag'o'n Onkl'o Henrik'o prunt'e'pren'is mon'o'n, kaj skrib'is leter'o'n kiu dir'is ke se li ne re'pag'os la mon'o'n oni rajt'os pren'i li'a'n kultiv'ej'o'n kiel pag'o'n.
Kompren'ebl'e li ’anticip'is pag'i per mon'o gajn'it'a per la kultiv'ad'o; sed li tut'e ne pov'is. Do oni for'pren'os la kultiv'ej'o'n, kaj Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em ne hav'os loĝ'lok'o'n. Ili est'as tre mal'jun'a'j kaj ne pov'as fort'e labor'i, Ozma; do mi dev'os labor'i por ili, krom se—”
Ozma est'is pens'em'a dum la rakont'o, sed nun ŝi rid'et'is kaj prem'is man'o'n de si'a mal'grand'a amik'in'o.
“Krom se kio, kar'a?” ŝi demand'is.
Doroteo hezit'is, ĉar ŝi'a pet'o est'is tiom signif'o'plen'a por ili ĉiu'j.
“Nu,” dir'is ŝi, “mi volont'e loĝ'us ĉi tie en la Land'o Oz, kiel vi oft'e invit'is mi'n. Sed mi ne pov'us, sci'u, krom se Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em pov'us ankaŭ loĝ'i ĉi tie.”
“Kompren'ebl'e ne,” kri'is la Reg'ant'o de Oz, rid'ant'e gaj'e. “Do, por hav'i vi'n, amik'in'et'o, ni dev'as invit'i vi'a'j'n Onkl'o'n kaj Onkl'in'o'n ke ankaŭ ili loĝ'u en Oz.”
“Ho, ĉu vi invit'os, Ozma?” kri'is Doroteo, kun'prem'ant'e si'a'j'n dik'a'j'n man'et'o'j'n fer vor'e. “Ĉu vi al'port'os ili'n ĉi tie'n per la Magi'a Zon'o, kaj don'os al ili bel'a'n kultiv'ej'et'o'n en la Manĝtula Land'o, aŭ la Palp'brum'a Land'o—aŭ iu ali'a lok'o?”
“Cert'e,” respond'is Ozma, ĝoj'plen'a pro la oportun'o bon'far'i al si'a amik'in'et'o. “Mi de'long'e pri'pens'as preciz'e tio'n, Doroteo kar'a, kaj oft'e mi en'mens'is propon'i ĝi'n al vi. Mi est'as cert'a ke vi'a'j onkl'o kaj onkl'in'o nepr'e est'as bon'a'j kaj ind'a'j person'o'j, ĉar ali'e vi ne tiom am'us ili'n; kaj por vi'a'j amik'o'j, Princ'in'o, ĉiam est'as lok'o en la Land'o Oz.”
Doroteo ĝoj'eg'is, tamen ne est'is mult'e surpriz'it'a, ĉar ŝi fort'e ten'eg'is la esper'o'n ke Ozma komplez'e plen'um'os ŝi'a'n pet'o'n. Kiam, ver'e, ŝi'a potenc'a kaj fidel'a amik'in'o rifuz'is al ŝi i'o'n ajn?
“Sed vi dev'os ne nom'i mi'n ‘Princ'in'o,’ ” ŝi dir'is; “ĉar post nun mi loĝ'os sur la kultiv'ej'et'o kun Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em, kaj princ'in'o'j ne loĝ'u sur kultiv'ej'o'j.”
“Ne Princ'in'o Doroteo,” respond'is Ozma, kun si'a dolĉ'a rid'et'o. “Vi loĝ'os en vi'a'j propr'a'j ĉambr'o'j en ĉi tiu palac'o, kaj est'os mi'a konstant'a kun'ul'in'o.”
“Sed Onkl'o Henrik'o—” komenc'is Doroteo.
“Nu, li est'as mal'jun'a, kaj sufiĉ'e labor'is dum si'a viv'o,”
inter'romp'is la knab'in'a Reg'ant'o; “do ni dev'os trov'i lok'o'n por vi'a'j onkl'o kaj onkl'in'o kie ili est'os komfort'a'j kaj feliĉ'a'j kaj ne neces'os ke ili labor'u pli ol ili vol'as. Kiam ni transport'u ili'n ĉi tie'n, Doroteo?”
“Mi promes'is re'vid'i ili'n antaŭ ol ili dev'os for'las'i si'a'n dom'et'o'n,” respond'is Doroteo; “do—ebl'e la ven'ont'a'n sabat'o'n—”
“Sed kial tiom atend'i?” demand'is Ozma. “Kaj kial re'vetur'i al Kansas? Ni surpriz'u ili'n, kaj al'port'u ili'n sen'avert'e ĉi tie'n.”
“Mi ne cert'as ke ili kred'as pri la Land'o Oz,” dir'is Doroteo, “kvankam mi rakont'is al ili pri ĝi mult'a'foj'e.”
“Ili kred'os kiam ili vid'os ĝi'n,” deklar'is Ozma; “kaj se ili inform'iĝ'us ke ili magi'e vetur'os al ni'a fe'land'o, ebl'e ili nervoz'iĝ'us. Mi opini'as ke plej bon'e est'os uz'i la Magi'a'n Zon'o'n sen avert'i ili'n, kaj post ili'a al'ven'o vi pov'os klar'ig'i al ili kio'n ajn ili ne kompren'as.”
“Ebl'e tiel est'os plej bon'e,” decid'is Doroteo. “Ne mult'e util'us ili'a rest'ad'o ĉe la kultiv'ej'o ĝis ili est'os for'pel'it'a'j, ĉar est'as mult'e pli agrabl'e ĉi tie.”
“Do morgaŭ maten'e ili ven'os ĉi tie'n,” dir'is Princ'in'o Ozma. “Mi ordon'os al Ĵele'a Konfit'aĵ, kiu est'as la mastr'um'ist'in'o de la palac'o, prepar'ig'i ĉambr'o'j'n por ili, kaj post la maten'manĝ'o ni pren'os la Magi'a'n Zon'o'n kaj per ĝi transport'os vi'a'j'n onkl'o'n kaj onkl'in'o'n al la Smerald'a Urb'o.”
“Dank'o'n, Ozma!” kri'is Doroteo, kis'ant'e si'a'n amik'in'o'n dank'e.
“Kaj nun,” propon'is Ozma, “ni promen'u en la ĝarden'o'j antaŭ ol vest'i ni'n por la manĝ'o. Ven'u, Doroteo kar'a!”
La plej mult'a'j person'o'j est'as mal'bon'a'j ĉar ili ne pen'as est'i bon'a'j. Nu, la Reĝ'o de la Knomoj neniam pen'is est'i bon'a, do li est'is ver'e tre mal'bon'a. Decid'int'e konker'i la Land'o'n Oz kaj detru'i la Smerald'a'n Urb'o'n kaj sklav'ig'i ĝi'a'n tut'a'n popol'o'n, Reĝ'o Rokato la Ruĝ'a plan'ad'is metod'o'j'n far'i tiu'n fi'ag'o'n, kaj ju pli li plan'is des pli li kred'is ke li pov'os plen'um'i ĝi'n.
Ĉirkaŭ la temp'o kiam Doroteo ir'is al Ozma, la Reĝ'o de la Knomoj vok'is si'a'n Ĉef'intendant'o'n al si kaj dir'is: “Kalik'o, mi kred'as ke mi far'os vi'n General'o de mi'a'j arme'o'j.”
“Mi kred'as ke vi ne far'os tio'n,” respond'is Kalik'o, emfaz'e.
“Kial ne?” demand'is la Reĝ'o, etend'ant'e si'a'n man'o'n por pren'i si'a'n sceptr'o'n kun la grand'a safir'o.
“Ĉar mi est'as vi'a Ĉef'intendant'o, kaj sci'as neni'o'n pri milit'ad'o,” dir'is Kalik'o, pret'a si'n ek'klin'i se io est'os ĵet'it'a kontraŭ li'n. “Mi mastr'um'as vi'a'n regn'o'n pli bon'e ol vi mem pov'us, kaj neniam vi trov'os egal'e bon'a'n Intendant'o'n. Sed cent Knomoj pli taŭg'as por komand'i vi'a'n arme'o'n, kaj vi'a'j General'o'j est'as tiel oft'e for'ĵet'at'a'j ke mi ne dezir'as est'i inter ili.”
“Ha, est'as iom da ver'o en vi'a'j koment'o'j, Kalik'o,”
koment'is la Reĝ'o, decid'ant'e ne ĵet'i la sceptr'o'n. “Al'vok'u mi'a'n arme'o'n kun'iĝ'i en la Grand'a Kavern'o.”
Kalik'o riverenc'is kaj for'ir'is, kaj post kelk'a'j minut'o'j li re'ven'is por dir'i ke la arme'o est'as kun'iĝ'int'a. Do la Reĝ'o el'ir'is sur balkon'o'n de kiu est'is vid'ebl'a la Grand'a Kavern'o, kie kvin'dek mil Knomoj, ĉiu'j arm'it'a'j per glav'o'j kaj pik'stang'o'j, laŭ'vic'e star'is pret'a'j por milit'i.
Kiam ne bezon'at'a'j kiel soldat'o'j ĉiu'j tiu'j Knomoj est'is metal'ist'o'j kaj min'ist'o'j, kaj ili tiom martel'ad'is per la forĝ'il'o'j kaj tiom fort'e fos'is per pioĉ'o'j kaj ŝovel'il'o'j ke ili akir'is grand'eg'a'n muskol'a'n fort'o'n. Ili est'is kurioz'e form'it'a'j ul'o'j, iom rond'a'j kaj ne tre alt'a'j. Ili'a'j pied'fingr'o'j est'is bukl'em'a'j kaj ili'a'j orel'o'j est'is larĝ'a'j kaj plat'a'j.
Dum milit'o ĉiu Knomo for'las'is si'a'n forĝ'il'o'n aŭ min'o'n kaj far'iĝ'is part'o de la grand'a arme'o de Reĝ'o Rokato. La soldat'o'j sur'hav'is rok'kolor'a'j'n uniform'o'j'n kaj est'is tre bon'e trejn'it'a'j.
La Reĝ'o rigard'is tiu'n gigant'a'n arme'o'n, kiu star'is silent'e en'vic'e antaŭ li, kaj kruel'a rid'et'o kurb'ig'is la angul'o'j'n de li'a buŝ'o, ĉar li vid'is ke li'a'j legi'o'j est'as tre potenc'a'j. Li parol'is al ili de la balkon'o, dir'ant'e: “Mi for'ĵet'is General'o'n Blug, ĉar li ne plaĉ'is al mi. Do mi vol'as ali'a'n General'o'n por komand'i ĉi tiu'n arme'o'n.
Kiu est'as laŭ'vic'a kom'dand'ist'o?”
“Mi,” respond'is Kolonel'o Ĉif, elegant'aspekt'a Knomo, dum li antaŭ'e'n'paŝ'is por salut'i si'a'n monark'o'n.
La Reĝ'o rigard'is li'n zorg'e kaj dir'is: “Mi vol'as ke vi marŝ'ig'u ĉi tiu'n arme'o'n tra sub'ter'a'n tunel'o'n, kiu mi bor'os, al la Smerald'a Urb'o de Oz. Mi vol'as ke, ven'int'e tie'n, vi konker'u la popol'o'n de Oz, detru'u ili'n kaj ili'a'n urb'o'n, kaj al'port'u ili'a'j'n tut'a'j'n or'o'n kaj arĝent'o'n kaj valor'a'j'n ŝton'o'j'n al mi'a kavern'o. Ankaŭ vi dev'os re'kapt'i mi'a'n Magi'a'n Zon'o'n kaj re'don'i ĝi'n al mi. Ĉu vi far'os tio'n, General'o Ĉif?”
“Ne, vi'a Moŝt'o,” respond'is la Knomo; “ĉar tio ne est'as far'ebl'a.”
“Ho, ĉu!” kri'is la Reĝ'o. Post tio li turn'is si'n al si'a'j serv'ist'o'j kaj dir'is: “Bon'vol'u konduk'i General'o'n Ĉif al la tortur'o'ĉambr'o. Tie bon'vol'u tre mal'dik'e dis'tranĉ'i li'n.
Post tio vi pov'os ĵet'i li'n kiel manĝ'aĵ'o'n al la sep'kap'a'j hund'o'j.”
“Kio'n ajn vi'a Majest'o dezir'as,” respond'is la serv'ist'o'j, ĝentil'e, kaj ili for'konduk'is la kondamn'it'o'n.
Post ili'a for'ir'o la Reĝ'o de'nov'e parol'is al la arme'o.
“Aŭskult'u!” dir'is li. “La General'o kiu komand'os mi'a'j'n arme'o'j'n dev'os promes'i plen'um'i mi'a'j'n ordon'o'j'n. Se li ne far'os tio'n li hav'os sam'a'n fat'o'n kiel povr'a Ĉif. Nu, do, kiu propon'os si'n por gvid'i mi'a'j'n arme'o'j'n al la Smerald'a Urb'o?”
Dum kelk'a temp'o neni'u mov'iĝ'is kaj ĉiu'j silent'is. Post tio mal'jun'a Knomo kun blank'a barb'o tiel long'a ke ĝi est'is lig'it'a ĉirkaŭ li'a tali'o por ne'ebl'ig'i ke ĝi stumbl'ig'u li'n, paŝ'is el la vic'o kaj salut'is la Reĝ'o'n.
“Mi dezir'as far'i kelk'a'j'n demand'o'j'n, Moŝt'o,” li dir'is.
“Demand'u,” respond'is la Reĝ'o.
“Tiu'j Ozan'o'j est'as tre bon'a'j, ĉu ne?”
“Bon'a'j kiel pom'tort'o,” dir'is la Reĝ'o.
“Kaj mi supoz'as ke ili est'as feliĉ'a'j?” plu'dir'is la mal'jun'a Knomo.
“Feliĉ'a'j kiel long'as la tag'o,” dir'is la Reĝ'o.
“Kaj kontent'a'j kaj prosper'a'j?” demand'is la Knomo.
“Tre mult'e,” dir'is la Reĝ'o.
“Nu, Moŝt'o,” koment'is la blank'barb'ul'o, “mi opini'as ke mi vol'as entrepren'i la task'o'n, do mi est'os vi'a General'o.
Mi mal'am'as bon'ul'o'j'n; mi mal'am'eg'as feliĉ'ul'o'j'n; mi kontraŭ'as ĉiu'n kontent'a'n kaj prosper'a'n person'o'n. Tial mi tiom am'as vi'a'n Moŝt'o'n. Far'u mi'n vi'a General'o kaj mi promes'os konker'i kaj detru'i la Oz'a'n popol'o'n. Se mi mal'sukces'os, mi akcept'os est'i mal'dik'e dis'tranĉ'it'a kaj ĵet'it'a kiel manĝ'aĵ'o al la sep'kap'a'j hund'o'j.”
“Tre bon'e! Ver'e tre bon'e! Tiel parol'u!” kri'is Rokato la Ruĝ'a, al kiu mult'e plaĉ'is la respond'o. “Kiel vi nom'iĝ'as, General'o?”
“Oni nom'as mi'n Guf, Moŝt'o.”
“Nu, Guf, ven'u kun mi al mi'a privat'a kav'o kaj ni diskut'os la detal'o'j'n.” Post'e li turn'is si'n al la soldat'o'j.
“Knomoj kaj soldat'o'j,” dir'is li, “vi obe'u la komand'o'j'n de General'o Guf ĝis li far'iĝ'os hund'o'manĝ'aĵ'o. Kiu ajn mal'obe'os si'a'n nov'a'n General'o'n est'os tuj for'ĵet'it'a. Nun for'ir'u.”
Guf ir'is al la privat'a kav'o de la Reĝ'o kaj sid'iĝ'is sur ametist'a'n seĝ'o'n kaj met'is si'a'j'n pied'o'j'n sur la brak'o'n de la rubi'a tron'o de la Reĝ'o. Post tio li ard'ig'is si'a'n pip'o'n kaj ĵet'is la ard'ant'a'n karb'o'n kiu'n li pren'is el si'a poŝ'o sur la mal'dekstr'a'n pied'o'n de la Reĝ'o kaj blov'is la fum'o'n en la okul'o'j'n de la Reĝ'o kaj komfort'ig'is si'n. Ĉar li est'is saĝ'a mal'jun'a Knomo, kaj li sci'is ke la plej bon'a metod'o amik'ig'i Rokaton la Ruĝ'a'n est'is montr'i ke li ne tim'as li'n.
“Mi pret'as por la diskut'o, Moŝt'o,” li dir'is.
La Reĝ'o tus'is kaj feroc'e rigard'is si'a'n nov'a'n General'o'n.
“Ĉu ne trem'ig'as vi'n tiel sen'respekt'e trakt'i vi'a'n monark'o'n?” li demand'is.
“Ho, ne,” dir'is Guf trankvil'e, kaj li blov'is ring'o'n de fum'o kiu ĉirkaŭ'is la naz'o'n de la Reĝ'o kaj tern'ig'is li'n.
“Vi vol'as konker'i la Smerald'a'n Urb'o'n, kaj mi est'as la sol'a Knomo en vi'a regn'o kiu kapabl'as konker'i ĝi'n. Do vi dev'os tre atent'i ne damaĝ'i mi'n ĝis mi plen'um'os vi'a'j'n dezir'o'j'n. Post tio—”
“Nu, kio post tio?” demand'is la Reĝ'o.
“Post tio vi est'os tiom dank'em'a al mi ke vi ne vol'os damaĝ'i mi'n,” respond'is la General'o.
“Jen tre bon'a argument'o,” dir'is Rokato. “Sed se vi mal'sukces'os?”
“Do ek'funkci'os la dis'tranĉ'il'o. Mi akcept'as tio'n,”
anonc'is Guf. “Sed se vi obe'os mi'a'j'n ordon'o'j'n ne est'os mal'sukces'o. Vi'a problem'o, Rokato, est'as ke vi ne zorg'e pri'pens'as. Mi jes. Vi ek'marŝ'us tra vi'a tunel'o en Oz'o'n kaj est'us venk'it'a kaj re'puŝ'it'a. Mi ne. Kaj la kaŭz'o est'as ke kiam mi marŝ'os mi est'os far'int'a ĉiu'j'n mi'a'j'n plan'o'j'n, kaj mi hav'os ar'o'n da alianc'ul'o'j por help'i mi'a'j'n Knomojn.”
“Kio'n vi cel'as dir'i?” demand'is la Reĝ'o.
“Mi klar'ig'os, Reĝ'o Rokato. Vi intenc'as atak'i fe'land'o'n, potenc'a'n fe'land'o'n. Neni'a fort'a arme'o ekzist'as en Oz, sed la Princ'in'o reg'ant'a ili'n hav'as fe'sceptr'o'n; kaj la knab'in'et'o Doroteo hav'as vi'a'n Magi'a'n Zon'o'n; kaj Sud'e de la Smerald'a Urb'o loĝ'as lert'a sorĉ'ist'in'o nom'at'a Glinda la Bon'a, kiu komand'as la aer'spirit'o'j'n. Ankaŭ mi aŭd'is ke est'as mir'ind'a Sorĉ'ist'o en la palac'o de Ozma, kiu est'as tiel lert'a ke oni pag'ad'is mon'o'n al li en Uson'o por rigard'i li'n ag'i. Do kompren'u ke ne est'os facil'e super'i tiom da magi'o.”
“Ni hav'as kvin'dek mil soldat'o'j'n!” kri'is la Reĝ'o fier'e.
“Jes; sed ili est'as Knomoj,” koment'is Guf, pren'ant'e silk'a'n tuk'o'n el la poŝ'o de la Reĝ'o kaj viŝ'ant'e si'a'j'n propr'a'j'n pint'ig'it'a'j'n ŝu'o'j'n per ĝi. “Knomoj ne pov'as mort'i, sed ili ne est'as magi'e fort'a'j. Kiam vi perd'is vi'a'n fam'a'n Zon'o'n la plej'part'o de vi'a propr'a fort'o for'las'is vi'n.
Kontraŭ Ozma vi kaj vi'a'j Knomoj tut'e ne pov'us sukces'i.”
La okul'o'j de Rokato ard'is koler'e.
“Do for al la dis'tranĉ'il'o!” li kri'is.
“Ankoraŭ ne,” dir'is la General'o, plen'ig'ant'e si'a'j'n pip'o'n per tabak'o el la privat'a uj'o de la Reĝ'o.
“Kio'n vi propon'as far'i?” demand'is la monark'o.
“Mi propon'as akir'i la pov'o'n kiu'n ni bezon'as,”
respond'is Guf. “Ekzist'as tre mult'a'j mav'ul'o'j kiu'j hav'as magi'a'n potenc'o'n sufiĉ'a'n por detru'i kaj konker'i la Land'o'n Oz. Ni amik'ig'os ili'n, kun'grup'ig'os ili'n ĉiu'j'n, kaj surpriz'atak'os Ozman kaj ŝi'a'n popol'o'n. Est'as tre simpl'e kaj facil'e kiam oni sci'as la kiel'o'n. Sol'a'j ni tut'e ne pov'us damaĝ'i la Reg'ant'o'n de Oz, sed help'e de la mav'a'j potenc'ul'o'j al'vok'ebl'a'j ni facil'e sukces'os.”
Reĝ'o Rokato ĝoj'eg'is pro tiu ide'o, ĉar li kompren'is kiom lert'a ĝi est'as.
“Cert'e, Guf, vi est'as la plej grand'a General'o kiu'n iam mi hav'is!” li kri'is, kaj li'a'j okul'o'j scintil'is pro ĝoj'o. “Ir'u tuj aranĝ'i ke la mav'a'j potenc'o'j help'u ni'n, kaj inter'temp'e mi komenc'os fos'i la tunel'o'n.”
“Mi kred'is ke vi konsent'os kun mi, Rokato,” respond'is la nov'a General'o. “Mi komenc'os jam ĉi'post'tag'mez'e, vizit'ant'e la Ĉef'o'n de la Kapricloj.”
Kiam la popol'o de la Smerald'a Urb'o inform'iĝ'is ke Doroteo re'ven'is al ili ĉiu fer vor'is vid'i ŝi'n, ĉar la knab'in'et'o est'is ĉies favor'at'o en la Land'o Oz. De temp'o al temp'o kelk'a'j el la hom'o'j el la grand'a ekster'a mond'o trov'is ebl'o'n en'ir'i tiu'n fe'land'o'n, sed kun unu escept'o ĉiu'j est'is akompan'ant'o'j de Doroteo kaj montr'iĝ'is tre agrabl'a'j person'o'j. La escept'o kiu'n mi menci'is est'is la mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz, prestidigit'ist'o el Omaha kiu supr'e'n'ir'is en balon'o kaj est'is port'it'a de aer'flu'o al la Smerald'a Urb'o. Li'a'j kurioz'a'j kaj enigm'a'j lert'aĵ'o'j dum'temp'e kred'ig'is la popol'o'n de Oz ke li est'as grand'a sorĉ'ist'o, kaj li reg'is ili'n ĝis Doroteo al'ven'is dum si'a unu'a vizit'o kaj pruv'is ke la Sorĉ'ist'o est'as nur ĉarlatan'o.
Li est'is mild'a, bon'kor'a vir'et'o, kaj Doroteo post'e amik'iĝ'is kun li. Kiam, post for'est'o, la Sorĉ'ist'o re'ven'is al la Land'o Oz, Ozma akcept'is li'n graci'e kaj hejm'ig'is li'n en part'o de la palac'o.
Al'don'e al la Sorĉ'ist'o du ali'a'j el la ekster'a mond'o ricev'is permes'o'n hejm'i en la Smerald'a Urb'o. La unu'a est'is agrabl'e kurioz'a Vil'ul'o, kiu'n Ozma nom'um'is Reg'ist'o de la Reĝ'a'j Magazen'o'j, kaj la du'a est'is Flav'a Kok'in'o nom'at'a Vilĉinjo, kiu hav'is bel'a'n dom'o'n en la ĝarden'o'j mal'antaŭ la palac'o, kie ŝi vart'is grand'a'n famili'o'n. Ili ambaŭ est'is mal'nov'a'j kamarad'o'j de Doroteo, do vi kompren'as ke la knab'in'et'o est'is tre grav'a person'o en Oz, kaj la popol'o opini'is ke ŝi bon'fortun'ig'is ĝi'n, kaj am'is ŝi'n preskaŭ tiom kiom Ozman. Dum si'a'j plur'a'j vizit'o'j tiu knab'in'et'o est'is la detru'int'o de du fi'sorĉ'ist'in'o'j kiu'j per'fort'is la popol'o'n, kaj ŝi trov'is viv'ant'a'n bird'o'tim'ig'il'o'n kiu est'is nun unu el la plej popular'a'j person'o'j en la tut'a fe'land'o. Help'at'e de la Bird'o'tim'ig'il'o ŝi sav'is Noĉjon Hak'ist'o'n, Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kiu ests rust'iĝ'int'a en sol'ec'a arb'ar'o, kaj la stan'ul'o nun est'is la Imperi'estr'o de la Land'o de la Palp'brum'o'j kaj mult'e am'at'a pro si'a afabl'a kor'o. Ne mir'ig'as ke la popol'o opini'is ke Doroteo bon'fortun'ig'is ĝi'n! Tamen, kvankam ŝajn'as strang'e, ŝi far'is ĉiu'j'n tiu'j'n mir'ind'aĵ'o'j'n ne ĉar ŝi est'is fe'in'o aŭ hav'is i'a'j'n ajn magi'a'j'n pov'o'j'n, sed ĉar ŝi est'is simpl'a, dolĉ'a kaj fidel'a knab'in'et'o kiu est'is honest'a kaj al si mem kaj al ĉiu'j renkont'at'o'j. En ĉi tiu land'o en kiu ni loĝ'as simpl'ec'o kaj afabl'ec'o est'as la sol'a'j magi'a'j sceptr'o'j kiu'j far'as mir'ind'aĵ'o'j'n, kaj en la Land'o Oz Doroteo trov'is ke tiu'j sam'a'j kvalit'o'j akir'is por ŝi la am'o'n kaj admir'o'n de la popol'o. Efektiv'e, la knab'in'et'o akir'is mult'a'j'n varm'a'j'n amik'o'j'n en la fe'land'o, kaj la sol'a ver'a mal'ĝoj'o iam spert'it'a de la Ozan'o'j est'is la for'ir'o de Doroteo kiam ŝi re'ir'is al si'a hejm'o en Kansas.
Nun oni ĝoj'e bon'ven'ig'is ŝi'n, kvankam neni'u, escept'e de Ozma, unu'e sci'is ke fin'e ŝi ven'is por rest'i por ĉiam.
Tiu'n vesper'o'n Doroteo akcept'is mult'a'j'n vizit'ant'o'j'n, kaj inter ili est'is grand'ul'o'j kia'j Tiktoko, maŝin'ul'o kiu pens'is kaj parol'is kaj mov'iĝ'is per horloĝ'mekanism'o; ŝi'a mal'nov'a akompan'ant'o la afabl'a Vil'ul'o; Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kies korp'o est'is el branĉ'o'j kaj kies kap'o est'is matur'a kukurb'o sur kiu'n vizaĝ'o est'is ĉiz'it'a; la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o, du grand'a'j best'o'j el la arb'ar'o, kiu'j serv'is Princ'in'o'n Ozman; kaj Profesor'o M. P. Ŝancel'insekt'o, P. E.
La ŝancel'insekt'o est'is rimark'ind'a ul'o. Iam li est'is et'a insekt'et'o, ramp'ant'a en lern'ej'ĉambr'o, sed oni ek'vid'is li'n kaj li est'is mult'e pli'grand'ig'it'a por ke oni pov'u pli klar'e vid'i li'n, kaj est'ant'e pli'grand'ig'it'a li eskap'is. Li ĉiam rest'is grand'a, kaj li vest'is si'n kiel dand'o kaj est'is tiom plen'a de sci'o kaj inform'o (kiu'j est'as tut'e apart'a'j afer'o'j), ke li nom'um'iĝ'is Profesor'o kaj la ĉef'o de la Reĝ'a Kolegi'o.
Doroteo ricev'is bel'a'n vizit'o'n de tiu'j mal'nov'a'j amik'o'j, kaj ankaŭ long'e konversaci'is kun la Sorĉ'ist'o, kiu est'is mal'grand'a kaj mal'jun'a kaj velk'int'a kaj sek'iĝ'int'a, sed gaj'a kaj aktiv'a kiel infan'o. Post tio ŝi ir'is vid'i la rapid'e kresk'ant'a'n kok'id'a'n famili'o'n de Vilĉinjo.
Tot'o, la nigr'a hund'et'o de Doroteo, ankaŭ est'is el'kor'e akcept'at'a. Tot'o est'is special'a amik'o de la Vil'ul'o, kaj li kon'is ĉiu'n ali'a'n. Ĉar li est'is la sol'a hund'o en la Land'o Oz, li'n mult'e respekt'is la popol'o, kiu'j kred'is ke best'o'j merit'as ĉi'a'n respekt'o'n se ili dec'e kondut'as.
Doroteo hav'is kvar bel'a'j'n ĉambr'o'j'n en la palac'o, kiu'j est'is ĉiam rezer vit'a'j por ŝi'a util'ig'o kaj nom'iĝ'is “la ĉambr'o'j de Doroteo.” Ili konsist'is el bel'a salon'o, si'n'vest'o'ĉambr'o, delikat'a lit'o'ĉambr'o kaj grand'a marmor'a ban'ĉambr'o. Kaj en tiu'j ĉambr'o'j est'is ĉio kio'n kor'o pov'us dezir'i, met'it'a tie'n pro am'a konsider'o far'e de Ozma por ke ŝi'a amik'in'et'o pov'u uz'i ĝi'n. La reĝ'a'j vest'o'far'ist'o'j kon'is la dimensi'o'j'n de la knab'in'et'o, do ili ĉiam cert'ig'is ke la ŝrank'o'j en ŝi'a si'n'vest'o'ĉambr'o est'as ĉiam plen'a'j de bel'a'j rob'o'j ĉia'spec'a'j kaj taŭg'a'j por ĉia bezon'o. Ne mir'ig'as ke Doroteo rifuz'is kun'port'i si'a'j'n mal'nov'a'j'n kalikot'a'j'n kaj plej'katun'a'j'n rob'o'j'n! Ĉi tie ĉio kar'a al la kor'o de knab'in'et'o est'is proviz'it'a abund'e, kaj neni'o egal'e riĉ'a kaj bel'a est'us trov'ebl'a en la plej grand'a'j magazen'o'j en Uson'o. Kompren'ebl'e Doroteo ĝu'is ĉiu'j'n tiu'j'n luks'aĵ'o'j'n, kaj ŝi prefer'is ĝis tiam loĝ'i en Kansas nur ĉar ŝi'a'j onkl'o kaj onkl'in'o am'is ŝi'n kaj bezon'is ke ŝi est'u kun ili.
Nun, tamen, ĉio est'os ŝanĝ'it'a, kaj Doroteo ver'e pli ĝoj'is sci'ant'e ke ŝi'a'j kar'a'j parenc'o'j part'o'pren'os en ŝi'a bon'a fortun'o kaj ĝu'os la ĝoj'o'j'n de la Land'o Oz ol ke ŝi mem posed'os tia'n luks'o'n.
La sekv'a'n maten'o'n, pro pet'o de Ozma, Doroteo vest'is si'n per bel'a ĉiel'blu'a rob'o el riĉ'a silk'o, ornam'it'a per ver'a'j perl'o'j. La buk'o'j de ŝi'a'j ŝu'o'j ankaŭ est'is inkrust'it'a'j per perl'o'j, kaj pli da tiu'j sen'prez'a'j gem'o'j est'is sur bel'a koron'et'o kiu'n ŝi port'is sur si'a frunt'o.
“Ĉar,” dir'is ŝi'a amik'in'o Ozma, “ek'de nun, kar'a, vi dev'os al'pren'i vi'a'n just'a'n rang'o'n kiel Princ'in'o de Oz, kaj est'ant'e mi'a elekt'it'a kun'ul'in'o vi dev'os vest'i vi'n konven'e laŭ la dign'o de vi'a rang'o.”
Doroteo konsent'is al tio, kvankam ŝi sci'is ke nek rob'o'j nek juvel'o'j pov'us far'i el ŝi i'o'n ali'a'n ol simpl'a'n, sen'afekt'a'n knab'in'et'o'n, kia ĉiam ŝi est'is.
Tuj kiam ili fin'is la maten'manĝ'o'n—la knab'in'o'j kun'manĝ'is en la bel'a buduar'o de Ozma—la Reg'ant'o de Oz dir'is: “Nun, kar'a amik'in'o, ni uz'os la Magi'a'n Zon'o'n por transport'i vi'a'j'n onkl'o'n kaj onkl'in'o'n el Kansas al la Smerald'a Urb'o. Sed mi opini'as ke est'us dec'e, akcept'ant'e tiel disting'it'a'j'n gast'o'j'n, ke ni sid'u en mi'a Tron'o- Ĉambr'o.”
“Ho, ili ne est'as tre ’stingitaj, Ozma,” dir'is Doroteo.
“Ili est'as nur ordinar'a'j hom'o'j, kia mi.”
“Ili est'as vi'a'j amik'o'j kaj parenc'o'j, Princ'in'o Doroteo, do ili cert'e est'as disting'it'a'j,” respond'is la Reg'ant'o rid'et'ant'e.
“Ili—ili apenaŭ ne sci'os kompren'i vi'a'j'n bel'a'j'n mebl'o'j'n kaj ali'aĵ'o'j'n,” protest'is Doroteo, serioz'e. “Ebl'e tim'ig'os ili'n vid'i vi'a'n grand'a'n Tron'o-Ĉambr'o'n, kaj ebl'e ni prefer'e ir'u en la mal'antaŭ'a'n ĝarden'o'n, Ozma, kie la brasik'o'j kresk'as kaj la kok'id'o'j lud'as. Tiel ŝajn'os pli natur'e al Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em.”
“Ne; ili unu'e vid'os mi'n en mi'a Tron'o-Ĉambr'o,”
respond'is Ozma, decid'em'e; kaj kiam ŝi parol'is per tiu ton'o Doroteo sci'is ke est'us mal'saĝ'e opon'i ŝi'n, ĉar Ozma kutim'is est'i obe'at'a.
Do kun'e ili ir'is al la Tron'o-Ĉambr'o, grand'eg'a kupol'hav'a ĉambr'o en la centr'o de la palac'o. Tie star'is la reĝ'a tron'o, konstru'it'a el solid'a or'o kaj inkrust'it'a per valor'a'j ŝton'o'j sufiĉ'a'j por proviz'i la stok'o'n de dek'o da juvel'butik'o'j en ni'a land'o.
Ozma, kiu sur'hav'is la Magi'a'n Zon'o'n, sid'ig'is si'n en la tron'o'n, kaj Doroteo sid'is ĉe ŝi'a'j pied'o'j. En la ĉambr'o kun'iĝ'is mult'a'j ge'sinjor'o'j de la kort'eg'o, vest'it'e per riĉ'a'j vest'aĵ'o'j kaj sur'hav'ant'e valor'a'j'n juvel'o'j'n. Du grand'eg'a'j best'o'j kaŭr'is, unu ĉe ĉiu flank'o de la tron'o—la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o. En balkon'o alt'e en la kupol'o orkestr'o lud'is dolĉ'a'n muzik'o'n, kaj sub la kupol'o du elektr'a'j fontan'o'j send'is ŝpruc'o'j'n de kolor'it'a parfum'it'a akv'o alt'e'n preskaŭ traf'ant'e la ark'a'n plafon'o'n.
“Ĉu vi pret'as, Doroteo?” demand'is la Reg'ant'o.
“Mi pret'as,” respond'is Doroteo; “sed mi ne sci'as ĉu Onkl'in'o Em kaj Onkl'o Henrik'o pret'as.”
“Ne grav'os,” deklar'is Ozma. “La mal'nov'a viv'o cert'e mal'mult'e interes'as ili'n, kaj ju pli fru'e ili komenc'os la nov'a'n viv'o'n ĉi tie des pli feliĉ'a'j ili est'os. Ili ven'as nun, kar'a!”
Dum ŝi parol'is, tie antaŭ la tron'o ek'aper'is Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em, kiu'j kelk'moment'e star'is sen'mov'e, gap'ant'e per blank'a'j kaj surpriz'eg'it'a'j vizaĝ'o'j la scen'o'n kiu front'as ili'n. Se la ge'sinjor'o'j ĉe'est'ant'a'j ne est'us tiom ĝentil'a'j, mi cert'as ke ili mok'us la du fremd'ul'o'j'n.
La jup'o de la kalikot'a rob'o de Onkl'in'o Em est'is iom lev'it'a, kaj ŝi sur'hav'is fad'int'a'n blu'a'n antaŭ'ŝirm'tuk'o'n ornam'it'a'n per kvadrat'et'o'j. Ŝi'a har'ar'o est'is iom sen'ord'a kaj ŝi sur'hav'is par'o'n da mal'nov'a'j pantofl'o'j de Onkl'o Henrik'o. Per unu man'o ŝi ten'is sek'ig'o'tuk'o'n kaj per la ali'a part'e fend'it'a'n porcelan'a'n teler'o'n, kiu'n ŝi viŝ'ad'is kiam subit'e ŝi est'is transport'it'a al la Land'o Oz.
Onkl'o Henrik'o, kiam ating'is li'n la al'port'ig'o, est'is en la brut'ej'o “task'ant'e.” Li sur'hav'is ĉifon'a'n kaj mult'e mal'pur'a'n pajl'a'n ĉapel'o'n, kvadrat'et'ornam'it'a'n ĉemiz'o'n sen kol'um'o kaj blu'a'n kovr'o'vest'o'n kies maleol'um'o'j est'is en li'a'j mal'nov'a'j bov'in'haŭt'a'j bot'o'j.
“Jad'i!” anhel'eg'is Onkl'o Henrik'o, ĉirkaŭ'rigard'ant'e kvazaŭ tut'e sen'kompren'e.
“Nu, jadjadi!” gugl'is Onkl'in'o Em, per raŭk'a tim'o'plen'a voĉ'o. Ŝi'a'j okul'o'j ek'vid'is Doroteon, kaj ŝi dir'is: “Ĉu-ĉ-ĉ-ĉu ne aspekt'as kiel ni'a knab'in'et'o—ni'a Doroteo, Henrik'o?”
“Ho, atent'u, Em!” kri'is la mal'jun'a vir'o, dum Onkl'in'o Em antaŭ'e'n'paŝ'et'is; “atent'u la sovaĝ'a'j'n best'aĉ'o'j'n aŭ vi p’re'os!”
Sed jam Doroteo antaŭ'e'n'salt'is kaj ĉirkaŭ'brak'um'is si'a'j'n onkl'in'o'n kaj onkl'o'n am'e, kaj post'e pren'is ili'a'j'n man'o'j'n per la propr'a'j.
“Ne tim'u,” ŝi dir'is al ili. “Vi nun est'as en la Land'o Oz, kie vi loĝ'os por ĉiam kaj est'os komfort'a'j kaj feliĉ'a'j.
Vi neniam de'nov'e bezon'os ĝen'i vi'n pri io ajn, ĉar est'os tut'e neni'a ebl'a ĝen'o. Kaj vi ŝuld'as tio'n tut'a'n al la komplez'em'o de mi'a amik'in'o Princ'in'o Ozma.”
Nun ŝi gvid'is ili'n antaŭ la tron'o'n kaj plu'dir'is: “Vi'a Moŝt'o, jen Onkl'o Henrik'o. Kaj jen Onkl'in'o Em. Ili vol'as dank'i vi'n pro si'a al'port'iĝ'o ĉi tie'n el Kansas.”
Onkl'in'o Em pen'is “plat'ig'i” si'a'n har'ar'o'n, kaj ŝi kaŝ'is la sek'ig'o'tuk'o'n kaj la teler'o'n sub si'a'n antaŭ'tuk'o'n dum ŝi riverenc'is al la bel'a Ozma. Onkl'o Henrik'o de'pren'is si'a'n pajl'a'n ĉapel'o'n kaj ten'is ĝi'n mal'lert'e per si'a'j man'o'j.
Sed la Reg'ant'o de Oz star'iĝ'is kaj ven'is de si'a tron'o por salut'i si'a'j'n nov'e'ven'int'a'j'n gast'o'j'n, kaj ŝi rid'et'is tiel dolĉ'e al ili kiel se ili est'us reĝ'o kaj reĝ'in'o.
“Vi est'as tre bon'ven'a'j ĉi tie, kie'n mi al'port'is vi'n pro Doroteo,” ŝi dir'is graci'e, “kaj mi esper'as ke vi est'os plen'e feliĉ'a'j en vi'a nov'a hejm'o.” Post tio ŝi turn'is si'n al si'a'j kort'eg'an'o'j, kiu'j star'ad'is silent'e kaj serioz'e rigard'ant'e la scen'o'n, kaj plu'dir'is: “Mi prezent'as al mi'a popol'o la am'at'a'j'n Onkl'o'n Henrik'o'n kaj Onkl'in'o'n Em'o'n de ni'a Princ'in'o Doroteo, kiu'j de nun est'os ni'a'j kun'regn'an'o'j.
Mult'e plaĉ'os al mi ke vi ĉiel afabl'u al ili kaj honor'u ili'n kiel ebl'e plej, kaj help'u mi'n feliĉ'ig'i kaj kontent'ig'i ili'n.”
Aŭd'int'e tio'n, ĉiu'j kun'ven'int'o'j profund'e riverenc'is al la mal'jun'a kultiv'ist'o kaj li'a edz'in'o, kiu'j balanc'et'is si'a'j'n kap'o'j'n respond'e.
“Kaj nun,” dir'is Ozma al ili, “Doroteo gvid'os vi'n al la ĉambr'o'j prepar'it'a'j por vi. Mi esper'as ke ili plaĉ'os al vi, kaj mi anticip'os ke vi part'o'pren'os en la lunĉ'o kun mi.”
Do Doroteo for'konduk'is si'a'j'n parenc'o'j'n, kaj tuj kiam ili est'is ekster la Tron'o-Ĉambr'o kaj sol'a'j en la koridor'o Onkl'in'o Em fort'e prem'is man'o'n de Doroteo kaj dir'is: “Infan'o, infan'o! Kiel ni pov'is ven'i ĉi tie'n tiel rapid'e?
Kaj ĉu ĉio est'as real'a? Kaj ĉu ni rest'os ĉi tiel, kiel ŝi dir'as? Kaj ver'dir'e kio okaz'as?”
Doroteo rid'is.
“Kial vi ne inform'is ni'n pri kio'n vi far'os?” demand'is Onkl'o Henrik'o, riproĉ'e. “Se mi sci'us, mi sur'met'us mi'a'j'n por'dimanĉ'a'j'n vest'o'j'n.”
“Mi klar'ig'os ĉio'n tuj kiam ni ating'os vi'a'j'n ĉambr'o'j'n,”
promes'is Doroteo. “Vi est'as eg'e bon'fortun'a'j, Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em; kaj ankaŭ mi! Kaj ho! mi tiom ĝoj'as ke vi fin'fin'e est'as ĉi tie!”
Dum li paŝ'is apud la knab'in'et'o Onkl'o Henrik'o palp'is si'a'n barb'o'n pens'em'e.
“Ŝajn'as al mi, Doroteo, ke ni ne ’stos bel'eg'a'j fe'o'j,” li koment'is.
“Kaj de mal'antaŭ'e mi'a har'ar'o aspekt'as aĉ'e!” plor'kri'is Onkl'in'o Em.
“Ne grav'as,” respond'is la knab'in'et'o, kuraĝ'ig'e. “Vi hav'os neni'a'n task'o'n ek'de nun ol aspekt'i bel'a, Onkl'in'o Em; kaj Onkl'o Henrik'o ne bezon'os labor'i ĝis dolor'as li'a dors'o, est'as tut'e cert'e.”
“Ĉu tut'cert'e?” ili demand'is, mir'eg'e, kaj sam'spir'e.
“Mi cert'as ke cert'e,” dir'is Doroteo. “Vi est'as en la Fe'land'o Oz, nun; kaj, eĉ pli grav'e, vi aparten'as al ĝi!”
La nov'a General'o de la arme'o de la Reĝ'o de la Knomoj tut'e bon'e sci'is ke se li'a'j plan'o'j fiask'os, li mort'os. Tamen tio tut'e ne ĝen'is aŭ mal'trankvil'ig'is li'n.
Li mal'am'is ĉiu'n bon'ul'o'n kaj sopir'is mal'feliĉ'ig'i ĉiu'j'n feliĉ'ul'o'j'n. Tial li akcept'is tiu'n danĝer'a'n posten'o'n de General'o tut'e volont'e, ĉar li est'is cert'a en si'a mav'a mens'o ke li sukces'os far'i mult'a'j'n fi'aĵ'o'j'n kaj fin'e konker'i la Land'o'n Oz.
Tamen Guf firm'e plan'is zorg'i, kaj tre bon'e plan'is, por ne mal'sukces'i. Li argument'is ke nur sen'zorg'ul'o'j mal'sukces'as pri kio'n ajn ili pen'as far'i.
La mont'o'j sub kiu'j situ'is la vast'a'j kavern'o'j de la Reĝ'o de la Knomoj kuŝ'is grup'ig'it'e tuj nord'e de la Land'o Ev, kiu kuŝ'is rekt'e trans la mort'ig'a dezert'o orient'e de la Land'o Oz. Ĉar ankaŭ la mont'o'j est'is ĉe la bord'o de la dezert'o la Reĝ'o de la Knomoj trov'is ke li bezon'as nur tunel'i sub la dezert'o por ating'i la regn'o'n de Ozma. Li ne vol'is ke li'a'j arme'o'j aper'u super'ter'e en la Land'o de la Palp'brum'o'j, kiu est'is la part'o de la Land'o Oz plej proksim'a al la propr'a land'o de Reĝ'o Rokato, ĉar tiu'kaz'e la popol'o alarm'us Ozman kaj ebl'ig'us ke ŝi fortik'ig'u la Smerald'a'n Urb'o'n kaj kun'vok'u arme'o'n. Li vol'is surpriz'front'i la tut'a'n popol'o'n de Oz; do li decid'is daŭr'ig'i la tunel'o'n rekt'e al la Smerald'a Urb'o, kie li kaj li'a'j arme'o'j pov'os tra'romp'i la ter'o'n sen'avert'e kaj konker'i la popol'o'n antaŭ ol ĝi hav'os temp'o'n por defend'i si'n.
Rokato la Ruĝ'a tuj ek'komenc'is labor'i por konstru'i si'a'n tunel'o'n, li labor'ig'is mil min'ist'o'j'n kaj konstru'is ĝi'n sufiĉ'e alt'a kaj larĝ'a por ke li'a'j arme'o'j tra'marŝ'u ĝi'n facil'e. La Knomoj kutim'is far'i tunel'o'j'n, ĉar la tut'a regn'o en kiu ili loĝ'is est'is sub'ter'a; do ili rapid'e progres'is.
Dum tiu labor'o daŭr'is General'o Guf el'ir'is vizit'i la Ĉef'o'n de la Kapricloj sol'a.
Tiu'j Kapricloj est'is kurioz'a popol'o loĝ'ant'a en iom for'ig'it'a land'o propr'a. Ili hav'is grand'a'j'n fort'a'j'n korp'o'j'n, sed kap'o'j'n tiel mal'grand'a'j'n ke ili aspekt'is ne pli grand'a'j ol pord'ans'o'j. Kompren'ebl'e, tiel mal'grand'a'j kap'o'j ne pov'us en'hav'i grand'a'n cerb'o'kvant'o'n, kaj la Kapricloj tiom hont'is pri si'a person'a aspekt'o kaj mank'o de ordinar'a saĝ'ec'o ke ili sur'port'is grand'a'j'n kap'o'j'n el karton'o, kiu'j'n ili al'lig'is por kovr'i si'a'j'n propr'a'j'n kap'et'o'j'n. Sur tiu'j'n karton'a'j'n kap'o'j'n ili kudr'is ŝaf'lan'o'n kiel har'ar'o'n, kaj la lan'o est'is mult'kolor'a—pal'ruĝ'o, verd'o kaj lavend'o'kolor'o est'is la favor'at'a'j kolor'o'j.
La vizaĝ'o'j de tiu'j fals'a'j kap'o'j est'is pentr'it'a'j mult'absurd'e, laŭ la kapric'o'j de la posed'ant'o'j, kaj tiu'j grand'a'j solid'a'j ul'o'j aspekt'is tiom rid'ig'a'j kaj absurd'a'j pro si'a'j kurioz'a'j mask'o'j ke oni nom'is ili'n “Kapricloj.” Ili mal'saĝ'e imag'is ke neni'u suspekt'us pri la mal'grand'a'j kap'o'j intern'e de la fals'a'j kap'o'j, ĉar ili ne sci'is ke est'as sen'util'e prov'i aspekt'i ali'a'j ol ni est'as laŭ la natur'o.
La Ĉef'o de la Kapricloj hav'is egal'e mal'mult'a'n saĝ'o'n kiel la ali'a'j, kaj est'is nom'um'it'a ĉef'o nur ĉar neni'u inter ili est'is pli saĝ'a aŭ pli'reg'kapabl'a. La Kapricloj est'is spirit'aĉ'o'j kaj ne est'is mort'ig'ebl'a'j. Ĉiu mal'am'is kaj tim'is ili'n kaj oni kon'is ili'n kiel terur'a'j'n batal'ant'o'j'n ĉar ili est'as tiom fort'a'j kaj muskol'o'plen'a'j kaj ĉar ili est'as tiom mal'saĝ'a'j ke ili ne pov'as kompren'i ke ili est'as venk'it'a'j.
General'o Guf opini'is ke la Kapricloj est'os grand'a help'o por ke la Knomoj konker'u Oz'o'n, ĉar kiam li estr'os ili'n est'os facil'e instig'i ili'n batal'ad'i sen'ĉes'e dum ili plu pov'as star'i. Do li vetur'is al ili'a land'o kaj pet'is intervju'i la Ĉef'o'n, kiu loĝ'is en dom'o super kies pord'ej'o est'is bild'o pri li'a grotesk'a fals'a kap'o.
La fals'a kap'o de la Ĉef'o hav'is blu'a'n har'ar'o'n, supr'e'n'kurb'ig'it'a'n naz'o'n, kaj buŝ'o'n kiu etend'iĝ'is trans du'on'o'n de la vizaĝ'o. Grand'a'j verd'a'j okul'o'j est'is sur'pentr'it'a'j, sed en la centr'o de la menton'o est'is du tru'et'o'j en la karton'o, por ke la Ĉef'o pov'u tra'vid'i per si'a'j propr'a'j okul'et'o'j; ĉar kiam la grand'a kap'o est'is lig'it'a al li'a'j ŝultr'o'j la okul'o'j en li'a propr'a natur'a kap'o est'is sam'nivel'a'j kiel la fals'a menton'o.
Dir'is General'o Guf al la Ĉef'o de la Kapricloj: “Ni, la Knomoj, konker'os la Land'o'n Oz kaj kapt'os la Magi'a'n Zon'o'n de ni'a Reĝ'o, kiu'n la popol'o de Oz ŝtel'is de li. Post tio ni tra'rab'os kaj detru'os la tut'a'n land'o'n. Kaj ni vol'as ke la Kapricloj help'u ni'n.”
“Ĉu est'os batal'ad'o?” demand'is la Ĉef'o.
“Mult'a,” respond'is Guf.
Sen'dub'e tiu respond'o plaĉ'is al la Ĉef'o, ĉar li star'iĝ'is kaj ĉirkaŭ'danc'is tri'foj'e en la ĉambr'o. Post tio li re'sid'ig'is si'n, ĝust'ig'is si'a'n fals'a'n kap'o'n, kaj dir'is: “Ni ne kverel'as kun Ozma de Oz.”
“Sed vi, la Kapricloj, am'as batal'i, kaj jen bon'eg'a oportun'o far'i tio'n,” urĝ'is Guf.
“Atend'u ĝis mi est'os kant'int'a,” dir'is la Ĉef'o. Li klin'is si'n mal'antaŭ'e'n en si'a seĝ'o kaj kant'is mal'saĝ'a'n kant'o'n kiu al la General'o ŝajn'is signif'i neni'o'n, kvankam li aŭskult'is tre atent'e. Fin'int'e, la Kapricla Ĉef'o rigard'is li'n tra la tru'o'j en si'a menton'o kaj demand'is: “Kia'n rekompenc'o'n vi don'os al ni se ni help'os vi'n?”
La General'o jam anticip'is tiu'n demand'o'n, ĉar li pri'pens'ad'is la afer'o'n dum si'a vetur'o. Oni oft'e bon'far'as sen esper'o pri premi'o, sed por fi'ag'o oni ĉiam postul'as pag'o'n.
“Akir'int'e ni'a'n Magi'a'n Zon'o'n,” li respond'is, “ni'a Reĝ'o, Rokato la Ruĝ'a, uz'os ĝi'a'n potenc'o'n por don'i al ĉiu Kapriclo natur'a'n kap'o'n egal'e grand'a'n kaj bel'a'n kiel la fals'a kap'o kiu'n li nun hav'as. Tiam vi ne plu dev'os hont'i ĉar vi'a'j grand'a'j fort'a'j korp'o'j hav'as tiel mal'grand'eg'a'j'n kap'et'o'j'n.”
“Ho, ĉu vi far'os tio'n?” demand'is la Ĉef'o, fervor'e.
“Nepr'e,” promes'is la General'o.
“Mi parol'os kun mi'a popol'o,” dir'is la Ĉef'o.
Do li kun'vok'is ĉiu'j'n Kapriclojn kaj inform'is ili'n pri la propon'o far'it'a de la Knomoj. La ul'o'j'n ĝoj'ig'is la promes'o kaj ili tuj akcept'is batal'i estr'at'e de la Reĝ'o de la Knomoj kaj help'i li'n konker'i Oz'o'n.
Nur unu'sol'a Kapriclo ŝajn'e hav'is er'et'o'n da saĝ'o, ĉar li demand'is: “Supoz'u ke ni mal'sukces'os kapt'i la Magi'a'n Zon'o'n?
Kio okaz'os tiam, kaj kiel util'os ni'a mult'a batal'ad'o?”
Sed ili ĵet'is li'n en la river'o'n pro li'a stult'a demand'o, kaj rid'is kiam la akv'o ruin'ig'is li'a'n karton'a'n kap'o'n antaŭ ol li pov'is el'naĝ'i.
Tiel la inter'konsent'o far'iĝ'is kaj General'o Guf ĝoj'is pro si'a sukces'o gajn'i tiel potenc'a'j'n alianc'ul'o'j'n.
Sed ankaŭ ali'a'j'n popol'o'j'n, sam'e grav'a'j'n kiel la Kapricloj, firm'e plan'is la lert'a mal'jun'a Knomo gajn'i kiel alianc'ul'o'j'n.
“Jen vi'a'j ĉambr'o'j,” dir'is Doroteo, mal'ferm'ant'e pord'o'n.
Onkl'in'o Em re'tir'et'is si'n vid'ant'e la grandioz'a'j'n mebl'o'j'n kaj drapir'aĵ'o'j'n.
“Ĉu ne ’stas lok'o por viŝ'i mi'a'j'n pied'o'j'n?” ŝi demand'is.
“Vi baldaŭ inter'ŝanĝ'os vi'a'j'n pantofl'o'j'n por nov'a'j ŝu'o'j,”
respond'is Doroteo. “Ne tim'u, Onkl'in'o Em. Ĉi tie vi loĝ'os, do ne tim'u en'marŝ'i kaj sent'i vi'n ĉe'hejm'e.”
Onkl'in'o Em antaŭ'e'n'ir'is hezit'e.
“Eĉ pli bel'a ol la Hotel'o Topeka!” ŝi kri'is, admir'e.
“Sed ĉi tiu lok'o est'as tro elegant'a por ni, infan'o. Ĉu ni ne pov'us hav'i i'a'n ne'uz'at'a'n ĉambr'o'n en la mansard'o, pli taŭg'a'n por ni?”
“Ne,” dir'is Doroteo. “Vi dev'os loĝ'i ĉi tie, ĉar Ozma ordon'is. Kaj ĉiu'j ĉambr'o'j en ĉi tiu palac'o est'as sam'e elegant'a'j kiel ĉi tiu'j, kaj kelk'a'j eĉ pli. Ne util'os plend'i, Onkl'in'o Em. Vi dev'os est'i elegant'a'j kaj alt'klas'a'j en la Land'o Oz, ne'grav'e ĉu aŭ ne vi vol'as tio'n; do vi simpl'e dev'os akcept'i ĝi'n.”
“Kia mis'fortun'o,” respond'is ŝi'a onkl'in'o, ĉirkaŭ'rigard'ant'e impon'at'e; “sed oni pov'as kutim'iĝ'i al ĉio ajn se oni prov'as, ĉu ne, Henrik'o?”
“Nu, rilat'e al tio,” dir'is Onkl'o Henrik'o, ne'rapid'e, “mi prefer'as pren'i kio'n oni propon'as al ni kaj ne far'i demand'o'j'n. Mi ja vetur'is iom, Em, dum mi'a viv'o, sed ne vi; kaj tio far'as diferenc'o'n inter vi kaj mi.”
Post tio Doroteo gvid'is ili'n tra la ĉambr'o'j. La unu'a est'is bel'a salon'o, kies fenestr'o'j vid'ig'is la roz'ĝarden'o'j'n. Sekv'is apart'a'j lit'o'ĉambr'o'j por Onkl'in'o Em kaj Onkl'o Henrik'o, kun bel'a ban'ĉambr'o inter ili. Onkl'in'o Em ankaŭ hav'is bel'a'n si'n'vest'o'ĉambr'o'n, kaj Doroteo mal'ferm'is la ŝrank'o'j'n kaj montr'is plur'a'j'n bel'eg'a'j'n kostum'o'j'n proviz'it'a'j'n de la reĝ'a'j rob'far'ist'o'j al ŝi'a onkl'in'o, kiu'j labor'is dum la tut'a nokt'o por pret'ig'i ili'n. Ĉio kio'n Onkl'in'o Em pov'us bezon'i est'is en la tir'kest'o'j kaj ŝrank'o'j, kaj ŝi'a tualet'o'tabl'o est'is okup'at'a de sur'gravur'it'a'j or'a'j tualet'aĵ'o'j.
Onkl'o Henrik'o hav'is naŭ vest'o'komplet'o'j'n, tajl'it'a'j'n laŭ la popular'a Manĝtula fason'o, kun ĝis'genu'a'j pantalon'o'j, silk'a'j ŝtrump'o'j kaj ne'alt'a'j ŝu'o'j kun juvel'it'a'j buk'o'j. La ĉapel'o'j kongru'a'j kun tiu'j kostum'o'j hav'is kolor'a'j'n supr'o'j'n kaj larĝ'a'j'n rand'o'j'n kun mal'grand'a'j or'a'j sonor'il'o'j ĉirkaŭ la rand'o'j. Li'a'j ĉemiz'o'j est'is el delikat'a lin'aĵ'o kun krisp'a'j brust'o'j, kaj li'a'j veŝt'o'j est'is riĉ'e brod'it'a'j per kolor'a'j silk'aĵ'o'j.
Onkl'o Henrik'o decid'is unu'e ban'i si'n kaj post'e vest'i si'n per blu'a saten'a komplet'o kiu al'log'is li'n. Li akcept'is si'a'n bon'fortun'o'n trankvil'e kaj rifuz'is permes'i ke serv'ist'o help'u li'n. Sed Onkl'in'o Em est'is “tut'trem'a,” laŭ si'a deklar'o, kaj Doroteo kaj Ĵele'a Konfit'aĵ, la dom'mastr'in'o, kaj du serv'ist'in'o'j bezon'is mult'a'n temp'o'n por vest'i ŝi'n kaj aranĝ'i ŝi'a'n har'ar'o'n kaj “bel'ig'i ŝi'n kvazaŭ pup'o'n,” laŭ ŝi'a agrabl'e kurioz'a esprim'o. Ŝi vol'is halt'i kaj admir'i ĉio'n kio'n ŝi ek'vid'is, kaj ŝi ĝem'is konstant'e kaj deklar'is ke tia'j bel'aĵ'o'j est'as tro bon'a'j por mal'jun'a kamp'ar'an'in'o, kaj ke ŝi neniam supoz'is ke ŝi dev'os “elegant'i” je si'a aĝ'o.
Fin'e ŝi est'is fin'vest'it'a, kaj kiam ili en'ir'is la salon'o'n jen Onkl'o Henrik'o en si'a blu'a saten'a komplet'o, marŝ'ant'e solen'e tie'n kaj tie'n en la ĉambr'o. Li jam tond'is si'a'j'n barb'o'n kaj lip'har'o'j'n kaj aspekt'is tre dign'a kaj respekt'ind'a.
“Dir'u al mi, Doroteo,” li dir'is; “ĉu ĉiu'j vir'o'j ĉi tie uz'as vest'o'j'n ĉi'tia'j'n?”
“Jes,” ŝi respond'is; “ĉiu'j escept'e de l’ Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Vil'ul'o—kaj kompren'ebl'e la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj Tiktoko, kiu'j est'as el metal'o. Vi trov'os ĉiu'j'n vir'o'j'n en la kort'eg'o de Ozma vest'it'a'j sam'e kiel vi—kvankam ebl'e iom'et'e pli elegant'e.”
“Henrik'o, vi aspekt'as kiel aktor'o,” anonc'is Onkl'in'o Em, rigard'ant'e si'a'n edz'o'n kritik'e.
“Kaj vi, Em, aspekt'as pl’ elegant'a ol pav'o,” li respond'is.
“Mi supoz'as ke vi prav'as,” ŝi dir'is, bedaŭr'e; “sed ni est'as sen'help'a'j viktim'o'j de alt'soci'a nobel'ar'o.”
Tio mult'e amuz'is Doroteon.
“Ven'u kun mi,” ŝi dir'is, “kaj mi gvid'os vi'n tra la palac'o.”
Ŝi gvid'is ili'n tra la bel'a'j ĉambr'o'j kaj kon'ig'is ili'n al ĉiu renkont'at'o. Ankaŭ ŝi montr'is al ili si'a'j'n propr'a'j'n bel'a'j'n ĉambr'o'j'n, kiu'j ne est'is mal'proksim'a'j de ili'a'j.
“Do ĉio est'as ver'a,” dir'is Onkl'in'o Em, larĝ'okul'a pro surpriz'eg'o, “kaj la rakont'o'j de Doroteo pri ĉi tiu fe'land'o est'is simpl'a'j fakt'o'j kaj ne rev'o'j! Sed kie est'as tiu'j strang'a'j ul'o'j kiu'j'n vi kon'is ĉi tie?”
“Jes; kie est'as la Bird'o'tim'ig'il'o?” demand'is Onkl'o Henrik'o.
“Nu, li est'as for, ĝust'e nun, vizit'ant'e la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, kiu ’stas Imperi'estr'o de la Palp'brum'a Land'o,” respond'is la knab'in'et'o. “Vi vid'os li'n kiam li re'ven'os, kaj nepr'e li plaĉ'os al vi.”
“Kaj kie est'as la Mir'ind'a Sorĉ'ist'o?” demand'is Onkl'in'o Em.
“Vi vid'os li'n dum la lunĉ'o de Ozma, ĉar li loĝ'as en ĉi tiu palac'o,” est'is la respond'o.
“Kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o?”
“Ho, li loĝ'as iom ekster la urb'o, en si'a propr'a kukurb'o'kamp'o. Ni ir'os tie'n iam kaj vid'os li'n, kaj ni vizit'os ankaŭ Profesor'o'n Ŝancel'insekt'o'n. La Vil'ul'o est'os ĉe la lunĉ'o, ver'ŝajn'e, kaj Tiktoko. Kaj nun mi konduk'os vi'n vid'i Vilĉinjon, kiu hav'as propr'a'n dom'o'n.”
Do ili ir'is en la mal'antaŭ'a'n kort'o'n, kaj marŝ'int'e laŭ kelk'a'j kurb'iĝ'ant'a'j voj'et'o'j iom'a'n distanc'o'n tra la bel'a'j ĝarden'o'j ili ating'is bel'a'n dom'et'o'n kie la Flav'a Kok'in'o sid'is sur la antaŭ'a verand'o sun'um'ant'e si'n.
“Bon'a'n maten'o'n, kar'a Mastr'in'o,” vok'is Vilĉinjo, flug'et'ant'e renkont'i ili'n. “Mi ekspekt'is vi'a'n vizit'o'n, ĉar mi aŭd'is ke vi re'ven'is kaj kun'ven'ig'is vi'a'j'n onkl'o'n kaj onkl'in'o'n.”
“Ni est'as ĉi tie por ĉiam, ĉi'foj'e, Vilĉinjo,” kri'is Doroteo, ĝoj'e. “Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em aparten'as al Oz nun sam'e kiel mi!”
“Do ili est'as ver'e bon'fortun'a'j,” deklar'is Vilĉinjo; “ĉar ne pov'us est'i pli bon'a loĝ'lok'o. Sed ven'u, kar'a; mi vol'as montr'i al vi ĉiu'j'n mi'a'j'n Doroteojn. Viv'as naŭ, kaj ili far'iĝ'is tre respekt'ind'a'j kok'in'o'j; sed unu ek'mal'varm'um'is dum nask'iĝ'tag'a fest'o de Ozma kaj mort'is pro pips'o, kaj la ali'a'j du montr'iĝ'is est'i vir'kok'aĉ'o'j, do mi dev'is ŝanĝ'i ili'a'j'n nom'o'j'n de Doroteo al Danielo. Ili ĉiu'j hav'as or'a'j'n medalion'o'j'n sur kiu'j est'as gravur'it'a la liter'o ‘D,’ memor'u, kaj intern'e est'as vi'a bild'o. Kaj ‘D’ signif'as Danielon, ne nur Doroteon.”
“Ĉu vi nom'is ambaŭ kok'o'j'n Danielo?” demand'is Onkl'o Henrik'o.
“Jes, cert'e. Mi hav'as naŭ Doroteojn kaj du Danielojn; kaj la naŭ Doroteoj hav'as ok'dek ses ge'fil'o'j'n kaj pli ol tri'cent ge'nep'o'j'n,” dir'is Vilĉinjo, fier'e.
“Kiel vi nom'as ili'n ĉiu'j'n, kar'a?” demand'is la knab'in'et'o.
“Ho, ili ĉiu'j est'as Doroteoj kaj Danieloj, kelk'a'j est'as -et-oj kaj kelk'a'j est'as -et-et-oj. Doroteo kaj Danielo est'as du bon'a'j nom'o'j, kaj mi ne opini'as ke valor'as serĉ'i ali'a'j'n,”
deklar'is la Flav'a Kok'in'o. “Sed pens'u, Doroteo, kiom grand'a kok'famili'o ni far'iĝ'is, kaj ni'a nombr'o kresk'as preskaŭ ĉiu'tag'e! Ozma ne sci'as kio'n far'i pri la mult'a'j ov'o'j kiu'j'n ni de'met'as, kaj ni neniam est'as iel ajn manĝ'at'a'j aŭ damaĝ'at'a'j, mal'simil'e al kok'o'j en vi'a land'o. Oni don'as al ni ĉio'n por kontent'ig'i kaj feliĉ'ig'i ni'n, kaj mi, kar'a, est'as agnosk'at'a Reĝ'in'o kaj Estr'o de ĉiu kok'o en Oz, ĉar mi est'as la plej aĝ'a kaj komenc'is la tut'a'n grup'o'n.”
“Nepr'e vi dev'us fier'i, sinjor'in'o,” dir'is Onkl'o Henrik'o, kiu mir'is aŭd'ant'e kok'in'o'n parol'i tiel senc'o'plen'e.
“Ho, mi fier'as,” ŝi respond'is. “Mi hav'as la plej bel'a'n perl'a'n kol'ĉen'o'n kiu'n iam vi vid'is. Ven'u en la dom'o'n kaj mi montr'os ĝi'n al vi. Kaj mi hav'as naŭ krur'ĉen'o'j'n kaj diamant'a'n broĉ'o'n por ĉiu flug'il'o. Sed mi port'as ili'n nur por ŝtat'fest'o'j.”
Ili sekv'is la Flav'a'n Kok'in'o'n en la dom'o'n, kiu'n onkl'in'o Em deklar'is tre bel'e zorg'at'a. Ili ne pov'is sid'iĝ'i, ĉar ĉiu'j seĝ'o'j de Vilĉinjo est'is star'stang'o'j el arĝent'o, do ili dev'is star'i dum la kok'in'o detal'e montr'is al ili si'a'j'n trezor'o'j'n.
Post tio ili dev'is en'ir'i la mal'antaŭ'a'j'n ĉambr'o'j'n kiu'j'n okup'is la naŭ Doroteoj kaj du Danieloj de Vilĉinjo, kiu'j est'as ĉiu'j dik'a'j flav'a'j ge'kok'o'j kaj ĝentil'e salut'is la vizit'ant'o'j'n. Est'is facil'e vid'i ke ili est'as bon'kondut'a'j kaj ke Vilĉinjo bon'e atent'is ili'a'n eduk'iĝ'o'n.
En la kort'o'j est'is ĉiu'j infan'o'j kaj ge'nep'o'j de tiu'j dek unu pli'aĝ'a'j kaj ili est'is ĉia'dimensi'a'j, de plen'e kresk'int'a'j kok'in'o'j ĝis et'a'j kok'id'o'j ĵus el'ŝel'iĝ'int'a'j. Ĉirkaŭ kvin'dek lanug'a'j flav'a'j jun'ul'o'j est'is en lern'ej'o, instru'at'e pri bon'a kondut'o kaj bon'a gramatik'o de jun'a kok'in'o kiu sur'hav'is okul'vitr'o'j'n. Ili kant'is ĥor'e patriot'a'n kant'o'n pri la Land'o Oz, honor'e al si'a'j vizit'ant'o'j, kaj Onkl'in'o'n Em mult'e impon'is tiu'j parol'ant'a'j kok'o'j.
Doroteo vol'is rest'i kaj lud'i kun la jun'a'j kok'id'o'j dum kelk'a temp'o, sed Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em ankoraŭ ne vid'is la palac'a'j'n kort'o'j'n kaj ĝarden'o'j'n kaj fervor'is pli bon'e kon'at'iĝ'i kun la mir'ind'a kaj plezur'ig'a land'o en kiu ili loĝ'os.
“Mi rest'os ĉi tie kaj vi promen'ad'u,” dir'is Doroteo. “Vi est'os tut'e sekur'a'j ĉie ajn, kaj pov'os far'i kio'n vi vol'as. Kiam vi lac'iĝ'os, re'ir'u al la palac'o kaj trov'u vi'a'j'n ĉambr'o'j'n, kaj mi ven'os al vi antaŭ ol la lunĉ'o est'os pret'a.”
Do Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em komenc'is esplor'i la teren'o'n sol'a'j, kaj Doroteo sci'is ke ili ne pov'os perd'iĝ'i, ĉar la tut'a palac'a teren'o est'is ĉirkaŭ'at'a de alt'a mur'o el verd'a marmor'o inkrust'it'a per smerald'o'j.
Est'is mal'oft'a plezur'o por tiu'j simpl'a'j hom'o'j, kiu'j loĝ'is dum si'a tut'a viv'o en la kamp'ar'o kaj kon'is preskaŭ neni'a'n ĝu'o'n, sur'hav'i bel'a'j'n vest'o'j'n kaj loĝ'i en palac'o kaj est'i traktat'a'j respekt'o'plen'e de ĉiu ĉe'est'ant'o. Ili est'is ver'e feliĉ'a'j dum ili promen'is laŭ la ombr'um'at'a'j voj'et'o'j kaj rigard'is la bel'eg'a'j'n flor'o'j'n kaj arbust'o'j'n, sent'ant'e ke ili'a nov'a hejm'o est'as pli bel'a ol pov'us pri'parol'i iu ajn lang'o.
Subit'e, kiam ili ĉirkaŭ'ir'is angul'o'n kaj marŝ'is tra breĉ'o'n en alt'a heĝ'o, ili renkont'is vizaĝ-al-vizaĝ'e enorm'a'n Leon'o'n, kiu kaŭr'is sur la verd'a herb'o kaj ŝajn'is surpriz'it'a pro ili'a ek'aper'o.
Ili halt'is. Onkl'o Henrik'o trem'is pro horor'o kaj Onkl'in'o Em tro tim'eg'is por kri'i. La sekv'a'n moment'o'n la povr'ul'in'o ĉirkaŭ'brak'um'is la kol'o'n de si'a edz'o kaj kri'is: “Sav'u mi'n, Henrik'o, sav'u mi'n!”
“Eĉ ne pov'as sav'i mi'n mem, Em,” li respond'is, per raŭk'a voĉ'o, “ĉar la bestjo aspekt'as kvazaŭ ĝi pov'us manĝ'i ni'n ambaŭ, kaj post'e lang'um'i si'a'j'n lip'o'j'n vol'ant'e pli! Se nur mi hav'us paf'il'o'n—”
“Ĉu vi ne hav'as, Henrik'o? Ĉu vi ne hav'as?” ŝi demand'is mal'trankvil'e.
“Neni'a'n paf'il'o'n, Em. Do ni mort'u laŭ'ebl'e brav'e kaj dank'e. Mi sci'is ke ni'a bon'sort'o ne daŭr'os!”
“Mi ne mort'os. Mi'n ne manĝ'os leon'o!” plor'kri'is Onkl'in'o Em, firm'e gap'ant'e la best'eg'o'n. Ŝi'n ek'frap'is pens'o, kaj ŝi flustr'is: “Henrik'o, mi aŭd'is ke sovaĝ'a'j bestjoj est'as konker'ebl'a'j per hom'a okul'o. Mi tim'ig'e okul'um'os tiu'n leon'o'n kaj sav'os ni'a'j'n viv'o'j'n.”
“Prov'u, Em,” li respond'is, ankaŭ per'flustr'e. “Rigard'u li'n sam'e kiel vi rigard'as mi'n kiam mi mal'fru'as por la manĝ'o.”
Onkl'in'o Em turn'is al la Leon'o firm'a'n mien'o'n kaj larĝ'e dilat'iĝ'int'a'n okul'o'n. Ŝi fort'e rigard'is la best'eg'o'n sen'ŝancel'iĝ'e, kaj la Leon'o, kiu trankvil'e palpebr'um'ad'is al ili, komenc'is aspekt'i mal'kviet'a kaj mal'trankvil'a.
“Ĉu mi iel ĝen'as vi'n, sinjor'in'o?” li demand'is, per mild'a voĉ'o.
Pro tiu parol'o de la terur'a best'o Onkl'in'o Em kaj Onkl'o Henrik'o ambaŭ surpriz'iĝ'is, kaj post'e Onkl'o Henrik'o ek'memor'is ke sen'dub'e ĉi tiu est'as la Leon'o kiu'n ili vid'is en la Tron'o-Ĉambr'o de Ozma.
“Atend'u, Em!” li kri'is. “Ĉes'u agl'okul'e konker'i kaj kuraĝ'u. Mi supoz'as ke ĉi tiu est'as la sam'a Mal'kuraĝ'a Leon'o pri kiu parol'is al ni Doroteo.”
“Ho, ĉu ver'e?” ŝi demand'is, mult'e pli trankvil'e.
“Kiam li parol'is, mi ek'pens'is; kaj kiam li aspekt'is tiel hont'ec'a, mi cert'is,” Onkl'o Henrik'o plu'dir'is.
Onkl'in'o Em rigard'is la best'o'n nov'e interes'iĝ'ant'e.
“Ĉu vi est'as la Mal'kuraĝ'a Leon'o?” ŝi demand'is. “Kaj ĉu vi est'as la amik'o de Doroteo?”
“Jes, sinjor'in'o,” respond'is la Leon'o, humil'e. “Doroteo kaj mi est'as mal'nov'a'j kamarad'o'j kaj mult'e am'as unu la ali'a'n. Mi est'as la Reĝ'o de la Best'o'j, sci'u, kaj la Mal'sat'a Tigr'o kaj mi serv'as Princ'in'o'n Ozman kiel ŝi'a'j korp'o'gard'ist'o'j.”
“Kompren'ebl'e,” dir'is Onkl'in'o Em, kap'jes'ant'e. “Sed la Reĝ'o de la Best'o'j dev'us ne est'i mal'kuraĝ'em'a.”
“Mi jam antaŭ'e aŭd'is tio'n,” koment'is la Leon'o, osced'ant'e ĝis vid'iĝ'is li'a'j du grand'a'j vic'o'j de akr'a'j blank'a'j dent'o'j; “sed tio ne mal'instig'as mi'n tim'i kiam ajn mi entrepren'as batal'o'n.”
“Kio'n do vi far'as, ĉu for'kur'as?” demand'is Onkl'o Henrik'o.
“Ne; est'us mal'saĝ'e far'i tio'n, ĉar la mal'amik'o post'kur'us mi'n,” deklar'is la Leon'o. “Do mi trem'as pro tim'eg'o kaj ek'batal'as kiel ebl'e plej fort'e; kaj ĝis nun mi ĉiam venk'is.”
“Ha, mi komenc'as kompren'i,” dir'is Onkl'o Henrik'o.
“Ĉu vi tim'is kiam mi ĵus rigard'is vi'n?” demand'is Onkl'in'o Em.
“Mult'eg'e, sinjor'in'o,” respond'is la Leon'o, “ĉar unu'e mi kred'is ke vi ikt'os. Sed tuj mi rimark'is ke vi pen'as super'fort'i mi'n per vi'a okul'o, kaj vi'a rigard'o est'is tiom feroc'a kaj penetr'a ke mi trem'is pro tim'eg'o.”
Tio mult'e plaĉ'is al la vir'in'o, do ŝi dir'is tre gaj'e: “Nu, mi ne damaĝ'os vi'n, do ne plu tim'u. Mi nur vol'is trov'i kiel util'as hom'okul'o.”
“La hom'okul'o est'as tim'ig'a batal'il'o,” koment'is la Leon'o, grat'ant'e si'a'n naz'o'n mild'e per si'a pied'o por kaŝ'i rid'et'o'n. “Se mi ne sci'us ke vi est'as amik'o'j de Doroteo mi ebl'e dis'ŝir'us vi'n ambaŭ por eskap'i de vi'a terur'a rigard'o.”
Onkl'in'o Em ek'trem'is aŭd'int'e tio'n, kaj Onkl'o Henrik'o dir'is hast'e: “Mi ĝoj'as ke vi re'kon'is ni'n. Bon'a'n maten'o'n, S-ro Leon'o; ni esper'os re'vid'i vi'n—iam—iam est'ont'ec'e.”
“Bon'a'n maten'o,” respond'is la Leon'o, re'kaŭr'ant'e sur la herb'o. “Ver'ŝajn'e vi mult'e vid'os mi'n, se vi loĝ'os en la Land'o Oz.”
For'ir'int'e de la Kapricloj, Guf daŭr'ig'is si'a'n vetur'o'n kaj penetr'is profund'e en la Nord'okcident'o'n. Li vol'is ating'i la Land'o'n de la Grumblemloj, kaj por far'i tio'n li dev'is trans'ir'i la Krispetan Land'o'n, kio est'is mal'facil'a ag'o. Ĉar la Krispeta Land'o est'is si'n'sekv'a ar'o da mont'et'o'j kaj val'o'j, ĉiu'j est'is tre krut'a'j kaj rok'o'plen'a'j, kaj ili inter'ŝanĝ'is lok'o'j'n konstant'e per ond'ad'o. Dum Guf grimp'is mont'et'o'n ĝi sub'iĝ'is sub li kaj iĝ'is val'o, kaj dum li mal'supr'e'n'ir'is en val'o'n ĝi alt'iĝ'is kaj port'is li'n al la supr'o de mont'et'o. Tio mult'e perpleks'ig'is la vetur'ant'o'n, kaj fremd'ul'o ebl'e supoz'us ke neniam li sukces'os trans'ir'i la Krispetan Land'o'n. Sed Guf sci'is ke se li sen'halt'e daŭr'ig'os li ating'os fin'e la fin'o'n; do li ne atent'is la ŝanĝ'iĝ'ant'a'j'n mont'et'o'j'n kaj val'o'j'n kaj plu'promen'ad'is trankvil'e kvazaŭ marŝ'ant'e sur eben'a ter'o.
La rezult'o de tiu saĝ'a persist'o est'is ke la General'o fin'e ating'is pli firm'a'n ter'o'n kaj, penetr'int'e en dens'a'n arb'ar'o'n, ating'is la Regn'o'n de la Grumblemloj.
Tuj kiam li trans'ir'is la lim'o'n de tiu regn'o du gard'ist'o'j kapt'is li'n kaj port'is li'n antaŭ la Grand'a'n Galiputon de la Grumblemloj, kiu sulk'is la frunt'o'n feroc'e je li kaj demand'is al li kial li aŭdac'is trud'i si'n sur li'a'n teren'o'n.
“Mi est'as la Moŝt'o Alt'a General'o de la Ne'venk'ebl'a Arme'o de la Knomoj, kaj mi nom'iĝ'as Guf,” est'is la respond'o. “La tut'a mond'o trem'as kiam menci'iĝ'as tiu nom'o.”
La Grumblemloj laŭt'e mok'kri'is pro tio, kaj unu el ili kapt'is la Knomon per si'a'j fort'a'j brak'o'j kaj ĵet'is li'n alt'e'n en la aer'o'n. Guf'o mult'e sku'iĝ'is per si'a fal'o sur la mal'mol'a'n ter'o'n, sed laŭ'aspekt'e li tut'e ne rimark'is la impertinent'ec'o'n kaj trankvil'ig'is si'n por de'nov'e parol'i al la Grand'a Galiputo.
“Mi'a mastr'o, Reĝ'o Rokato la Ruĝ'a, send'is mi'n ĉi tie'n por konsil'iĝ'i kun vi. Li vol'as vi'a'n help'o'n por konker'i la Land'o'n Oz.”
Tiam la General'o paŭz'is, kaj la Grand'a Galiputo sulk'is la frunt'o'n je li eĉ pli terur'e ol antaŭ'e kaj dir'is: “Daŭr'ig'u!”
La voĉ'o de la Grand'a Galiputo est'is part'e muĝ'o kaj part'e grumbl'o. Li murmur'is si'a'j'n vort'o'j'n fort'e kaj Guf dev'is zorg'e aŭskult'i por kompren'i li'n.
Tiu'j Grumblemloj cert'e est'is rimark'ind'a'j ul'o'j. Ili est'is gigant'a'j, tamen est'is nur ost'o'j kaj haŭt'o kaj muskol'o'j, est'is tut'e neni'a viand'o aŭ gras'o sur ili'a'j korp'o'j. Ili'a'j fort'a'j muskol'o'j kuŝ'is tuj sub ili'a'j haŭt'o'j, kiel ar'o'j da fortik'a'j ŝnur'eg'o'j, kaj la plej mal'fort'a Grumblemlo est'is tiom fort'a ke li pov'is pren'i elefant'o'n kaj ĵet'i ĝi'n dek kilo'metr'o'j'n for'e'n.
Ŝajn'as mis'fortun'e ke fort'ul'o'j kutim'e est'as tiel mal'agrabl'a'j kaj arogant'a'j ke neni'u am'as ili'n. Efektiv'e, ĉiam est'as mis'fortun'e est'i mal'simil'a al la kun'ul'o'j. La Grumblemloj sci'is ke ĉiu mal'am'as kaj evit'as ili'n, tiel ke ili far'iĝ'is mal'afabl'a'j kaj mal'amik'em'a'j eĉ inter si. Guf sci'is ke ili mal'am'as ĉiu'n ul'o'n, inkluziv'e de la Knomoj; sed li tamen esper'is amik'ig'i ili'n, kaj li sci'is ke se li sukces'os ili est'os tre grand'a help'o al li.
“La Land'o'n Oz reg'as afekt'aĉ'a knab'in'o kiu est'as fi'e afabl'a kaj komplez'em'a,” li plu'dir'is. “Ŝi'a tut'a popol'o est'as feliĉ'a kaj kontent'a kaj tut'e ne sent'as ĝen'o'j'n aŭ zorg'o'j'n.”
“Daŭr'ig'u!” muĝ'grumbl'is la Grand'a Galiputo.
“Foj'e la Reĝ'o de la Knomoj sklav'ig'is la Reĝ'a'n Famili'o'n de Ev—ali'a'n afekt'aĉ'a'n gr upon kiu'n ni mal'am'eg'as,” dir'is la General'o. “Sed Ozma en'miks'is si'n, kvankam tut'e ne est'is ŝi'a afer'o, kaj marŝ'ig'is si'a'n arme'o'n kontraŭ ni'n. Kun ŝi est'is knab'in'o el Kansas nom'it'a Doroteo, kaj Flav'a Kok'in'o, kaj ili marŝ'is rekt'e en la kavern'o'n de la Reĝ'o de la Knomoj. Tie ili liber'ig'is ni'a'j'n sklav'o'j'n el Ev kaj ŝtel'is la Magi'a'n Zon'o'n de Reĝ'o Rokato, kaj for'port'is ĝi'n kun si. Do nun ni'a Reĝ'o konstru'as tunel'o'n sub la mort'ig'a dezert'o, por ke ni pov'u marŝ'i tra ĝi al la Smerald'a Urb'o. Kiam ni ating'os tie'n ni intenc'as konker'i kaj detru'i la tut'a'n land'o'n kaj re'kapt'i la Magi'a'n Zon'o'n.”
De'nov'e li paŭz'is, kaj de'nov'e la Grand'a Galiputo muĝ'grumbl'is: “Daŭr'ig'u!”
Guf pen'is pens'i kio'n dir'i sekv'e, kaj feliĉ'a ide'o baldaŭ traf'is li'n.
“Ni vol'as ke vi help'u ni'n far'i tiu'n konker'o'n,” li anonc'is, “ĉar ni bezon'as la potenc'a'n help'o'n de la Grumblemloj por cert'ig'i ke ni ne venk'iĝ'os. Vi est'as la plej fort'a popol'o en la tut'a mond'o, kaj vi mal'am'as bon'a'j'n feliĉ'a'j'n ul'o'j'n tiom kiom ni la Knomoj mem. Mi est'as cert'a ke ver'e plezur'ig'os vi'n mal'konstru'i la bel'a'n Smerald'a'n Urb'o'n, kaj kompens'e pro vi'a valor'eg'a help'o ni permes'os ke vi re'port'u al vi'a land'o dek mil Ozan'o'j'n kiel sklav'o'j'n vi'a'j'n.”
“Du'dek mil!” muĝ'grumbl'is la Grand'a Galiputo.
“Bon'e, ni promes'as al vi du'dek mil,” konsent'is la General'o.
La Galiputo signal'is kaj tuj li'a'j help'ist'o'j pren'is General'o'n Guf kaj for'port'is li'n al karcer'o, kie la karcer'ist'o amuz'is si'n puŝ'ant'e pingl'o'j'n en la rond'a'n dik'a'n korp'o'n de la mal'jun'a Knomo, por vid'i li'n salt'i kaj aŭd'i li'n kri'i.
Sed dum ĉio tio daŭr'is la Grand'a Galiputo parol'ad'is kun si'a'j konsil'ist'o'j, kiu'j est'is la plej grav'a'j oficial'ul'o'j de la Grumblemloj. Kiam li fin'is deklar'i al ili la propon'o'n de la Reĝ'o de la Knomoj li dir'is: “Mi konsil'as propon'i help'i ili'n. Post'e, konker'int'e la Land'o'n Oz, ni pren'os ne nur ni'a'j'n du'dek mil kapt'it'o'j'n sed tiom da or'o kaj juvel'o'j kiom ni vol'os.”
“Ni ankaŭ pren'u la Magi'a'n Zon'o'n,” sugest'is unu konsil'ist'o.
“Kaj rab'u la Reĝ'o'n de la Knomo kaj sklav'ig'u li'n,”
dir'is ali'a.
“Bon'a ide'o,” deklar'is la Grand'a Galiputo. “Mi vol'as Reĝ'o'n Rokaton kiel mi'a'n propr'a'n sklav'o'n. Li pov'os nigr'ig'i mi'a'j'n bot'o'j'n kaj port'i al mi mi'a'n kaĉ'o'n ĉiu'maten'e dum mi est'os en la lit'o.”
“Ekzist'as fam'a Bird'o'tim'ig'il'o en Oz. Mi pren'os li'n kiel mi'a'n sklav'o'n,” dir'is konsil'ist'o.
“Mi pren'os Tiktokon, la maŝin'ul'o'n,” dir'is ali'a.
“Don'u al mi la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n,” dir'is tri'a.
Ili daŭr'ig'is tiel dum long'a temp'o, inter'divid'ant'e la ul'o'j'n kaj la trezor'o'n de Oz antaŭ la konker'o. Ĉar ili tut'e ne dub'is ke ili pov'os detru'i la regn'o'n de Ozma. Ĉu ili ne est'is la plej fort'a popol'o en la tut'a mond'o?
“La mort'ig'a dezert'o for'ten'is ni'n de Oz ĝis nun,”
koment'is la Grand'a Galiputo, “sed nun la Reĝ'o de la Knomoj konstru'as tunel'o'n tiel ke ni en'ir'os la Smerald'a'n Urb'o'n tre facil'e. Do ni re'send'u la mal'grand'a'n dik'a'n General'o'n al li'a Reĝ'o kun ni'a promes'o help'i li'n. Ni ne dir'os ke ni intenc'as konker'i la Knomojn konker'int'e Oz'o'n, tamen ni far'os tio'n malgraŭ'e.”
Ili inter'konsent'is pri tiu plan'o, kaj ĉiu'j for'ir'is manĝ'i, las'ant'e General'o'n Guf ankoraŭ en la karcer'o. La Knomo ankoraŭ ne sci'is ke li sukces'is pri si'a task'o, ĉar trov'ant'e si'n en karcer'o li tim'is ke la Grumblemloj intenc'as mort'ig'i li'n.
Jam la Karcer'ist'o enu'is pro puŝ'ad'o de pingl'o'j en la General'o'n, kaj distr'is si'n zorg'e el'tir'ant'e de la radik'o'j la barb'har'o'j'n de la Knomo, unu'op'e. Tiu'n amuz'o'n inter'romp'is la Grand'a Galiputo al'vok'ant'e la kapt'it'o'n.
“Atend'u kelk'a'j'n hor'o'j'n,” pet'is la karcer'ist'o. “Ankoraŭ mi ne el'tir'is eĉ kvar'on'o'n de li'a barb'o.”
“Se vi atend'ig'os la Grand'a'n Galiputon li romp'os vi'a'n dors'o'n,” deklar'is la mesaĝ'ist'o.
“Ebl'e vi prav'as,” ĝem'is la karcer'ist'o. “For'pren'u la kapt'it'o'n se vi vol'as, sed mi konsil'as ke vi pied'bat'u li'n je ĉiu paŝ'o. Est'os tre amuz'e, ĉar li est'as mol'a kiel matur'a persik'o.”
Do Guf for'konduk'iĝ'is al la reĝ'a kastel'o, kie la Grand'a Galiputo inform'is li'n ke la Grumblemloj decid'is help'i la Knomojn konker'i la Land'o'n Oz.
“Kiam vi est'os pret'a,” li plu'dir'is, “send'u al mi mesaĝ'o'n kaj mi marŝ'os kun dek ok mil el mi'a'j plej potenc'a'j batal'ist'o'j por help'i vi'n.”
Guf tiom ĝoj'is ke li tut'e forges'is la dolor'o'n kaŭz'it'a'n de la pingl'o'j kaj la tir'ad'o de li'a'j barb'har'o'j. Li eĉ ne plend'is pro kiel oni trakt'is li'n, sed dank'is la Grand'a'n Galiputon kaj for'rapid'is por daŭr'ig'i si'a'n vetur'o'n.
Li nun jam akir'is la help'o'n de la Kapricloj kaj de la Grumblemloj; sed li'a sukces'o sopir'ig'is li'n akir'i eĉ pli da alianc'ul'o'j. Li'a propr'a viv'o de'pend'as de la konker'iĝ'o de Oz, kaj li dir'is al si: “Mi ne permes'os risk'o'j'n. Mi cert'iĝ'os pri sukces'o.
Post'e, kiam Oz est'os detru'it'a, ebl'e mi est'os pli grand'a ol mal'jun'a Rokato, kaj mi pov'os for'ĵet'i li'n kaj mem est'i Reĝ'o de la Knomoj. Kial ne? La Kapricloj est'as pli fort'a'j ol la Knomoj, kaj ili est'as mi'a'j amik'o'j. La Grumblemloj est'as pli fort'a'j ol la Kapricloj, kaj ankaŭ ili est'as mi'a'j amik'o'j. Ekzist'as popol'o eĉ pli fort'a ol la Grumblemloj, kaj se mi pov'os instig'i ili'n help'i mi'n mi neniom pli dev'os tim'i.”
DOROTEO ne bezon'is mult'a'n temp'o'n por establ'i si'n en si'a nov'a hejm'o, ĉar ŝi kon'is la popol'o'n kaj la mor'o'j'n kaj kutim'o'j'n de la Smerald'a Urb'o sam'e bon'e kiel la mal'nov'a'n kultiv'ej'o'n de Kansas.
Sed Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em iom mal'facil'e kutim'iĝ'is al la bel'ec'o kaj pomp'o kaj protokol'o'j de la palac'o de Ozma, kaj sent'is si'n mal'trankvil'a'j ĉar ili dev'is “luks'ig'i si'n” konstant'e. Tamen ĉiu est'is tre ĝentil'a kaj afabl'a al ili kaj pen'is feliĉ'ig'i ili'n. Precip'e Ozma mult'e zorg'is pri la parenc'o'j de Doroteo, por favor'i si'a'n amik'in'et'o'n, kaj ŝi bon'e sci'is ke la mal'lert'ec'o kaj strang'ec'o de ili'a nov'a viv'manier'o fad'os dum la pas'o de temp'o.
La mal'jun'ul'o'j'n ĉef'e ĝen'is ke ne est'as labor'o kiu'n ili far'u.
“Nun ĉiu tag'o est'as kvazaŭ dimanĉ'o,” deklar'is Onkl'in'o Em, solen'e, “kaj mi dev'as dir'i ke tio mal'plaĉ'as al mi. Se oni nur permes'us ke mi lav'u la teler'o'j'n post la manĝ'o'j, aŭ eĉ ke mi bala'u kaj sen'polv'ig'u mi'a'j'n propr'a'j'n ĉambr'o'j'n, mi est'us mult'e pli feliĉ'a. Ankaŭ Henrik'o ne sci'as kiel okup'i si'n, kaj foj'e kiam li kaŝ'e el'ir'is kaj manĝ'ig'is la kok'id'o'j'n Vilĉinjo riproĉ'is li'n ĉar li permes'is ke ili manĝ'u mal'ĝust'a'temp'e. Mi ĝis nun neniam sci'is kiel mal'facil'e est'as est'i riĉ'a kaj hav'i ĉio'n dezir'at'a'n.”
Tiu'j plend'o'j komenc'is mal'trankvil'ig'i Doroteon; do ŝi long'e konversaci'is kun Ozma pri tiu tem'o.
“Mi kompren'as ke mi dev'os trov'i i'a'n labor'o'n por ili,”
dir'is la knab'in'a Reg'ant'o de Oz serioz'e. “Mi observ'ad'is vi'a'j'n onkl'o'n kaj onkl'in'o'n, kaj mi kred'as ke ili est'os pli kontent'a'j se ili okup'os si'n per kelk'a'j leĝer'a'j task'o'j. Dum mi konsider'os la afer'o'n, Doroteo, ebl'e vi dezir'os vetur'i kun ili tra la Land'o Oz, vizit'ant'e kelk'a'j'n el la ne'kutim'a'j lok'o'j kaj kon'ig'ant'e vi'a'j'n parenc'o'j'n al kelk'a'j el ni'a'j kurioz'a'j popol'o'j.”
“Ho, est'us bon'eg'e!” kri'is Doroteo, fervor'e.
“Mi don'os al vi eskort'o'n taŭg'a'n por vi'a rang'o kiel Princ'in'o,” plu'dir'is Ozma; “kaj vi pov'os ir'i al kelk'a'j lok'o'j kiu'j'n vi mem ankoraŭ ne vizit'is, kiel ankaŭ ali'a'j'n kiu'j'n vi ja kon'as. Mi far'os plan'o'n de la vetur'o por vi kaj pret'ig'os ĉio'n por vi tiel ke vi pov'os ek'vetur'i morgaŭ maten'e. Ne rapid'u, kar'a, for'est'u laŭ'vol'e long'a'temp'e.
Kiam vi re'ven'os mi est'os trov'int'a por Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em i'a'n okup'o'n kiu sav'os ili'n el mal'kviet'o kaj mal'kontent'o.”
Doroteo dank'is si'a'n bon'a'n amik'in'o'n kaj kis'is la bel'a'n Reg'ant'o'n dank'em'e. Post tio ŝi kur'is inform'i ĝoj'e si'a'j'n onkl'o'n kaj onkl'in'o'n.
La sekv'a'n maten'o'n, post la maten'manĝ'o, ili trov'is ĉio'n pret'a por la for'vetur'o.
La eskort'o inkluziv'is Ombin Ambin, la Kapitan'a General'o de la arme'o de Oz, kiu konsist'is nur el du'dek sep oficir'o'j krom la Kapitan'a General'o. Iam Ombi Ambi est'is ordinar'a soldat'o—la sol'a en la arme'o—sed ĉar neniam okaz'is batal'o Ozma opini'is ke ordinar'a soldat'o ne est'as bezon'at'a, do ŝi promoci'is Ombin Ambin al la plej alt'a oficir'rang'o. Li est'is tre alt'a kaj svelt'a kaj sur'hav'is gaj'a'n uniform'o'n kaj feroc'a'j'n lip'har'o'j'n. Sed la lip'har'o'j est'is la sol'a feroc'aĵ'o de Ombi Ambi, kies natur'o est'is mild'a kiel de infan'o.
La mir'ind'a Sorĉ'ist'o pet'iĝ'is part'o'pren'i en la grup'o, kaj kun li ven'is li'a amik'o la Vil'ul'o, kiu est'is vil'a sed ne ĉifon'a, ĉar li est'is vest'it'a per fajn'a'j silk'aĵ'o'j kun saten'a'j vil'aĵ'o'j kaj pri'tond'it'a ĵak'o. La Vil'ul'o hav'is vil'a'j'n barb'o'n kaj har'ar'o'n, sed dolĉ'a'n temperament'o'n kaj mol'a'n, plaĉ'a'n voĉ'o'n.
Est'is mal'ferm'a ĉar'eg'o, kun tri sid'lok'o'j por la pasaĝer'o'j, kaj la ĉar'eg'o'n tir'is la fam'a lign'a Seg'ĉeval'o kiu'n foj'e viv'ig'is Ozma per magi'a pulvor'o. La Seg'ĉeval'o hav'is or'a'j'n ŝu'o'j'n por protekt'i si'a'j'n lign'a'j'n krur'o'j'n kontraŭ triv'iĝ'o, kaj li est'is fort'a kaj rapid'a. Ĉar tiu kurioz'a best'o est'is la plej am'at'a rajd'best'o de Ozma, kaj tre popular'a inter la tut'a popol'o de la Smerald'a Urb'o, Doroteo sci'is ke al ŝi far'iĝ'is grand'a favor'o per la permes'o uz'i la Seg'ĉeval'o'n por si'a vetur'o.
En la antaŭ'a sid'ej'o de la ĉar'eg'o sid'is Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o. Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em sid'is en la du'a sid'ej'o kaj la Vil'ul'o kaj Ombi Ambi en la tri'a.
Kompren'ebl'e Tot'o est'is kun la grup'o, volv'int'a si'n ĉe la pied'o'j de Doroteo, kaj ĝust'e kiam ili est'is ek'vetur'ont'a'j Vilĉinjo ven'is flug'et'ant'e laŭ la voj'o kaj ŝi pet'eg'is kun'ir'i.
Doroteo volont'e konsent'is, do la Flav'a Kok'in'o supr'e'n'flug'is kaj star'iĝ'is sur la panel'o. Ŝi sur'port'is si'a'n perl'a'n kol'ĉen'o'n kaj tri bracelet'o'j'n sur ĉiu krur'o, honor'e al la event'o.
Doroteo adiaŭ'kis'is Ozman, kaj la tut'a popol'o ĉirkaŭ'star'is gest'ant'e per si'a'j poŝ'tuk'o'j kaj la band'o en alt'a balkon'o ek'lud'is milit'ist'a'n marŝ'muzik'o'n. La Sorĉ'ist'o lang'o'son'ig'is al la Seg'ĉeval'o kaj dir'is “Ek!” kaj la lign'a best'o for'trot'is tir'ant'e la grand'a'n ruĝ'a'n ĉar'eg'o'n kaj ĉiu'j'n pasaĝer'o'j'n tut'e sen'streb'e. Serv'ist'o mal'ferm'is pord'eg'o'n de la bar'il'o ĉirkaŭ la palac'a teren'o, por ke ili el'ir'u; kaj tiel, kun muzik'o kaj kri'o'j sekv'ant'a'j, la vetur'o komenc'iĝ'is.
“Est'as preskaŭ kiel cirk'o,” dir'is Onkl'in'o Em fier'e. “Mi ne pov'as ne sent'i mi'n pomp'a kaj arogant'a en ĉi tia situaci'o.”
Efektiv'e, dum ili tra'pas'is la strat'o'n, la tut'a popol'o hura'is ili'n fervor'eg'e, kaj la Vil'ul'o kaj la Sorĉ'ist'o kaj la Kapitan'a General'o ĉiu'j de'pren'is si'a'j'n ĉapel'o'j'n kaj riverenc'is ĝentil'e por respond'i.
Kiam ili ating'is la grand'a'n mur'o'n de la Smerald'a Urb'o la pord'eg'o'j'n mal'ferm'is la Gard'ist'o kiu ĉiam tie deĵor'is. Super la pord'ej'o pend'is ne'bril'a magnet'o metal'a kun la form'o de ĉeval'ŝu'o, fiks'it'a al plak'o el polur'it'a or'o.
“Tio,” dir'is la Vil'ul'o, impon'e, “est'as la mir'ig'a Am'o- Magnet'o. Mi mem port'is ĝi'n al la Smerald'a Urb'o, kaj ĉiu ir'ant'o sub ĉi tiu pord'ej'o est'as kaj am'ant'a kaj am'at'a.”
“Est'as bon'eg'e,” deklar'is Onkl'in'o Em, admir'e. “Se ni hav'us ĝi'n en Kansas mi supoz'as ke la vir'o kiu posed'is la hipotek'o'n je la kultiv'ej'o ne for'pel'us ni'n.”
“Do mi'n ĝoj'ig'as ke ni ne hav'is ĝi'n,” respond'is Onkl'o Henrik'o. “Al mi pli plaĉ'as Oz ol eĉ Kansas; kaj ĉi mal'grand'a lign'a Seg'ĉeval'o est'as la plej mir'ig'a best'o kiu'n iam mi vid'is. Li ne est'as bros'end'a, nek manĝ'ig'end'a nek trink'ig'end'a, kaj li est'as fort'a kiel bov'o. Ĉi li sci'as parol'i, Doroteo?”
“Jes, Onkl'o,” respond'is la infan'o. “Sed la Seg'ĉeval'o neniam mult'e parol'as. Li dir'is al mi foj'e ke li ne pov'as sam'temp'e parol'i kaj pens'i, do li prefer'as pens'i.”
“Tre saĝ'e,” deklar'is la Sorĉ'ist'o, kap'jes'ant'e aprob'e.
“Kiu'direkt'e'n ni ir'u, Doroteo?”
“Rekt'e antaŭ'e'n en la Kvelulan Land'o'n,” ŝi respond'is.
“Mi hav'as kon'ig'a'n leter'o'n adres'it'a'n al Fraŭl'in'o Tranĉtond.”
“Ho!” kri'et'is la Sorĉ'ist'o, mult'e interes'it'e. “Ĉu ni ir'os tie'n? Mi'n do plezur'ig'as ke mi kun'ir'as, ĉar de ĉiam mi vol'as vizit'i la Tranĉtondojn.”
“Kiu'j est'as?” demand'is Onkl'in'o Em.
“Atend'u ni'a'n al'ven'o'n,” respond'is Doroteo, rid'ant'e; “tiam vi mem pov'os vid'i. Mi neniam vid'is la Tranĉtondojn, sci'u, do mi ne pov'as ’cize klar'ig'i ili'n al vi.”
Liber'a'j de la Smerald'a Urb'o, la Seg'ĉeval'o kur'ad'is rapid'eg'e. Efektiv'e, li tiom rapid'is ke Onkl'in'o Em tre mal'facil'e spir'is, kaj Onkl'o Henrik'o firm'e ten'is la rand'o'n de la seĝ'o de la ruĝ'a ĉar'eg'o.
“Mild'e—mild'e, kar'ul'o!” vok'is la Sorĉ'ist'o, kaj je tio la Seg'ĉeval'o mal'grand'ig'is si'a'n rapid'o'n.
“Kio mal'ĝust'as?” demand'is la best'o, iom'et'e turn'ant'e si'a'n lign'a'n kap'o'n por rigard'i la grup'o'n per unu okul'o, kiu konsist'is el lign'a tuber'o.
“Nu, ni nur vol'as admir'i la pejzaĝ'o'n, jen ĉio,”
respond'is la Sorĉ'ist'o.
“Kelk'a'j el vi'a'j pasaĝer'o'j,” plu'dir'is la Vil'ul'o, “neniam antaŭ'e est'is ekster la Smerald'a Urb'o, kaj la land'o est'as tut'e nov'a por ili.”
“Se vi tro rapid'os ni'a plezur'o nul'iĝ'os,” dir'is Doroteo.
“Ne neces'as hast'i.”
“Konsent'it'e; mal'hast'o ne ĝen'as mi'n,” koment'is la Seg'ĉeval'o; kaj post tio li pli moder'e kur'is.
Onkl'o Henrik'o mir'eg'is.
“Kiel lign'aĵ'o pov'as est'i tiel inteligent'a?” li demand'is.
“Ho, mi don'is al li lign'er'a'j'n cerb'aĵ'o'j'n kiam last'a'foj'e mi fiks'is nov'a'j'n orel'o'j'n al li'a kap'o,” klar'ig'is la Sorĉ'ist'o.
“La lign'er'o'j est'is el tuber'a nod'lign'o, kaj nun la Seg'ĉeval'o pov'as tra'pens'i ĉi'a'n enigm'o'n kiu'n li renkont'as.”
“Mi kompren'as,” dir'is Onkl'o Henrik'o.
“Mi ne,” koment'is Onkl'in'o Em, sed neni'u atent'is ŝi'a'n deklar'o'n.
Post ne'long'e ili ating'is impon'a'n konstru'aĵ'o'n star'ant'a'n sur verd'a eben'aĵ'o kun bel'a'j ombr'um'ant'a'j arb'o'j en grup'o'j tie kaj tie.
“Kio est'as?” demand'is Onkl'o Henrik'o.
“Tio,” respond'is la Sorĉ'ist'o, “est'as la Reĝ'a Atlektika Kolegi'o de Oz, kiu'n estr'as Profesor'o M. P. Ŝancel'insekt'o, P. E.”
“Ni halt'u kaj vizit'u,” propon'is Doroteo.
Do la Seg'ĉeval'o halt'is antaŭ la grand'a konstru'aĵ'o kaj ili'n renkont'is ĉe la pord'o la kler'a Ŝancel'insekt'o mem. Li aspekt'is plen'e sam'alt'a kiel la Sorĉ'ist'o, kaj est'is vest'it'a per ruĝ'a-kaj-blank'a kvadrat'et'kovr'it'a veŝt'o kaj blu'a formal'a ĵak'o, kaj flav'a ĝis'genu'a pantalon'o kaj purpur'a'j silk'a'j ŝtrump'o'j sur li'a'j mal'dik'a'j krur'o'j. Alt'a ĉapel'o gaj'e sid'is sur li'a kap'o kaj li'a'j'n grand'a'j'n bril'ant'a'j'n okul'o'j'n kovr'is okul'vitr'o'j.
“Bon'ven'o'n, Doroteo,” dir'is la Ŝancel'insekt'o; “kaj bon'ven'o'n al ĉiu'j vi'a'j amik'o'j. Ni ver'e mult'e ĝoj'as pov'i akcept'i vi'n ĉe ĉi tiu grand'a Templ'o de Lern'ad'o.”
“Mi kred'is ĝi'n Atlektika Kolegi'o,” dir'is la Vil'ul'o.
“Tiel est'as, kar'a sinjor'o,” respond'is la Ŝancel'insekt'o, fier'e. “Ĉi tie ni instru'as al la jun'ul'ar'o de ni'a grav'a land'o scienc'a'n Kolegi'a'n Atlet'ik'o'n—plen'e pur'a'n.”
“Ĉu neni'o'n ali'a'n vi instru'as al ili?” demand'is Doroteo. “Ĉu ili ne lern'as leg'i, skrib'i, kaj kalkul'i?”
“Ho, tut'e cert'e ili lern'as ĉio'n tia'n kaj mult'o'n pli,”
respond'is la Profesor'o. “Sed tia'j tem'o'j okup'as nur mal'grand'a'n part'o'n de ili'a temp'o. Bon'vol'u sekv'i mi'n kaj mi montr'os al vi kiel kutim'e okup'as si'n mi'a'j student'o'j.
Nun est'as klas'hor'o kaj ili ĉiu'j est'as tre okup'at'a'j.”
Ili sekv'is li'n al grand'a kamp'o mal'antaŭ la kolegi'a konstru'aĵ'o, kie plur'cent jun'a'j Ozan'o'j est'is en si'a'j klas'o'j.
En unu lok'o ili lud'is futbal'o'n, en ali'a basbal'o'n. Kelk'a'j lud'is tenis'o'n, kelk'a'j golf'o'n; kelk'a'j naĝ'is en grand'a lag'et'o.
Sur river'o kiu serpent'um'is tra la teren'o plur'a'j konkur'boat'a'j team'o'j rem'ad'is tre entuziasm'e. Ali'a'j grup'o'j da student'o'j lud'is korb'o'pilk'o'n kaj kriket'o'n, kaj unu'lok'e ŝnur'o'j difin'is lok'o'n por boks'ad'o kaj lukt'ad'o de la energi'plen'a'j jun'ul'o'j. Ĉiu'j kolegi'an'o'j aspekt'is okup'at'a'j kaj est'is mult'a'j rid'ad'o kaj kri'ad'o.
“Ĉi tiu kolegi'o,” dir'is Profesor'o Ŝancel'insekt'o mem'kontent'e, “est'as grand'a sukces'o. Ĝi'a eduk'a valor'o est'as ne'disput'ebl'a, kaj ni pret'ig'as ĉiu'jar'e mult'a'j'n grand'a'j'n kaj valor'a'j'n civit'an'o'j'n.”
“Sed kiam ili stud'as?” demand'is Doroteo.
“Stud'as?” demand'is la Ŝancel'insekt'o, aspekt'ant'e perpleks'a pro la demand'o.
“Jes; kiam ili hav'as si'a'j'n ’ritm'etik'o'n kaj g’ografion kaj ti'aĵ'o'j'n?”
“Ho, ili pren'as doz'o'j'n da tiu'j ĉiu'nokt'e kaj ĉiu'maten'e,”
est'is la respond'o.
“Kio est'as, ‘doz'o'j’?” Doroteo demand'is, perpleks'e.
“Nu, ni uz'as la nov'e invent'it'a'j'n Lern'ej'a'j'n Pilol'o'j'n, kiu'j'n fabrik'as vi'a amik'o la Sorĉ'ist'o. Ni trov'as tiu'j'n pilol'o'j'n tre efik'a'j, kaj ili ŝpar'as mult'a'n temp'o'n. Bon'vol'u paŝ'i ĉi'direkt'e'n kaj mi montr'os al vi ni'a'n Laboratori'o'n de Lern'ad'o.”
Li gvid'is ili'n al ĉambr'o en la konstru'aĵ'o kie mult'a'j grand'a'j botel'o'j star'is en vic'o'j sur bret'o'j.
“Jen la Algebr'o-Pilol'o'j,” dir'is la Profesor'o, pren'ant'e unu el la botel'o'j. “Unu nokt'e, kiam oni en'lit'iĝ'as, egal'as al kvar hor'o'j da stud'ad'o. Jen la Geografi'a'j Pilol'o'j—unu nokt'e kaj unu maten'e. En ĉi sekv'a botel'o est'as la Latin'a'j Pilol'o'j—unu tri'foj'e dum la tag'o. Sekv'as la Gramatik'a'j Pilol'o'j—unu antaŭ ĉiu manĝ'o—kaj la Liter'um'a'j Pilol'o'j, kiu'j'n oni pren'as laŭ'bezon'e.”
“Vi'a'j student'o'j evident'e dev'as glut'i mult'e da pilol'o'j,”
koment'is Doroteo pens'em'e. “Kiel oni glut'as ili'n, en pom'saŭc'o?”
“Ne, kar'a. Ili est'as kovr'it'a'j per suker'o kaj est'as rapid'e kaj facil'e en'glut'at'a'j. Mi kred'as ke la student'o'j prefer'us la pilol'o'j'n al stud'ad'o, kaj cert'e la pilol'o'j est'as mult'e pli efik'a metod'o. Kompren'u, antaŭ ol invent'iĝ'is ĉi Lern'ej'a'j Pilol'o'j ni mal'ŝpar'is mult'a'n temp'o'n per stud'ad'o, tiu'n temp'o'n ni pov'as pli bon'e uz'i per atlet'ik'ad'o.”
“Ŝajn'as al mi ke la pilol'o'j est'as bon'aĵ'o,” dir'is Ombi Ambi, kiu memor'is kiel dolor'ig'is li'a'n kap'o'n kiam li est'is knab'o stud'ad'o de aritmetik'o.
“Tiel est'as, sinjor'o,” deklar'is la Ŝancel'insekt'o fervor'e.
“Ili don'as al ni avantaĝ'o'n kompar'e kun ĉiu'j ali'a'j kolegi'o'j, ĉar tut'e sen temp'o'perd'o ni'a'j knab'o'j plen'e familiar'iĝ'as kun la Grek'a kaj Latin'a, Matematik'o kaj Geografi'o, Gramatik'o kaj Literatur'o. Kompren'u, ili neniam bezon'as inter'romp'i si'a'j'n lud'o'j'n por en'mens'ig'i la mal'pli alt'a'j'n fak'o'j'n de lern'ad'o.”
“Tre valor'a invent'o, laŭ mi,” dir'is Doroteo, rigard'ant'e admir'e la Sorĉ'ist'o'n, kiu modest'e ruĝ'iĝ'is pro la laŭd'o.
“Ni viv'as dum epok'o de progres'o,” anonc'is Profesor'o Ŝancel'insekt'o, pomp'e. “Est'as pli facil'e glut'i sci'o'n ol akir'i ĝi'n per'labor'e el libr'o'j. Ĉu ne, amik'o'j?”
“Kelk'a'j ul'o'j glut'as kia'n ajn koncept'o'n,” dir'is Onkl'in'o Em, “sed laŭ mi ĉi tio tro simil'as al en'glut'o de medikament'o'j.”
“Jun'ul'o'j en kolegi'o ĉiam dev'as glut'i mal'agrabl'aĵ'o'j'n iel,” koment'is la Sorĉ'ist'o, rid'et'ant'e; “kaj, kiel dir'as ni'a Profesor'o, tiu'j Lern'ej'a'j Pilol'o'j montr'iĝ'is grand'a sukces'o.
Unu tag'o'n dum mi far'is ili'n mi sen'intenc'e fal'ig'is pilol'o'n, kaj unu el la id'o'j de Vilĉinjo glut'is ĝi'n. Kelk'a'j'n minut'o'j'n post'e tiu id'o ek'star'is sur stang'o kaj deklam'is ‘Sur Ferdek'o Brul'a Star'is Knab’ ’ tut'e sen eĉ unu erar'o. Post tio ĝi deklam'is ‘Antaŭ'ir'o de l’ Brigad'o,’ kaj post tio ‘Ekscelsior.’ Sci'u, la kok'id'o manĝ'is Elokvent'o-Pilol'o'n.”
Ili nun adiaŭ'is la Profesor'o'n, kaj dank'int'e li'n pro li'a afabl'a gast'ig'o ili re'en'ir'is la ruĝ'a'n ĉar'eg'o'n kaj daŭr'ig'is si'a'n vetur'o'n.
La vetur'ant'o'j ne kun'pren'is manĝ'aĵ'o'j'n ĉar ili sci'is ke ili est'os bon'ven'a'j kie'n ajn ili ir'os en la Land'o Oz, kaj ke la popol'o manĝ'ig'os kaj loĝ'ig'os ili'n tut'e ver'e gast'am'e.
Do ĉirkaŭ la tag'mez'o ili halt'is ĉe dom'o de kultiv'ist'o kaj al ili est'is don'it'a bon'eg'a lunĉ'o el pan'o kaj lakt'o, frukt'o'j kaj pat'kuk'o'j kun acer'a sirop'o. Post iom da ripoz'o kaj promen'ad'o tra la frukt'o'ĝarden'o'j kun si'a gast'ig'ant'o— rond'a, gaj'a kultiv'ist'o—ili en'ir'is la ĉar'eg'o'n kaj re'paŝ'ig'is la Seg'ĉeval'o'n laŭ'long'e de la bel'a, serpent'um'a voj'o.
Est'is voj'direkt'il'o'j ĉe ĉiu'j angul'o'j, kaj fin'e ili ating'is indik'il'o'n sur kiu leg'ebl'is: Uz'u Ĉi Tiu'n Voj'o'n Al La TRANĈTONDOJ Man'o ankaŭ indik'is la ĝust'a'n direkt'o'n, do ili turn'is la Seg'ĉeval'o'n laŭ tiu direkt'o kaj trov'is ĝi'n ver'e bon'a voj'o sed ŝajn'e ne'mult'e uz'at'a.
“Mi neniam ĝis nun vizit'is la Tranĉtondojn,” koment'is Doroteo.
“Nek mi,” dir'is la Kapitan'a General'o.
“Nek mi,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
“Nek mi,” dir'is Vilĉinjo.
“Mi apenaŭ est'is ekster la Smerald'a Urb'o post mi'a al'ven'o en ĉi tiu'n land'o'n,” al'don'is la Vil'ul'o.
“Nu, do neni'u el ni est'is ĉi tie antaŭ nun,” kri'et'is la knab'in'et'o. “Kia'j pov'as est'i la Tranĉtondoj?”
“Tio'n ni baldaŭ trov'os,” dir'is la Sorĉ'ist'o, ruz'e rid'ant'e.
“Mi aŭd'is ke ili est'as iom mal'fortik'a'j ul'o'j.”
La dom'o'j de la kultiv'ist'o'j far'iĝ'is mal'pli mult'a'j dum ili plu'ir'is, kaj la voj'o est'is kelk'foj'e tiel mal'facil'e vid'ebl'a ke la Seg'ĉeval'o mal'facil'e sekv'is ĝi'n. La ĉar'eg'o ankaŭ komenc'is balanc'iĝ'i; tiel ke ili dev'is mal'rapid'i.
Post iom lac'ig'a vetur'o ili ek'vid'is alt'a'n mur'o'n, blu'kolor'ig'it'a'n kaj kun pal'ruĝ'a'j ornam'aĵ'o'j. Tiu mur'o est'is cirkl'a, kaj laŭ'aspekt'e ĉirkaŭ'is grand'a'n spac'o'n. Ĝi est'is tiel alt'a ke nur la supr'o'j de la arb'o'j est'is vid'ebl'a'j super ĝi.
La voj'o konduk'is al pord'et'o en la mur'o, kiu est'is ferm'it'a kaj rigl'it'a. Sur la pord'o est'is afiŝ'o kun or'a'j liter'o'j kiu'j leg'ebl'is tiel: Ni pet'as Vizit'ant'o'j'n si'n Mov'i Mal'rapid'e kaj Zorg'e, kaj evit'i Tus'ad'o'n aŭ far'i i'a'n ajn Blov'o'n aŭ Aer'mov'iĝ'o'n “Strang'e,” dir'is la Vil'ul'o, laŭt'leg'int'e la afiŝ'o'n. “Kiu'j est'as la Tranĉtondoj, do?”
“Nu, ili est'as paper'a'j pup'o'j,” respond'is Doroteo. “Ĉu vi ne sci'is tio'n?”
“Paper'a'j pup'o'j! Do ni ir'u ali'lok'e'n,” dir'is Onkl'o Henrik'o. “Ni ĉiu'j est'as tro aĝ'a'j por lud'ad'o per pup'o'j, Doroteo.”
“Sed ĉi tiu'j est'as diferenc'a'j,” deklar'is la knab'in'et'o. “Ili viv'as.”
“Viv'as!” el'spir'is Onkl'in'o Em, mir'o'plen'e.
“Jes. Ni en'ir'u,” dir'is Doroteo.
Do ili ĉiu'j el'ir'is el la ĉar'eg'o, ĉar la pord'o en la mur'o ne est'is sufiĉ'e larĝ'a por ke ili tra'ir'ig'u la Seg'ĉeval'o'n kaj la ĉar'eg'o'n.
“Rest'u ĉi tie, Tot'o!” ordon'is Doroteo, sku'ant'e si'a'n fingr'o'n je la hund'et'o. “Vi est'as tiel sen'zorg'a ke vi ebl'e far'us aer'mov'iĝ'o'n se mi las'us vi'n en'ir'i.”
Tot'o sving'is si'a'n vost'o'n kvazaŭ mal'feliĉ'a pro si'a post'rest'o; sed li tut'e ne pen'is sekv'i ili'n. La Sorĉ'ist'o mal'rigl'is la pord'o'n, kiu mal'ferm'iĝ'is ekster'e'n, kaj ili ĉiu'j fervor'e rigard'is intern'e'n.
Tuj intern'e de la en'ir'ej'o est'is vic'o de et'a'j soldat'o'j, kun uniform'o'j bril'kolor'a'j kaj paper'a'j paf'il'o'j sur si'a'j ŝultr'o'j. Ili est'is preciz'e ident'a'j, de unu ekstrem'o de la vic'o ĝis la ali'a, kaj ĉiu'j est'is tond'it'a'j el paper'o kaj kun'lig'it'a'j ĉe la mez'o'j de si'a'j korp'o'j.
Kiam la vizit'ant'o'j en'ir'is la lok'o'n la Sorĉ'ist'o las'is la pord'o'n sving'iĝ'i en si'a'n pozici'o'n, kaj tuj la vic'o de soldat'o'j ek'fal'is, stern'iĝ'ant'e sur si'a'j'n dors'o'j'n, kaj kuŝ'is pen'ant'e mov'i si'n sur la ter'o.
“Ho, vi!” kri'is unu el ili; “pro kio vi bat'ferm'is la pord'o'n kaj per'blov'e renvers'is ni'n?”
“Mi pardon'pet'as profund'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o, bedaŭr'o'plen'e. “Mi ne sci'is ke vi est'as tiel delikat'a'j.”
“Ni ne est'as delikat'a'j!” koler'is ali'a soldat'o, lev'ant'e si'a'n kap'o'n de la ter'o. “Ni est'as fort'a'j kaj san'a'j; sed ni ne pov'as el'ten'i aer'blov'o'n.”
“Ĉu mi help'u vi'n star'iĝ'i?” demand'is Doroteo.
“Bon'vol'u,” respond'is soldat'o ĉe unu vic'fin'o. “Sed eg'e zorg'e, knab'in'et'o.”
Doroteo zorg'e star'ig'is la vic'o'n de soldat'o'j, kiu'j unu'e sen'polv'ig'is si'a'j'n pentr'it'a'j'n vest'o'j'n kaj post'e salut'is la vizit'ant'o'j'n per si'a'j paper'a'j paf'il'o'j. De la flank'o est'is facil'e vid'i ke la tut'a lini'o est'as tond'it'a el paper'o, kvankam de antaŭ'e la soldat'o'j aspekt'is iom solid'a'j kaj impon'a'j.
“Mi hav'as kon'ig'a'n leter'o'n de Princ'in'o Ozma al F-in'o Tranĉtond,” anonc'is Doroteo.
“Tut'e bon'e,” dir'is la fin'soldat'o, kaj li blov'is per paper'a fajf'il'o kiu pend'is ĉirkaŭ li'a kol'o. Tuj paper'a soldat'o en kapitan'uniform'o ven'is el paper'a dom'o proksim'a kaj proksim'iĝ'is al la grup'o ĉe la en'ir'ej'o. Li ne est'is tre grand'a, kaj li marŝ'is iom rigid'e kaj ne'cert'e per si'a'j paper'a'j krur'o'j; sed li hav'is afabl'a'n vizaĝ'o'n, kun tre ruĝ'a'j vang'o'j kaj tre blu'a'j okul'o'j, kaj li tiom profund'e klin'is si'n al la fremd'ul'o'j ke Doroteo ek'rid'is, kaj la vent'et'o el ŝi'a buŝ'o preskaŭ renvers'is la Kapitan'o'n. Li ŝancel'iĝ'is kaj barakt'is kaj fin'e sukces'is rest'i sur si'a'j pied'o'j.
“Atent'u, Fraŭl'in'o!” li dir'is, avert'e. “Vi mal'obe'as la regul'o'j'n, sci'u, per rid'ad'o.”
“Ho, mi ne sci'is tio'n,” ŝi respond'is.
“Rid'i en ĉi tiu lok'o est'as preskaŭ egal'e danĝer'e kiel tus'i,” dir'is la Kapitan'o. “Vi dev'os tre kviet'e spir'i, mi cert'ig'as al vi.”
“Ni pen'os,” promes'is la knab'in'o. “Bon'vol'u, ĉu ni pov'os renkont'i Fraŭl'in'o'n Tranĉtondon?”
“Vi pov'os,” tuj respond'is la Kapitan'o. “Hodiaŭ est'as unu el ŝi'a'j vizit'at-tag'o'j. Bon'vol'u sekv'i mi'n.”
Li turn'is si'n kaj gvid'is ili'n laŭ pad'o, kaj dum ili sekv'is mal'rapid'e, ĉar la paper'a Kapitan'o ne mov'iĝ'is tre rapid'e, ili uz'is la oportun'o'n ĉirkaŭ'rigard'i ĉi tiu'n strang'a'n paper'a'n land'o'n.
Apud la pad'o est'is paper'a'j arb'o'j, tut'tond'it'a'j tre net'e kaj pentr'it'a'j bril'verd'e. Kaj mal'antaŭ la arb'o'j est'is vic'o'j de karton'a'j dom'o'j, divers'kolor'e pentr'it'a'j kaj plej'part'e hav'ant'a'j verd'a'j'n fenestr'o'kurten'o'j'n. Kelk'a'j est'is grand'a'j kaj kelk'a'j mal'grand'a'j, kaj en la antaŭ'a'j ĝarden'o'j est'is bed'o'j da paper'a'j flor'o'j tre natur'aspekt'a'j. Super kelk'a'j el la portik'o'j paper'a'j vit'o'j inter'plekt'iĝ'is, don'ant'e komfort'a'n kaj ombr'a'n aspekt'o'n.
Dum la vizit'ant'o'j laŭ'ir'is la strat'o'n mult'a'j paper'a'j pup'o'j ven'is al la pord'o'j kaj fenestr'o'j de si'a'j dom'o'j por rigard'i ili'n sci'vol'em'e. Tiu'j pup'o'j est'is preskaŭ ĉiu'j sam'alt'a'j, sed est'is divers'fason'e tond'it'a'j, kelk'a'j est'is dik'a'j kaj kelk'a'j mal'dik'a'j. La knab'in'a'j pup'o'j sur'port'is tre mult'a'j'n bel'a'j'n kostum'o'j'n el silk'o'paper'o, tiel ke ili est'is tre lanug'a'j; sed ili'a'j kap'o'j kaj man'o'j ne est'is pli dik'a'j ol la paper'o el kiu ili konsist'is.
Kelk'a'j el la paper'a'j hom'o'j est'is sur la strat'o, kun'marŝ'ant'e aŭ grup'iĝ'int'e kaj konversaci'ant'e; sed tuj kiam ili vid'is la fremd'ul'o'j'n ili ŝancel'kur'is en la dom'o'j'n laŭ'ebl'e plej rapid'e, por evit'i danĝer'o'n.
“ Pardon'u ke mi marŝ'os flank'e'n,” koment'is la Kapitan'o, kiam ili proksim'iĝ'is al ne'krut'a mont'et'o. “Mi pov'os mult'e pli rapid'e marŝ'i tiel kaj ne ŝancel'iĝ'i tiom.”
“Tut'e bon'e,” dir'is Doroteo. “Cert'e al ni ne grav'os kiel vi marŝ'os.”
Unu'flank'e de la strat'o est'is paper'a pump'il'o, kaj paper'a knab'o pump'ad'is paper'a'n akv'o'n en paper'a'n sitel'o'n. La Flav'a Kok'in'o hazard'e frap'et'is la knab'o'n per si'a flug'il'o, kaj li ek'flug'is en la aer'o'n kaj fal'is en paper'a'n arb'o'n, kie li rest'is fiks'it'a ĝis la Sorĉ'ist'o tre zorg'e el'tir'is li'n.
Sam'temp'e la sitel'o ek'flug'is tra la aer'o, el'verŝ'ant'e la paper'a'n akv'o'n, dum la paper'a pump'il'o preskaŭ plen'e fleks'iĝ'is.
“Jad'i!” dir'is la Kok'in'o. “Se mi bat'us per mi'a'j flug'il'o'j mi kred'as ke mi renvers'us la tut'a'n vilaĝ'o'n!”
“Do ne bat'u per ili—mi pet'eg'as!” dir'is la Kapitan'o.
“Fraŭl'in'o Tranĉtond mult'e mal'gaj'us se ŝi'a vilaĝ'o est'us ruin'ig'it'a.”
“Ho, mi est'os zorg'em'a,” promes'is Vilĉinjo.
“Ĉu ne ĉiu'j ĉi paper'a'j knab'in'o'j kaj vir'in'o'j nom'iĝ'as Fraŭl'in'o'j Tranĉtondoj?” demand'is Ombi Ambi.
“Neniel,” respond'is la Kapitan'o, kiu nun pli bon'e marŝ'ad'is pro si'a flank'ir'ad'o. “Ekzist'as nur unu Fraŭl'in'o Tranĉtond, kiu est'as ni'a Reĝ'in'o, ĉar ŝi far'is ni'n ĉiu'j'n. Ĉi tiu'j knab'in'o'j est'is Tranĉtondoj, cert'e, sed ili nom'iĝ'as Emili'o kaj Pol'i kaj Su kaj Lizbeto k.s. Nur la Reĝ'in'o nom'iĝ'as Fraŭl'in'o Tranĉtond.”
“Mi dev'as dir'i ke ĉi tiu lok'o est'as pli mir'ig'a ol ĉio kio'n mi antaŭ'e pri'aŭd'is,” koment'is Onkl'in'o Em. “Mi mem iam lud'ad'is per paper'a'j pup'o'j, kaj el'tond'is ili'n; sed mi neniam supoz'is vid'i ti'aĵ'o'j'n viv'ant'a'j.”
“Ne ŝajn'as al mi pli kurioz'e ol aŭd'i kok'in'o'j'n parol'i,”
respond'is Onkl'o Henrik'o.
“Ver'ŝajn'e vi vid'os mult'a'j kurioz'aĵ'o'j'n en la Land'o Oz, sinjor'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Sed fe'land'o est'as eg'e interes'a kiam oni kutim'iĝ'as al surpriz'iĝ'o.”
“Ni al'ven'is!” vok'is la Kapitan'o, halt'ant'e antaŭ dom'et'o.
La dom'o est'is el lign'o, kaj est'is rimark'ind'e bel'e plan'it'a. En la Smerald'a Urb'o oni opini'us ĝi'n tre et'a loĝ'ej'o; sed en ĉi tiu paper'a vilaĝ'o ĝi aspekt'is grand'eg'a.
Ver'a'j flor'o'j est'is en la ĝarden'o kaj ver'a'j arb'o'j kresk'is apud ĝi. Sur la antaŭ'a pord'o afiŝ'o dir'is: F-In'o TRANĈTOND.
Ĝust'e kiam ili ating'is la verand'o'n la antaŭ'a pord'o mal'ferm'iĝ'is kaj knab'in'et'o star'is antaŭ ili. Ŝi aspekt'is proksim'um'e sam'aĝ'a kiel Doroteo, kaj rid'et'ant'e al si'a'j vizit'ant'o'j ŝi dir'is, dolĉ'e: “Bon'ven'o'n.”
Ŝajn'as ke la tut'a grup'o pli facil'e spir'is vid'ant'e ke jen ver'a knab'in'o el karn'o kaj sang'o. Ŝi est'is tre delikat'a kaj bel'a dum ŝi star'is tie bon'ven'ig'ant'e ili'n. Ŝi'a har'ar'o est'is delikat'e blond'a kaj ŝi'a'j okul'o'j turkis'e blu'a'j. Ŝi hav'is roz'a'j'n vang'o'j'n kaj bel'a'j'n blank'a'j'n dent'o'j'n. Super si'a simpl'a blank'a ĝarden'rob'o ŝi port'is ŝirm'vest'o'n ornam'it'a'n per pal'ruĝ'a'j kaj blank'a'j kvadrat'et'o'j, kaj per unu man'o ŝi ten'is tond'il'o'n.
“Ni dezir'as parol'i kun F-in'o Tranĉtond, mi pet'as,”
dir'is Doroteo.
“Mi est'as F-in'o Tranĉtond,” est'is la respond'o.
“Bon'vol'u en'ir'i.”
Ŝi ten'is la pord'o'n mal'ferm'a dum ili ĉiu'j en'ir'is bel'a'n salon'o'n en kiu est'is dis'ĵet'it'a'j ĉi'a'j paper'er'o'j—kelk'a'j rigid'a'j, kelk'a'j mal'dik'a'j, kaj kelk'a'j silk'ec'a'j. La foli'o'j kaj pec'o'j est'is ĉia'kolor'a'j. Sur tabl'o est'is farb'o'j kaj bros'o'j, kaj plur'a'j tond'il'o'j, divers'dimensi'a'j, dis'kuŝ'ad'is.
“Bon'vol'u sid'i,” dir'is F-in'o Tranĉtond, for'viŝ'ant'e la paper'er'o'j'n de sur kelk'a'j el la seĝ'o'j. “Jam de tiom long'e neni'u vizit'as mi'n ke mi ne est'as dec'e prepar'int'a mi'n ili'n bon'ven'ig'i. Sed cert'e vi pardon'os mi'a'n mal'net'a'n ĉambr'o'n, ĉar ĝi est'as mi'a labor'ej'o.”
“Ĉu vi far'as la mult'a'j'n paper'pup'o'j'n?” demand'is Doroteo.
“Jes; mi el'tond'as ili'n per mi'a'j tond'il'o'j, kaj pentr'as la vizaĝ'o'j'n kaj kelk'a'j'n el la kostum'o'j. La labor'o est'as plaĉ'a, kaj mi'n feliĉ'ig'as kresk'ig'i mi'a'n paper'a'n vilaĝ'o'n.”
“Sed kiel est'as ke la paper'a'j pup'o'j viv'as?” demand'is Onkl'in'o Em.
“Mi'a'j unu'a'j paper'a'j pup'o'j ne viv'is,” dir'is F-in'o Tranĉtond. “Iam mi loĝ'is proksim'e al la kastel'o de grand'a Sorĉ'ist'in'o nom'at'a Glinda la Bon'a, kaj ŝi vid'is mi'a'j'n pup'o'j'n kaj dir'is ke ili est'as tre bel'a'j. Mi dir'is al ŝi ke mi opini'as ke mi pli am'us ili'n se ili viv'us, kaj la sekv'a'n tag'o'n la Sorĉ'ist'in'o port'is al mi mult'a'n magi'a'n paper'o'n.
‘Ĉi tiu est'as viv'a paper'o,’ ŝi dir'is, ‘kaj ĉiu'j pup'o'j kiu'j'n vi tond'os el ĝi est'os viv'a'j, kaj pov'os pens'i kaj parol'i. Uz'int'e la tut'o'n, ven'u al mi kaj mi don'os pli al vi.’ “Kompren'ebl'e mi'n ĝoj'ig'is tiu donac'o,” plu'dir'is F-in'o Tranĉtond, “kaj tuj mi ek'labor'is kaj far'is plur'a'j'n paper'a'j'n pup'o'j'n, kiu'j, tuj kiam ili est'is el'tond'it'a'j, komenc'is ĉirkaŭ'marŝ'ad'i kaj parol'i al mi. Sed ili est'is tiom mal'dik'a'j ke mi trov'is ke ĉia vent'et'o blov'renvers'as ili'n kaj aĉ'e dis'flug'ig'as ili'n; do Glinda trov'is por mi ĉi tiu'n sol'ec'a'n lok'o'n, kie'n oni tre mal'oft'e ven'as. Ŝi konstru'is la mur'o'n por evit'ig'i for'blov'iĝ'o'n de mi'a popol'o per vent'o, kaj dir'is al mi ke mi rajt'as konstru'i paper'a'n vilaĝ'o'n ĉi tie kaj est'i ĝi'a Reĝ'in'o. Tial mi ven'is ĉi tie'n kaj ek'labor'is kaj komenc'is la vilaĝ'o'n kiu'n vi nun vid'as. Antaŭ mult'a'j jar'o'j mi konstru'is la unu'a'j'n dom'o'j'n, kaj mi mult'e okup'as mi'n kaj bel'e kresk'ig'as mi'a'n vilaĝ'o'n; kaj ne neces'as dir'i al vi ke mi'n mult'e feliĉ'ig'as mi'a labor'o.”
“Antaŭ mult'a'j jar'o'j!” kri'is Onkl'in'o Em. “Nu, kiom'aĝ'a vi est'as, infan'o?”
“Mi neniam kalkul'as la jar'o'j'n,” dir'is F-in'o Tranĉtond, rid'ant'e. “Kompren'u, mi tut'e ne plen'kresk'as, mi rest'as tut'e sam'a kiel kiam unu'e mi ven'is ĉi tie'n. Ebl'e mi nun est'as eĉ pli aĝ'a ol vi, sinjor'in'o; sed mi ne cert'as pri tio.”
Ili rigard'is la bel'a'n knab'in'et'o'n mir'ant'e, kaj la Sorĉ'ist'o demand'is: “Kio okaz'as al vi'a paper'a vilaĝ'o kiam pluv'as?”
“Ne pluv'as ĉi tie,” respond'is F-in'o Tranĉtond.
“Glinda for'ten'as ĉiu'j'n pluv'o'j'n; do mi neniam bezon'as pri'zorg'i mal'sek'a'j'n pup'o'j'n. Sed nun, se vi akompan'os mi'n, mi'n mult'e plezur'ig'os montr'i al vi mi'a'n paper'a'n regn'o'n. Kompren'ebl'e vi dev'os mal'rapid'e kaj zorg'e marŝ'i, kaj tut'e ne far'i vent'et'o'n.”
Ili el'ir'is la dom'et'o'n kaj sekv'is si'a'n gvid'ant'o'n tra la divers'a'j strat'o'j de la vilaĝ'o. Ver'e ĝi est'is mir'ig'a lok'o, se oni pri'pens'as ke ĝi est'is tut'e far'it'a per tond'il'o'j, kaj la vizit'ant'o'j'n ne nur mult'e interes'is sed mult'e admir'ig'is la lert'ec'o de mal'grand'a F-in'o Tranĉtond.
En unu lok'o grand'a grup'o de ne'kutim'e bel'a'j paper'a'j pup'o'j gr upiĝis por salut'i si'a'n Reĝ'in'o'n; est'is klar'e vid'ebl'e ke ili el'kor'e am'as si'a'n Reĝ'in'o'n. Tiu'j pup'o'j marŝ'ad'is kaj danc'ad'is antaŭ la vizit'ant'o'j, kaj post tio ili ĉiu'j gest'is per si'a'j paper'a'j poŝ'tuk'o'j kaj kant'is laŭ bel'a ĥor'o kant'o'n nom'it'a'n “La Flag'o de Ni'a Indiĝen'a Land'o.”
Fin'e de la kant'o ili supr'e'n'tir'is bel'a'n paper'a'n flag'o'n sur alt'a stang'o, kaj ĉiu'j vilaĝ'an'o'j ĉirkaŭ'grup'iĝ'is por hura'i kiel ebl'e plej laŭt'e—kvankam kompren'ebl'e ili'a'j voĉ'o'j ne est'is tre fort'a'j.
F-in'o Tranĉtond est'is tuj parol'ad'ont'a al si'a'j reg'at'o'j respond'e al tiu patriot'a kant'o, kiam la Vil'ul'o ek'tern'is.
Li ĉiam est'is tre laŭt'a kaj fort'a tern'ant'o, kaj li tiom pen'is re'ten'i ĉi tiu'n tern'o'n ke kiam ĝi ek'eksplod'is la rezult'o est'is terur'a.
La paper'pup'o'j est'is po'grand'e renvers'it'a'j, kaj dis'flug'is kaj dis'flirt'is ĉiu'direkt'e'n, fal'ant'e tiel kaj iel kaj pli-mal'pli ĉif'iĝ'ant'e kaj fald'iĝ'ant'e.
Kri'o pro lament'o kaj terur'iĝ'o aŭd'iĝ'is de la dis'ĵet'it'a pup'ar'o, kaj F-in'o Tranĉtond kri'is: “Ho ve! ho ve!” kaj ŝi hast'is tuj sav'i si'a'n renvers'it'a'n popol'o'n.
“Ho, Vil'ul'o! Kial vi far'is?” demand'is Doroteo riproĉ'e.
“Mi ne pov'is re'ten'i ĝi'n—ver'e ne pov'is,” protest'is la Vil'ul'o, aspekt'ant'e tre hont'o'plen'a. “Kaj mi tut'e ne supoz'is ke tia mal'mult'o sufiĉ'us por renvers'i tiu'j'n paper'a'j'n pup'o'j'n.”
“Mal'mult'o!” dir'is Doroteo. “Ja est'is preskaŭ simil'e al ciklon'o en Kansas.” Kaj post tio ŝi help'is F-in'o'n Tranĉtondon sav'i la paper'ul'o'j'n kaj re'star'ig'i ili'n. Ankaŭ du el la karton'a'j dom'o'j est'is renvers'it'a'j, kaj la Reĝ'in'et'o dir'is ke ŝi dev'os ripar'i ili'n kaj re'glu'i ili'n antaŭ ol oni de'nov'e pov'os loĝ'i en ili.
Kaj nun, tim'ant'e ke ili pli difekt'os la fragil'a'j'n paper'ul'o'j'n, ili decid'is for'ir'i. Sed unu'e ili dank'is F-in'o'n Tranĉtondon pro ŝi'a'j afabl'ec'o kaj ĝentil'ec'o.
“Ĉiu amik'o de Princ'in'o Ozma est'as ĉiam bon'ven'a ĉi tie—se li ne tern'as,” dir'is la Reĝ'in'o, sever'e rigard'ant'e la Vil'ul'o'n, kiu hont'e klin'is si'a'n kap'o'n. “Al mi plaĉ'as ke vizit'ant'o'j admir'as mi'a'n mir'ind'a'n vilaĝ'o'n, kaj mi esper'as ke vi re'ven'os.”
F-in'o Tranĉtond mem konduk'is ili'n al la pord'o en la mur'o, kaj dum ili tra'ir'is la strat'o'n la paper'a'j pup'o'j el'rigard'et'is du'on'tim'e tra la pord'o'j kaj fenestr'o'j. Ebl'e ili neniam forges'os la terur'a'n tern'o'n de la Vil'ul'o, kaj mi cert'as ke ili ĝoj'is vid'i la viand'ul'o'j'n for'ir'i.
For'ir'ant'e de la Grumblemloj General'o Guf dev'is re'trans'ir'i la Krispetan Land'o'n, kaj li ne trov'is tio'n plaĉ'a ag'o. Ebl'e ke li spert'is el'tir'o'n de si'a barb'o, har'o'n post har'o, kaj uz'iĝ'o'n kiel pingl'o'kusen'et'o por naiv'e amuz'i bon'humor'a'n karcer'ist'o'n ne pli'bon'ig'is la kvalit'o'n de la temperament'o de Guf, ĉar la mal'jun'a Knomo furioz'is furioz'e memor'ant'e si'a'j'n fi'spert'o'j'n, kaj li ĵur'is venĝ'i si'n pro la Grumblemloj uz'int'e ili'n si'a'cel'e kaj konker'int'e Oz'o'n. Li plu'ir'is tiel furioz'e ĝis li ating'is la mez'o'n de la Krispeta Land'o. Tie li mar'mal'san'iĝ'is, kaj dum la tut'a ceter'o de la marŝ'ad'o tiu Knomaĉo est'is preskaŭ tiom mizer'a kiom li merit'is.
Sed kiam li re'ating'is la eben'aĵ'o'n kaj la ter'o est'is firm'a sub li'a'j pied'o'j li komenc'is de'nov'e sent'i bon'fart'o'n, kaj anstataŭ re'ir'i hejm'e'n li turn'is si'n rekt'e okcident'e'n. Sciur'o, star'ant'a sur arb'o, vid'is li'n sekv'i tiu'n voj'o'n kaj vok'is al li avert'e: “Atent'u!” Sed li tut'e ne atent'is. Agl'o paŭz'is dum si'a flug'o tra la aer'o por rigard'i li'n mir'ant'e kaj dir'i: “Atent'u!”
Sed plu'e'n li ir'as.
Neni'u rajt'as dir'i ke Guf ne est'is kuraĝ'a, ĉar li firm'e decid'is vizit'i tiu'j'n danĝer'ul'o'j'n la Fanfasmoj, kiu'j loĝ'is sur la plej'supr'o de la tim'eg'at'a Mont'o de Fanfasmio. La Fanfasmoj est'is Erboj, kaj ili'n tiom tim'eg'is kaj mort'i'pov'ul'o'j kaj ne'mort'i'pov'ul'o'j ke jam de plur'mil jar'o'j neni'u proksim'iĝ'as al ili'a mont'a hejm'o. Tamen General'o Guf esper'is instig'i ili'n alianc'iĝ'i al li'a propon'at'a milit'o kontraŭ la bon'a kaj feliĉ'a popol'o de Oz.
Guf tut'e bon'e sci'is ke la Fanfasmoj est'os preskaŭ tiel danĝer'a'j por la Knomoj kiel por la Ozuloj, sed li opini'is si'n tiom lert'a ke li kred'is pov'i manipul'i tiu'j'n strang'ul'o'j'n kaj obe'ig'i ili'n. Kaj tut'e ne est'is dub'ebl'e ke se li pov'os akir'i la serv'o'j'n de la Fanfasmoj ili'a grand'eg'a potenc'o, kombin'it'a kun la fort'o de la Grumblemloj kaj la ruz'ec'o de la Kapricloj nepr'e okaz'ig'os la pere'o'n de la Land'o Oz.
Do la mal'jun'a Knomo grimp'is la antaŭ'mont'et'o'j'n kaj tret'is laŭ'long'e de la sovaĝ'a'j mont'a'j pad'o'j ĝis ating'i la grand'a'n abism'o'n kiu ĉirkaŭ'is la Mont'o'n de Fanfasmio kaj indik'is la lim'o'n de la regn'o de la Fanfasmoj. Tiu abism'o est'is ĉirkaŭ tri'on'voj'e sur la mont'o'flank'o, kaj ĝi est'is plen'plen'a per ruĝ'ard'ant'a fand'it'a laf'o, en kiu naĝ'is fajr'o'serpent'o'j kaj venen'a'j salamandr'o'j. La varm'eg'o de tiu mas'o kaj ĝi'a venen'a odor'o est'is ambaŭ tiel ne'toler'ebl'a'j ke eĉ bird'o'j hezit'em'is trans'flug'i la abism'o'n, kaj prefer'is ĉirkaŭ'ir'i. Ĉiu'j viv'aĵ'o'j ten'is si'n for de la mont'o.
Nu, Guf aŭd'is, dum si'a long'a viv'o, mult'a'j'n rakont'o'j'n pri tiu'j tim'eg'at'a'j Fanfasmoj; do li aŭd'is pri tiu barier'o el fand'it'a laf'o, kaj ankaŭ li inform'iĝ'is ke est'as mal'larĝ'a pont'o trans ĝi'n ĉe unu lok'o. Do li marŝ'is laŭ'long'e de la rand'o ĝis li trov'is la pont'o'n. Ĝi konsist'is el unu'sol'a ark'aĵ'o el griz'a ŝton'o, kaj kuŝ'ant'a stern'it'e sur tiu pont'o est'is skarlat'a aligator'o, laŭ'ŝajn'e profund'e dorm'ant'a.
Kiam Guf stumbl'is sur la rok'o'j proksim'iĝ'ant'e al la pont'o la best'o mal'ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n, kaj el ili flam'et'o'j dis'ir'is ĉiu'direkt'e'n, kaj rigard'int'e la en'trud'iĝ'ant'o'n tre fi'e la skarlat'a aligator'o re'ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n kaj kuŝ'is sen'mov'e.
Guf vid'is ke ne est'as spac'o por ke li pas'u la aligator'o'n sur la mal'larĝ'a pont'o, do li vok'is al ĝi: “Bon'a'n maten'o'n, amik'o. Mi ne vol'as rapid'ig'i vi'n, sed bon'vol'u dir'i al mi ĉu vi mal'supr'e'n'ir'as aŭ supr'e'n'ir'as.”
“Nek, nek,” dir'et'is la aligator'o, kun'klak'ant'e si'a'j'n makzel'o'j'n.
La General'o hezit'is.
“Ĉu ver'ŝajn'e vi rest'os tie dum'long'e?” li demand'is.
“Kelk'cent jar'o'j'n, ebl'e pli,” dir'is la aligator'o.
Guf mild'e frot'is la ekstrem'o'n de si'a naz'o kaj pen'is pens'i kio'n far'i.
“Ĉu vi sci'as ĉu aŭ ne la Unu'a Plej'antaŭ'a Fanfasmo de Fanfasmio est'as hejm'e?” li post ne'long'e demand'is.
“Ver'ŝajn'e, ĉar li ĉiam est'as hejm'e,” respond'is la aligator'o.
“Ha; kiu al'ven'as laŭ'long'e de la mont'o?” demand'is la Knomo, supr'e'n rigard'ant'e.
La aligator'o turn'is si'n por trans'rigard'i si'a'n ŝultr'o'n, kaj tuj Guf kur'is al la pont'o kaj salt'is trans la dors'o'n de la sentinel'o antaŭ ol ĝi pov'is re'turn'i si'n. La skarlat'a monstr'o pen'is ek'kapt'i la mal'dekstr'a'n pied'o'j'n de la Knomo, sed mal'traf'is je ĝust'e du centi'metr'o'j.
“Ha!” rid'is la General'o, kiu jam est'is sur la mont'o'pad'o. “Mi tromp'is vi'n tiu'foj'e.”
“Tiel est'as; kaj ebl'e vi tromp'is vi'n mem,” respond'is la aligator'o. “Supr'e'n'ir'u la mont'o'n, se vi aŭdac'as, kaj trov'u kio'n far'os al vi la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a!”
“Jes ja,” deklar'is Guf, kuraĝ'e; kaj li ek'laŭ'ir'is la pad'o'n.
Unu'e la scen'o est'is sufiĉ'e sovaĝ'a, sed iom post iom ĝi far'iĝ'is daŭr'e pli terur'aspekt'a. Ĉiu'j rok'o'j hav'is form'o'n de teror'ul'o'j kaj eĉ la trunk'o'j de la arb'o'j est'is tord'it'a'j kaj volv'it'a'j kvazaŭ serpent'o'j.
Subit'e aper'is antaŭ la Knomo vir'o kun strig'a kap'o.
Li'a korp'o est'is har'kovr'it'a, kiel de simi'eg'o, kaj li'a sol'a vest'o est'is skarlat'a skarp'o tord'it'a ĉirkaŭ li'a tali'o. Li port'is grand'eg'a'n klab'o'n kaj li'a'j rond'a'j strig'okul'o'j palpebr'um'is feroc'e je la en'trud'iĝ'ant'o.
“Kio'n vi far'as ĉi tie?” li feroc'demand'is, minac'ant'e Guf'o'n per si'a klab'o.
“Mi ven'is renkont'i la Unu'a'n kaj Plej'antaŭ'a'n Fanfasmon de Fanfasmio,” respond'is la General'o, al kiu ne plaĉ'is la rigard'manier'o de la ul'o tamen malgraŭ'e li ne tim'is.
“Ha; vi renkont'os li'n!” la vir'o dir'is, mal'estim'e rid'ant'e.
“La Unu'a kaj Plej'antaŭ'a decid'os kiel plej bon'e pun'i vi'n.”
“Mi'n li ne pun'os,” respond'is Guf, trankvil'e, “ĉar mi ven'is ne'kutim'e favor'e komplez'i li'n kaj li'a'n popol'o'n.
Gvid'u, knab'o, konduk'u mi'n rekt'e al vi'a mastr'o.”
La strig'vir'o lev'is si'a'n klab'o'n laŭ minac'a gest'o.
“Se vi prov'os eskap'i,” li dir'is, “evit'u—”
Sed nun la General'o inter'romp'is li'n.
“Ĉes'ig'u la minac'o'j'n,” dir'is li, “kaj ne impertinent'u, ali'e mi sever'e pun'ig'os vi'n. Gvid'u kaj silent'u!”
Tiu Guf ver'e est'is lert'a fripon'o, kaj est'as domaĝ'e ke li tiom fi'is, ĉar bon'cel'e li pov'us mult'o'n efektiv'ig'i. Li kompren'is ke li ja met'is si'n en danĝer'a'n pozici'o'n per si'a ven'o al tiu terur'a mont'o, sed li ankaŭ sci'is ke se li montr'os tim'o'n li perd'iĝ'os. Do li adopt'is aŭdac'a'n si'n'ten'o'n kiel plej bon'a'n defend'il'o'n. La saĝ'ec'o de tiu plan'o baldaŭ evident'iĝ'is, ĉar la Fanfasmo kun la strig'o'kap'o turn'is si'n kaj konduk'is li'n supr'e'n laŭ la mont'o.
Ĉe la plej'supr'o est'is eben'aĵ'o, sur kiu est'is amas'o'j da rok'o'j kiu'j unu'a'rigard'e aspekt'is solid'a'j. Sed pli atent'e rigard'ant'e Guf rimark'is ke tiu'j rok'amas'o'j est'as loĝ'ej'o'j, ĉar ĉiu hav'as apertur'o'n.
Tut'e neni'u person'o vid'ebl'is ekster la rok'a'j kaban'o'j.
Ĉie est'is nur silent'o.
La strig'ul'o gvid'is li'n inter la loĝ'ej'ar'o'j al unu star'ant'a en la centr'o. Ĝi aspekt'is nek pli bon'a nek pli mal'bon'a ol iu el la ali'a'j. Ekster la en'ir'ej'o de tiu rok'amas'o la gvid'ant'o akr'e muĝ'is son'o'n simil'a'n al “Li-aŭ-a!”
Subit'e salt'is el la en'ir'ej'o ali'a har'kovr'it'o. Tiu sur'hav'is urs'o'kap'o'n. En si'a man'o li port'is grand'a'n latun'a'n ring'o'n.
Li gap'is la fremd'ul'o'n klar'e surpriz'it'e.
“Kial vi kapt'is tiu'n stult'a'n vag'ist'o'n kaj konduk'is li'n ĉi tie'n?” li demand'is, parol'ant'e al la strig'ul'o.
“Mi ne kapt'is li'n,” est'is la respond'o. “Li pas'is la skarlat'a'n aligator'o'n kaj ven'is ĉi tie'n liber vol'e kaj volont'e.”
La Unu'a kaj Plej'antaŭ'a rigard'is la General'o'n.
“Ĉu do vi'n enu'ig'as la viv'o?” li demand'is.
“Tut'e ne,” respond'is Guf. “Mi est'as Knomo, kaj Ĉef'general'o de la grand'a Knomarmeo de Reĝ'o Rokato la Ruĝ'a. Mi de'ven'as de long'viv'a gent'o, kaj mi dir'u ke mi anticip'as ankoraŭ tre long'e viv'i. Sid'iĝ'u, Fanfasmoj—se vi sukces'os trov'i sid'lok'o'n en ĉi tiu sovaĝ'ej'o—kaj aŭskult'u kio'n mi dir'os.”
Malgraŭ si'a'j sci'o kaj kuraĝ'o General'o Guf ne sci'is ke la rigid'a gap'o de la urs'okul'o'j leg'as li'a'j'n plej intern'a'j'n pens'o'j'n tiel klar'e kiel se ili est'us vort'ig'it'a'j. Li ne sci'is ke tiu'j mal'estim'at'a'j rok'amas'o'j de la Fanfasmoj est'as nur okul'tromp'aĵ'o'j, nek li pov'is diven'i ke li star'as en la mez'o de unu el la plej grandioz'a'j kaj luks'a'j urb'o'j kiu'j'n iam ajn konstru'is magi'o. Li vid'is nur dezert'a'n amas'o'n da rok'o'j, har'kovr'it'a'n vir'o'n kun strig'o'kap'o kaj ali'a'n kun urs'o'kap'o. La sorĉ'ad'o uz'at'a de la Fanfasmoj ne permes'is ke li vid'u pli.
Subit'e la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a sving'is si'a'n latun'a'n ring'o'n kaj kapt'is Guf'o'n per la kol'o uz'ant'e ĝi'n. Tuj'tuj'e, antaŭ ol la General'o pov'is koncept'i kio okaz'as al li, li tir'iĝ'is en la rok'a'n kaban'o'n. Tie, li'a'j okul'o'j ankoraŭ blind'is pri la real'o kaj li percept'is nur mal'fort'a'n lum'o'n, per kiu la kaban'o aspekt'is sam'e krud'a kaj prud'a kiel ekster'e. Tamen li ricev'is kurioz'a'n impres'o'n ke mult'a'j bril'ant'a'j okul'o'j gap'as li'n kaj ke li star'as en vast'a kaj larĝ'eg'a hal'o.
La Unu'a kaj Plej'antaŭ'a nun rid'is mal'amuz'e kaj liber'ig'is si'a'n kapt'it'o'n.
“Se vi hav'as i'o'n interes'a'n dir'ebl'a'n,” li koment'is, “parol'u, antaŭ ol mi strangol'os vi'n.”
Do Guf parol'is. Li pen'is ne atent'i la strang'a'n susur'a'n son'o'n kiu'n li aŭd'as, kvazaŭ ne'vid'ebl'a hom'amas'o proksim'iĝ'as por aŭskult'i li'a'j'n vort'o'j'n. Sed li'a'j okul'o'j pov'is vid'i nur la feroc'a'n urs'o'vir'o'n, kaj al li li direkt'is si'a'n parol'o'n. Unu'e li rakont'is plan'o'n konker'i la Land'o'n Oz kaj rab'i de la land'o ĝi'a'j'n riĉ'o'j'n kaj sklav'ig'i ĝi'a'n popol'o'n, kiu, ĉar ĝi konsist'as el fe'o'j, ne est'as mort'ig'ebl'a.
Rakont'int'e ĉio'n ĉi, kaj pri la tunel'o kiu'n konstru'as la Reĝ'o de la Knomoj, li dir'is ke li ven'is pet'i la Unu'a'n kaj Plej'antaŭ'a'n alianc'iĝ'i kun la Knomoj, kun li'a band'o da terur'a'j milit'ist'o'j, kaj help'i ili'n venk'i la Ozpopolon.
La General'o parol'is tre fervor'e kaj impon'e, sed kiam li fin'is la urs'o'vir'o komenc'is rid'i kvazaŭ mult'e amuz'it'e, kaj li'a'n rid'o'n kvazaŭ eĥ'is ĥor'o da amuz'iĝ'o de ne'vid'at'a ar'o.
Tiam, unu'a'foj'e, Guf komenc'is sent'i iom da mal'trankvil'o.
“Kiu'j ali'a'j promes'is help'i vi'n?” fin'e demand'is la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a.
“La Kapricloj,” respond'is la General'o.
De'nov'e la urs'o'kap'a Fanfasmo rid'is.
“Ĉu ali'a'j?” li demand'is.
“Nur la Grumblemloj,” dir'is Guf.
Tiu respond'o de'nov'e rid'eg'ig'is la Unu'a'n kaj Plej'antaŭ'a'n.
“Kiu'n part'o'n de la rab'aĵ'o'j mi ricev'os?” est'is la sekv'a demand'o.
“Kio'n ajn vi dezir'as, escept'e de la Magi'a Zon'o de Reĝ'o Rokato.”
Aŭd'int'e tio'n la Fanfasmo ek'rid'eg'is laŭt'e, kaj eĥ'is la ne'vid'at'a ĥor'o, kaj la urs'o'vir'o ŝajn'is tiom amuz'it'a ke li eĉ rul'iĝ'is sur la ter'o kaj kri'is gaj'e.
“Ho, tiu'j blind'a'j stult'a'j Knomoj!” li dir'is. “Kiom grand'a'j ili vid'as si'n, kaj kiom mal'grand'a'j efektiv'e ili est'as!”
Subit'e li star'iĝ'is kaj kapt'is la kol'o'n de Guf per unu har'kovr'it'a man'o, tren'ant'e li'n el la kaban'o ekster'e'n.
Tie li far'is kurioz'a'n lament'a'n kri'o'n kaj, kvazaŭ respond'e, el ĉiu'j rok'a'j kaban'o'j sur la mont'o'supr'o ven'is ar'eg'o da Fanfasmoj, ĉiu'j kun har'kovr'it'a'j korp'o'j, sed kun kap'o'j de divers'a'j best'o'j, bird'o'j kaj reptili'o'j. Ĉiu'j est'is feroc'a'j kaj fi'aspekt'a'j laŭ la tromp'it'a'j okul'o'j de la Knomo, kaj Guf ne pov'is re'ten'i trem'o'n pro naŭz'o dum li rigard'is ili'n.
La Unu'a kaj Plej'antaŭ'a mal'rapid'e lev'is si'a'j'n brak'o'j'n, kaj tuj'tuj'e li'a har'kovr'it'a haŭt'o fal'is de li kaj li ek'aper'is antaŭ la mir'ant'a Knomo aspekt'ant'e bel'a vir'in'o, vest'it'a per tren'at'a rob'o el pal'ruĝ'a gaz'o. En ŝi'a mal'hel'a har'ar'o est'is inter'plekt'it'a'j flor'o'j, kaj ŝi'a vizaĝ'o est'is nobl'a kaj trankvil'a.
Sam'moment'e la tut'a band'o da Fanfasmoj trans'form'iĝ'is en ar'o'n da hurl'ant'a'j lup'o'j, kur'ant'e tie'n kaj re'e'n dum ili minac'is montr'ant'e si'a'j'n hid'a'j'n flav'a'j'n pik'o'dent'o'j'n.
La vir'in'o nun lev'is si'a'j'n brak'o'j'n, sam'e kiel ag'is la vir'o-urs'o, kaj tuj'tuj'e la lup'o'j far'iĝ'is ramp'ant'a'j lacert'o'j, dum ŝi mem ŝanĝ'is si'n en gigant'a'n papili'o'n.
Guf hav'is nur sufiĉ'a'n temp'o'n por kri'i tim'o'plen'e kaj retro'paŝ'i por evit'i la lacert'o'j'n kiam nov'a trans'form'iĝ'o okaz'is, kaj ĉiu'j tuj re'akir'is la form'o'j'n kiu'j'n ili unu'e hav'is.
Post tio, la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a, kiu re'hav'is si'a'n har'kovr'it'a'n korp'o'n kaj urs'a'n kap'o'n, turn'is si'n al la Knomo kaj demand'is: “Ĉu ankoraŭ vi postul'as ni'a'n help'o'n?”
“Eĉ pli ol antaŭ'e,” respond'is la General'o firm'e.
“Do dir'u al mi: kio'n vi pov'as propon'i al la Fanfasmoj kiu'n ili ne jam hav'as?” demand'is la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a.
Guf hezit'is. Li ver'e ne sci'is kio'n dir'i. La mult'e pri'fier'at'a Magi'a Zon'o de la Reĝ'o de la Knomoj ŝajn'is mizer'a kompar'e kun la mir'ig'a'j magi'a'j pov'o'j de tiu popol'o. Or'o'n, juvel'o'j'n kaj slav'o'j'n ili pov'us akir'i por si laŭ kia ajn dezir'at'a kvant'o sen special'a pen'o. Li sent'is ke li trakt'as kun potenc'o'j mult'e super'a'j al li. Nur unu argument'o ebl'e influ'us la Fanfasmojn, kiu'j est'is fi'o'plen'a'j ul'o'j.
“Permes'u ke mi atent'ig'u vi'n pri la superb'a ĝoj'o okaz'ant'a kiam oni mal'feliĉ'ig'as feliĉ'ul'o'j'n,” dir'is li fin'e.
“Pri'pens'u la plezur'o'n kiu rezult'as kiam oni detru'as sen'kulp'a'j'n kaj sen'noc'a'j'n hom'o'j'n.”
“Ha! vi respond'is,” kri'is la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a. “Nur pro tio ni help'os vi'n. Hejm'e'n'ir'u kaj dir'u al vi'a kripl'a reĝ'o ke tuj kiam li fin'os si'a'n tunel'o'n la Fanfasmoj akompan'os li'n kaj gvid'os li'a'j'n legi'o'j'n konker'ant'e Oz'o'n.
Nur la mort'ig'a dezert'o de'long'e mal'help'as ni'n detru'i Oz'o'n, kaj vi'a sub'ter'a tunel'o est'as lert'a ide'o. Hejm'e'n'ir'u kaj pret'iĝ'u sci'ant'e ke ni ven'os!”
Guf mult'e ĝoj'is pro la permes'o for'ir'i kun tiu promes'o.
La strig'ul'o re'gvid'is li'n mal'supr'e'n laŭ la mont'a voj'o kaj ordon'is al la skarlat'a aligator'o ke ĝi for'ramp'u kaj las'u la Knomon trans'ir'i la pont'o'n sekur'e.
Post la for'ir'o de la vizit'ant'o bril'a kaj bel'eg'a urb'o ek'aper'is sur la mont'o'supr'o, klar'e vid'ebl'a por la okul'o'j de la bunt'vest'it'a ar'eg'o da Fanfasmoj kiu'j loĝ'is tie. Kaj la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a, bel'e vest'it'a, dir'is ĉi tiu'j'n vort'o'j'n al la ali'a'j: “Jam de'long'e est'as ĝust'a temp'o ke ni el'ir'u en la mond'o'n kaj port'u mal'feliĉ'o'n kaj ĉagren'o'n al ĝi'a popol'o.
De tro long'e ni rest'as sol'a'j sur ĉi tiu mont'o'supr'o, ĉar dum ni tiel apart'ig'as ni'n mult'a'j naci'o'j far'iĝ'as feliĉ'a'j kaj prosper'a'j, kaj la ĉef'a ĝoj'o de la Fanfasma gent'o est'as detru'ad'o de feliĉ'ec'o. Do mi opini'as ke est'as bon'fortun'e ke tiu mesaĝ'ist'o de la Knomoj ĵus ven'is inter ni'n, memor'ig'ant'e al ni ke oportun'o ven'is por ke ni kaŭz'u embaras'o'j'n. Ni uz'os la tunel'o'n de Reĝ'o Rokato por konker'i la Land'o'n Oz. Post'e ni detru'os la Kapriclojn, la Grumblemlojn kaj la Knomojn, kaj post tio ni el'ir'os ruin'ig'i kaj ĝen'i kaj lament'ig'i la tut'a'n mond'o'n.”
La ar'eg'o da fi'a'j Fanfasmoj fer vor'e aplaŭd'is tiu'n plan'o'n, kiu'n ili plen'e aprob'is.
Oni dir'is al mi ke la Erboj est'as la plej potenc'a'j kaj sen'kompat'a'j el ĉiu'j fi'spirit'o'j, kaj la Fanfasmoj de Fanfasmio aparten'as al la Erba gent'o.
DOROTEO kaj ŝi'a'j kun'vetur'ant'o'j for'rajd'is de la Tranĉtonda vilaĝ'o kaj sekv'is la ne'klar'a'n pad'o'n ĝis la afiŝ'o'fost'o. Tie ili re'pren'is la ĉef'voj'o'n kaj plu'vetur'is plezur'e tra la bel'a kultiv'land'o. Je la vesper'iĝ'o ili halt'is ĉe loĝ'ej'o kie oni ĝoj'e bon'ven'ig'is ili'n kaj don'is al ili mult'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kaj bon'a'j'n lit'o'j'n por la nokt'o.
Fru'e la sekv'a'n maten'o'n, tamen, ili lev'iĝ'is fervor'a'j komenc'i, kaj post bon'a maten'manĝ'o ili adiaŭ'is si'a'n gast'ig'int'o'n kaj grimp'is en la ruĝ'a'n ĉar'eg'o'n al kiu la Seg'ĉeval'o rest'is jung'it'a dum la tut'a nokt'o. Ĉar li konsist'is el lign'o, tiu ĉeval'o neniam lac'iĝ'is nek dezir'is kuŝ'iĝ'i. Doroteo ne est'is tut'e cert'a ĉu aŭ ne li kelk'foj'e dorm'as, sed est'is cert'e ke li neniam dorm'is kiam ĉe'est'is vid'ant'o.
La veter'o ĉiam est'as agrabl'a en Oz, kaj ĉi'maten'e la aer'o est'is frid'et'a kaj re'freŝ'ig'a kaj la sun'lum'o bril'a kaj tre plaĉ'a.
Post ĉirkaŭ hor'o ili ating'is lok'o'n kie ali'a voj'o branĉ'iĝ'is. Est'is afiŝ'fost'o tie kiu dir'is: Ĉi'voj'e Al PECKUNPUZLIO “Ho, ĉi tie ni flank'e'n'ir'u,” dir'is Doroteo, rigard'ant'e la afiŝ'o'n.
“Kio'n! Ĉu ni ir'u al Peckunpuzlio?” demand'is la Kapitan'a Ĝeneral'o.
“Jes; Ozma opini'is ke ni ĝu'os la Peclojn. Laŭ'dir'e ili mult'e distr'as,” ŝi respond'is.
“Neni'u suspekt'us tio'n per ili'a nom'o,” dir'is Onkl'in'o Em. “Do kiu'j ili est'as? Pli da paper'aĵ'o'j?”
“Mi kred'as ke ne,” respond'is Doroteo, rid'ant'e; “sed mi ne sci'as ’zakte, Onkl'in'o Em, kio ili est'as. Ni sci'iĝ'os al'ven'int'e.”
“Ebl'e sci'as la Sorĉ'ist'o,” propon'is Onkl'o Henrik'o.
“Ne; mi neniam antaŭ'e est'is tie,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
“Sed oft'e mi aŭd'is pri Peckunpuzlio kaj la Pecloj, kiu'j'n oni dir'as la plej kurioz'a'j ul'o'j en la tut'a Land'o Oz.”
“Kiu'manier'e?” demand'is la Vil'ul'o.
“Pri tio mi tut'e ne sci'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
Ĝust'e tiam, dum ili vetur'is laŭ'long'e de la bel'a verd'a voj'et'o cel'e Peckunpuzlion, ili ek'vid'is kanguru'o'n sid'ant'a'n apud la voj'o. La povr'a best'o kovr'ad'is si'a'n vizaĝ'o'n per ambaŭ antaŭ'a'j pied'o'j kaj plor'ad'is tiel amar'e ke la larm'o'j flu'is laŭ ĝi'a'j vang'o'j far'ant'e du roj'et'o'j'n kaj gut'is trans la voj'o'n, kie ili far'is lag'et'o'n en kav'et'aĵ'o.
La Seg'ĉeval'o ek'halt'is vid'ant'e tiu'n kompat'ind'aĵ'o'n, kaj Doroteo kri'is, pret'a simpati'i: “Kio est'as, Kanguru'o?”
“Bu'u-huu! Bu'u-huu!” plor'is la kanguru'o; “mi perd'is m—m—m—Ho, bu'u-huu! Bu'u-huu!—”
“Povr'ul'in'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “ŝi perd'is si'a'n mastr'o'n.
Ver'ŝajn'e si'a'n edz'o'n, kaj li mort'is.”
“Ne, ne, ne!” plor'ĝem'is la kanguru'o. “Ne tio'n. Mi perd'is m—m—Ho, bu'u-huu! Bu'u-huu!”
“Mi sci'as,” dir'is la Vil'ul'o; “ŝi perd'is si'a'n memor'o'n.”
“Ne; mi perd'is m—m—m—Bu'u-huu! M—m—Ho, Bu'u-huu!” kaj la kanguru'o plor'is eĉ pli fort'e ol antaŭ'e.
“Sen'dub'e si'a'n mebl'o'n,” propon'is Onkl'in'o Em.
“Aŭ si'a'n meĉ'o'n,” propon'is Onkl'o Henrik'o.
“Mi perd'is mi—mi'a'j'n—mi'a'j'n muf'o'j'n!” dir'is la kanguru'o, fin'fin'e sukces'ant'e dir'i la vort'o'j'n.
“Ho!” kri'is la Flav'a Kok'in'o, gak'ant'e pro trankvil'iĝ'o.
“Kial vi ne jam dir'is?”
“Bu'u-huu! Mi-mi-ne pov'is,” respond'is la kanguru'o.
“Sed atend'u,” dir'is Doroteo, “vi ne bezon'as muf'o'j'n en ĉi tia varm'a veter'o.”
“Jes ja,” respond'is la best'o, ĉes'ig'ant'e si'a'n plor'o'n kaj pren'ant'e si'a'j'n pied'o'j'n for de si'a vizaĝ'o por rigard'i la knab'in'et'o'n riproĉ'e. “Mi'a'j man'o'j tut'e brul'iĝ'os pro la sun'o kaj nigr'iĝ'os sen mi'a'j muf'o'j, kaj de tiom long'e mi sur'port'as ili'n ke ver'ŝajn'e mi mal'varm'um'os sen ili.”
“Absurd'e!” dir'is Doroteo. “Neniam mi aŭd'is pri kanguru'o kun muf'o'j.”
“Ĉu ver'e?” demand'is la best'o, kvazaŭ surpriz'it'e.
“Neniam!” ripet'is la knab'in'o. “Kaj ver'ŝajn'e vi mal'san'ig'os vi'n se vi ne ĉes'os plor'i. Kie vi loĝ'as?”
“Ĉirkaŭ kvin kilo'metr'o'j'n preter Peckunpuzlio,” est'is la respond'o. “Avi'nj'o Tariki far'is por mi la muf'o'j'n, kaj ŝi est'as Peclo.”
“Nu, plej bon'e est'os ke vi re'ir'u hejm'e'n nun, kaj ebl'e la old'ul'in'o far'os nov'a'j'n por vi,” propon'is Doroteo. “Ni est'as sur'voj'e al Peckunpuzlio, kaj vi rajt'os salt'ad'i apud ni.”
Do ili plu'vetur'is, kaj la kanguru'o salt'ad'is apud la ruĝ'a ĉar'eg'o kaj laŭ'ŝajn'e plen'e forges'is rapid'e si'a'n perd'o'n. Post kelk'a temp'o la Sorĉ'ist'o dir'is al la best'o: “Ĉu la Pecloj est'as afabl'a'j?”
“Ho, tre afabl'a'j,” respond'is la kanguru'o; “afabl'a'j, kiam ili est'as ĝust'e kun'met'it'a'j. Sed kelk'foj'e ili aĉ'e dis'iĝ'as kaj inter'miks'iĝ'as, kaj tiam oni tut'e neniel pov'as manipul'i ili'n.”
“Kio'n signif'as ke ili dis'iĝ'as?” demand'is Doroteo.
“Nu, ili konsist'as el tre mult'a'j pec'et'o'j,” klar'ig'is la kanguru'o; “kaj kiam ajn ven'as fremd'ul'o proksim'e'n ili em'as dis'fal'i kaj dis'iĝ'i. Tiam ili aĉ'e inter'miks'iĝ'as, kaj est'as tre grand'a enigm'o kiam oni pen'as re'kun'ig'i ili'n.”
“Kiu kutim'e re'kun'met'as ili'n?” demand'is Ombi Ambi.
“Kiu ajn pov'as kun'kompar'i la pec'o'j'n. Kelk'foj'e mi mem kun'met'as Avi'nj'o'n Tariki, ĉar mi tiel bon'e kon'as ŝi'n ke mi re'kon'as ĉiu'n pec'o'n de ŝi. Tiam, plen'e kun'met'it'e, ŝi trik'as por mi, kaj tiel ŝi far'is mi'a'j'n muf'o'j'n. Sed neces'is pas'ig'i tre mult'a'j'n tag'o'j'n per trik'ad'o, kaj mi dev'is kun'met'i Avi'nj'o'n tre mult'foj'e, ĉar kiam ajn mi proksim'iĝ'is ŝi dis'ig'is si'n.”
“Ŝajn'as al mi ke ŝi kutim'iĝ'us al vi'a al'ven'o kaj ne plu tim'us,” dir'is Doroteo.
“Ŝi ne tim'as,” respond'is la kanguru'o. “Ili tut'e ne tim'as, kiam ili est'as kun'met'it'a'j, kaj kutim'e ili est'as tre gaj'a'j kaj agrabl'a'j. Nur ke ili kutim'as dis'ig'i si'n, kaj se ili ne far'us tio'n ili ne est'us Pecloj.”
La vetur'ant'o'j pri'pens'is tio'n tre serioz'e dum kelk'a temp'o, dum la Seg'ĉeval'o plu'port'is ili'n rapid'e antaŭ'e'n.
Onkl'in'o Em koment'is: “Mi ne kompren'as kiel util'os vizit'i tiu'j'n Peclojn. Se ni trov'os ili'n dis'iĝ'int'a'j, ni nur pov'os kun'bros'i ili'n, kaj post'e ne pli'ĝen'i ni'n pri ili.”
“Ho, mi opini'as ke ni plu'vetur'u,” respond'is Doroteo.
“Mi komenc'as mal'sat'i, kaj ni dev'os lunĉ'i en Peckunpuzlio. Ebl'e la manĝ'aĵ'o ne est'os tiom dis'ig'it'a kiom la hom'o'j.”
“Vi trov'os mult'a'n manĝ'aĵ'o'n tie,” deklar'is la kanguru'o, salt'ant'e alt'e'n ĉar la Seg'ĉeval'o tre rapid'e kur'is; “kaj ili ankaŭ hav'as tre bon'a'n kuir'ist'o'n, se vi sukces'os kun'met'i li'n. Jen la urb'o—tuj antaŭ ni!”
Ili antaŭ'e'n rigard'is kaj vid'is grup'o'n de tre bel'a'j dom'o'j star'ant'a'j en verd'a kamp'o iom for de la ĉef'voj'o.
“Kelk'a'j Manĝtuloj ven'is ĉi tie'n antaŭ kelk'a'j tag'o'j kaj kun'met'is ar'o'n da hom'o'j,” dir'is la kanguru'o. “Mi kred'as ke ili plu kun'est'as, kaj se vi ir'os tre soft'e, tut'e sen far'i bru'o'n, ebl'e ili ne dis'iĝ'os.”
“Ni prov'u,” propon'is la Sorĉ'ist'o.
Do ili halt'ig'is la Seg'ĉeval'o'n kaj el'ir'is la ĉar'eg'o'n, kaj, adiaŭ'int'e la kanguru'o'n, kiu for'salt'is hejm'e'n, ili en'ir'is la kamp'o'n kaj tre zorg'o'plen'e proksim'iĝ'is la grup'o'n de dom'o'j.
Tiel silent'e ili mov'iĝ'is ke baldaŭ ili vid'is tra la fenestr'o'j de la dom'o'j hom'o'j'n ĉirkaŭ'ir'ad'i, dum ali'a'j ir'is tie'n kaj tie'n en la kort'o'j inter la konstru'aĵ'o'j. De for ili aspekt'is sufiĉ'e simil'a'j al ali'a'j hom'o'j, kaj ŝajn'e ili ne rimark'is la grup'o'n tiel sen'bru'e al'proksim'iĝ'ant'a'n.
Ili jam preskaŭ ating'is la plej proksim'a'n dom'o'n kiam Tot'o vid'is grand'a'n skarab'o'n trans'ir'i la pad'o'n kaj boj'is laŭt'e je ĝi. Tuj sovaĝ'a bru'o aŭd'iĝ'is de la dom'o'j kaj kort'o'j. Doroteo sent'is ke son'as kiel subit'a hajl'o'ŝtorm'o, kaj la vizit'ant'o'j, sci'ant'e ke zorg'atent'o ne plu neces'as, antaŭ'e'n rapid'is por vid'i kio okaz'is.
Post la bru'o intens'a silent'o reg'is en la urb'o. La fremd'ul'o'j en'ir'is la unu'a'n dom'o'n ating'it'a'n, kiu ankaŭ est'is la plej grand'a, kaj trov'is la plank'o'n kovr'it'a de pec'o'j de la hom'o'j loĝ'ant'a'j tie. Ili aspekt'is mult'e kiel lign'er'o'j zorg'e pentr'it'a'j, kaj est'is kun ĉi'a'j kurioz'a'j kaj fantazi'a'j form'o'j, neniu'j du er'o'j eĉ iom'et'e inter'simil'is.
Ili pren'is kelk'a'j'n el tiu'j pec'o'j kaj atent'e rigard'is ili'n.
Sur unu kiu'n Doroteo rigard'is est'is okul'o, kiu rigard'is ŝi'n agrabl'e sed kun esprim'o de interes'iĝ'o, kvazaŭ demand'ant'e al si kio'n ŝi far'os per ĝi. Tre proksim'e ŝi trov'is kaj pren'is naz'o'n, kaj kompar'ant'e la du pec'o'j'n ŝi trov'is ke ili est'as part'o de vizaĝ'o.
“Se mi pov'us trov'i la buŝ'o'n,” ŝi dir'is, “ĉi tiu Peclo ebl'e pov'us parol'i, kaj dir'i al ni kio'n ni sekv'e far'u.”
“Do ni trov'u ĝi'n,” respond'is la Sorĉ'ist'o, kaj ili ĉiu'j kaŭr'is sur si'a'j man'o'j kaj genu'o'j kaj komenc'is ekzamen'i la dis'a'j'n er'o'j'n.
“Mi trov'is ĝi'n!” kri'is la Vil'ul'o, kaj kur'is al Doroteo kun kurioz'form'a pec'o sur kiu est'is buŝ'o. Sed kiam ili prov'is konekt'i ĝi'n al la okul'o kaj naz'o ili trov'is ke la part'o'j ne kongru'as.
“Tiu buŝ'o aparten'as al ali'a person'o,” dir'is Doroteo.
“Vid'u, ni bezon'as kurb'o'n tie kaj pint'o'n tie, por ke ĝi kongru'u kun la vizaĝ'o.”
“Nu, nepr'e ĝi est'as ĉi tie, ie,” deklar'is la Sorĉ'ist'o; “do se ni sufiĉ'e long'e serĉ'os ni trov'os ĝi'n.”
Doroteo al'konekt'is orel'o'n, post tio, kaj la orel'o hav'is er'et'o'n da ruĝ'a har'ar'o super si. Do dum la ali'a'j serĉ'is la buŝ'o'n ŝi serĉ'is pec'o'j'n kun ruĝ'a har'ar'o, kaj trov'is plur'a'j'n el ili kiu'j, konekt'it'e al la ali'a'j pec'o'j, form'is la supr'o'n de vir'kap'o. Ŝi ankaŭ jam trov'is la ali'a'n okul'o'n kaj la orel'o'n kiam Ombi Ambi en for'a angul'o trov'is la buŝ'o'n. Kiam la vizaĝ'o est'is tiel komplet'ig'it'a ĉiu'j part'o'j konekt'iĝ'is mir'ind'e net'e.
“Nu, est'as kvazaŭ bild'enigm'o!” kri'et'is la knab'in'et'o.
“Ni trov'u li'a'n ceter'o'n, kaj tut'e komplet'ig'u li'n.”
“Kia est'as li'a ceter'o?” demand'is la Sorĉ'ist'o. “Jen kelk'a'j pec'o'j de blu'a'j krur'o'j kaj verd'a'j brak'o'j, sed mi ne sci'as ĉu aŭ ne li'a'j.”
“Serĉ'u blank'a'n ĉemiz'o'n kaj blank'a'n ŝirm'vest'o'n,” dir'is la ĵus kun'met'it'a kap'o, parol'ant'e per iom fad'ec'a voĉ'o. “Mi est'as la kuir'ist'o.”
“Ho, dank'o'n,” dir'is Doroteo. “Oportun'e ni komenc'is vi'n la unu'a'n, ĉar mi mal'sat'as, kaj vi pov'os kuir'i i'a'n manĝ'aĵ'o'n por ni dum ni kun'konekt'os la ali'a'j'n ul'o'j'n.”
Nun ne est'is tre mal'facil'e, ĉar ili sci'et'is iom pri kiel est'is vest'it'a la vir'o, trov'i la ali'a'j'n pec'o'j'n li'a'j'n, kaj ĉar ili ĉiu'j nun pri'labor'is la kuir'ist'o'n, prov'ant'e pec'o'n post pec'o por trov'i ĉu ĝi konekt'iĝ'as, ili fin'e komplet'ig'is la kuir'ist'o'n.
Fin'it'e li profund'e klin'is si'n antaŭ ili kaj dir'is: “Mi tuj ir'os en la kuir'ej'o'n kaj prepar'os vi'a'n manĝ'o'n.
Vi trov'os ke est'os iom mal'facil'e kun'met'i ĉiu'j'n Peclojn, do mi konsil'as ke vi komenc'u per la Lord'o Alt'a Ĉiglevic, kies antaŭ'nom'o est'as Larry. Li est'as kalv'a dik'ul'o kaj vest'it'a per blu'a mantel'o kun latun'a'j buton'o'j, pal'ruĝ'a veŝt'o kaj mal'bunt'a pantalon'o. Mank'as pec'o el li'a mal'dekstr'a genu'o, ĝi perd'iĝ'is antaŭ mult'a'j jar'o'j kiam li dis'ig'is si'n tro sen'zorg'e. Tial li lam'as iom'et'e, sed li tre bon'e sukces'as per du'on'a genu'o. Ĉar li est'as la ĉef'ul'o en ĉi tiu urb'o Peckunpuzlio, li pov'os bon'ven'ig'i vi'n kaj help'i vi'n pri la ali'a'j. Do est'os plej bon'e ke vi pri'labor'u li'n dum mi pret'ig'os vi'a'n manĝ'o'n.”
“Ni far'os tio'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o; “kaj grand'a'n dank'o'n, kuir'ist'o, pro la sugest'o.”
Onkl'in'o Em la unu'a trov'is pec'o'n de la Lord'o Alt'a Ĉiglevic.
“Ŝajn'as al mi mal'saĝ'a temp'o'perd'o, tiu kun'met'ad'o de hom'o'j,” ŝi koment'is; “sed ĉar neni'o est'os far'ebl'a antaŭ ol fin'pret'iĝ'os la manĝ'o ni bon'e far'os net'ig'ant'e la lok'o'n. Jen, Henrik'o, okup'u vi'n per serĉ'o je la kalv'a kap'o de Larry.
Mi hav'as li'a'n pal'ruĝ'a'n veŝt'o'n tut'e cert'e.”
Ili labor'is fer vor'e interes'it'e, kaj Vilĉinjo montr'iĝ'is grand'a help'o por ili. La Flav'a Kok'in'o hav'is akr'e'vid'a'j'n okul'o'j'n kaj pov'is proksim'ig'i si'a'n kap'o'n al la divers'a'j dis'fal'int'a'j pec'o'j. Ŝi ekzamen'ad'is la Lord'o'n Alt'a'n Ĉiglevic por vid'i kia pec'o de li nun bezon'iĝ'as, kaj post'e serĉ'ad'is ĝis trov'i ĝi'n. Do antaŭ la for'pas'o de unu hor'o old'a Larry star'is komplet'a antaŭ ili.
“Mi gratul'as vi'n, amik'o'j mi'a'j,” li dir'is, parol'ant'e per feliĉ'a voĉ'o. “Vi cert'e est'as la plej lert'a'j vizit'int'o'j ni'a'j. Mi neniam komplet'iĝ'is tiel rapid'e dum mi'a tut'a viv'o. Oni kutim'e opini'as mi'n profund'a enigm'o.”
“Nu,” dir'is Doroteo, “iam est'is bild'enigm'a furor'o en Kansas, do mi hav'as iom da spert'o pri enigm'o'solv'ad'o.
Sed la bild'o'j est'is plat'a'j, dum vi est'as rond'a'j, kaj tio pli mal'facil'ig'as la solv'o'j'n.”
“Dank'o'n, kar'ul'in'o,” respond'is old'a Larry, ver'e plaĉ'it'e.
“Mi sent'as tio'n kiel grand'a'n kompliment'o'n. Se mi ne est'us ver'e bon'a enigm'o ne util'us mi'a dis'iĝ'ad'o.”
“Kial vi dis'ig'as vi'n?” demand'is Onkl'in'o Em, sever'e.
“Kial vi ne dec'e kondut'as kaj rest'as kun'met'it'a?”
La Lord'o Alt'a Ĉiglevic aspekt'is ĉagren'it'a de tiu parol'o; sed li respond'is ĝentil'e: “Sinjor'in'o, ebl'e vi rimark'is ke ĉiu person'o est'as iel kurioz'a. Kurioz'as pri mi ke mi dis'ig'as mi'n. Kia est'as vi'a propr'a kurioz'ec'o mi ne aŭdac'os dir'i; sed mi neniam riproĉ'os vi'n, ne'grav'e kio'n vi far'os.”
“Nun vi ricev'is vi'a'n diplom'o'n, Em,” dir'is Onkl'o Henrik'o, rid'ant'e, “kaj tio plaĉ'as al mi. Jen kurioz'a land'o, kaj ni plej bon'e ag'os akcept'ant'e la ul'o'j'n kia'j ili est'as.”
“Se ni far'us tio'n, ni las'us ĉi tiu'j'n ul'o'j'n dis'ig'it'a'j,” ŝi respond'is, kaj tiu respond'o bon'humor'e rid'ig'is ĉiu'j'n.
Ĝust'e tiam Ombi Ambi trov'is man'o'n en kiu est'is trik'il'o, do ili decid'is kun'met'i Avi'nj'o'n Tariki. Ŝi montr'iĝ'is pli facil'a enigm'o ol old'a Larr y, kaj kiam ŝi est'is komplet'ig'it'a ili trov'is ŝi'n agrabl'a mal'jun'ul'in'o kiu el'kor'e bon'ven'ig'is ili'n. Doroteo inform'is ŝi'n ke la kanguru'o perd'is si'a'j'n muf'o'j'n, kaj Avi'nj'o Tariki promes'is tuj ek'labor'i kaj far'i por la povr'a best'o nov'a'n par'o'n.
Tuj post tio la kuir'ist'o ven'is vok'i ili'n al la manĝ'o, kaj ili trov'is al'log'a'n manĝ'o'n pret'ig'it'a'n por ili. La Lord'o Alt'a Ĉiglevic sid'is ĉe la kap'o de la tabl'o kaj Avi'nj'o Tariki ĉe la pied'o, kaj la gast'o'j bon'e si'n distr'is kaj plen'e ĝu'is.
Post la manĝ'o ili el'ir'is en la kort'o'n kaj kun'met'is plur'a'j'n ali'a'j'n hom'o'j'n, kaj tiu labor'o tiom interes'is ke ili ebl'e uz'us la tugan tag'o'n ĉe Peckunpuzlio se la Sorĉ'ist'o ne propon'int'us ke ili re'komenc'u si'a'n vetur'o'n.
“Sed al mi ne plaĉ'as las'i ĉi ĉiu'j'n povr'ul'o'j'n dis'ig'it'a'j,”
dir'is Doroteo, perpleks'a pri kio'n far'i.
“Ho, ne ĝen'u vi'n ni,” respond'is old'a Larry. “Preskaŭ ĉiu'tag'e ven'as kelk'a'j Gilikuloj aŭ Manĝtuloj aŭ Palp'brum'o'j ĉi tie'n por distr'i si'n kun'met'ant'e ni'n, do ne damaĝ'os se provizor'e vi las'os tiu'j'n pec'o'j'n kie ili est'as.
Sed mi ja esper'as ke vi de'nov'e vizit'os ni'n, kaj se vi far'os tio'n ĉiam vi est'os bon'ven'a'j, mi cert'ig'as vi'n.”
“Ĉu neniam vi kun'met'as unu la ali'a'n?” ŝi demand'is.
“Neniam; ĉar ni ne est'as enigm'o'j por ni mem, do tut'e ne amuz'us ni'n tio.”
Ili nun adiaŭ'is la kurioz'a'j'n Peclojn kaj en'ir'is si'a'n ĉar'eg'o'n por daŭr'ig'i si'a'n vetur'o'n.
“Cert'e ili est'as strang'a popol'o,” koment'is Onkl'in'o Em pens'em'e, dum ili for'vetur'is de Peckunpuzlio, “sed ver'e mi ne kompren'as kiel ili efektiv'e util'as.”
“Nu, ili distr'is ni'n ĉiu'j'n dum plur'a'j hor'o'j,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Por ni tio util'as, mi cert'as.”
“Mi opini'as ke ili pli amuz'as ol sol'a kart'lud'o aŭ kejl'o'lud'o,” deklar'is Onkl'o Henrik'o, serioz'e. “Mi'a'opini'e, mi ĝoj'as pro ni'a vizit'o al la Pecloj.”
Kiam General'o Guf re'ir'is al la kavern'o de la Reĝ'o de la Knomoj li'a Moŝt'o demand'is: “Nu, kia sukces'o? Ĉu la Kapricloj part'o'pren'os kun ni?”
“Ili part'o'pren'os,” respond'is la General'o. “Ili batal'os por ni plen'fort'e kaj plen'ruz'e.”
“Bon'e!” kri'is la Reĝ'o. “Kia'n rekompenc'o'n vi promes'is al ili?”
“Vi'a Moŝt'o uz'u la Magi'a'n Zon'o'n por don'i al ĉiu K apriclo grand'a'n bon'a'n kap'o'n, por anstataŭ'i la mal'grand'a'n kiu'n li nun dev'as sur'hav'i.”
“Mi konsent'as pri tio,” dir'is la Reĝ'o. “Bon'a inform'o, Guf, kaj mi nun sent'as pli da cert'ec'o ke ebl'os konker'i Oz'o'n.”
“Sed mi hav'as ali'a'j'n inform'o'j'n por vi,” anonc'is la General'o.
“Bon'a'j'n aŭ mal'bon'a'j'n?”
“Bon'a'j'n, Moŝt'o.”
“Do mi aŭskult'os,” dir'is la Reĝ'o, interes'at'e.
“La Grumblemloj part'o'pren'os kun ni.”
“Ĉu?” kri'is la eg'e surpriz'it'a Reĝ'o.
“Jes ja,” dir'is la General'o. “Ili promes'is al mi.”
“Sed kia'n rekompenc'o'n ili postul'as?” demand'is la Reĝ'o suspekt'em'e, ĉar li sci'is kiom avid'a'j est'as la Grumblemloj.
“Ili pren'os kelk'a'j'n Ozulojn kiel sklav'o'j'n,” respond'is Guf. Li ne opini'is ke neces'as inform'i Rokaton ke la Grumblemloj postul'is du'dek mil sklav'o'j'n. Est'os sufiĉ'a temp'o por dir'i tio'n post la konker'iĝ'o de Oz.
“Tre moder'a pet'o, sen'dub'e,” koment'is la Reĝ'o. “Mi dev'as gratul'i vi'n, Guf, pro la bon'eg'a sukces'o de vi'a vetur'o.”
“Sed rest'as pli da inform'o,” dir'is la General'o fier'e.
La Reĝ'o aspekt'is ver'e mir'o'plen'a.
“Parol'u, sinjor'o!” li ordon'is.
“Mi intervju'is la Unu'a'n kaj Plej'antaŭ'a'n Fanfasmon de la Mont'o de Fanfasmio, kaj li gvid'os si'a'n popol'o'n help'ant'e ni'n.”
“Kio?” kri'is la Reĝ'o. “La Fanfasmoj! Ĉu vi serioz'as, Guf?”
“Mi dir'as la ver'o'n,” deklar'is la General'o fier'e.
La Reĝ'o far'iĝ'is pens'o'plen'a, kaj li'a'j brov'o'j fald'et'iĝ'is.
“Mi tim'as, Guf,” li dir'is iom mal'trankvil'e, “ke la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a montr'iĝ'os egal'e danĝer'a por ni kiel por la popol'o de Oz. Se li kaj li'a terur'a ar'o ven'os de la mont'o ili ebl'e ek'decid'os konker'i la Knomojn!”
“Pa! Mal'saĝ'a noci'o,” respond'is Guf ĉagren'it'e, sed en si'a kor'o li sci'is ke la Reĝ'o prav'as. “La Unu'a kaj Plej'antaŭ'a est'as intim'a amik'o mi'a, kaj ne damaĝ'os ni'n.
Ho, kiam mi est'is tie, li eĉ invit'is mi'n en si'a'n dom'o'n.”
La General'o neglekt'is inform'i la Reĝ'o'n pri kiel li est'is tir'it'a en la kaban'o'n de la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a per la latun'a ring'o. Do Rokato la Ruĝ'a rigard'is si'a'n General'o'n admir'e kaj dir'is: “Vi est'as mir'ig'a Knomo, Guf. Mi bedaŭr'as ke mi ne jam antaŭ'e far'is el vi mi'a'n General'o'n. Sed kia'n rekompenc'o'n postul'is la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a?”
“Tut'e neni'a'n,” respond'is Guf. “Eĉ la Magi'a Zon'o mem ne pov'us al'don'i al li'a sorĉ'o'pov'o. La Fanfasmoj vol'as nur detru'i la popol'o'n de Oz, kiu'j est'as bon'a'j kaj feliĉ'a'j hom'o'j. Tiu plezur'o pli ol sufiĉ'e re'pag'os ili'n pro ili'a help'o al ni.”
“Kiam ili ven'os?” demand'is Rokato, du'on'e tim'e.
“Kiam la tunel'o est'os komplet'a,” dir'is la General'o.
“Ni jam nun est'as preskaŭ du'on'voj'e sub la dezert'o,”
anonc'is la Reĝ'o, “kaj tio indik'as rapid'a'n labor'o'n, ĉar neces'as bor'i tra solid'a rok'o. Sed tra'pas'int'e la dezert'o'n ni ne bezon'os mult'a'n temp'o'n por etend'i la tunel'o'n al la mur'o'j de la Smerald'a Urb'o.”
“Nu, kiam ajn vi est'os pret'a, ni'n ek'akompan'os la Kapricloj, la Grumblemloj kaj la Fanfasmoj,” dir'is Guf; “do la konker'iĝ'o de Oz est'as cert'ig'it'a tut'e sen dub'o.”
De'nov'e la Reĝ'o aspekt'is pens'o'plen'a.
“Mi preskaŭ bedaŭr'as ke ni ne entrepren'is la konker'o'n tut'e sol'a'j,” dir'is li. “Ĉiu'j tiu'j alianc'an'o'j est'as danĝer'ul'o'j, kaj ili ebl'e postul'os pli ol vi promes'is al ili. Ebl'e est'us pli bon'e konker'i Oz'o'n tut'e sen help'o el'ekster'a.”
“Ni ne pov'us,” dir'is la General'o plen'fid'e.
“Kial, Guf?”
“Vi tut'e bon'e sci'as. Vi jam unu'foj'e spert'is la popol'o'n de Oz, kaj ili venk'is vi'n.”
“Ĉar ili rul'is ov'o'j'n kontraŭ ni'n,” respond'is la Reĝ'o trem'ant'e. “Mi'a'j Knomoj ne pov'as toler'i ov'o'j'n, nek mi mem. Ili venen'as ĉiu'j'n sub'ter'loĝ'ant'o'j'n.”
“Tut'e ver'e,” akord'is Guf.
“Sed ebl'e ni surpriz'us la popol'o'n de Oz kaj konker'us ili'n antaŭ ol ili trov'us oportun'o'n akir'i ov'o'j'n. Ni'a antaŭ'a mal'venk'o okaz'is ĉar la knab'in'o Doroteo kun'hav'is Flav'a'n Kok'in'o'n. Mi ne sci'as kio post'e okaz'is al tiu kok'in'o, sed mi kred'as ke tut'e mank'as kok'in'o'j en la Land'o Oz, do ne pov'as est'i ov'o'j tie.”
“Mal'e,” dir'is Guf, “est'as nun cent'o'j da kok'id'o'j en Oz, kaj ili de'met'as amas'o'j'n da tiu'j danĝer'a'j ov'o'j. Mi renkont'is akcipitr'o'n dum mi re'ven'is hejm'e'n, kaj la bird'o inform'is mi'n ke li last'a'temp'e ir'is al Oz por kapt'i kaj vor'i kelk'a'j'n jun'a'j'n kok'id'o'j'n. Sed ili'n protekt'as magi'o, tiel ke la bird'o ne kapt'is eĉ unu el ili.”
“Jen tre mal'plaĉ'a raport'o,” dir'is la Reĝ'o nervoz'e. “Ver'e tre mal'plaĉ'a. Mi'a'j Knomoj akcept'as batal'i, sed ili plen'e rifuz'as renkont'i kok'in'ov'o'j'n—kaj pri tio mi ne riproĉ'as ili'n.”
“Ili ne bezon'os renkont'i ili'n,” respond'is Guf. “Mi mem tim'as ov'o'j'n, kaj mi ne propon'as ebl'ec'o'n venen'iĝ'i per ili. Mi'a plan'o est'as send'i la Kapriclojn tra la tunel'o'n la unu'a'j, sekv'u ili'n la Grumblemloj kaj la Fanfasmoj.
Kiam ni la Knomoj ir'os tie'n, la ov'o'j jam est'os el'ĉerp'it'a'j, kaj ni pov'os tiam ĉas'i kaj kapt'i la loĝ'ant'o'j'n sen'ĝen'e.”
“Ebl'e vi prav'as,” respond'is la Reĝ'o, melankoli'e ĝem'ant'e. “Sed est'u klar'e kompren'it'e ke mi postul'as Ozman kaj Doroteon kiel mi'a'j'n propr'a'j'n kapt'it'o'j'n. Ili est'as iom plaĉ'a'j knab'in'o'j, kaj mi ne intenc'as ke iu el tiu'j aĉ'ul'o'j damaĝ'u aŭ sklav'ig'u ili'n. Kapt'int'e ili'n mi port'os ili'n ĉi tie'n kaj trans'form'os ili'n en porcelan'a'j'n ornam'aĵ'o'j'n star'ont'a'j'n sur mi'a kamen'o'bret'o. Ili aspekt'os tre bel'a'j— Doroteo unu'fin'e de la bret'o kaj Ozma ali'fin'e—kaj mi atent'e zorg'os ke ili ne romp'iĝ'u kiam la serv'ist'in'o'j sen'polv'ig'os ili'n.”
“Tut'e bon'e, Moŝt'o. Ag'u laŭ'plaĉ'e pri la knab'in'o'j, ili ne grav'as al mi. Nun ni'a'j plan'o'j est'as aranĝ'it'a'j kaj ni hav'as kiel help'ant'o'j'n la tri plej potenc'a'j'n grup'o'j'n de fi'spirit'o'j en la mond'o, do ni rapid'u fin'i la tunel'o'n kiel ebl'e plej fru'e.”
“Ĝi est'os pret'a post tri tag'o'j,” promes'is la Reĝ'o, kaj li for'rapid'is por kontrol'i la labor'o'n kaj cert'ig'i ke la Knomoj sen'paŭz'e labor'ad'as.
“Kie'n nun?” demand'is la Sorĉ'ist'o, kiam ili jam for'ir'is el la vilaĝ'o Peckunpuzlio kaj la Seg'ĉeval'o komenc'is re'vetur'ad'i laŭ la voj'o.
“Nu, Ozma plan'is ĉi vetur'o'n,” respond'is Doroteo, “kaj ŝi ’silis ni'n vizit'i la Galimati'an'o'j'n nun kaj post'e la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n.”
“Laŭ'son'e bon'a plan'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Sed kiu'n voj'o'n ni pren'u por ating'i la Galimati'an'o'j'n?”
“Mi ne sci'as ’zakte,” respond'is la knab'in'et'o; “sed dev'as est'i ie ĝust'e sud'okcident'e de ĉi tie.”
“Do kial ni bezon'as re'ir'i al la kruc'voj'o'j?” demand'is la Vil'ul'o. “Ni pov'us ŝpar'i mult'a'n temp'o'n per de'branĉ'o ĉi tie.”
“Ne est'as voj'o,” asert'is Onkl'o Henrik'o.
“Do prefer'e ni re'ir'u al la voj'afiŝ'o, kaj cert'iĝ'u pri la voj'o,” decid'is Doroteo.
Sed post ne'long'a re'ir'ad'o la Seg'ĉeval'o, kiu aŭd'is ili'a'n konversaci'o'n, ek'halt'is kaj dir'is: “Jen voj'o.”
Efektiv'e ne'lum'a voj'o aspekt'is branĉ'iĝ'i de la voj'o sur kiu ili ir'is, kaj ĝi konduk'is trans bel'a'j'n verd'a'j'n kamp'o'j'n kaj foli'plen'a'j'n arb'ar'et'o'j'n, rekt'e sud'okcident'e'n.
“Tio aspekt'as bon'a voj'o,” dir'is Ombi Ambi. “Kial ni ne prov'u ĝi'n?”
“Bon'e,” respond'is Doroteo. “Mi fervor'as trov'i kia'j est'as la Galimati'an'o'j, kaj ĉi tiu voj'o dev'us konduk'i ni'n tie'n plej rapid'e.”
Neni'u opon'is la plan'o'n, do la Seg'ĉeval'o turn'is si'n sur la voj'o'n, kiu montr'iĝ'is preskaŭ tiel bon'a kiel tiu kiu'n ili pren'is por ating'i la Peclojn.
Unu'e ili preter'ir'is kelk'a'j'n mal'nov'a'j'n dom'o'j'n de kultiv'ist'o'j, sed baldaŭ tiu'j dis'a'j loĝ'ej'o'j jam mal'antaŭ'e'n las'iĝ'is kaj nur la kamp'o'j kaj la arb'o'j est'is antaŭ'a'j. Sed ili vetur'is gaj'e kontent'e, kaj Onkl'in'o Em ek'kverel'is kun Vilĉinjo pri la ĝust'a metod'o eduk'i kok'id'o'j'n.
“Mi ne dezir'as kontraŭ'dir'i vi'n,” dir'is la Flav'a Kok'in'o dign'e, “sed mi opini'as ke mi sci'as pli pri kok'id'o'j ol hom'o'j.”
“Pŝa!” respond'is Onkl'in'o Em, “mi bred'as kok'id'o'j'n jam de preskaŭ kvar'dek jar'o'j, Vilĉinjo, kaj mi sci'as ke neces'as mal'sat'ig'i ili'n por ke ili de'met'u mult'a'j'n ov'o'j'n, kaj plen'sat'ig'i ili'n se oni vol'as bon'a'n bol'ig'ot'a'n viand'o'n.”
“Bol'ig'ot'a'n viand'o'n!” kri'is Vilĉinjo horor'o'plen'e. “Bol'ig'i mi'a'j kok'id'o'j'n!”
“Nu, por tio ili ekzist'as, ĉu ne?” demand'is Onkl'in'o Em, surpriz'it'e.
“Ne, Onkl'in'o, ne en Oz,” dir'is Doroteo. “Oni ne manĝ'as kok'id'o'j'n ĉi tie. Kompren'u, Vilĉinjo est'is la unu'a kok'in'o iam ajn vid'it'a en ĉi land'o, kaj mi mem ven'ig'is ŝi'n ĉi tie'n. Ĉiu ek'am'is kaj respekt'is ŝi'n, do la Ozan'o'j ne pli volont'e manĝ'us ŝi'a'j'n kok'id'o'j'n ol Vilĉinjon.”
“Nu, jad'i,” anhel'is Onkl'in'o Em. “Kio'n pri la ov'o'j?”
“Ho, se ni hav'as pli da ov'o'j ol ni vol'as el'kov'i, ni permes'as ke oni manĝ'u ili'n,” dir'is Vilĉinjo. “Efektiv'e, al mi tre plaĉ'as ke la Ozan'o'j ŝat'as ni'a'j'n ov'o'j'n, ĉar ali'e ili putr'us.”
“Cert'e jen kurioz'a land'o,” ĝem'is Onkl'in'o Em.
“Pardon'u,” vok'is la Seg'ĉeval'o, “la voj'o fin'iĝ'is kaj mi dezir'as sci'i kiu'direkt'e'n ir'i.”
Ili ĉirkaŭ'rigard'is kaj, efektiv'e, neni'u voj'o vid'ebl'is.
“Nu,” dir'is Doroteo, “ni vol'as ir'i sud'okcident'e'n, kaj ŝajn'as egal'e facil'e sekv'i tiu'n direkt'o'n sen voj'o kiel per voj'o.”
“Cert'e,” respond'is la Seg'ĉeval'o. “Ne est'as mal'facil'e tren'i la ĉar'eg'o'n trans la kamp'o'n. Mi nur vol'is sci'i kie'n ir'i.”
“Jen arb'ar'o tie trans la eben'aĵ'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “kaj ĝi situ'as laŭ la direkt'o kie'n ni ir'as. Ir'u rekt'e al la arb'ar'o, Seg'ĉeval'o, kaj nepr'e vi ĝust'e ir'os.”
Do la lign'a best'o plu'trot'ad'is kaj la herb'o sur la kamp'o est'is tiel mol'a sub la rad'o'j ke est'is facil'e vetur'i.
Sed Doroteo est'is iom'et'e mal'trankvil'a pro la perd'iĝ'o de la voj'o, ĉar nun neni'o gvid'is ili'n.
Tut'e neniu'j dom'o'j est'is vid'ebl'a'j, do ili ne pov'is demand'i al kultiv'ist'o pri la direkt'o; kaj kvankam la Land'o Oz est'is ĉiam bel'a, kie'n ajn oni ir'is, tiu part'o de la land'o est'is ne'kon'at'a de la tut'a grup'o.
“Ebl'e ni perd'iĝ'is,” sugest'is Onkl'in'o Em, kiam ili jam plu'vetur'is silent'e iom long'e.
“Ne grav'as,” dir'is la Vil'ul'o; “mi mult'foj'e perd'iĝ'is— ankaŭ Doroteo—kaj ni ĉiam re'trov'iĝ'is.”
“Sed ebl'e ni mal'sat'os,” koment'is Ombi Ambi. “Jen kio plej mal'bon'as kiam oni perd'iĝ'as kie ne trov'iĝ'as proksim'a'j dom'o'j.”
“Ni bon'e manĝ'is en la vilaĝ'o de la Pecloj,” dir'is Onkl'o Henrik'o, “kaj tio dum'long'e mal'ebl'ig'os ke ni mort'mal'sat'u.”
“Neniam iu mort'is pro mal'sat'o en Oz,” deklar'is Doroteo firm'e; “sed est'as ver'e ke kelk'foj'e oni mult'e mal'sat'as.”
La Sorĉ'ist'o dir'is neni'o'n, kaj li ne aspekt'is tre mal'trankvil'a. La Seg'ĉeval'o trot'ad'is vigl'e, sed la arb'ar'o aspekt'is pli for ol ili supoz'is kiam ili unu'e vid'is ĝi'n. Do est'is preskaŭ sun'sub'ir'e kiam ili fin'e ating'is la arb'o'j'n; sed nun ili trov'is si'n en bel'eg'a lok'o, kie la larĝ'etend'iĝ'ant'a'j'n arb'o'j'n kovr'is flor'ant'a'j grimp'o'plant'o'j kaj sub ili est'is mol'a'j musk'o'j.
“Jen bon'a lok'o por kamp'ad'i,” dir'is la Sorĉ'ist'o, kiam la Seg'ĉeval'o halt'is por direkt'iĝ'i.
“Kamp'ad'i!” eĥ'is ĉiu'j.
“Cert'e,” asert'is la Sorĉ'ist'o. “Post ne'long'e est'os mal'lum'e kaj ni ne pov'os vetur'i tra ĉi tiu arb'ar'o dum'nokt'e. Do ni kamp'u ĉi tie, kaj manĝ'u, kaj dorm'u ĝis re'ven'os la tag'lum'o.”
Ili ĉiu'j rigard'is la vir'et'o'n surpriz'it'e, kaj Onkl'in'o Em dir'is, bru'e spir'et'ant'e tra si'a naz'o: “Bel'a'j'n tend'o'j'n ni hav'os, sen'dub'e! Mi supoz'as ke vi intenc'as ke ni dorm'u sub la ĉar'o.”
“Kaj maĉ'u herb'er'o'j'n kiel manĝ'o'n,” al'don'is la Vil'ul'o, rid'ant'e.
Sed Doroteo ŝajn'is tut'e ne hav'i dub'o'j'n kaj est'is tre gaj'a.
“Bon'fortun'e ni hav'as la mir'ind'a'n Sorĉ'ist'o'n kun ni,” ŝi dir'is; “ĉar li pov'as far'i preskaŭ kio'n ajn li dezir'as.”
“Ho, jes; mi forges'is ke ni hav'as Sorĉ'ist'o'n,” dir'is Onkl'o Henrik'o, rigard'ant'e la vir'et'o'n sci'vol'e.
“Mi ne forges'is,” pep'is Vilĉinjo kontent'e.
La Sorĉ'ist'o rid'et'is kaj grimp'is el la ĉar'eg'o kaj ĉiu'j ali'a'j sekv'is li'n.
“Por kamp'ad'i,” dir'is li, “ni unu'e bezon'as tend'o'j'n. Iu bon'vol'u prunt'i al mi poŝ'tuk'o'n.”
La Vil'ul'o propon'is poŝ'tuk'o'n al li, kaj Onkl'in'o Em ali'a'n. Li pren'is ambaŭ kaj stern'is ili'n zorg'e sur la herb'o'n proksim'e al la lim'o de la arb'ar'o. Post tio li stern'is ankaŭ si'a'n propr'a'n poŝ'tuk'o'n, kaj star'ant'e iom for de ili li gest'is per si'a mal'dekstr'a man'o al la poŝ'tuk'o'j kaj dir'is: “Kanvas'a'j tend'o'j neĝ'e blank'a'j Tuj kresk'u kaj ni est'os dank'a'j!”
Kaj jen! la poŝ'tuk'o'j far'iĝ'is mal'grand'a'j tend'o'j, kaj dum la vetur'ant'o'j rigard'is ili'n la tend'o'j far'iĝ'is daŭr'e pli grand'a'j ĝis post kelk'a'j minut'o'j ĉiu el la tend'o'j est'is sufiĉ'e grand'a por loĝ'ig'i la tut'a'n grup'o'n.
“Ĉi tiu,” dir'is la Sorĉ'ist'o, indik'ant'e la unu'a'n tend'o'n, “est'as loĝ'ej'o por la in'o'j. Doroteo, vi kaj vi'a Onkl'in'o rajt'as en'paŝ'i kaj de'pren'i vi'a'j'n kovr'aĵ'o'j'n.”
Ĉiu kur'is rigard'i en la tend'o'n, kaj ili vid'is du bel'a'j'n blank'a'j'n lit'o'j'n, tut'e pret'a'j'n por Doroteo kaj Onkl'in'o Em, kaj arĝent'a'n stang'o'n por Vilĉinjo. Tapiŝ'et'o'j est'is stern'it'a'j sur la herb'a plank'o kaj kelk'a'j tend'o'seĝ'o'j kaj tabl'o komplet'ig'is la mebl'ar'o'n.
“Nu, nu, nu! Neniam mi vid'is aŭ pri'aŭd'is i'o'n pli mir'ig'a'n!” kri'is Onkl'in'o Em, kaj ŝi rigard'et'is la Sorĉ'ist'o'n preskaŭ tim'e, kvazaŭ ebl'e li est'us danĝer'a pro si'a'j grand'a'j pov'o'j.
“Ho, S-ro Sorĉ'ist'o! Kiel vi sukces'is far'i tio'n?”
demand'is Doroteo.
“La rimed'o'n instru'is al mi Glinda la Sorĉ'ist'in'o, kaj ĝi est'as mult'e pli bon'a magi'o ol tiu kiu'n mi farad'is en Omaha, kaj kiam mi unu'e ven'is al Oz,” li respond'is.
“Kiam la Bon'a Glinda trov'is ke mi loĝ'os en la Smerald'a Urb'o por ĉiam, ŝi promes'is help'i mi'n, ĉar ŝi dir'is ke la Sorĉ'ist'o de Oz dev'as efektiv'e est'i lert'a Sorĉ'ist'o kaj ne ĉarlatan'o. Do ni est'as kun'a'j tre oft'e kaj mi tiom rapid'e lern'as ke mi anticip'as iam pov'i efektiv'ig'i kelk'a'j ver'a'j'n mir'ind'aĵ'o'j'n.”
“Vi jam far'is!” deklar'is Doroteo. “Tiu'j tend'o'j est'as eg'e mir'ind'a'j!”
“Sed ven'u vid'i la por'vir'a'j'n tend'o'j'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
Do ili ir'is al la du'a tend'o, kiu hav'is vil'a'j'n rand'o'j'n ĉar ĝi far'iĝ'is el la poŝ'tuk'o de la Vil'ul'o, kaj trov'is ke ankaŭ en tiu est'as ĉiu'j mebl'o'j. Ĝi en'hav'is kvar bel'a'j'n lit'o'j'n por Onkl'o Henrik'o, Ombi Ambi, la Vil'ul'o kaj la Sorĉ'ist'o. Ankaŭ est'is mol'a tapiŝ'et'o sur kiu pov'os kuŝ'i Tot'o.
“La tri'a tend'o,” klar'ig'is la Sorĉ'ist'o, “est'as ni'a manĝ'ej'o kaj kuir'ej'o.”
Ili vizit'is tiu'n, do, kaj trov'is tabl'o'n kaj plad'o'j'n en la manĝ'o'tend'o, kun mult'a'j il'o'j neces'a'j por kuir'ad'o. La Sorĉ'ist'o el'port'is grand'a'n kaldron'o'n kaj pend'ig'is ĝi'n sur kruc'o'stang'o antaŭ la tend'o. Dum li far'is tio'n Ombi Ambi kaj la Vil'ul'o al'port'is ar'o'n da branĉ'et'o'j el la arb'ar'o kaj post tio ili est'ig'is fajr'o'n sub la kaldron'o.
“Nun, Doroteo,” dir'is la Sorĉ'ist'o, rid'et'ant'e, “vi'a task'o est'as kuir'i ni'a'n manĝ'o'n.”
“Sed neni'o est'as en la kaldron'o,” ŝi kri'is.
“Ĉu vi cert'as?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Mi ne vid'is i'o'n en'ir'i ĝi'n, kaj mi preskaŭ cert'as ke ĝi est'is mal'plen'a kiam vi el'port'is ĝi'n,” ŝi respond'is.
“Tamen,” dir'is la vir'et'o, palpebr'um'ant'e ruz'e al Onkl'o Henrik'o, “est'os bon'e ke vi kontrol'u ni'a'n manĝ'o'n, kar'a, por cert'ig'i ke ĝi ne bol'os trans la rand'o'j'n.”
Post tio la vir'o'j pren'is kelk'a'j'n sitel'o'j'n kaj en'ir'is la arb'ar'o'n por serĉ'i akv'o'font'o'n, kaj dum ili for'est'is Onkl'in'o Em dir'is al Doroteo: “Mi kred'as ke la Sorĉ'ist'o tromp'as ni'n. Mi mem vid'is la kaldron'o'n, kaj kiam li pend'ig'is ĝi'n super la fajr'o'n est'is neni'o en ĝi krom aer'o.”
“Ne dub'u,” koment'is Vilĉinjo, fid'o'plen'e, dum ŝi komfort'e sid'is en la herb'o antaŭ la fajr'o. “Vi trov'os i'o'n en la kaldron'o, kiam ĝi est'os for'pren'it'a—kaj tut'e ne est'os en ĝi povr'a'j sen'kulp'a'j kok'id'o'j.”
“Vi'a kok'in'o tre mal'bon'e kondut'as, Doroteo,” dir'is Onkl'in'o Em, rigard'ant'e iom mal'estim'e Vilĉinjon.
“Domaĝ'e ke ŝi lern'is parol'i.”
Pov'us est'i nov'a mal'agrabl'a kverel'o inter Onkl'in'o Em kaj Vilĉinjo se la vir'o'j ne re'ven'int'us ĝust'e tiam kun sitel'o'j plen'a'j de klar'a, scintil'ant'a akv'o. La Sorĉ'ist'o dir'is al Doroteo ke ŝi est'as bon'a kuir'ist'o kaj ke li opini'as ke la manĝ'o est'as pret'a.
Do Onkl'o Henrik'o lev'is la kaldron'o'n de la fajr'o kaj verŝ'is ĝi'a'n en'hav'o'n en grand'a'n uj'o'n kiu'n ten'is por li la Sorĉ'ist'o. La uj'o est'is plen'plen'a de tre bon'a stuf'aĵ'o, fum'e varm'eg'a, kun mult'a'j divers'spec'a'j legom'o'j kaj past'bul'et'o'j kaj riĉ'a gust'o'plen'a saŭc'o.
La Sorĉ'ist'o triumf'e met'is la uj'o'n sur la tabl'o'n en la manĝ'o'tend'o kaj post tio ili ĉiu'j sid'iĝ'is sur tend'o'seĝ'o'j por festen'i.
Est'is plur'a'j ali'a'j plad'o'j sur la tabl'o, ĉiu'j zorg'e kovr'it'a'j, kaj kiam ven'is la moment'o por for'pren'i la kovr'il'o'j'n ili trov'is pan'o'n kaj buter'o'n, kuk'o'j'n, fromaĝ'o'j'n, pikl'aĵ'o'j'n, kaj frukt'o'j'n—inkluziv'e de kelk'a'j el la bon'gust'eg'a'j frag'o'j de Oz.
Neni'u aŭdac'is demand'i pri kiel tiu'j manĝ'aĵ'o'j al'ven'is.
Ili kontent'ig'is si'n per ĝis'sat'a manĝ'ad'o de la bon'aĵ'o'j proviz'it'a'j, kaj Tot'o kaj Vilĉinjo ankaŭ plen'e manĝ'is, ne dub'u pri tio. Post la manĝ'o Onkl'in'o Em flustr'is al Doroteo: “Ebl'e ja est'is magi'a manĝ'aĵ'o, kar'a, kaj pro tio ebl'e ĝi ne mult'e nutr'os; sed mi volont'e agnosk'as ke neniam mi gust'um'is i'o'n pli plaĉ'a'n.” Post tio ŝi plu'dir'is, pli laŭt'a'voĉ'e: “Kiu lav'os la plad'o'j'n?”
“Neni'u, sinjor'in'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “La plad'o'j jam lav'is si'n.”
“Jad'i!” kri'et'is la vir'in'o, lev'ant'e si'a'j'n man'o'j'n pro mir'eg'o. Ĉar, tut'e ver'e, kiam ŝi rigard'is la plad'o'j'n kiu'j antaŭ moment'o est'is ankoraŭ sur la tabl'o, ŝi trov'is ili'n jam lav'it'a'j kaj sek'ig'it'a'j kaj zorg'e aranĝ'it'a'j en stak'o'j.
Est'is bel'a vesper'o, do ili kun'aranĝ'is si'a'j'n tend'o'seĝ'o'j'n cirkl'e antaŭ unu el la tend'o'j kaj komenc'is rakont'ad'i por distr'i si'n kaj pas'ig'i la temp'o'n antaŭ ol en'lit'iĝ'i.
Baldaŭ zebr'o vid'ebl'is ven'ant'e el la arb'ar'o, kaj li trot'is rekt'e al ili kaj dir'is ĝentil'e: “Bon'a'n vesper'o'n, hom'o'j.”
La zebr'o est'is net'a best'et'o kaj hav'is mal'dik'a'n kap'o'n, mal'long'a'j'n kol'har'o'j'n kaj bros'aspekt'a'n vost'o'n—tre simil'a'n al tiu de azen'o. Li'a bel'form'a blank'a korp'o est'is kovr'at'a de laŭ'ord'a'j stri'o'j mal'hel'brun'a'j, kaj li'a'j huf'o'j est'is delikat'a'j kiel de cerv'o.
“Bon'a'n vesper'o'n, amik'o Zebr'a,” dir'is Ombi Ambi, respond'e al la salut'o de la best'o. “Ĉu ni pov'as iel help'i vi'n?”
“Jes,” respond'is la zebr'o. “Mi dezir'as ke vi solv'u disput'o'n kiu de long'e ĝen'as mi'n, pri ĉu ekzist'as pli da akv'o aŭ ter'o en la mond'o.”
“Kun kiu vi disput'as?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Kun mol'ŝel'a krab'o,” dir'is la zebr'o. “Li loĝ'as en lag'et'o kie'n mi ir'as ĉiu'tag'e por trink'i, kaj li est'as tre impertinent'a krab'o, mi cert'ig'as tio'n al vi. Mi dir'is al li mult'foj'e ke la ter'o est'as mult'e pli vast'a ol la akv'o, sed li rifuz'as konvink'iĝ'i. Eĉ hodiaŭ vesper'e mem, kiam mi dir'is al li ke li est'as sen'signif'a best'o loĝ'ant'a en mal'grand'a lag'et'o, li asert'is ke la akv'o est'as pli grand'a kaj pli grav'a ol la ter'o. Do, vid'int'e vi'a'n tend'ar'o'n, mi decid'is pet'i vi'n ĉes'ig'i la disput'o'n fin'fin'e, por ke mi'n ne plu ĝen'u tiu sen'sci'a krab'o.”
Aŭskult'int'e tiu'n klar'ig'o'n Doroteo demand'is: “Kie est'as la mol'ŝel'a krab'o?”
“Ne tre for,” respond'is la zebr'o. “Se vi akcept'os juĝ'i inter ni mi kur'os ven'ig'i li'n.”
“Do kur'u,” dir'is la knab'in'et'o.
Do la best'o trot'kur'is en la arb'ar'o'n kaj baldaŭ re'ven'is trot'ant'e al ili. Kiam li proksim'iĝ'is ili vid'is mol'ŝel'a'n krab'o'n firm'e kroĉ'int'a'n si'n al la rigid'a'j har'o'j de la kap'o de la zebr'o, kie ĝi ten'is si'n per unu pinĉ'il'o.
“Nu, do, S-ro Krab'o,” dir'is la zebr'o, “jen la hom'o'j pri kiu'j mi parol'is al vi; kaj ili sci'as pli ol vi, kiu loĝ'as en lag'et'o, kaj pli ol mi, kiu loĝ'as en arb'ar'o. Ĉar ili vetur'is tra la tut'a mond'o, kaj kon'as ĉiu'n part'o'n de ĝi.”
“La mond'o ampleks'as pli ol Oz'o'n,” deklar'is la Krab'o per obstin'a voĉ'o.
“Est'as ver'e,” dir'is Doroteo; “sed antaŭ'e mi loĝ'is en Kansas, en Uson'o, kaj mi vizit'is Kalifornion kaj Aŭstrali'o'n—ankaŭ Onkl'o Henrik'o.”
“Kaj mi,” al'don'is la Vil'ul'o, “mi vizit'is Meksikon kaj Boston'o'n kaj mult'a'j'n ali'a'j'n fremd'a'j'n land'o'j'n.”
“Kaj mi,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “vizit'is Eŭrop'o'n kaj Irlandon.”
“Do kompren'u,” daŭr'ig'is la zebr'o, parol'ant'e al la krab'o, “jen hom'o'j ver'e grav'a'j, kiu'j sci'as pri kio ili parol'as.”
“Do ili sci'as ke ekzist'as pli da akv'o en la mond'o ol da ter'o,” asert'is la krab'o, per akr'a, mal'afabl'a voĉ'o.
“Ili sci'as ke vi erar'as per tiu absurd'a deklar'o, kaj ver'ŝajn'e ili kred'os vi'n omar'o anstataŭ krab'o,” respond'is la best'o koler'e.
Aŭd'int'e tiu'n defi'o'n la krab'o etend'is si'a'n ali'a'n pinĉ'il'o'n kaj kapt'is orel'o'n de la zebr'o, kaj la best'o ek'kri'is pro dolor'o kaj komenc'is kur'i tie'n kaj re'e'n, pen'ant'e de'sku'i la krab'o'n, kiu fort'e kroĉ'is si'n.
“Ĉes'u pinĉ'i!” kri'is la zebr'o. “Vi promes'is ne pinĉ'i se mi al'port'os vi'n ĉi tie'n!”
“Kaj vi promes'is trakt'i mi'n respekt'o'plen'e,” dir'is la krab'o, for'las'ant'e la orel'o'n.
“Nu, ĉu mi ne far'as tio'n?” demand'is la zebr'o.
“Ne; vi nom'is mi'n omar'o,” dir'is la krab'o.
“Ge'sinjor'o'j,” daŭr'ig'is la zebr'o, “bon'vol'u pardon'i mi'a'n povr'a'n amik'o'n, ĉar li est'as sen'sci'a kaj stult'a, kaj ne kompren'as. Ankaŭ li'a pinĉ'ad'o est'as tre ĝen'a. Do bon'vol'u inform'i li'n ke la mond'o en'hav'as pli da ter'o ol da akv'o, kaj post vi'a decid'o mi re'port'os li'n kaj ĵet'os li'n en li'a'n lag'et'o'n, kie esper'ebl'e li est'os de nun pli modest'a.”
“Sed ni ne pov'as dir'i tio'n al li,” dir'is Doroteo, serioz'e, “ĉar est'us mal'ver'e.”
“Kio?” kri'is la zebr'o, mir'eg'ant'e; “ĉu mi ĝust'e aŭd'is?”
“La mol'ŝel'a krab'o prav'as,” deklar'is la Sorĉ'ist'o.
“Ekzist'as mult'e pli da akv'o ol da ter'o en la mond'o.”
“Ne'ebl'e!” protest'is la zebr'o. “Nu, mi pov'as kur'i dum tag'o'j sur la ter'o, kaj trov'i nur mal'mult'e da akv'o.”
“Ĉu foj'e vi vid'is ocean'o'n?” demand'is Doroteo.
“Neniam,” agnosk'is la zebr'o. “Neni'a ocean'o ekzist'as en la Land'o Oz.”
“Nu, ekzist'as plur'a'j ocean'o'j en la mond'o,” dir'is Doroteo, “kaj oni vel'as en ŝip'o'j sur tiu'j ocean'o'j dum semajn'o'j post semajn'o'j, tut'e sen vid'i eĉ iom'et'e da ter'o.
Kaj la geografi'o'j inform'os vi'n ke ĉiu'j ocean'o'j kun'e est'as pli grand'a'j ol ĉiu'j land'o'j kun'e.”
Aŭd'int'e tio'n la krab'o komenc'is rid'i per kurioz'a'j son'o'j kiu'j memor'ig'is al Doroteo la manier'o'n de la kelk'foj'a gak'ad'o de Vilĉincjo.
“Nun ĉu vi ced'os, S-ro Zebr'o?” ĝi kri'is, mok'e; “nun ĉu vi ced'os?”
La zebr'o aspekt'is mult'e humil'ig'it'a.
“Kompren'ebl'e mi ne kapabl'as leg'i geografi'o'j'n,” li dir'is.
“Vi pov'us glut'i Lern'ej'a'n Pilol'o'n de la Sorĉ'ist'o,”
sugest'is Vilĉinjo, “kaj tio kler'ig'us kaj saĝ'ig'us vi'n sen stud'ad'o.”
La krab'o re'komenc'is rid'ad'i, kaj tio tiom provok'is la zebr'o'n ke li pen'is de'sku'i la best'et'o'n. Tio okaz'ig'is pli da orel'pinĉ'ad'o, kaj fin'e Doroteo dir'is al ili ke se ili ne pov'os bon'e kondut'i ili nepr'e dev'os re'ir'i en la arb'ar'o'n.
“Mi bedaŭr'as ke mi pet'is vi'n decid'i la demand'o'n,”
dir'is la zebr'o mal'afabl'e. “Dum neni'u el ni pov'is pruv'i si'a'n prav'o'n ni plen'e ĝu'is la disput'o'n; sed de nun mi neniam pov'os de'nov'e trink'i ĉe tiu lag'et'o sen est'i pri'rid'at'a de la mol'ŝel'a krab'o. Do mi dev'os trov'i ali'a'n trink'ej'o'n.”
“Trov'u! Trov'u, sen'sci'ul'o!” kri'is la krab'o, per voĉ'o tiom laŭt'a kiom li kapabl'is. “Ĝen'u ali'a'n lag'et'o'n per vi'a'j mal'lert'a'j huf'o'j, kaj de nun las'u en pac'o vi'a'j'n super'ul'o'j'n!”
Do la zebr'o re'trot'is en la arb'ar'o'n, port'ant'e kun si la krab'o'n, kaj mal'aper'is en la la arb'o'plen'a mal'lum'o. Kaj ĉar nun komenc'is sen'lum'iĝ'i la vetur'ant'o'j bonannoktonis unu la ali'a'n kaj en'lit'iĝ'is.
Doroteo vek'iĝ'is ĝust'e kiam la lum'o komenc'is fort'iĝ'i dum la sekv'a maten'o, kaj ne dezir'ant'e dorm'i pli ŝi sen'bru'e el'ir'is la lit'o'n, vest'is si'n, kaj el'ir'is la tend'o'n en kiu plu pac'e dorm'is Onkl'in'o Em.
Ekster'e si rimark'is Vilĉinjon okup'i si'n per ĉirkaŭ'bek'ad'o por akir'i insekt'o'j'n aŭ ali'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, sed neni'u el la vir'o'j en la ali'a tend'o ŝajn'is est'i vek'a'j. Do la knab'in'et'o decid'is promen'i en la arb'ar'o kaj prov'i trov'i iu'n pad'o'n aŭ voj'o'n sekv'ebl'a'n kiam ili re'komenc'os si'a'n vetur'o'n.
Ŝi jam ating'is la rand'o'n de la arb'ar'o kiam la Flav'a Kok'in'o ven'is flug'et'ant'e kaj demand'is al kie ŝi ir'as.
“Mi nur promen'as, Vilĉinjo; kaj ebl'e mi trov'os pad'o'n,”
dir'is Doroteo.
“Do mi kun'ir'os,” decid'is Vilĉinjo, kaj apenaŭ ŝi dir'is tio'n kiam Tot'o al'kur'is kaj ankaŭ kun'ir'is.
Tot'o kaj la Flav'a Kok'in'o jam far'iĝ'is amik'o'j, kvankam unu'a'temp'e ili ne amik'e kun'est'is. Vilĉinjo iom suspekt'em'is pri hund'o'j, kaj Tot'o supoz'is ke ĉiu hund'o hav'as dev'o'n ĉas'i ĉiu'n vid'at'a'n kok'in'o'n. Sed Doroteo parol'is al ili kaj riproĉ'is ili'n pro ili'a mank'o de inter'afabl'ec'o, ĝis ili pli bon'e inter'kon'at'iĝ'is kaj far'iĝ'is amik'o'j.
Mi ne dir'as ke ili el'kor'e am'is unu la ali'a'n, sed ili almenaŭ ĉes'is kverel'ad'i kaj nun sukces'is tut'e afabl'e kun'est'ad'i.
La tag'o pli'lum'iĝ'is ĉiu'n minut'o'n for'pel'ant'e la nigr'a'j'n ombr'o'j'n el la arb'ar'o; do Doroteo trov'is ke est'as tre agrabl'e promen'i sub la arb'o'j. Ŝi ir'is iom long'e unu'direkt'e, sed ne trov'int'e pad'o'n, ŝi baldaŭ turn'is si'n ali'direkt'e'n. Ankaŭ ne est'is pad'o tie, kvankam ŝi en'ir'is tre long'e la arb'ar'o'n, vag'ant'e tie'n kaj re'e'n inter la arb'o'j kaj gap'ant'e tra la arbust'o'j pen'ant'e trov'i i'a'n far'it'a'n pad'o'n.
“Mi opini'as ke ni re'ir'u,” propon'is la Flav'a Kok'in'o, post iom da temp'o. “Oni est'os jam el'lit'iĝ'int'a'j kaj pret'a'j manĝ'i.”
“Bon'e,” konsent'is Doroteo. “Mi pens'u—la tend'o'j dev'as est'i tiu'direkt'e.”
Ŝi ver'ŝajn'e erar'is pri tio, ĉar ir'int'e sufiĉ'e por ating'i la tend'o'j'n ili ankoraŭ trov'is si'n plen'e en la arb'ar'o. Do la knab'in'et'o ek'halt'is kaj ĉirkaŭ'rigard'is, kaj Tot'o rigard'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n per si'a'j bril'ant'a'j okul'et'o'j kaj sving'is si'a'n vost'o'n kvazaŭ sci'ant'e ke io mal'ĝust'as. Li mem ne pov'is sci'i mult'o'n pri la direkt'o, ĉar li okup'ad'is si'n per ĉas'ad'o inter la arbust'o'j kaj kur'ad'o tie'n kaj tie'n; nek Vilĉinjo mult'e atent'is si'a'n ir'voj'o'n, ĉar ŝi'n interes'ad'is bek'ad'o de insekt'o'j el la mosk'o dum ili marŝ'is. La Flav'a Kok'in'o nun turn'is okul'o'n al la knab'in'et'o kaj demand'is: “Ĉu vi forges'is kie est'as la tend'ar'o, Doroteo?”
“Jes,” ŝi agnosk'is; “ĉu ankaŭ vi, Vilĉinjo?”
“Mi ne pen'is memor'i,” respond'is Vilĉinjo. “Mi tut'e ne anticip'is ke vi perd'iĝ'os, Doroteo.”
“Tio kio'n ni ne anticip'is, Vilĉinjo, plej'oft'e okaz'as,”
koment'is la knab'in'o pens'em'e. “Sed ne util'as star'ad'i ĉi tie. Ni ir'u tiu'direkt'e,” ŝi gest'is per fingr'o hazard'a'direkt'e.
“Ebl'e ni el'ir'os la arb'ar'o'n tie.”
Do ili plu'marŝ'is, sed ĉi'foj'e la arb'o'j est'is pli dens'a'j, kaj la ramp'o'plant'o'j est'is tiom inter'plekt'it'a'j ke oft'e ili stumbl'ig'is Doroteon.
Subit'e voĉ'o kri'is akr'e: “Halt!”
Unu'e Doroteo neni'o'n vid'is, kvankam ŝi ĉirkaŭ'rigard'is tre atent'e. Sed Vilĉinjo kri'is: “Ho, ne'kred'ebl'e!”
“Kio est'as?” demand'is la knab'in'et'o: ĉar Tot'o komenc'is boj'i pro tio, kaj sekv'ant'e li'a'n rigard'o'n ŝi vid'is kio okaz'as.
Vic'o de kuler'o'j ĉirkaŭ'is la tri'o'n, kaj tiu'j kuler'o'j star'is rekt'e per si'a'j ten'il'o'j kaj port'is glav'o'j'n kaj musk'et'o'j'n. Ili'a'j vizaĝ'o'j vid'ebl'is en la polur'it'a'j kav'aĵ'o'j kaj ili aspekt'is tre serioz'a'j kaj sever'a'j.
Doroteo rid'is pro la kurioz'aĵ'o'j.
“Kiu'j vi est'as?” ŝi demand'is.
“Ni est'as la Kuler'o-Brigad'o,” dir'is unu.
“Ni serv'as li'a'n Moŝt'o'n Reĝ'o Viand'o'hak'il'o,” dir'is ali'a.
“Kaj vi est'as ni'a'j kapt'it'o'j,” dir'is tri'a.
Doroteo sid'iĝ'is sur mal'nov'a stump'o kaj rigard'is ili'n, kaj ŝi'a'j okul'o'j scintil'is pro amuz'iĝ'o.
“Kio okaz'us,” ŝi demand'is, “se mi ordon'us ke mi'a hund'o atak'u vi'a'n Brigad'o'n?”
“Li mort'us,” respond'is kuler'o akr'e. “Unu paf'o el ni'a'j mort'ig'a'j musk'et'o'j mort'ig'us li'n, malgraŭ li'a grand'ec'o.”
“Ne risk'u tio'n, Doroteo,” konsil'is la Flav'a Kok'in'o.
“Memor'u ke ni est'as en fe'land'o, sed neni'u el ni est'as fe'o.”
Doroteo sobr'iĝ'is pro tio.
“Ebl'e vi prav'as, Vilĉinjo,” ŝi respond'is. “Sed kiom kurioz'e est'as, est'i kapt'it'a'j de grup'o de kuler'o'j!”
“Mi tut'e ne trov'as tio'n kurioz'a,” deklar'is kuler'o. “Ni est'as la regul'a milit'o'brigad'o de la regn'o.”
“Kiu regn'o?” ŝi demand'is.
“Manĝilio,” dir'is li.
“Ĝis nun mi neniam aŭd'is pri ĝi,” asert'is Doroteo.
Post tio ŝi plu'dir'is pens'o'plen'e, “mi kred'as ke ankaŭ Ozma neniam aŭd'is pri Manĝilio. Dir'u al vi, ĉu vi ne est'as reg'at'a'j de Ozma de Oz?”
“Ni neniam aŭd'is pri ŝi,” mal'afabl'e respond'is kuler'o.
“Ni est'as reg'at'a'j de Reĝ'o Viand'o'hak'il'o, kaj obe'as nur li'a'j'n ordon'o'j'n, kiu'j dir'as ke ni konduk'u ĉiu'j'n kapt'it'o'j'n al li tuj kiam ili kapt'iĝ'is. Do paŝ'u vigl'e, knab'in'o, kaj marŝ'u kun ni, ali'e ebl'e ni'n tent'os de'tranĉ'i kelk'a'j'n pied'fingr'o'j'n vi'a'j'n per ni'a'j glav'o'j.”
Tiu minac'o de'nov'e rid'ig'is Doroteo. Ŝi ne kred'is est'i en ia ajn danĝer'o; sed jen nov'a kaj interes'a aventur'o, do ŝi konsent'is konduk'iĝ'i al Manĝilio por vid'i kia est'as la regn'o de Reĝ'o Viand'o'hak'il'o.
Sen'dub'e est'is inter ses'dek kaj ok'dek kuler'o'j en la Brigad'o, kaj ili for'marŝ'is laŭ aranĝ'o de mal'plen'a kvadrat'o, kun Doroteo, Vilĉinjo kaj Tot'o en la centr'o de la kvadrat'o. Antaŭ ol ili long'e ir'is Tot'o renvers'is unu el la kuler'o'j per vost'o'sving'o, kaj la Kapitan'o de la Kuler'o'j ordon'is ke la hund'o est'u pli zorg'o'plen'a, ali'e li est'os pun'it'a. Do Tot'o zorg'is, kaj la Kuler'o-Brigad'o mov'iĝ'is mir'ig'e rapid'e, kaj Doroteo ver'e dev'is rapid'e marŝ'i por akompan'i ili'n.
Post kelk'a temp'o ili el'ir'is la arb'ar'o'n kaj en'ir'is grand'a'n sen'arb'a'n spac'o'n, en kiu est'is la Regn'o Manĝilio.
Star'ant'e tut'e ĉirkaŭ la sen'arb'a spac'o est'is tre mult'a'j kuir'forn'o'j, fornel'o'j kaj rost'krad'o'j, ĉia'dimensi'a'j kaj ĉia'form'a'j, kaj krom ili est'is plur'a'j kuir'ej'a'j ŝrank'o'j kaj ŝrank'et'o'j kaj kelk'a'j kuir'ej'a'j tabl'o'j. Ili'n plen'ig'is kuir'il'o'j ĉia'spec'a'j: pat'o'j, kuir'pot'o'j, kaldron'et'o'j, fork'o'j, tranĉ'il'o'j, verŝ- kaj sup-kuler'o'j, muskat'grat'il'o'j, kribr'il'o'j, viand'o'seg'il'o'j, glad'il'o'j, rul'plat'ig'il'o'j kaj mult'a'j ali'a'j simil'aĵ'o'j.
Kiam la Kuler'o-Brigad'o aper'is kun la kapt'it'o'j sovaĝ'a kri'ad'o est'iĝ'is kaj mult'a'j el la manĝ'il'o'j salt'is de si'a'j fornel'o'j aŭ si'a'j bret'o'j kaj kur'is dens'e ĉirkaŭ'i Doroteon kaj la kok'in'o'n kaj la hund'o'n.
“Retro'paŝ'u!” kri'is la Kapitan'o sever'e, kaj li konduk'is si'a'j'n kapt'it'o'j'n tra la sci'vol'em'a'n ar'o'n ĝis ven'i antaŭ grand'a'n fornel'o'n kiu star'is en la centr'o de la sen'arb'a lok'o. Apud tiu fornel'o est'is buĉ'blok'o sur kiu kuŝ'is grand'a viand'o'hak'il'o kun akr'a rand'o. Ĝi ripoz'is sur si'a plat'a dors'o, ĝi'a'j krur'o'j est'is kruc'it'a'j kaj ĝi fum'ad'is long'a'n pip'o'n.
“Vek'iĝ'u, Moŝt'o,” dir'is la Kapitan'o. “Jen kapt'it'o'j.”
Aŭd'ant'e tio'n, Reĝ'o Viand'o'hak'il'o sid'iĝ'is kaj rigard'is Doroteon atent'e.
“Kartilag'o kaj gras'o!” li kri'is. “El kie ven'is ĉi tiu knab'in'o?”
“Mi trov'is ŝi'n en la arb'ar'o, kapt'is kaj konduk'is ŝi'n ĉi tie'n,” respond'is la Kapitan'o.
“Kial vi far'is tio'n?” demand'is la Reĝ'o, fum'ant'e si'a'n pip'o'n pigr'e.
“Por est'ig'i iom da ekscit'o,” la Kapitan'o respond'is. “Ĉi tie est'as tiel kviet'e ke ni ĉiu'j rust'iĝ'as pro mank'o de distr'o. Mi'a'flank'e, mi prefer'as agit'a'j'n temp'o'j'n.”
“Natur'e,” respond'is la viand'o'hak'il'o kap'jes'ant'e. “De ĉiam mi dir'as, Kapitan'o, tut'e sen ironi'o, ke vi est'as sterling'a oficir'o kaj solid'a civit'an'o, mult'e polur'it'a. Sed kio'n, laŭ vi, mi far'u pri ĉi tiu'j kapt'it'o'j?”
“Tio'n dev'as vi mem decid'i,” deklar'is la Kapitan'o. “Vi est'as la Reĝ'o.”
“Cert'e; cert'e,” murmur'is la viand'o'hak'il'o pens'em'e.
“Kiel vi dir'is, ni spert'as mal'ekscit'o'n ek'de kiam la ŝtal'o kaj flint'o for'kur'is ge'edz'iĝ'i kaj for'las'is ni'n. Ordon'u al mi'a'j Konsil'ist'o'j kaj la Reĝ'a'j Kort'eg'an'o'j ke ili al'ven'u, ankaŭ la Alt'a Pastr'o kaj la Juĝ'ist'o. Ni decid'os tiam kio'n far'i.”
La Kapitan'o man'gest'is salut'e kaj for'ir'is kaj Doroteo sid'iĝ'is sur renvers'it'a kaldron'o kaj demand'is: “Ĉu vi hav'as i'o'n manĝ'ebl'a'n en vi'a regn'o?”
“Ho! Star'iĝ'u! Mal'sid'u sur mi!” kri'is ne'laŭt'a voĉ'o, kaj je tio li'a Moŝt'o la Viand'o'hak'il'o dir'is: “Pardon'u, sed vi sid'as sur mi'a amik'o la Dek'litr'a Kaldron'o.”
Doroteo tuj star'iĝ'is, kaj la kaldron'o mal'renvers'is si'n kaj rigard'is ŝi'n riproĉ'e.
“Mi est'as amik'o de la Reĝ'o, do neni'u aŭdac'as sid'i sur mi,” dir'is li.
“Nu, ĉiu'okaz'e mi prefer'as seĝ'o'n,” ŝi respond'is.
“Sid'u sur tiu bret'o,” ordon'is la Reĝ'o.
Do Doroteo sid'iĝ'is sur la bret'o'n de la grand'a fornel'o, kaj la civit'an'o'j de Manĝilio komenc'is amas'e proksim'iĝ'i sci'vol'e. Tot'o kuŝ'iĝ'is ĉe la pied'o'j de Doroteo kaj Vilĉinjo flug'is sur la fornel'o'n, en kiu ne est'is fajr'o, kaj star'is tie laŭ'ebl'e komfort'e.
Post la al'ven'o de ĉiu'j Konsil'ist'o'j kaj Kort'eg'an'o'j—kaj ili laŭ'aspekt'e inkluziv'is la plej'part'o'n de la loĝ'ant'o'j de la regn'o—la Reĝ'o frap'et'is la blok'o'n por silent'ig'i ili'n kaj dir'is: “Amik'o'j kaj Kun'manĝ'il'o'j! Ni'a mult'ind'a Komand'ist'o de la Kuler'o-Brigad'o, Kapitan'o Tremp, kapt'is la tri ul'o'j'n kiu'j'n vi vid'as antaŭ vi kaj konduk'is ili'n ĉi tie'n por— por—mi ne sci'as kial. Do mi pet'as vi'n konsil'i kio'n far'i pri la afer'o, kaj kia'n fat'o'n mi destin'ig'u al ĉi tiu'j kapt'it'o'j.
Juĝ'ist'o Kribr'il'o, star'u dekstr'e de mi. Vi'a task'o est'as kribr'i ĝis'profund'e ĉi tiu'n problem'o'n. Ĉef'pastr'o Krib'dren'il'o, star'u mal'dekstr'e de mi por cert'ig'i ke neni'u fals'atest'os pri la afer'o.”
Dum tiu'j du ofic'ist'o'j okup'is si'a'j'n pozici'o'j'n Doroteo demand'is: “Kial la krib'dren'il'o est'as la Ĉef'pastr'o?”
“Li est'as la plej potenc'a de-tru-il'o de er-ar'o'j en la regn'o,” respond'is Reĝ'o Viand'o'hak'il'o.
“Escept'e de mi,” dir'is kribr'il'o. “Mi est'as la plej-tru- mult'a de la tru-po.”
“Kio'n ni bezon'as,” koment'is la Reĝ'o riproĉ'e, “est'as sen'drat'a kribr'il'o. Nepr'e mi konsult'u Markonin pri tio.
Tiu'j mal'nov'mod'a'j kribr'il'o'j tro parol'as. Nu, task'o de la Konsil'ist'o'j de la Reĝ'o est'as konsil'i la Reĝ'o'n kiam ajn urĝ'as, do mi pet'as ke vi parol'u kaj konsil'u mi'n kio'n far'i pri ĉi tiu'j kapt'it'o'j.”
“Mi postul'as ke ili est'u plur'foj'e mort'ig'it'a'j ĝis ili mort'os!” kri'is pipr'uj'o, salt'ant'e tre ekscit'it'e.
“Trankvil'iĝ'u, S-ro Paprik'o,” konsil'is la Reĝ'o. “Vi'a'j koment'o'j est'as tranĉ'a'j kaj mult'spic'a'j, sed vi bezon'as iom da prudent'o. Oni ja nur bezon'as mort'ig'i iu'n unu'foj'e por ke li mort'u; sed mi tut'e ne kompren'as ke neces'as mort'ig'i ĉi tiu'n knab'in'et'o'n.”
“Ankaŭ mi,” dir'is Doroteo.
“Pardon'u, sed est'as dezir'ind'e ke vi ne konsil'u mi'n pri la afer'o,” respond'is Reĝ'o Viand'o'hak'il'o.
“Kial?” demand'is Doroteo.
“Vi ebl'e favor'us vi'n mem kaj tiel mis'konsil'us ni'n,” li dir'is. “Nu, bon'a'j reg'at'o'j, kiu parol'os nun?”
“Mi dezir'as glat'ig'i la disput'o'n, iel,” dir'is glad'il'o fervor'e. “Ni'a task'o ja est'as util'i al la hom'ar'o.”
“Sed la knab'in'o ne est'as ho-mar'o, ŝi est'as ho-ter'aĵ'o!”
kri'is kork'tir'il'o.
“Kio'n vi sci'as pri la afer'o?” demand'is la Reĝ'o.
“Mi est'as advokat'o,” dir'is la kork'tir'il'o fier'e. “Mi kutim'as al tribunal'o'j.”
“Ŝajn'as al mi ke vi konsil'as tro banal'e,” respond'is la Reĝ'o. “Vi ne plu ĝust'e tir'as konklud'o'j'n. Mi dev'as pet'i vi'n, S-ro Pop, el'tir'i vi'a'j'n koment'o'j'n.”
“Konsent'it'e,” dir'is la kork'tir'il'o mal'gaj'e; “mi vid'as ke mi ne plu tir'as vi'a'n atent'o'n.”
“Permes'u,” plu'dir'is la glad'il'o, “ke mi prem'u vi'n, Moŝt'o. Mi ne vol'as for'glit'i de kulp'aĵ'o'j far'it'a'j de la kapt'it'o, se ŝi ja kulp'as; sed ni ŝuld'as al ŝi just'ec'o'n, kaj tio ne est'as mal'glat'a rezult'o!”
“Mi dezir'as aŭd'i konsil'o'n de Princ'o Tranĉ,” dir'is la Reĝ'o.
Je tio dign'a viand'o'tranĉ'il'o antaŭ'e'n'paŝ'is kaj klin'is si'n.
“La Kapitan'o mal'saĝ'e konduk'is tiu'n knab'in'o'n ĉi tie'n, kaj ŝi mal'saĝ'e ven'is,” li dir'is. “Sed ĉar nun la mal'saĝ'a ag'o jam okaz'is, ni montr'u ni'a'n valor'o'n kaj tranĉ'u ĉiu'j'n lig'o'j'n.”
“Prav'e! prav'e!” kri'is dik'a hak'tranĉ'il'o. “Ni dis'er'ig'u la knab'in'o'n kaj dis'pec'ig'u la kok'in'o'n kaj dis'tranĉ'u la hund'o'n!”
La aŭskult'ant'o'j ĉiu'j hura'e aprob'is tio'n kaj la Reĝ'o bezon'is de'nov'e frap'i la blok'o'n por atent'ig'i ili'n.
“Sinjor'o'j, sinjor'o'j!” li dir'is, “vi'a'j koment'o'j est'as iom tranĉ'a'j kaj tre abrupt'a'j, kiel est'as anticip'ebl'e pro vi'a'j akut'a'j intelekt'o'j. Sed vi ne prav'ig'as vi'a'j'n postul'o'j'n.”
“Atent'u, Hak'il'o; vi enu'ig'as mi'n,” kri'is kuir'pot'o, kiu tre mal'ĝentil'e kaj arogant'e defi'is la Reĝ'o'n. “Vi est'as ebl'e la plej mal'bon'a Reĝ'o ĝis nun reg'int'a en Manĝilio, kaj ver'e tio est'as profund'a koment'o. Kial vi ne mem far'as decid'o'j'n anstataŭ stult'e pet'i ĉies konsil'o'n, kvankam vi ja est'as stult'ul'o?”
La Reĝ'o ĝem'is.
“Se nur ne est'us kuir'pot'o'j en mi'a regn'o,” li dir'is. “Vi pot'ul'o'j konstant'e fum'as pro io, kaj de moment'o al moment'o vi el'verŝ'as vi'a'j'n postul'o'j'n kaj las'as pur'ig'o'n al la post'e'ul'o'j. Pent'e pend'u—per vi'a ten'il'o—kaj mi ne de'nov'e aŭd'u vi'n.”
Doroteon mult'e ŝok'is la fi'lingv'aĵ'o'j de la manĝ'il'o'j, kaj ŝi decid'is ke sen'dub'e ili est'is mal'bon'e instru'it'a'j pri kondut'o. Do ŝi dir'is, parol'ant'e al la Reĝ'o, kiu ŝajn'is tut'e ne'kompetent'a reg'i si'a'j'n ribel'em'a'j'n civit'an'o'j'n: “Bon'vol'u jam nun decid'i pri mi'a fat'o. Mi ne vol'as rest'i ĉi tie dum la tut'a tag'o nur por trov'i kio'n vi far'os pri mi.”
“La afer'o far'iĝ'as ver'e kr uda, kaj neces'as ke mi part'o'pren'u,” koment'is grand'a rost'krad'o, antaŭ'e'n ven'ant'e.
“Kio'n mi vol'as sci'i,” dir'is lad'skatol-mal'ferm'il'o, per akr'a voĉ'o, “est'as pro kio la knab'in'o ven'is al ni'a arb'ar'o, kaj kial ŝi renkont'is Kapitan'o'n Tremp—kiu dev'us est'i nom'it'a Kapitan'o Tramp—kaj kiu ŝi est'as, kaj el kie ŝi ven'is, kaj kie'n ŝi ir'as, kaj kial kaj pro kio kaj tiam kaj kiam.”
“Mi bedaŭr'as trov'i,” koment'is la Reĝ'o al la lad'skatol'mal'ferm'il'o, “ke vi est'as tiom penetr'em'a. Efektiv'e, ĉio menci'it'a de vi tut'e ne est'as ni'a afer'o.”
Dir'int'e tio'n la Reĝ'o re'flam'ig'is si'a'n pip'o'n, kiu jam esting'iĝ'is.
“Dir u al mi, bon'vol'u, kio ja est'as ni'a afer'o?”
demand'is ter'pom-prem'il'o, palpebr'um'ant'e al Doroteo iom impertinent'e. “Mi mem tre ŝat'as knab'in'et'o'j'n, kaj ŝajn'as al mi ke ŝi tiom rajt'as promen'ad'i en la arb'ar'o kiom ni.”
“Kiu do akuz'as la knab'in'et'o'n?” demand'is rul'glat'ig'il'o.
“Pri kio ŝi kulp'as?”
“Mi ne sci'as,” dir'is la Reĝ'o. “Pri kio ŝi kulp'as, Kapitan'o Tremp?”
“Jen la problem'o, Moŝt'o. Ŝi kulp'as pri neni'o,”
respond'is la Kapitan'o.
“Kia'n kulp'o'n vi vol'as de mi?” demand'is Doroteo.
Tiu demand'o ŝajn'e konfuz'is ĉiu'j'n. Fin'e fondu'pot'o kri'is mal'trankvil'e: “Se neni'u pov'as lum'ig'i tiu'n tem'o'n vi dev'os pardon'i mi'n dum mi esting'iĝ'os.”
Post tio grand'a kuir'ej'a fork'eg'o ek'atent'is kaj dir'is per et'a voĉ'o: “Ni aŭskult'u Juĝ'ist'o'n Kribr'il'o.”
“Prav'e,” respond'is la Reĝ'o.
Do Juĝ'ist'o Kribr'il'o turn'is si'n mal'rapid'e plur'foj'e kaj post tio dir'is: “Kontraŭ la knab'in'o est'as neni'o, escept'e de la ŝton'a bret'o sur kiu ŝi sid'as. Tial mi ordon'as tuj for'send'i ŝi'n.”
“For'send'i!” kri'is Doroteo. “Ho, mi neniam dum mi'a viv'o est'is for'send'it'a, kaj mi ne intenc'as tio'n nun. Se est'as egal'e al vi, mi for'ir'os.”
“Est'as tut'egal'e,” deklar'is la Reĝ'o. “Vi est'as liber'a'j—vi kaj vi'a'j akompan'ant'o'j—kaj rajt'as for'ir'i kie'n ajn vi vol'as.”
“Dank'o'n,” dir'is la knab'in'et'o. “Sed ĉu vi hav'as i'o'n manĝ'ebl'a'n en vi'a regn'o? Mi mal'sat'as.”
“For'ir'u en la arb'ar'o'n kaj kolekt'u ber'o'j'n,” konsil'is la Reĝ'o, re'kuŝ'iĝ'ant'e sur si'a dors'o kaj pret'iĝ'ant'e dorm'i. “Laŭ mi'a sci'o, tut'e ne ekzist'as manĝ'ebl'aĵ'o en la tut'a Manĝilio.”
Do Doroteo si'n ek'star'ig'is kaj dir'is: “Ven'u, Tot'o kaj Vilĉinjo. Se ne ne pov'os trov'i la tend'ar'o'n almenaŭ ebl'e ni trov'os kelk'a'j'n ber'o'j'n.”
La manĝ'il'o'j de'tir'is si'n kaj las'is ili'n pas'i sen'protest'e, kvankam Kapitan'o Tremp marŝ'ig'is la Kuler'o-Brigad'o'n tuj post ili ĝis ili ating'is la lim'o'n de la sen'arb'a spac'o.
Tie la kuler'o'j halt'is; sed Doroteo kaj ŝi'a'j akompan'ant'o'j re'en'ir'is la arb'ar'o'n kaj komenc'is diligent'e serĉ'i la tend'ar'o'n, por re'kun'iĝ'i kun si'a grup'o.
Vag'i tra la arb'ar'o, sen sci'i kie'n oni ir'as aŭ kia'n aventur'o'n oni baldaŭ renkont'os, ne est'as tiel plaĉ'e kiel oni ebl'e supoz'us. La arb'ar'o est'as ĉiam bel'a kaj impon'a, kaj se oni ne perpleks'as aŭ mal'sat'as oni pov'as mult'eg'e ĝu'i ĝi'n; sed Doroteo ja est'is perpleks'a kaj mal'sat'a tiu'n maten'o'n, do ŝi mal'mult'e atent'is la bel'o'n de la arb'ar'o, kaj rapid'is laŭ'ebl'e plej mult'e. Ŝi pen'is ir'i unu'direkt'e kaj ne ĉirkaŭ'ir'i, sed ŝi tut'e ne est'is cert'a ke la direkt'o elekt'it'a konduk'os ŝi'n al la tend'ar'o.
Post kelk'a temp'o, mult'e ĝoj'ig'e, ŝi trov'is pad'o'n. Ĝi ir'is dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n, kaj perd'iĝ'is inter la arb'o'j ambaŭ'direkt'e, kaj tuj antaŭ ŝi, sur grand'a kverk'o est'is du afiŝ'o'j, kun brak'o'j montr'ant'a'j ambaŭ'direkt'e. Unu afiŝ'o dir'is: Pren'u La Ali'a'n Voj'o'n Al BULKIO kaj la du'a afiŝ'o dir'is: Pren'u La Ali'a'n Voj'o'n Al KUNIKLIO “Nu!” kri'is Vilĉinjo, okul'um'ant'e la afiŝ'o'j'n, “laŭ'aspekt'e ni re'ating'as la civilizaci'o'n.”
“Mi ne cert'as pri la civilizaci'o, kar'a,” respond'is la knab'in'et'o; “sed laŭ'aspekt'e ni ebl'e re'ating'as i'e'n, kaj tio mult'e esper'ig'as, jes.”
“Kiu'n pad'o'n ni pren'u?” demand'is la Flav'a Kok'in'o.
Doroteo gap'is la afiŝ'o'j'n pens'em'e.
“Bulkio son'as io manĝ'ebl'a,” ŝi dir'is. “Ni ir'u tie'n.”
“Tut'egal'e al mi,” respond'is Vilĉinjo. Ŝi bek'um'is sufiĉ'e da insekt'o'j el la musk'o dum'marŝ'e por sat'ig'i si'n, sed la kok'in'o sci'is ke Doroteo ne pov'as manĝ'i insekt'o'j'n; nek Tot'o.
La pad'o al Bulkio aspekt'is mal'mult'e uz'at'a, sed ĝi est'is sufiĉ'e vid'ebl'a kaj konduk'is zigzag'e inter la arb'o'j ĝis fin'e ĝi konduk'is ili'n al sen'arb'a spac'o plen'a de la plej kurioz'a'j dom'o'j kiu'j'n iam vid'is Doroteo. Ili ĉiu'j konsist'is el biskvit'o'j, laŭ mal'grand'a'j kvadrat'o'j, kaj hav'is mult'a'j'n bel'a'j'n kaj ornam'a'j'n form'o'j'n; ili hav'is balkon'o'j'n kaj verand'o'j'n kun fost'o'j el pan'stang'o'j kaj tegment'o'j ŝind'it'a'j per kuk'oblat'o'j.
Est'is trotuar'o'j el pan'krust'o'j konduk'ant'a'j de dom'o al dom'o kaj form'ant'a'j strat'o'j'n, kaj la lok'o laŭ'aspekt'e hav'is mult'a'j'n loĝ'ant'o'j'n.
Kiam Doroteo, sekv'at'e de Vilĉinjo kaj Tot'o, en'ir'is la lok'o'n, ili trov'is ul'o'j'n marŝ'ant'a'j laŭ la strat'o'j aŭ grup'iĝ'int'a'j kaj kun'parol'ant'a'j, aŭ sid'ant'a'j sur la verand'o'j kaj balkon'o'j.
Kaj kia'j kurioz'ul'o'j ili est'is!
Vir'o'j, vir'in'o'j kaj infan'o'j ĉiu'j konsist'is el bulk'et'o'j kaj pan'o'j. Kelk'a'j est'is mal'dik'a'j kaj ali'a'j dik'a'j; kelk'a'j est'is blank'a'j, kelk'a'j hel'brun'a'j kaj kelk'a'j tre mal'hel'brun'a'j.
Kelk'a'j bulk'et'o'j, kiu'j ŝajn'e est'is la plej grav'a klas'o de la popol'o, est'is bel'e suker'kovr'it'a'j. Kelk'a'j hav'is vit'ber'o'j'n kiel okul'o'j'n kaj rib'a'j'n buton'o'j'n sur si'a'j vest'o'j; ali'a'j hav'is kariofil'a'j'n okul'o'j'n kaj krur'o'j'n el cinam'o, kaj mult'a'j sur'port'is ĉapel'o'j'n kaj kuf'o'j'n kovr'it'a'j'n per pal'ruĝ'a kaj verd'a suker'o.
Okaz'is iom da ekscit'iĝ'o en Bulkio kiam la fremd'ul'o'j ek'aper'is inter ili. Vir'in'o'j kapt'is si'a'j'n infan'o'j'n kaj rapid'is en si'a'j'n dom'o'j'n, kaj zorg'e ferm'is la biskvit'a'j'n pord'o'j'n post si. Kelk'a'j vir'o'j kur'is tiel hast'e ke ili stumbl'is unu pro la ali'a, dum ali'a'j, pli kuraĝ'a'j, grup'iĝ'is kaj front'is la en'trud'iĝ'ant'o'j'n mal'amik'e.
Doroteo tuj kompren'is ke ŝi dev'os tre zorg'e ag'i por ne tim'ig'i tiu'j'n timid'ul'o'j'n, kiu'j evident'e ne kutim'is al la ĉe'est'o de ne'kon'at'o'j. Est'is plaĉ'eg'a odor'o de freŝ'a pan'o en la vilaĝ'o, kaj tio des pli mal'sat'ig'is la knab'in'et'o'n. Ŝi ordon'is al Tot'o kaj Vilĉinjo ke ili rest'u mal'antaŭ'e dum ŝi mal'rapid'e antaŭ'e'n'ir'os al la grup'o kiu star'as silent'e atend'ant'e ŝi'n.
“Pardon'u ke mi ven'is ne'anticip'it'e,” ŝi dir'is soft'a'voĉ'e, “sed ver'e mi ne sci'is ke mi ven'as ĉi tie'n ĝis mi al'ven'is.
Mi perd'iĝ'is en la arb'ar'o, sci'u, kaj mi mal'sat'eg'as.”
“Mal'sat'as!” ili murmur'is ĥor'e, kun son'o de terur'iĝ'o.
“Jes; mi neni'o'n manĝ'is post la vesper'manĝ'o hieraŭ,” ŝi klar'ig'is. “Ĉu ekzist'as manĝ'ebl'aĵ'o'j en Bulkio?”
Ili rigard'is unu la ali'a'n sen'decid'em'e, kaj post tio unu dik'e impon'a bulk'vir'o, kiu aspekt'is grav'ul'o, antaŭ'e'n'paŝ'is kaj dir'is: “Knab'in'et'o, mi parol'os honest'e al vi: ni ĉiu'j est'as manĝ'ebl'a'j. Ĉio en Bulkio est'as manĝ'ebl'a laŭ ne'sat'ig'ebl'a'j hom'ul'o'j kia'j vi. Sed preciz'e por eskap'i manĝ'iĝ'o'n kaj pere'o'n ni kaŝ'is ni'n en ĉi tiu for'for'a lok'o, kaj est'as nek prav'e nek just'e ke vi ven'as ĉi tie'n por manĝ'i ni'n.”
Doroteo rigard'is li'n tre sopir'e: “Vi est'as el pan'o, ĉu ne?” ŝi demand'is.
“Jes; pan'o kaj buter'o. La buter'o est'as intern'e de mi, tiel ke ĝi ne fand'iĝ'as kaj flu'as. Mi mem sufiĉ'e influ'as, pli ĝust'e, vir-flu'as.”
Pro tiu ŝerc'o ĉiu'j ali'a'j ek'rid'is ĥor'e, kaj Doroteo pens'is ke cert'e ili ne mult'e tim'as se ili pov'as rid'i tiel.
“Ĉu mi ne pov'us manĝ'i i'o'n ali'a'n ol person'o'j'n?” ŝi demand'is. “Ĉu mi ne pov'us manĝ'i nur'e unu dom'o'n, aŭ trotuar'o'n, aŭ i'o'n tia'n? Ne mult'e grav'us al mi kio ĝi est'as, sci'u.”
“Ĉi tiu vilaĝ'o ne est'as publik'a bak'ej'o, infan'o,”
respond'is la vir'o sever'e. “Ĉi tie est'as privat'a'j posed'aĵ'o'j.”
“Mi sci'as, S-ro—S-ro—”
“Mi nom'iĝ'as Sinjor'o C. Bulk'o,” dir'is la vir'o. “C est'as mal'long'ig'o de Cinam'o, kaj oni nom'as ĉi tiu'n vilaĝ'o'n laŭ mi'a famili'o, kiu est'as la plej aristokrat'a en la lok'o.”
“Ho, mi ne konsent'as pri tio,” opon'is ali'a el la kurioz'ul'o'j. “La Gren'o'j kaj la Brun'o'j kaj la Blank'o'j est'as ĉiu'j bon'eg'a'j famili'o'j, kaj ne ekzist'as pli bon'a'j. Mi mem est'as Dolĉ'brun'o.”
“Mi agnosk'as ke vi ĉiu'j est'as tre ind'a'j civit'an'o'j,” dir'is S-ro Bulk'o iom mal'ced'em'e; “tamen rest'as fakt'e ke ni'a vilaĝ'o nom'iĝ'as Bulkio.”
“Pardon'u,” inter'romp'is Doroteo; “sed mi daŭr'e far'iĝ'as pli mal'sat'a. Nu, se vi est'as ĝentil'a'j kaj afabl'a'j, kaj mi est'as cert'a ke tia'j vi est'as, vi permes'os ke mi manĝ'u i'o'n.
Est'as tiom da manĝ'ebl'aĵ'o'j ĉi tie ke vi neniam sent'os la perd'o'n.”
Je tio grand'a puf'ul'o, kun delikat'a brun'a kolor'o, antaŭ'e'n'paŝ'is kaj dir'is: “Laŭ mi est'us tre hont'ind'e for'send'i ĉi tiu'n infan'o'n mal'sat'a, des pli ĉar ŝi akcept'as manĝ'i nur kio'n ni pov'as facil'e mal'hav'i kaj ne tuŝ'i ni'a'n popol'o'n.”
“Ankaŭ laŭ mi, Pufĉjo,” respond'is Bulk'et'o star'ant'a proksim'e.
“Kio'n do vi propon'as, S-ro Puf'o?” demand'is S-ro Bulk'o.
“Nu, ŝi manĝ'u mi'a'n mal'antaŭ'a'n bar'il'o'n, se ŝi vol'as.
Ĝi konsist'as el puf-oblat'o'j kaj ili est'as tre freŝ'a'j kaj bon'a'j.”
“Ŝi ankaŭ rajt'as manĝ'i mi'a'n ĉar um'o'n,” plu'dir'is plaĉ'aspekt'a Kuk'et'o. “Ĝi konsist'as el dolĉ'a'j biskvit'o'j kun ĉokolad'a'j rad'o'j.”
“Tre bon'e; tre bon'e,” koment'is S-ro Bulk'o. “Cert'e vi est'as tre komplez'em'a'j. Akompan'u Sinjor'o'j'n Puf'o'n kaj Kuk'et'o'n, knab'in'et'o, kaj ili manĝ'ig'os vi'n.”
“Grand'a'n dank'o'n,” dir'is Doroteo dank'o'plen'e. “Ĉu mi rajt'as kun'ven'ig'i mi'a'n hund'o'n, Tot'o, kaj la Flav'a'n Kok'in'o'n? Ankaŭ ili mal'sat'as.”
“Ĉu vi cert'ig'os ke ili bon'e kondut'os?” demand'is la Kuk'et'o.
“Kompren'ebl'e,” promes'is Doroteo.
“Do ili kun'ven'u,” dir'is Puf'o.
Do Doroteo kaj Vilĉinjo kaj Tot'o marŝ'is laŭ la strat'o kaj la popol'o klar'e ne plu tim'is ili'n. La dom'o de S-ro Kuk'et'o est'is unu'e ating'it'a, kaj ĉar li'a ĉar'um'o star'is en la antaŭ'a ĝarden'o la knab'in'o unu'e manĝ'is ĝi'n. Ĝi ne ŝajn'is ver'e freŝ'a, sed ŝi tiom mal'sat'is ke ne ĝen'is ŝi'n. Ankaŭ Tot'o manĝ'is kelk'a'j'n pec'o'j'n, kaj Vilĉinjo bek'is la er'et'o'j'n.
Dum la fremd'ul'o'j manĝ'ad'is, mult'a'j person'o'j ven'is star'i en la strat'o kaj sci'vol'em'e rigard'i. Doroteo rimark'is ses bub'aspekt'a'j'n brun'a'j'n infan'o'j'n star'ant'a'j'n en vic'o, kaj ŝi demand'is: “Kiu'j vi est'as, et'ul'o'j?”
“Ni est'as la Grengemoj,” respond'is unu el ili; “kaj ĉiu'j ni est'as ĝemel'o'j.”
“Ĉu ebl'e vi'a patr'in'o bon'vol'us perd'i unu aŭ du el vi?”
demand'is Vilĉinjo, kiu decid'is ke ili est'is freŝ'bak'it'a'j; sed je tiu danĝer'a demand'o la ses gem'et'o'j for'kur'is kiel ebl'e plej rapid'e.
“Nepr'e ne dir'u ti'aĵ'o'j'n, Vilĉinjo,” dir'is Doroteo riproĉ'e.
“Nun ni en'ir'u la mal'antaŭ'a'n ĝarden'o'n de S-ro Puf'o kaj manĝ'u la oblat'o'j'n.”
“Mi domaĝ'as tiu'n bar'il'o'n,” koment'is S-ro Puf'o, nervoz'e, dum ili marŝ'is cel'e li'a'n dom'o'n. “Ni'a'j mal'antaŭ'a'j najbar'o'j est'as Sodbiskvitoj kaj mi ne tre fervor'as amik'iĝ'i kun ili.”
“Sed mi ankoraŭ mal'sat'as,” deklar'is la knab'in'o. “Tiu ĉar'um'o ne est'is grand'a.”
“Mi hav'as kuk'a'n pian'o'n, sed neni'u en mi'a famili'o sci'pov'as lud'i ĝi'n,” li dir'is pens'em'e. “Ebl'e vi akcept'os anstataŭ'e manĝ'i tio'n.”
“Konsent'it'e,” dir'is Doroteo. “Ne ĝen'as mi'n. Kio ajn plaĉ'os al vi, tio'n mi far'os.”
Do S-ro Puf'o konduk'is ŝi'n en la dom'o'n, kie ŝi manĝ'is la pian'o'n, kiu hav'is tre bon'a'n gust'o'n.
“Ĉu est'as trink'aĵ'o'j ĉi tie?” ŝi demand'is.
“Jes; mi hav'as lakt'o'pump'il'o'n kaj akv'o'pump'il'o'n; kiu'n vi prefer'as?” li demand'is.
“Mi prov'os ambaŭ,” dir'is Doroteo.
Do S-ro Puf'o al'vok'is si'a'n edz'in'o'n, kiu port'is en la ĝarden'o'n sitel'o'n el ia bak'it'a past'aĵ'o, kaj Doroteo pump'is la sitel'o'n plen'a de frid'et'a dolĉ'a lakt'o kaj avid'e trink'is ĝi'n.
La edz'in'o de Puf'o est'is mult'e mal'pli hel'a ol si'a edz'o.
“Ĉu ebl'e vi est'as tro'kuir'it'a?” la knab'in'et'o demand'is al ŝi.
“Tut'e ne,” respond'is la vir'in'o. “Mi est'as nek tro-kuir'it'a nek tro-ku-ven'it'a; mi est'as nur S-in'o Puf'o, kaj mi est'as Prezid'ant'o de la Kukia Maten'manĝ'a Band'o.”
Doroteo dank'is ili'n pro ili'a gast'am'ec'o kaj for'ir'is. Ĉe la ĝarden'pord'o S-ro Cinam'a Bulk'o renkont'is ili'n kaj dir'is ke li gvid'os ŝi'n tra la urb'o.
“Ni hav'as plur'a'j'n tre interes'a'j'n loĝ'ant'o'j'n,” li koment'is, marŝ'ant'e rigid'e apud ŝi per si'a'j cinam'a'j krur'o'j; “kaj ĉiu'j ni bon'fart'ul'o'j est'as bon'e eduk'it'a'j. Se vi ne plu mal'sat'as ni vizit'os kelk'a'j'n el la plej grav'a'j civit'an'o'j.”
Tot'o kaj Vilĉinjo sekv'is ili'n, tre bon'kondut'e, kaj iom post'e en la sam'a strat'o ili ating'is la bel'a'n loĝ'ej'o'n de Onkl'in'o Sal'i Lu'n. La mal'jun'ul'in'o ĝoj'is renkont'i la knab'in'et'o'n kaj don'is al ŝi tranĉ'aĵ'o'n de blank'a pan'o kun buter'o kiu est'is util'ig'at'a kiel antaŭ'pord'a mat'o. Ĝi est'is preskaŭ freŝ'a kaj gust'is pli bon'e ol ĉio ali'a manĝ'it'a de Doroteo en la vilaĝ'o.
“Kiel vi akir'as la buter'o'n?” ŝi demand'is.
“Ni fos'as ĝi'n el la ter'o kiu, kiel vi ebl'e rimark'is, plen'e konsist'as el far uno,” respond'is S-ro Bulk'o. “Est'as buter'min'o ali'flank'e de la vilaĝ'o. La arb'o'j kiu'j'n vi vid'as ĉi tie est'as ĉiu'j pasteandroj kaj past'er'o'j, kaj ĝust'a'sezon'e ni rikolt'as mult'a'j'n past'nuks'o'j'n de ili.”
“Mi supoz'as ke la farun'o dis'blov'iĝ'as kaj ĝen'as vi'a'j'n okul'o'j'n,” dir'is Doroteo.
“Ne,” dir'is li; “ni'n ĝen'as biskvit'a polv'o kelk'foj'e, sed neniam farun'o.”
Post tio li konduk'is ŝi'n renkont'i Joĉjon Maiz'kuk'o'n, bon'humor'a'n mal'jun'ul'o'n kiu loĝ'is proksim'e.
“Mi supoz'as ke vi aŭd'is pri mi,” dir'is mal'jun'a Joĉjo, iom fier'e. “Mi est'as mult'e am'at'a tra la tut'a mond'o.”
“Ĉu vi ne est'as iom flav'a?” demand'is Doroteo, rigard'ant'e li'n kritik'em'e.
“Ebl'e, infan'o. Sed ne kred'u mi'n gal'a, ĉar neniam mi fart'is pli bon'e dum mi'a tut'a viv'o,” respond'is la mal'jun'ul'o. “Se io aflikt'us mi'n, mi volont'e agnosk'us tio'n.”
“Joĉjo est'as iom'et'e mal'freŝ'a,” dir'is S-ro Bulk'o, dum ili for'ir'is; “sed li est'as bon'e kon'at'a kaj neniam mis'humor'a.
Mi nun gvid'os vi'n renkont'i kelk'a'j'n el mi'a'j propr'a'j parenc'o'j.”
Ili vizit'is la Suker'bulk'o'j'n, la Rib'o'bulk'o'j'n kaj la Hispan'a'j'n Bulk'o'j'n—ĉi tiu'j hav'is ver'e fremd'a'n aspekt'o'n.
Post tio ili vid'is la Franc'a'j'n Pan'o'j'n, kiu'j est'is tre ĝentil'a'j al ili, kaj mal'long'e vizit'is la Parker H. Bulk'o'j'n, kiu'j est'is iom arogant'a'j.
“Sed ne tiom vant'a'j kiom la Suker'a'j Miksbulkoj,”
deklar'is S-ro Bulk'o, “kiu'j'n mi ver'e ne pov'as toler'i. Mi ne vol'as est'i suspekt'em'a aŭ skandal'em'a, sed kelk'foj'e mi opini'as ke la Miksbulkoj en'hav'as tro da bak'pulvor'o.”
Ĝust'e tiam tim'ig'a kri'o aŭd'iĝ'is, kaj Doroteo hast'e turn'is si'n kaj trov'is scen'o'n de grand'a ekscit'iĝ'o ne'long'e for sur la sam'a strat'o. Oni grup'iĝ'is ĉirkaŭ Tot'o kaj ĵet'is kontraŭ li'n ĉio'n trov'ebl'a'n. Ili ĵet'is kontraŭ la hund'et'o'n mal'mol'a'j'n biskvit'o'j'n, kaj eĉ mebl'o'j'n kiu'j est'is dur'bak'it'a'j kaj sufiĉ'e bon'a'j ĵet'aĵ'o'j.
Tot'o hurl'et'is dum la ar'o da bak'aĵ'o'j traf'is li'n; sed li star'is sen'mov'e, kun la kap'o klin'it'a kaj la vost'o inter la krur'o'j, ĝis Doroteo al'kur'is kaj demand'is kio ĝen'as.
“Kio ĝen'as!” kri'is sekal'a bulk'o indign'e, “ho, tiu fi'best'o manĝ'is tri el ni'a'j kar'a'j Patkringoj, kaj ankoraŭ nun glut'as Sal'a'n Biskvit'o'n!”
“Ho Tot'o! Kial vi aŭdac'as?” kri'is Doroteo tre mal'feliĉ'e.
La buŝ'o de Tot'o est'is plen'a pro li'a'j sal'a'j viktim'o'j, do li nur boj'et'is kaj sving'is la vost'o'n. Sed Vilĉinjo, kiu est'is flug'int'a al la supr'o de biskvit'a dom'o por est'i en sekur'a lok'o, kri'is: “Li ne kulp'as, Doroteo; la Kring'o'j defi'is li'n manĝ'i ili'n.”
“Jes, kaj vi el'bek'is la okul'o'j'n de Sekv'in'ber'a Bulk'et'o— unu el ni'a'j plej respekt'ind'a'j civit'an'o'j!” kri'is pan'a puding'o, sving'ant'e si'a'n pugn'o'n kontraŭ la Flav'a Kok'in'o.
“Kio? Kio?” lament'is S-ro C. Bulk'o, kiu jam ating'is ili'n. “Ho, kia mis'fortun'o—kia terur'a mis'fortun'o!”
“Sed atent'u,” dir'is Doroteo, firm'e dezir'ant'e defend'i si'a'j'n best'amik'o'j'n, “ŝajn'as al mi ke ni ver'e bon'e trakt'is vi'n, kvankam vi est'as manĝ'ebl'a'j kaj natur'a'j manĝ'aĵ'o'j por ni. Mi est'is afabl'a al vi, kaj manĝ'is vi'a'j'n mal'nov'a'j'n ĉar'um'o'j'n kaj pian'o'j'n kaj rub'aĵ'o'j'n, kaj tut'e ne plend'is.
Sed vi ne rajt'as supoz'i ke Tot'o kaj Vilĉinjo akcept'os mal'sat'i en vilaĝ'o plen'plen'a de bon'gust'a'j manĝ'aĵ'o'j, ĉar ili ne pov'as kompren'i vi'a'n avar'em'o'n kiel mi.”
“Vi dev'as tuj for'ir'i!” dir'is S-ro Bulk'o sever'e.
“Kaj kio'n se ni rifuz'os?” demand'is Doroteo, nun tre provok'it'a.
“Tiu'okaz'e,” dir'is li, “ni met'os vi'n en la grand'a'j'n bak'forn'o'j'n kie ni far'iĝ'is kaj bak'os vi'n.”
Doroteo ĉirkaŭ'rigard'is kaj vid'is minac'a'j'n esprim'o'j'n sur ĉies vizaĝ'o. Ŝi ne rimark'is forn'o'j'n en la vilaĝ'o, tamen ebl'e ili trov'iĝ'as, ĉar kelk'a'j el la loĝ'ant'o'j aspekt'as tre freŝ'a'j. Do ŝi decid'is for'ir'i, kaj vok'int'e al Tot'o kaj Vilĉinjo ke ili sekv'u ŝi'n ŝi marŝ'is laŭ la strat'o laŭ'ebl'e dign'e, kvankam ŝi'n sekv'is la mal'hura'o'j kaj fi'kri'o'j de la bulk'o'j kaj biskvit'o'j kaj ali'a'j bak'aĵ'o'j.
Princ'in'o Ozma est'is mult'e okup'at'a reg'ant'et'o, ĉar ŝi zorg'e pri'atent'is la komfort'o'n kaj bon'a'n stat'o'n de si'a popol'o kaj klopod'is feliĉ'ig'i ili'n. Kiam kverel'o'j est'iĝ'is ŝi just'e decid'is ili'n; kiam iu bezon'is konsil'o'n ŝi est'is pret'a volont'e aŭskult'i.
Dum unu-du tag'o'j post la komenc'iĝ'o de la vetur'o de Doroteo kaj ŝi'a'j akompan'ant'o'j, Ozma okup'is si'n per regn'a'j afer'o'j. Post tio ŝi komenc'is pri'pens'i i'a'n okup'o'n por Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em kiu est'os leĝer'a kaj facil'a tamen distr'os la mal'jun'ul'o'j'n.
Ŝi baldaŭ decid'is nom'um'i Onkl'o'n Henrik'o'n Gard'ist'o de la Juvel'o'j, ĉar ver'e ŝi bezon'is ke iu kalkul'u kaj pri'zorg'u la kest'o'j'n kaj barel'o'j'n da smerald'o'j, diamant'o'j, rbioj, kaj ali'a'j mult'e'kost'a'j ŝton'o'j en la Reĝ'a'j Konserv'o'ĉambr'o'j. Tio sufiĉ'e okup'os Onkl'o'n Henrik'o, sed est'is mal'pli facil'e trov'i task'o'n por Onkl'in'o Em. La palac'o est'is plen'a de dom'serv'ist'o'j, tiel ke neniel mank'is labor'o por pri'zorg'i la net'ec'o'n tie.
Dum Ozma sid'is en si'a bel'a ĉambr'o pens'ant'e ŝi hazard'e rigard'is si'a'n Magi'a'n Bild'o'n.
Jen unu el la plej grav'a'j trezor'o'j en la tut'a Land'o Oz.
Ĝi est'is grand'a bild'o, met'it'a en bel'a'n or'a'n kadr'o'n, kaj ĝi pend'is en facil'e vid'ebl'a pozici'o sur mur'o de la privat'a ĉambr'o de Ozma.
Kutim'e tiu bild'o aspekt'is nur kamp'ar'a scen'o, sed kiam Ozma rigard'is ĝi'n kaj dezir'is sci'i kio'n far'as iu el ŝi'a'j amik'o'j aŭ kon'at'o'j, la magi'o de tiu mir'ig'a bild'o tuj montr'iĝ'is. Ĉar la kamp'ar'a scen'o iom post iom fad'is kaj anstataŭ'e aper'is bild'o de la person'o aŭ person'o'j kiu'j'n Ozma vol'as vid'i, kun la scen'o'j en kiu'j ili nun trov'iĝ'as.
Tiel la Princ'in'o pov'is vid'i kiu'n ajn part'o'n de la mond'o laŭ'vol'e, kaj rigard'i la ag'ad'o'n de kiu ajn person'o laŭ si'a dezir'o.
Ozma jam oft'e vid'is Doroteon en ŝi'a hejm'o en Kansas tiu'manier'e, kaj nun, hav'ant'e iom da ripoz'temp'o, ŝi esprim'is dezir'o'n re'vid'i si'a'n amik'et'o'n. Est'is dum la vizit'o de la vetur'ant'o'j ĉe Peckunpuzlio, kaj Ozma gaj'e rid'is rigard'ant'e per la bild'o si'a'j'n amik'o'j'n pen'i re'kun'met'i Avi'nj'o'n Tarikin.
“Ili aspekt'as feliĉ'a'j kaj sen'dub'e bon'e distr'as si'n,” la knab'in'a Reg'ant'o dir'is al si; kaj post tio ŝi komenc'is pens'i pri la mult'a'j aventur'o'j kiu'j'n ŝi mem spert'is kun Doroteo.
La bild'o'j de ŝi'a'j amik'o'j nun fad'is de la Magi'a Bild'o kaj la familiar'a pejzaĝ'o mal'rapid'e re'aper'is.
Ozma pens'is pri la temp'o kiam kun Doroteo kaj si'a arme'o ŝi marŝ'is al la sub'ter'a kavern'o de la Reĝ'o de la Knomoj, preter la Land'o Ev, kaj dev'ig'is la mal'jun'a'n monark'o'n liber'ig'i si'a'j'n kapt'it'o'j'n, kiu'j est'is part'o de la Reĝ'a Famili'o de Ev. Tiam la Bird'o'tim'ig'il'o preskaŭ ikt'ig'is la Reĝ'o'n de la Knomoj ĵet'ant'e ov'o'n de Vilĉinjo kontraŭ li'n, kaj Doroteo kapt'is la Magi'a'n Zon'o'n de Reĝ'o Rokato kaj for'port'is ĝi'n kun si al la Land'o Oz.
La bel'a Princ'in'o rid'et'is pro si'a memor'o pri tiu aventur'o, kaj demand'is al si kio okaz'is al la Reĝ'o de la Knomoj post tio. Nur ĉar ŝi est'is sci'vol'em'a kaj hav'is neni'o'n pli bon'a'n far'ind'a'n, Ozma rigard'is la Magi'a'n Bild'o'n kaj dezir'is vid'i per ĝi la Reĝ'o'n de la Knomoj.
Rokato la Ruĝ'a ĉiu'tag'e ir'is en si'a'n tunel'o'n por rigard'i la progres'o'n de la labor'o kaj vigl'ig'i si'a'j'n labor'ist'o'j'n kiel ebl'e plej. Li est'is tie nun, kaj Ozma vid'is li'n klar'e per la Magi'a Bild'o.
Ŝi vid'is la sub'ter'a'n tunel'o'n, kiu etend'iĝ'is long'e sub la Mort'ig'a Dezert'o kiu apart'ig'is la Land'o'n Oz de la mont'o'j sub kiu'j la Reĝ'o de la Knomoj hav'is si'a'j'n vast'a'j'n kavern'o'j'n. Ŝi vid'is ke la tunel'o far'iĝ'as cel'e al la Smerald'a Urb'o, kaj tuj sci'is ke ĝi'n fos'as la Knomoj por ke ili'a arme'o pov'u marŝ'i tra ĝi kaj atak'i ŝi'a'n propr'a'n bel'a'n kaj pac'a'n land'o'n.
“Mi supoz'as ke Reĝ'o Rokato plan'as venĝ'o'n kontraŭ ni,” ŝi dir'is pri'pens'e, “kaj kred'as surpriz'i ni'n kaj kapt'i kaj sklav'ig'i ni'n. Kiel mal'gaj'ig'e est'as ke iu pov'as hav'i tia'j'n fi'plan'o'j'n! Sed mi ne tro sever'e kulp'ig'u Reĝ'o'n Rokaton, ĉar li est'as Knomo, kaj li'a natur'o ne est'as tiel mild'a kiel mi'a.”
Post tio ŝi for'viŝ'is pli'a'n pens'ad'o'n pri la tunel'o el si'a mens'o, provizor'e, kaj komenc'is demand'i al si ĉu Onkl'in'o Em feliĉ'us kiel Reĝ'a Flik'ist'o de la Ŝtrump'o'j de la Reg'ant'o de Oz. Ozma mal'mult'e okaz'ig'is tru'o'j'n en si'a'j ŝtrump'o'j; tamen, kelk'foj'e neces'is flik'i ili'n. Onkl'in'o Em sen'dub'e pov'us tre bel'e far'i tio'n.
La sekv'a'n tag'o'n la Princ'in'o re'rigard'is la tunel'o'n per si'a Magi'a Bild'o, kaj ĉiu'n sekv'a'n tag'o'n ŝi dediĉ'is kelk'a'j'n minut'o'j'n al rigard'ad'o al la labor'o. Tio ne est'is tre interes'a, sed ŝi opini'is ke tio'n ŝi dev'as far'i.
Mal'rapid'e sed sukces'e la grand'a ark'a tru'o ramp'is tra la rok'o'j sub la mort'ig'a dezert'o, kaj ĉiu'tag'e ĝi pli'proksim'iĝ'is al la Smerald'a Urb'o.
DOROTEO for'ir'is el Bulkio laŭ la sam'a voj'o per kiu ŝi en'ir'is ĝi'n kaj kiam ili de'nov'e est'is en la arb'ar'o ŝi dir'is al Vilĉinjo: “Mi neniam supoz'is ke bon'a'j manĝ'aĵ'o'j pov'as est'i tiel mal'agrabl'a'j.”
“Oft'e mi manĝ'is afer'o'j'n kiu'j bon'e gust'is sed post'e est'is mal'agrabl'a'j,” respond'is la Flav'a Kok'in'o. “Mi opini'as, Doroteo, ke se manĝ'aĵ'o fi'efik'os, est'as pli bon'e ke tio okaz'u antaŭ anstataŭ post la manĝ'o.”
“Ebl'e vi prav'as,” dir'is la knab'in'et'o ĝem'ant'e. “Sed kio'n ni far'u nun?”
“Ni sekv'u la pad'o'n retro'e'n al la afiŝ'fost'o,” propon'is Vilĉinjo. “Est'os pli bon'e tiel ol de'nov'e perd'iĝ'i.”
“Nu, ni malgraŭ'e est'as perd'iĝ'int'a'j,” deklar'is Doroteo.
“Sed mi supoz'as ke vi prav'as pri tiu afiŝ'fost'o, Vilĉinjo.”
Ili re'ir'is laŭ la pad'o al la lok'o kie ili unu'e trov'is ĝi'n, kaj tuj pren'is “la ali'a'n voj'o'n” al Kuniklio. Tiu voj'o est'is nur'a mal'larĝ'a pad'o, triv'it'a kaj glat'a sed ne sufiĉ'e larĝ'a por paŝ'ad'o de la pied'o'j de Doroteo. Tamen ĝi est'is gvid'il'o, kaj marŝ'ad'o tra la arb'ar'o tut'e ne est'is mal'facil'a.
Post ne'long'e ili ating'is alt'a'n mur'o'n el solid'a blank'a marmor'o, kaj la pad'o fin'iĝ'is ĉe tiu mur'o.
Unu'e Doroteo kred'is ke tut'e ne est'as apertur'o en la marmor'o, sed kiam ŝi rigard'is pli zorg'e ŝi trov'is mal'grand'a'n kvadrat'a'n pord'o'n ĉe proksim'um'e la alt'o de ŝi'a kap'o, kaj sub tiu ferm'it'a pord'o est'is sonor'il'buton'o.
Apud la sonor'il'buton'o afiŝ'o est'is pentr'it'a per bon'e far'it'a'j liter'o'j sur la marmor'o, kaj la afiŝ'o dir'is: En'ir'o Nur Por Permes'it'o'j Tamen tio ne mal'kuraĝ'ig'is Doroteon, kaj ŝi son'ig'is la sonor'il'o'n.
Baldaŭ rigl'il'o est'is zorg'e re'tir'it'a kaj la marmor'a pord'o mal'rapid'e sving'iĝ'is apert'iĝ'e. Ŝi ek'vid'is ke ne tem'as efektiv'e pri pord'o sed fenestr'o, ĉar plur'a'j latun'a'j stang'o'j trans'ir'as ĝi'n, fiks'it'e firm'e en la marmor'o tiel dens'e ke la fingr'o'j de la knab'in'et'o apenaŭ tra'ir'us inter ili. Mal'antaŭ la stang'o'j aper'is la vizaĝ'o de blank'a kunikl'o—tre sobr'a kaj kviet'a vizaĝ'o—kun okul'vitr'o en la mal'dekstr'a okul'o kaj lig'it'a per ŝnur'o al li'a buton'tru'o.
“Nu! Kio'n vi vol'as?” demand'is la kunikl'o sever'e.
“Mi est'as Doroteo,” dir'is la knab'in'o, “kaj mi perd'iĝ'is kaj—”
“Deklar'u vi'a'n cel'o'n, mi pet'as,” inter'romp'is la kunikl'o.
“Mi cel'as,” ŝi respond'is, “trov'i kie mi est'as, kaj—”
“Neni'u est'as permes'it'a en'ir'i Kuniklion sen ordon'o aŭ kon'ig'a leter'o de aŭ Ozma de Oz aŭ Glinda la Bon'a,”
anonc'is la kunikl'o; “do jen fin'o de la afer'o,” kaj li komenc'is ferm'i la fenestr'o'n.
“Atend'u minut'o'n!” kri'is Doroteo. “Mi hav'as leter'o'n de Ozma.”
“De la Reg'ant'o de Oz?” demand'is la kunikl'o dub'ant'e.
“Kompren'ebl'e. Ozma est'as mi'a plej bon'a amik'o, sci'u; kaj mi mem est'as Princ'in'o,” ŝi anonc'is, serioz'e.
“Hum—ha! Mi vid'u vi'a'n leter'o'n,” respond'is la kunikl'o, kvazaŭ ankoraŭ dub'ant'e ŝi'n.
Do ŝi serĉ'is en si'a poŝ'o kaj trov'is la leter'o'n kiu'n Ozma don'is al ŝi. Post tio ŝi don'is ĝi'n tra la stang'o'j'n al la kunikl'o, kiu pren'is ĝi'n per si'a'j man'o'j kaj mal'ferm'is ĝi'n. Li voĉ'leg'is ĝi'n per pomp'a voĉ'o, kvazaŭ por ke Doroteo kaj Vilĉinjo sci'u ke li est'as eduk'it'a kaj sci'pov'as leg'i skrib'aĵ'o'j'n. La leter'o dir'is: “Plaĉ'os al mi ke mi'a'j reg'at'o'j akcept'u Princ'in'o'n Doroteon, kiu port'as ĉi tiu'n reĝ'a'n komunik'aĵ'o'n, per la sam'a'j ĝentil'ec'o kaj afabl'ec'o kiu'j'n ili don'us al mi.”
“Ha—hum! Sub'skrib'it'a ‘Ozma de Oz,’ ” plu'leg'is la kunikl'o, “kaj sigel'it'a per la Grand'a Sigel'o de la Smerald'a Urb'o. Nu, nu, nu! Ver'e strang'e! Ver'e rimark'ind'e!”
“Kio'n do vi far'os?” demand'is Doroteo sen'pacienc'e.
“Ni dev'as obe'i la reĝ'a'n ordon'o'n,” respond'is la kunikl'o. “Ni est'as reg'at'o'j de Ozma de Oz, kaj ni loĝ'as en ŝi'a land'o. Ankaŭ ni'n protekt'as la grand'a Sorĉ'ist'in'o Glinda la Bon'a, kiu dev'ig'is ni'n promes'i respekt'i la ordon'o'j'n de Ozma.”
“Do ĉu mi pov'as en'ir'i?” ŝi demand'is.
“Mi mal'ferm'os la pord'o'n,” dir'is la kunikl'o. Li ferm'is la fenestr'o'n kaj mal'aper'is, sed post moment'o grand'a pord'o en la mur'o mal'ferm'iĝ'is kaj en'las'is Doroteon en mal'grand'a'n ĉambr'o'n, kiu ŝajn'is est'i part'o de la mur'o kaj konstru'it'a en ĝi.
Tie star'is la kunikl'o kun kiu ŝi parol'is, kaj nun pov'ant'e vid'i li'n tut'a'n ŝi gap'is la best'o'n surpriz'it'e. Li est'is grand'a blank'a kunikl'o kun pal'ruĝ'a'j okul'o'j, tre simil'a al ĉiu'j ali'a'j blank'a'j kunikl'o'j. Sed kio mir'ig'is pri li est'is li'a vest'ar'o. Li sur'hav'is blank'a'n saten'a'n jak'o'n brod'it'a'n per or'o kaj kun diamant'a'j buton'o'j. Li'a veŝt'o est'is el roz'kolor'a saten'o, kun turmalin'a'j buton'o'j. Li'a pantalon'o est'is blank'a, kongru'e kun la jak'o, kaj larĝ'a ĉe la genu'o'j—kiel de zuav'o—kaj lig'it'a per nod'o'j de roz'a'j ruband'o'j. Li'a'j ŝu'o'j est'is el blank'a pluŝ'o kun diamant'a'j buk'o'j, kaj li'a'j ŝtrump'o'j est'is el roz'a silk'o.
La riĉ'o kaj eĉ grandioz'ec'o de la vest'o'j de la kunikl'o instig'is Doroteon gap'i la best'et'o'n mir'ant'e. Tot'o kaj Vilĉinjo sekv'is ŝi'n en la ĉambr'o'n kaj vid'ant'e ili'n la kunikl'o kur'is al tabl'o kaj salt'is sur ĝi'n vigl'e. Post tio li rigard'is la tri'o'n tra si'a okul'vitr'o kaj dir'is: “Tiu'j akompan'ant'o'j vi'a'j, Princ'in'o, ne rajt'as en'ir'i Kuniklion kun vi.”
“Kial ne?” demand'is Doroteo.
“Unu'e, ili tim'ig'us ni'a'n popol'o'n, kiu plej mal'am'as hund'o'j'n; kaj, du'e, la leter'o de la Reĝ'a Ozma ne menci'as ili'n.”
“Sed ili est'as mi'a'j amik'o'j,” persist'is Doroteo, “kaj ir'as kie'n ajn mi ir'as.”
“Ne ĉi'foj'e,” dir'is la kunikl'o decid'e. “Vi mem, Princ'in'o, est'as bon'ven'a vizit'ant'o, ĉar vi est'as tiel alt'e rekomend'it'a; sed se vi ne konsent'os las'i la hund'o'n kaj la kok'in'o'n en ĉi tiu ĉambr'o mi ne pov'os permes'i ke vi en'ir u la vilaĝ'o'n.”
“Ne ĝen'u vi'n pri ni, Doroteo,” dir'is Vilĉinjo. “En'ir'u kaj vid'u kia est'as la lok'o. Vi pov'os parol'i al ni pri ĝi post'e, kaj Tot'o kaj mi ripoz'os komfort'e ĉi tie ĝis vi'a re'ven'o.”
Tio ŝajn'is la plej bon'a plan'o, ĉar Doroteo vol'is vid'i kiel viv'as la kunikl'a popol'o kaj ŝi konsci'is ke ŝi'a'j amik'o'j ebl'e tim'ig'us la timid'a'j'n best'et'o'j'n. Ŝi ne forges'is pri kiel Tot'o kaj Vilĉinjo mis'kondut'is en Bulkio, kaj ebl'e la insist'o de la kunikl'o est'is saĝ'a, ke ili rest'u ekster la vilaĝ'o.
“Bon'e,” ŝi dir'is, “mi en'ir'os sol'a. Mi supoz'as ke vi est'as la Reĝ'o de ĉi vilaĝ'o, ĉu ne?”
“Ne,” respond'is la kunikl'o, “mi est'as nur la Gard'ist'o de la Giĉet'o, kaj person'o mal'mult'e grav'a, kvankam mi pen'as plen'um'i mi'a'n dev'o'n. Mi dev'as nun inform'i vi'n, Princ'in'o, ke antaŭ ol en'ir'i ni'a'n vilaĝ'o'n vi dev'os konsent'i al mal'grand'ig'o.”
“Mal'grand'ig'o de kio?” demand'is Doroteo.
“Vi'a grand'ec'o. Vi dev'os far'iĝ'i kunikl'o'dimensi'a, kvankam vi konserv'os vi'a'n form'o'n.”
“Ĉu mi'a'j vest'o'j ne est'us tro grand'a'j por mi?” ŝi demand'is.
“Ne; ili mal'grand'iĝ'os kun vi'a korp'o.”
“Ĉu vi pov'as mal'grand'ig'i mi'n?” demand'is la knab'in'o.
“Facil'e,” respond'is la kunikl'o.
“Kaj ĉu vi re'grand'ig'os mi'n, kiam mi est'os pret'a for'ir'i?”
“Mi far'os tio'n,” dir'is li.
“Konsent'it'e, do; mi akcept'as,” ŝi anonc'is.
La kunikl'o salt'is de la tabl'o kaj kur'is—pli ĝust'e, salt'et'ad'is—al la kontraŭ'a mur'o, kie li mal'ferm'is pord'o'n tiel mal'grand'a'n ke eĉ Tot'o apenaŭ pov'us ramp'i tra ĝi'n.
“Sekv'u mi'n,” li dir'is.
Nu, preskaŭ ĉiu ali'a knab'in'et'o deklar'us ke ŝi ne pov'us tra'ir'i tiel mal'grand'a'n pord'o'n; sed Doroteo jam renkont'is tiom da fe'aventur'o'j ke ŝi kred'is neni'o'n mal'ebl'a en la Land'o Oz. Do ŝi trankvil'e marŝ'is cel'e la pord'o'n, kaj je ĉiu paŝ'o ŝi far'iĝ'is pli kaj pli mal'grand'a ĝis, kiam ŝi ating'is la apertur'o'n, ŝi pov'is tra'ir'i ĝi'n tre facil'e. Efektiv'e, dum ŝi star'is apud la kunikl'o, kiu sid'is sur si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j kaj uz'is si'a'j'n antaŭ'a'j'n pied'o'j'n kiel man'o'j'n, ŝi'a kap'o est'is proksim'um'e tiel alt'a kiel li'a.
Post tio la Gard'ist'o de la Giĉet'o tra'ir'is kaj ŝi sekv'is, post tio la pord'o sving'is si'n kaj ŝlos'ferm'is si'n far'ant'e alt'a'ton'a'n klak'o'n.
Doroteo nun trov'is si'n en urb'o tiel strang'a kaj bel'a ke ŝi anhel'is pro surpriz'o. La alt'a marmor'a mur'o etend'iĝ'is tut'e ĉirkaŭ la lok'o kaj el'ferm'is la ceter'o'n de la mond'o.
Kaj tie est'is marmor'a'j dom'o'j kurioz'form'a'j, plej'part'e ili simil'is al renvers'it'a'j kaldron'o'j sed kun delikat'a'j mal'dik'a'j spajr'o'j kaj minaret'o'j kiu'j alt'is en la ĉiel'o'n. La strat'o'j est'is pavim'it'a'j per blank'a marmor'o kaj antaŭ ĉiu dom'o est'is ĝarden'o el riĉ'a verd'a trifoli'ar'o. Ĉio est'is net'a kiel vaks'o, kaj la verd'o kaj la blank'o bel'e inter'kontrast'iĝ'is.
Sed, ver'ver'e, la kunikl'a'j person'o'j est'is la plej mir'ig'a vid'aĵ'o vid'it'a de Doroteo. La strat'o'j est'is plen'a'j de ili, kaj ili'a'j kostum'o'j est'is tiel grandioz'a'j ke la riĉ'a'j vest'o'j de la Gard'ist'o de la Giĉet'o est'is banal'a'j kompar'e kun la ali'a'j.
Silk'o'j kaj saten'o'j delikat'kolor'a'j ŝajn'e est'is ĉiam uz'at'a'j kiel ŝtof'o, kaj preskaŭ ĉiu kostum'o scintil'is per valor'eg'a'j gem'o'j.
Sed la kunikl'in'o'j super'bril'is la vir'kunikl'o'j'n pro si'a grandioz'ec'o, kaj la fason'o de ili'a'j rob'o'j est'is ver'e mir'ig'a.
Ili ankaŭ sur'hav'is kuf'o'j'n, en kiu'j est'is plum'o'j kaj juvel'o'j, kaj kelk'a'j puŝ'ad'is beb'o'ĉar'et'o'j'n en kiu'j, kiel vid'is la knab'in'o, est'is kunikl'et'o'j. Kelk'a'j kuŝ'is dorm'ant'e dum ali'a'j kuŝ'is suĉ'ant'e si'a'j'n man'o'j'n kaj ĉirkaŭ'rigard'ant'e per grand'a'j pal'ruĝ'a'j okul'o'j.
Ĉar Doroteo ne est'is pli grand'a ol la plen'kresk'a'j kunikl'o'j ŝi hav'is oportun'o'n observ'i ili'n atent'e antaŭ ol ili rimark'is ŝi'a'n ceeston. Kiam ili ja rimark'is, ili ŝajn'is tut'e ne alarm'it'a'j, kvankam la knab'in'et'o natur'e al'log'is atent'o'n kaj ĉiu'j rigard'is ŝi'n tre sci'vol'em'e.
“Ced'u voj'o'n!” kri'is la Gard'ist'o de la Giĉet'o. “Ced'u voj'o'n al Princ'in'o Doroteo, kiu ven'as de Ozma de Oz.”
Aŭd'int'e tiu'n anonc'o'n la amas'o da kunikl'o'j ced'is lok'o'n al ili sur la trotuar'o'j, kaj dum Doroteo pas'is ili ĉiu'j klin'is si'a'j'n kap'o'j'n respekt'o'plen'e.
Marŝ'int'e tiel tra plur'a'j bel'a'j strat'o'j ili ating'is plac'o'n en la centr'o de la Urb'o. En tiu plac'o est'is kelk'a'j bel'a'j arb'o'j kaj bronz'a statu'o pri Glinda la Bon'a, kaj preter ĝi est'is la pord'eg'o'j de la Reĝ'a Palac'o—vast'a kaj impon'a konstru'aĵ'o el blank'a marmor'o kovr'it'a per filigran'o el prujn'ec'a or'o.
Vic'o de kunikl'a'j soldat'o'j star'is antaŭ la en'ir'ej'o de la palac'o, kaj ili sur'hav'is verd'a'j'n kaj or'a'j'n uniform'o'j'n kun alt'a'j ĉap'o'j sur si'a'j kap'o'j kaj ten'is lanc'et'o'j'n per si'a'j man'o'j. La Kapitan'o hav'is glav'o'n kaj blank'a'n plum'o'n en si'a ĉap'o.
“Salut'u!” kri'is la Gard'ist'o de la Giĉet'o. “Salut'u Princ'in'o'n Doroteon, kiu ven'as de Ozma de Oz!”
“Salut'u!” kri'is la Kapitan'o, kaj la soldat'o'j ĉiu'j tuj salut'is.
Nun ili en'ir'is la grand'a'n hal'o'n de la palac'o, kie ili renkont'is gaj'e vest'it'a'n serv'ist'o'n, al kiu la Gard'ist'o de la Giĉet'o demand'is ĉu la Reĝ'o est'as liber'a.
“Mi kred'as ke jes,” est'is la respond'o. “Mi aŭd'is li'a'n Moŝt'o'n plor'ad'i kaj lament'ad'i kiel kutim'e antaŭ nur kelk'a'j minut'o'j. Se li ne ĉes'os ag'i kiel beb'o mi rezign'os mi'a'n posten'o'n ĉi tie kaj dung'ig'os mi'n.”
“Pro kio sufer'as vi'a Reĝ'o?” demand'is Doroteo, kiu'n surpriz'is aŭd'i la kunikl'a'n serv'ist'o'n parol'i tiel sen'respekt'e pri si'a monark'o.
“Ho, li nur ne vol'as est'i Reĝ'o, jen ĉio; kaj li simpl'e dev'as,” est'is la respond'o.
“Atent'u!” dir'is la Gard'ist'o de la Giĉet'o sever'e; “konduk'u ni'n al li'a Moŝt'o; kaj ne dis'kon'ig'u ni'a'j'n problem'o'j'n al fremd'ul'o'j, mi pet'as.”
“Nu, se ĉi tiu knab'in'o vid'os la Reĝ'o'n, li mem dis'kon'ig'os si'a'j'n problem'o'j'n,” respond'is la serv'ist'o.
“Jen li'a reĝ'a privilegi'o,” deklar'is la Gard'ist'o.
Do la serv'ist'o gvid'is ili'n en ĉambr'o'n kies drapir'aĵ'o'j est'is el or'a ŝtof'o kaj kies mebl'o'j est'is el or'o kaj kovr'it'a'j per saten'o. Tron'o est'is en tiu ĉambr'o, sur platform'o kaj kun grand'a kusen'kovr'it'a sid'lok'o, kaj sur tiu sid'ej'o trov'iĝ'is la Kunikl'a Reĝ'o. Li kuŝ'is sur si'a dors'o, kun si'a'j pied'o'j en la aer'o, kaj plor'aĉ'is kiel hund'et'o.
“Vi'a Moŝt'o! vi'a Moŝt'o! Lev'iĝ'u. Jen vizit'ant'o,” vok'is la serv'ist'o.
La Reĝ'o rul'iĝ'is kaj rigard'is Doroteon per unu akv'o'plen'a pal'ruĝ'a okul'o. Post tio li sid'iĝ'is kaj zorg'e viŝ'is si'a'j'n okul'o'j'n per silk'a poŝ'tuk'o kaj sur'met'is si'a'n juvel'it'a'n kron'o'n, kiu est'is de'fal'int'a.
“Pardon'u mi'a'n mal'ĝoj'o'n, kar'a fremd'ul'o,” li dir'is per mal'gaj'a voĉ'o. “Rigard'ant'e mi'n vi vid'as la plej mizer'o'plen'a'n monark'o'n en la tut'a mond'o. Kiom'a hor'o est'as, Paleprumanto?”
“La unu'a hor'o, Moŝt'o,” respond'is la serv'ist'o al kiu li demand'is.
“Tuj al'port'u lunĉ'o'n!” ordon'is la Reĝ'o. “Lunĉ'o'n por du person'o'j—por mi'a vizit'ant'o kaj mi—kaj cert'ig'u ke ŝi ricev'os manĝ'aĵ'o'j'n kutim'a'j'n por ŝi.”
“Jes, Moŝt'o,” respond'is la serv'ist'o, kaj li for'ir'is.
“Lig'u la laĉ'o'n de mi'a ŝu'o, Firm'har'ul'o,” dir'is la Reĝ'o al la Gard'ist'o de la Giĉet'o. “Ho, ve! Kiom mal'feliĉ'a mi est'as!”
“Ĝust'e kio ĝen'as vi'a'n Moŝt'o'n?” demand'is Doroteo.
“Nu, ĉi tiu reĝ'afer'o, kompren'ebl'e,” li respond'is, dum la Gard'ist'o lig'is li'a'n ŝu'laĉ'o'n. “Mi neniel vol'is est'i Reĝ'o de Kuniklio, kaj ĉiu'j kunikl'o'j sci'is tio'n. Do ili elekt'is mi'n por—por ŝpar'i al si mem tia'n ter ur'a'n fat'o'n, mi supoz'as—kaj jen mi, ferm'it'a en palac'o, kiam mi ali'e pov'us est'i liber'a kaj feliĉ'a.”
“Ŝajn'as al mi,” dir'is Doroteo, “ke est'as bon'eg'e est'i Reĝ'o.”
“Ĉu vi mem iam est'is Reĝ'o?” demand'is la monark'o.
“Ne,” ŝi respond'is, rid'ant'e.
“Do vi neni'o'n sci'as pri la afer'o,” li dir'is. “Mi ne demand'is kiu vi est'as, sed ne grav'as. Dum ni lunĉ'os mi parol'os al vi pri ĉiu'j mi'a'j problem'o'j. Ili est'as mult'e pli interes'a'j ol io dir'ebl'a de vi pri vi.”
“Ebl'e laŭ vi'a vid'punkt'o,” respond'is Doroteo.
“ La lunĉ'o est'as pret'a! ” kri'is Palpebr'um'ant'o, mal'ferm'ant'e la pord'o'n, kaj en'ven'is dek'du'o da kunikl'o'j en livre'o, ĉiu'j port'is plet'o'j'n kiu'j'n ili met'is sur la tabl'o'n, kie ili aranĝ'is la plad'o'j'n bon'ord'e.
“Nun el'ir'u—ĉiu'j!” kri'is la Reĝ'o. “Firm'har'ul'o, atend'u ekster'e, ebl'e mi bezon'os vi'n.”
Post ili'a el'ir'o, kiam la Reĝ'o est'is sol'a kun Doroteo, li mal'supr'e'n'ir'is de si'a tron'o, ĵet'is si'a'n kron'o'n en angul'o'n, kaj pied'bat'is si'a'n ermen'a'n rob'o'n sub la tabl'o'n.
“Sid'iĝ'u,” li dir'is, “kaj pen'u est'i feliĉ'a. Est'as sen'util'e por mi se mi pen'as, ĉar mi est'as ĉiam mizer'a. Sed mi mal'sat'as, kaj esper'ebl'e ankaŭ vi.”
“Mi mal'sat'as,” dir'is Doroteon. “Hodiaŭ mi manĝ'is nur ĉar'um'o'n kaj pian'o'n—ho! kaj ankaŭ pan'o'n-kun-buter'o kiu antaŭ'e est'is antaŭ'pord'a mat'o.”
“Bon'son'a'j manĝ'aĵ'o'j,” koment'is la Reĝ'o, sid'iĝ'ant'e kontraŭ ŝi; “sed ebl'e la pian'o ne est'is bon'son'a, ĉu?”
Doroteo rid'is.
“Ŝajn'e vi ne tiom mal'ĝoj'as nun,” ŝi dir'is.
“Sed jes,” protest'is la Reĝ'o, kies okul'o'j komenc'is re'plen'iĝ'i per larm'o'j. “Eĉ mi'a'j ŝerc'o'j est'as mizer'a'j. Mi est'as kiel ebl'e plej mizer'a, ve'plen'a, aflikt'it'a, mal'ĝoj'a kaj mal'feliĉ'a. Ĉu vi ne bedaŭr'as pri tio?”
“Ne,” respond'is Doroteo honest'e. “Mi ne pov'as dir'i ke jes. Ŝajn'as al mi ke, kiel kunikl'o, vi est'as tre bon'fortun'a.
Jen la plej bel'a urb'et'o kiu'n iam mi vid'is.”
“Nu, la urb'o est'as sufiĉ'e bon'a,” li agnosk'is. “Glinda, la Bon'a Sorĉ'ist'in'o, konstru'is ĝi'n por ni ĉar ŝi am'as kunikl'o'j'n. Al mi ne mult'e ĝen'as la Urb'o, kvankam mi ne loĝ'us ĉi tie propr'a'vol'e. Est'as la Reĝ'ec'o kiu plen'e nul'ig'is mi'a'n feliĉ'o'n.”
“Kial vi ne loĝ'us ĉi tie propr'a'vol'e?” ŝi demand'is.
“Ĉar ĉio est'as tut'e kontraŭ'natur'a, kar'a. Kunikl'o'j est'as mis'lok'it'a'j, en tiom da luks'o. Kiam mi est'is jun'a mi loĝ'is en tru'o en la arb'ar'o. Mi'n tut'e ĉirkaŭ'is mal'amik'o'j kaj oft'e mi dev'is for'kur'i por sav'i mi'n. Est'is mal'facil'e akir'i sufiĉ'e da manĝ'aĵ'o, kaj kiam mi trov'is ar'o'n da trifoli'o'j mi dev'is aŭskult'i kaj atent'i pri danĝer'o dum mi manĝ'is. Lup'o'j serĉ'ad'is ĉirkaŭ la tru'o en kiu mi loĝ'is kaj kelk'foj'e mi ne kuraĝ'is el'ir'i dum plen'a'j tag'o'j. Ho, kiom feliĉ'a kaj kontent'a mi tiam est'is! Mi est'is ver'a kunikl'o, kia mi'n far'is la natur'o—sovaĝ'a kaj liber'a!—kaj mi eĉ ĝu'is aŭskult'ad'i la agit'iĝ'o'n de mi'a propr'a kor'o!”
“Oft'e mi pens'is,” dir'is Doroteo, kiu plen'e okup'ad'is si'n per manĝ'ad'o, “ke est'us plezur'e est'i kunikl'o.”
“Ja est'as plezur'e—kiam oni est'as aŭtentik'a,” konsent'is li'a Moŝt'o. “Sed vid'u kia mi est'as nun! Mi loĝ'as en marmor'a palac'o anstataŭ tru'o en la ter'o. Mi pov'as manĝ'i kiom mi vol'as, sen la ĝoj'o de serĉ'ad'o. Ĉiu'tag'e mi dev'as vest'i mi'n per elegant'a'j vest'o'j kaj port'ad'i tiu'n kron'aĉ'o'n ĝis mi'a kap'o dolor'eg'as. Kunikl'o'j ven'as al mi kun ĉi'a'j problem'o'j, kvankam nur mi'a'j propr'a'j problem'o'j interes'as mi'n. Kiam mi promen'as mi ne rajt'as salt'ad'i kaj kur'i; mi dev'as marŝ'i per mi'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j kaj sur'hav'i ermen'a'n rob'o'n! Kaj la soldat'o'j salut'as mi'n kaj la band'o lud'as kaj la ali'a'j kunikl'o'j rid'as kaj aplaŭd'as kaj kri'as ‘Salut'o'n al la Reĝ'o!’ Nun mi demand'as al vi, kiel al amik'o kaj jun'ul'in'o sagac'a: ĉu tiom da pomp'o kaj mal'saĝ'ec'o ne sufiĉ'as por mizer'ig'i dec'a'n kunikl'o'n?”
“Iam,” dir'is Doroteo pens'em'e, “la hom'o'j est'is sovaĝ'a'j kaj ne'vest'it'a'j kaj loĝ'is en kav'o'j kaj ĉas'is manĝ'aĵ'o'j'n sam'e kiel sovaĝ'a'j best'o'j. Sed post kelk'a temp'o ili civiliz'iĝ'is, kaj nun ili mal'volont'e re'ir'us al la mal'nov'a'j tag'o'j.”
“Tio est'as tut'e mal'simil'a afer'o,” respond'is la Reĝ'o.
“Neni'u el vi Hom'o'j civiliz'iĝ'is dum nur unu viv'temp'o.
Civilizaci'o ating'is vi'n iom-post-iom'e. Sed iam mi kon'is la arb'ar'o'n kaj la liber'a'n viv'o'n, kaj tial mi protest'as kontraŭ tiu tuj'a civiliz'iĝ'o kiu est'is kontraŭ mi'a vol'o, kaj la dev'o far'iĝ'i Reĝ'o kun kron'o kaj ermen'a rob'o. Pa!”
“Se vi mal'am'as ĝi'n, kial vi ne demisi'as?” ŝi demand'is.
“Ne'ebl'e!” plor'eg'is la Kunikl'o, kaj li re'viŝ'is si'a'j'n okul'o'j'n per si'a poŝ'tuk'o. “Sovaĝ'a leĝ'o en ĉi tiu urb'o mal'permes'as. Kiu elekt'iĝ'is Reĝ'o dev'as rest'i Reĝ'o.”
“Kiu far'is la leĝ'o'j'n?” demand'is Doroteo.
“Tiu sam'a Sorĉ'ist'in'o kiu far'is la urb'o'n—Glinda la Bon'a. Ŝi konstru'is la mur'o'n kaj aranĝ'is la Urb'o'n, kaj don'is al ni plur'a'j'n valor'a'j'n sorĉ'o'j'n, kaj far'is la leĝ'o'j'n.
Post tio ŝi invit'is ĉiu'j'n pal'ruĝ'okul'a'j'n kunikl'o'j'n de la arb'ar'o ven'i ĉi tie'n, kaj post tio ŝi las'is ni'n al ni'a sort'o.”
“Kial vi akcept'is la invit'o'n kaj ven'is ĉi tie'n?”
demand'is la infan'o.
“Mi ne sci'is kiom aĉ'a est'as viv'o en urb'o, kaj mi tut'e ne anticip'is ke mi elekt'iĝ'os Reĝ'o,” dir'is li, larm'ant'e amar'e. “Kaj—kaj—nun mi est'as Tio—kun majuskl'a T— kaj ne pov'as eskap'i!”
“Mi kon'as Glindan,” koment'is Doroteo, manĝ'ant'e kiel desert'o'n ĉokolad'a'n pan'aĵ'o'n, “kaj kiam mi de'nov'e renkont'os ŝi'n mi pet'os ke ŝi anstataŭ'ig'u vi'n per ali'a Reĝ'o.”
“Ĉu? Ĉu ver'e vi far'os tio'n?” demand'is la Reĝ'o ĝoj'e.
“Jes, se vi dezir'as tio'n,” ŝi respond'is.
“Hur'a, hur'a!” kri'is la Reĝ'o; kaj li ek'salt'is de apud la tabl'o kaj sovaĝ'e danc'ad'is tra la ĉambr'o, sku'ant'e si'a'n poŝ'tuk'o'n kvazaŭ flag'o'n kaj rid'ant'e pro ĝoj'eg'o.
Post iom da temp'o li sukces'is reg'i si'a'n ĝoj'o'n kaj re'ven'is al la tabl'o.
“Kiam vi ver'ŝajn'e renkont'os Glindan?” li demand'is.
“Nu, ebl'e post kelk'a'j tag'o'j,” dir'is Doroteo.
“Kaj vi ne forges'os pet'i ŝi'n?”
“Kompren'ebl'e ne.”
“Princ'in'o,” dir'is la Kunikl'a Reĝ'o fervor'e, “vi for'pren'is de mi grand'a'n mal'feliĉ'o'n, kaj mi mult'e dank'em'as. Tial mi propon'as distr'i vi'n, ĉar vi est'as mi'a gast'o kaj mi est'as la Reĝ'o, kiel indik'et'o de mi'a dank'o. Ven'u kun mi al mi'a akcept'ej'a hal'o.”
Li al'vok'is Firm'har'ul'o'n kaj dir'is al li: “Kun'ven'ig'u la tut'a'n nobel'ar'o'n en la grand'a'n akcept'ej'a'n hal'o'n, kaj ankaŭ dir'u al Palpebr'um'ant'o ke mi vol'as ke li ven'u tuj.”
La Gard'ant'o de la Giĉet'o riverenc'is kaj for'rapid'is, kaj li'a Moŝt'o turn'is si'n al Doroteo kaj plu'dir'is: “Ni hav'os sufiĉ'a'n temp'o'n por promen'i en la ĝarden'o'j antaŭ ol oni al'ven'os.”
La ĝarden'o'j est'is mal'antaŭ la palac'o kaj est'is plen'a'j de bel'a'j flor'o'j kaj odor'ant'a'j arbust'o'j, kun mult'a'j ombr'ant'a'j arb'o'j kaj frukt'arb'o'j kaj marmor'a'j pavim'it'a'j pad'o'j ir'ant'a'j ĉiu'direkt'e'n. Dum ili en'ir'is tiu'n lok'o'n Palpebr'um'ant'o ven'is kur'ant'e al la Reĝ'o, kiu far'is al li plur'a'j'n ordon'o'j'n per ne'laŭt'a voĉ'o. Post tio li'a Moŝt'o re'ven'is al Doroteo kaj gvid'is ŝi'n tra la ĝarden'o'j, kiu'j'n ŝi mult'e admir'is.
“Kiel bel'a'j'n vest'o'j'n vi'a Moŝt'o sur'hav'as!” ŝi dir'is, rigard'ant'e la riĉ'a'n blu'saten'a'n kostum'o'n, brod'it'a'n per perl'o'j, per kiu la Reĝ'o est'is vest'int'a si'n.
“Jes,” li respond'is, iom fier'e, “ĉi tiu est'as unu el mi'a'j plej am'at'a'j vest'o'komplet'o'j; sed mi hav'as mult'a'j'n eĉ pli elegant'a'j'n. Ni hav'as bon'eg'a'j'n tajlor'o'j'n en Kuniklio, kaj Glinda proviz'as la ŝtof'o'n bezon'at'a'n. Apart'e: ebl'e vi pet'os la Sorĉ'ist'in'o'n, kiam vi renkont'os ŝi'n, permes'i ke mi konserv'u mi'a'n vest'ar'o'n.”
“Sed se vi re'ir'os al la arb'ar'o vi ne bezon'os vest'o'j'n,” ŝi dir'is.
“N—e!” li balbut'et'is; “pov'as est'i. Sed mi jam de tiel long'e vest'as mi'n ke mi kutim'iĝ'is, kaj mi ne supoz'as ke mi vol'us ĉirkaŭ'kur'ad'i nud'a de'nov'e. Do ebl'e la Bon'a Glinda permes'os ke mi konserv'u la kostum'o'j'n.”
“Mi pet'os,” konsent'is Doroteo.
Ili for'ir'is el la ĝarden'o'j kaj en'ir'is bel'a'n grand'a'n akcept'ej'a'n hal'o'n, kie riĉ'a'j tapiŝ'o'j est'is etend'it'a'j sur la kahel'a'j plank'o'j kaj la mebl'o'j est'is bel'eg'e ĉiz'it'a'j kaj ornam'it'a'j per juvel'o'j. La seĝ'o de la Reĝ'o est'is ne'ordinar'e bel'a mebl'o, hav'ant'e la form'o'n de arĝent'a lili'o kies unu foli'o est'is fald'it'a por est'i la sid'lok'o. La arĝent'o est'is tut'e dik'e ornam'it'a per diamant'o'j kaj la sid'ej'o est'is rembur'it'a per blank'a saten'o.
“Ho, kia grandioz'a seĝ'o!” kri'is Doroteo, kun'frap'ant'e si'a'j'n man'o'j'n admir'e.
“Ĉu ne?” respond'is la Reĝ'o fier'e. “Ĝi est'as mi'a plej am'at'a sid'il'o, kaj mi opini'as ke ĝi precip'e konven'as por mi'a kolor'o. Pri tio: bon'vol'u pet'i al Glinda ke mi rajt'u konserv'i ĉi tiu'n lili'seĝ'o'n post mi'a for'ir'o.”
“Ĝi ne bon'e taŭg'us en tru'o en la ter'o, ĉu?” ŝi sugest'is.
“Ebl'e ne; sed mi kutim'iĝ'is sid'i sur ĝi kaj mi dezir'as kun'pren'i ĝi'n,” li respond'is. “Sed, jen ven'as la ge'sinjor'o'j de la kort'eg'o; do bon'vol'u sid'i apud mi kaj mi prezent'os vi'n.”
Ĝust'e tiam kunikl'a band'o de preskaŭ kvin'dek person'o'j en'marŝ'is, lud'ant'e or'a'j'n instrument'o'j'n kaj vest'it'e per bon'e aranĝ'it'a'j uniform'o'j. Sekv'ant'e la band'o'n ven'is la nobel'ar'o de Kuniklio, ĉiu'j est'is riĉ'e vest'it'a'j kaj salt'et'ad'is per si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j. Kaj la in'o'j kaj la vir'o'j hav'is blank'a'j'n gant'o'j'n sur si'a'j man'o'j, kun si'a'j ring'o'j sur la ekster'o de la gant'o'j, kia ŝajn'e est'is la mod'o tie. Kelk'a'j el la kunikl'in'o'j port'is lorn'et'o'j'n, dum mult'a'j el la vir'kunikl'o'j hav'is okul'vitr'o'n en la mal'dekstr'a okul'o.
La kort'eg'an'o'j kaj ili'a'j in'o'j parad'is antaŭ la Reĝ'o, kiu kon'ig'is Princ'in'o'n Doroteon al ĉiu par'o tre graci'e. Post tio la grup'o sid'ig'is si'n en seĝ'o'j kaj sur sof'o'j kaj rigard'is anticip'o'plen'e al si'a monark'o.
“Est'as ni'a reĝ'a dev'o, kiel ankaŭ ni'a reĝ'a plezur'o,” li dir'is, “proviz'i taŭg'a'n distr'aĵ'o'n por ni'a disting'it'a gast'o.
Ni nun prezent'os la Reĝ'a'n Band'o'n de Barb'ul'a'j Farb'ul'o'j.”
Dum li parol'is la muzik'ist'o'j, kiu'j jam aranĝ'is si'n en angul'o, ek'lud'is danc'melodi'o'n kaj en la ĉambr'o'n danc'is la Barb'ul'a'j Farb'ul'o'j. Ili est'is ok bel'a'j kunikl'o'j vest'it'a'j nur per gaz'a'j purpur'a'j jup'o'j lig'it'a'j ĉirkaŭ ili'a'j tali'o'j per diamant'a'j ruband'o'j. Ili'a'j barb'o'j est'is riĉ'e purpur'kolor'a'j, ali'e ili est'is tut'e pur'blank'a'j.
Riverenc'int'e antaŭ la Reĝ'o kaj Doroteo la Farb'ul'o'j komenc'is si'a'n ŝerc'lud'ad'o'n, kaj ĝi est'is tiom komik'a ke Doroteo rid'is pro ver'a plezur'iĝ'o. Ili ne nur kun'danc'is turn'iĝ'ant'e kaj gir'ant'e tra la ĉambr'o, sed ili salt'is unu trans la ali'a'n, star'is sur'kap'e kaj salt'is tie'n kaj tie'n tiel vigl'e ke est'is mal'facil'e kontrol'i ili'n. Fin'e ili ĉiu'j salt'is du'obl'e trans'kap'e'n ir'ant'e el la ĉambr'o.
La nobel'o'j entuziasm'e aplaŭd'is, kaj Doroteo aplaŭd'is kun ili.
“Bon'eg'e!” ŝi dir'is al la Reĝ'o.
“Jes, la Barb'ul'a'j Farb'ul'o'j est'as ver'e tre lert'a'j,” li respond'is. “Mi bedaŭr'eg'as dev'i las'i ili'n kiam mi for'ir'os, ĉar ili oft'e amuz'is mi'n kiam mi est'is tre mizer'o'plen'a. Ĉu ebl'e vi pet'os al Glinda—”
“Ne, tut'e ne taŭg'us,” deklar'is Doroteo firm'e. “Ne est'us spac'o en vi'a tru'o en la ter'o por tiom da kunikl'o'j, precip'e ne kiam vi hav'os la lili'seĝ'o'n kaj vi'a'j'n vest'o'j'n tie.
Ne pens'u pri tia afer'o, vi'a Moŝt'o.”
La Reĝ'o ĝem'is. Li star'iĝ'is kaj anonc'is al la grup'o: “Ni nun rigard'os milit'ist'a'n ekzerc'o'n de mi'a elekt'it'a Korp'o'gard'ist'ar'o de Reĝ'a'j Lanc'ist'o'j.”
Nun la band'o lud'is marŝ'muzik'o'n kaj grup'o de kunikl'a'j soldat'o'j en'ven'is. Ili sur'hav'is verd'a'j'n kaj or'a'j'n uniform'o'j'n kaj marŝ'is tre rigid'e sed perfekt'e laŭ'takt'e. Ili'a'j lanc'o'j konsist'is el ne'dik'a'j stang'o'j el polur'it'a arĝent'o kun or'a'j kap'o'j, kaj dum la ekzerc'o ili manipul'is tiu'j'n arm'il'o'j'n mir'ind'e lert'e.
“Mi supoz'us ke vi vi'n sent'us tre sekur'a kun tiel bon'a Korp'o'gard'ist'ar'o,” koment'is Doroteo.
“Jes ja,” dir'is la Reĝ'o. “Ili protekt'as mi'n kontraŭ ĉia minac'o. Ĉu ebl'e Glinda—”
“Ne,” inter'romp'is la knab'in'o. “Mi est'as cert'a ke ne.
La Korp'o'gard'ist'ar'o est'as nur por la Reĝ'o, kaj kiam vi ne plu est'os Reĝ'o vi ne rajt'os al ĝi.”
La Reĝ'o ne respond'is, sed li aspekt'is iom mal'feliĉ'a dum kelk'a temp'o.
Kiam la soldat'o'j est'is el'marŝ'int'a'j li dir'is al la grup'o: “La Reĝ'a'j Ĵongl'ist'o'j nun aper'os.”
Doroteo jam antaŭ'e vid'is mult'a'j'n ĵongl'ist'o'j'n, sed neniam tiel interes'a'j'n. Ili est'is ses, vest'it'a'j per nigr'a saten'o brod'it'a je kurioz'a'j arĝent'a'j simbol'o'j—kostum'o kiu kontrast'is fort'e kun ili'a neĝ'blank'a fel'o.
Unu'e ili en'puŝ'is grand'a'n ruĝ'a'n glob'o'n kaj tri el la kunikl'a'j ĵongl'ist'o'j star'is sur ĝi'a supr'o kaj rul'is ĝi'n. Post tio du el ili kapt'is tri'a'n kaj ĵet'is li'n en la aer'o'n, kaj ĉiu'j ek'mal'aper'is, ĝis rest'is nur du. Post tio unu el ili supr'e'n'ĵet'is la ali'a'n kaj rest'is sol'a sen si'a'j kun'ul'o'j. Tiu last'a ĵongl'ist'o nun tuŝ'is la ruĝ'a'n glob'o'n, kiu est'is mal'plen'a, kaj la kvin kunikl'o'j kiu'j est'is mal'aper'int'a'j en la aer'o'n ramp'is el la mal'plen'a glob'o.
Post tio ili ĉiu'j kroĉ'is si'n unu'j al la ali'a'j kaj rul'iĝ'is rapid'e sur la plank'o. Kiam ili ek'halt'is nur unu dik'a kunikl'a ĵongl'ist'o vid'ebl'is, la ali'a'j ŝajn'e est'is intern'e de li.
Tiu salt'is leĝer'e en la aer'o'n kaj sur'ter'iĝ'int'e li eksplod'is kaj apart'iĝ'is kaj far'iĝ'is la origin'a'j ses. Post tio kvar el ili rul'is si'n kaj far'iĝ'is rond'a'j glob'o'j kaj la ali'a'j du dis'ĵet'is ili'n kaj pilk'lud'is per ili.
Jen nur kelk'a'j el la lert'aĵ'o'j far'it'a'j de la kunikl'a'j ĵongl'ist'o'j, kaj ili est'is tiel lert'a'j ke la tut'a nobel'ar'o kaj eĉ la Reĝ'o aplaŭd'is tiom laŭt'e kiom Doroteo.
“Mi supoz'as ke neniu'j kunikl'a'j ĵongl'ist'o'j en la tut'a mond'o est'as kompar'ebl'a'j kun ĉi tiu'j,” koment'is la Reĝ'o.
“Kaj ĉar mi ne pov'os kun'hav'i la Barb'ul'a'j'n Farb'ul'o'j'n nek mi'a'n Korp'o'gard'ist'ar'o'n, ebl'e vi pet'os al Glinda ke ŝi permes'u ke mi kun'pren'u nur du aŭ tri el ĉi tiu'j ĵongl'ist'o'j. Ĉu?”
“Mi demand'os,” respond'is Doroteo, dub'o'plen'e.
“Dank'o'n,” dir'is la Reĝ'o; “tre grand'a'n dank'o'n. Kaj nun vi aŭskult'os la Kar'a'j'n Kapabl'a'j'n Kant'ist'o'j'n, kiu'j oft'e gaj'ig'is mi'n dum mi'a'j moment'o'j de mal'feliĉ'o.”
La Kar'a'j Kapabl'a'j Kant'ist'o'j montr'iĝ'is kvartet'o de kunikl'a'j kant'ist'o'j, du vir'a'j kaj du in'a'j. La Vir'kant'ist'o'j sur'hav'is formal'a'j'n vost'o'hav'a'j'n vest'o'komplet'o'j'n el blank'a saten'o, kun perl'o'j kiel buton'o'j, dum la Kant'ist'in'o'j sur'hav'is blank'a'j'n saten'a'j'n rob'o'j'n kun long'a'j tren'aĵ'o'j.
Ili'a unu'a kant'o komenc'iĝ'is ĉi tiel: “Jen kutim'o de anim'o: Loĝ'i en la urb'o, Kun vest'o'j kaj kun gest'o'j, Gem'o'j kun bel'kurb'o, Sen prefer'o por la ter'o Kaj tru'o en la sabl'o— Superlativ'o por la viv'o Sen minac'kapabl'o.”
Doroteo rigard'is la Reĝ'o'n kiam ŝi aŭd'is tiu'n kant'o'n kaj rimark'is ke li aspekt'as mal'trankvil'a kaj ĝen'at'a.
“Al mi ne plaĉ'as tiu kant'o,” li dir'is al la Kant'ist'o'j.
“Don'u al ni i'o'n gaj'a'n kaj vigl'ig'a'n.”
Do ili kant'is laŭ ĝoj'a vigl'a melodi'o tiel: “Kunikl'o'j gaj'a'j Ĉarm'o'j maj'a'j Sekur'a'j en la fe'vilaĝ'o; Ĉia barb'o Ĉia farb'o, Knab'in'o'j bel'a'j de jun'aĝ'o.
Por ĉiu best'o Silk'a vest'o.
Par'o'j am'ind'um'e pranc'as Ten'as man'o'j'n Forges'as van'o'j'n Laŭ la rond'o ili danc'as.
Post'e kun'e Jam sub'lun'e Gaj'e ili for'promen'as.
Ĉiu rid'as Am'e fid'as Ili'n la printemp'o ben'as.
Bel'a viv'o Afirmativo.
Ni'n gvid'as la magi’ fidel'a Sen danĝer'o Laŭ la ver'o Vilaĝ'a viv'o ĉiam hel'a.”
“Atent'u,” dir'is Doroteo al la Reĝ'o, post la fin'o de la kant'o, “ŝajn'as ke ĉiu'j kunikl'o'j am'as Kuniklion escept'e de vi. Kaj mi kred'as ke vi est'as la nur'a loĝ'ant'o kiu iam plor'is aŭ mal'feliĉ'is kaj vol'is re'ir'i al vi'a kot'o'plen'a tru'o en la ter'o.”
Li'a Moŝt'o aspekt'is pens'o'plen'a, kaj dum la serv'ist'o'j dis'port'is glas'o'j'n da nektar'o kaj plet'o'j'n da suker'kovr'it'a'j kuk'et'o'j ili'a Reĝ'o silent'is kaj iom nervoz'is.
Kiam ĉiu'j jam ĝu'is la manĝ'aĵ'o'j'n kaj la serv'ist'o'j est'is for'ir'int'a'j Doroteo dir'is: “Nun mi dev'as for'ir'i, ĉar mal'fru'iĝ'as kaj mi perd'iĝ'is.
Mi dev'as trov'i la Sorĉ'ist'o'n kaj Onkl'in'o'n Em kaj Onkl'o'n Henrik'o'n kaj ĉiu'j'n ceter'a'j'n iam antaŭ la nokt'iĝ'o, se iel ebl'os.”
“Ĉu vi do ne dorm'os ĉe ni?” demand'is la Reĝ'o. “Vi est'os tre bon'ven'a.”
“Dank'o'n, sed ne,” ŝi respond'is. “Mi dev'as re'ir'i al mi'a'j amik'o'j. Kaj mi vol'as renkont'i Glindan kiel ebl'e plej baldaŭ, sci'u.”
Do la Reĝ'o for'send'is la kort'eg'an'o'j'n kaj dir'is ke li mem akompan'os Doroteon al la pord'ej'o de la vilaĝ'o. Li mem ne plu plor'is nek ĝem'is, sed li'a long'a vizaĝ'o est'is tre sen'ĝoj'a kaj li'a'j grand'a'j orel'o'j pend'is mal'gaj'e ambaŭ'flank'e. Li plu sur'hav'is si'a'j'n kron'o'n kaj ermen'o'n kaj marŝ'is uz'ant'e bel'a'n or'kap'a'n baston'o'n.
Post ili'a al'ven'o al la ĉambr'o en la mur'o la knab'in'et'o trov'is Tot'o'n kaj Vilĉinjon atend'ant'a'j ŝi'n tre pacienc'e. Ili est'is abund'e nutr'it'a'j de kelk'a'j serv'ist'o'j kaj tut'e ne em'is hast'e for'ir'i el tiom agrabl'a loĝ'ej'o.
La Gard'ist'o de la Giĉet'o jam est'is de'nov'e en si'a kutim'a lok'o, sed li rest'is sekur'e for de Tot'o. Doroteo adiaŭ'is la Reĝ'o'n dum ili star'is tuj intern'e de la mur'o.
“Vi est'is tre komplez'a al mi,” ŝi dir'is, “kaj mi eg'e mult'e dank'as vi'n. Tuj kiam ebl'e mi renkont'os Glindan kaj pet'os ke ŝi anstataŭ'ig'u vi'n per ali'a Reĝ'o kaj re'send'u vi'n en la sovaĝ'a'n arb'ar'o'n. Kaj mi pet'os ke ŝi las'u vi'n kun'pren'i kelk'a'j'n vest'o'j'n kaj la lili'seĝ'o'n kaj unu-du ĵongl'ist'o'j'n por distr'i vi'n. Mi est'as cert'a ke ŝi konsent'os, ĉar ŝi est'as tre komplez'em'a kaj al ŝi mal'plaĉ'as ies ajn mal'feliĉ'o.”
“Ahem!” dir'is la Reĝ'o, aspekt'ant'e iom mizer'et'a. “Mi ne vol'as ĝen'i vi'n per mi'a mizer'o; do ne neces'os ke vi pet'u al Glinda.”
“Ho, sed jes,” ŝi respond'is. “Tut'e ne ĝen'os mi'n.”
“Sed mi'a kar'a,” plu'dir'is la Reĝ'o, embaras'it'e, “mi pri'pens'ad'is la tem'o'n tre zorg'e, kaj mi trov'as ke est'as mult'a'j plaĉ'aĵ'o'j ĉi tie en Kuniklio kiu'j'n mi ne'volont'e mal'hav'us per for'ir'o. Do ebl'e est'as prefer'ind'e ke mi rest'u.”
Doroteo rid'is. Post'e ŝi aspekt'is serioz'a.
“Ne taŭg'os ke vi est'os kaj Reĝ'o kaj sam'temp'e plor'em'ul'o,” ŝi dir'is. “Vi mal'feliĉ'ig'ad'is ĉiu'j'n ali'a'j'n kunikl'o'j'n kaj mal'kontent'ig'is ili'n per vi'a'j laŭt'a'j lament'o'kri'o'j pri mizer'ec'o. Do mi kred'as ke est'os prefer'ind'e hav'i ali'a'n Reĝ'o'n.”
“Ho, tut'e ne!” kri'is la Reĝ'o, fervor'e. “Se vi neni'o'n dir'os al Glinda, mi promes'as est'i gaj'a kaj feliĉ'a konstant'e, kaj neniam de'nov'e plor'i aŭ lament'o'kri'i.”
“Ĉu vi ĵur'as je vi'a honor'o?” ŝi demand'is.
“Je Reĝ'a vort'o mi promes'as!” li respond'is.
“Bon'e,” dir'is Doroteo. “Vi ver'e est'us frenez'a se vi vol'us for'ir'i de Kuniklio kaj de'nov'e loĝ'i sovaĝ'e en la arb'ar'o, kaj mi cert'as ke ĉiu ajn kunikl'o ekster la urb'o volont'e anstataŭ'us vi'n.”
“Forges'u, kar'a; forges'u mi'a'n mal'saĝ'ec'o'n,” pled'is la Reĝ'o tre serioz'e. “De'nun mi pen'os ĝoj'i kaj plen'um'i mi'a'n dev'o'n rilat'e la reg'at'o'j'n.”
Do post tio ŝi for'ir'is de li kaj en'ir'is tra la mal'grand'a pord'o la ĉambr'o'n en la mur'o, kie ŝi iom post iom far'iĝ'is pli kaj pli grand'a ĝis re'akir'i si'a'n natur'a'n dimensi'o'n.
La Gard'ist'o de la Giĉet'o ebl'ig'is al ili el'ir'i en la arb'ar'o'n kaj dir'is al Doroteo ke ŝi far'is grand'a'n serv'o'n al Kuniklio ĉar ŝi ven'ig'is al ili'a mizer'a Reĝ'o kompren'o'n pri la plezur'o kiu'n est'ig'as reg'ad'o de tia bel'a urb'o.
“Mi komenc'os pet'skrib'o'n por ke statu'o pri vi star'u apud tiu de Glinda en la publik'a plac'o,” dir'is la Gard'ist'o. “Mi esper'as ke vi re'ven'os, iam, kaj vid'os ĝi'n.”
“Ebl'e tiel est'os,” ŝi respond'is.
Post tio, sekv'at'e de Tot'o kaj Vilĉinjo, ŝi for'marŝ'is de la alt'a marmor'a mur'o kaj re'komenc'is paŝ'ad'i laŭ la mal'larĝ'a pad'o cel'e la afiŝ'fost'o'n.
Kiam ili ating'is la afiŝ'o'fost'o'n, tie, ĝoj'ig'ant'e ili'n, est'is la tend'o'j de la Sorĉ'ist'o star'ig'it'a'j apud la voj'o kaj la kaldron'o bol'ad'is gaj'e super fajr'o. La Vil'ul'o kaj Ombi Ambi kolekt'ad'is lign'o'n por la fajr'o dum Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em sid'is en si'a'j tend'o'seĝ'o'j konversaci'ant'e kun la Sorĉ'ist'o.
Ili ĉiu'j kur'is antaŭ'e'n por salut'i Doroteon, dum ŝi al'proksim'iĝ'is, kaj Onkl'in'o Em kri'is: “Jad'i, infan'o! Kie vi est'is?”
“Vi for'est'is dum la tut'a tag'o,” al'don'is la Vil'ul'o riproĉ'e.
“Nu, kompren'u, mi perd'iĝ'is,” klar'is la knab'in'et'o, “kaj mi mult'eg'e klopod'is trov'i la voj'o'n por re'tren'ir'i al vi, sed mi simpl'e ne sukces'is.”
“Ĉu vi vag'is en la arb'ar'o dum la tut'a tag'o?” demand'is Onkl'o Henrik'o.
“Nepr'e vi mal'sat'eg'as!” dir'is Onkl'in'o Em.
“Ne,” dir'is Doroteo, “mi ne mal'sat'as. Mi manĝ'is ĉar'um'o'n kaj pian'o'n en la maten'o, kaj lunĉ'is kun Reĝ'o.”
“Ha!” kri'et'is la Sorĉ'ist'o, kap'jes'ant'e kun agrabl'a rid'et'o.
“Do de'nov'e vi aventur'is.”
“Ŝi plen'e frenez'as!” kri'is Onkl'in'o Em. “Kiel oni pov'as manĝ'i ĉar'um'o'n?”
“Ĝi ne est'is tre grand'a,” dir'is Doroteo, “kaj ĝi hav'is ĉokolad'a'n rad'o'n.”
“Kaj mi manĝ'is la er'o'j'n,” plu'dir'is Vilĉinjo serioz'e.
“Sid'iĝ'u kaj rakont'u ĉio'n al ni,” pet'is la Sorĉ'ist'o. “Ni serĉ'is vi'n dum la tut'a tag'o, kaj fin'e mi rimark'is vi'a'j'n pied'spur'o'j'n en ĉi tiu pad'o—kaj tiu'j'n de Vilĉinjo. Ni hazard'e trov'is la pad'o'n, kaj ĉar ĝi konduk'as al nur du lok'o'j mi decid'is ke vi est'as ĉe unu aŭ la ali'a de tiu'j lok'o'j. Do ni star'ig'is la tend'o'j'n kaj atend'is vi'a'n re'ven'o'n.
Kaj nun, Doroteo, dir'u al ni kie vi est'is—ĉu en Bulkio aŭ en Kuniklio?”
“Nu, mi est'is en ambaŭ,” ŝi respond'is; “sed unu'e mi ir'is al Manĝilio, kie'n tut'e neni'u pad'o konduk'as.”
Tiam ŝi sid'iĝ'is kaj rakont'is la aventur'o'j'n de la tag'o, kaj est'u cert'a ke Onkl'in'o Em kaj Onkl'o Henrik'o est'is mult'e surpriz'it'a'j de la rakont'o.
“Sed vid'int'e la Tranĉtondojn kaj la Peclojn,” koment'is ŝi'a onkl'o, “ni dev'us tut'e ne surpriz'iĝ'i pri io ajn en ĉi tiu strang'a land'o.”
“Ŝajn'as ke la sol'a'j kutim'a'j ordinar'ul'o'j ĉi tie est'as ni mem,” koment'is Onkl'in'o Em iom ne'cert'e.
“Nun ni re'kun'est'as, kaj est'as unu unu'ig'it'a grup'o,”
koment'is la Vil'ul'o, “do kio'n ni sekv'e far'u?”
“Manĝ'u kaj dorm'u dum la nokt'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o rapid'e, “kaj post'e plu vetur'u.”
“Kie'n?” demand'is la Kapitan'a General'o.
“Ni ankoraŭ ne vizit'is la Galimati'an'o'j'n kaj la Antaŭ'tim'ul'o'j'n,” dir'is Doroteo. “Mi volont'e vizit'os ili'n— ĉu ne ankaŭ vi?”
“Ili ne son'as interes'a'j,” opon'is Onkl'in'o Em. “Sed ebl'e jes.”
“Kaj post'e,” plu'dir'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o, “ni vizit'os la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kaj Joĉjon Kukurb'o'kap'o'n kaj ni'a'n mal'nov'a'n amik'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o'n sur'voj'e al ni'a hejm'o.”
“Ankaŭ ili ne son'as tre interes'a'j,” koment'is Onkl'in'o Em.
“Nu, ili est'as mi'a'j plej bon'a'j amik'o'j!” asert'is la knab'in'et'o, “kaj nepr'e vi ek'am'os ili'n, Onkl'in'o Em, ĉar ĉiu am'as ili'n.”
Jam la krepusk'o proksim'iĝ'is, do ili manĝ'is la bon'aĵ'o'j'n kiu'j'n la Sorĉ'ist'o per magi'o est'ig'is en la kaldron'o kaj post tio ili en'lit'iĝ'is en la komfort'a'j tend'o'j.
Ili ĉiu'j el'lit'iĝ'is jam fru'e la sekv'a'n maten'o'n, sed Doroteo ne em'is de'nov'e vag'i de la tend'o'j, tim'ant'e ke okaz'os pli'a'j akcident'o'j.
“Ĉu vi sci'as kie est'as voj'o?” ŝi demand'is al la vir'et'o.
“Ne, kar'a,” respond'is la Sorĉ'ist'o; “sed mi trov'os.”
Post la maten'manĝ'o li gest'is al la tend'o'j per si'a man'o kaj ili re'far'iĝ'is poŝ'tuk'o'j, kiu'j'n re'pren'is kaj met'is en si'a'j'n poŝ'o'j'n la posed'ant'o'j. Post tio ili ĉiu'j grimp'is en la ruĝ'a'n ĉar'eg'o'n kaj la Seg'ĉeval'o demand'is: “Kiu'direkt'e'n?”
“Ne grav'as,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Nur ir'u laŭ'vol'e kaj nepr'e vi elekt'os prav'e. Mi sorĉ'is la rad'o'j'n de la ĉar'eg'o, kaj ili rul'iĝ'os ĝust'a'direkt'e'n, tut'e sen'dub'e.”
Dum la Seg'ĉeval'o komenc'is marŝ'i tra la arb'o'j Doroteo dir'is: “Se ni hav'us iu'n el tiu'j nov'mod'a'j aer'ŝip'o'j ni pov'us for'flos'i super la arb'ar'o kaj mal'supr'e'n rigard'i kaj trov'i ĝust'e kiu'j'n lok'o'j'n ni dezir'as.”
“Aer'ŝip'o? Pa!” mal'estim'e respond'is la vir'et'o. “Mi mal'am'as ti'aĵ'o'j'n, Doroteo, kvankam ili tut'e ne est'as nov'aĵ'o por mi aŭ por vi. Mi est'is balon'ist'o dum mult'a'j jar'o'j, kaj foj'e mi'a balon'o port'is mi'n al la Land'o Oz, kaj foj'e al la Vegetal'a Regn'o. Kaj foj'e Ozma hav'is Gumpon kiu flug'is super ĉi tiu tut'a regn'o kaj est'is sufiĉ'e saĝ'a por ir'i kie'n oni ordon'as—kaj tio'n ne far'as aer'ŝip'o'j. La dom'o kiu'n la ciklon'o port'is al Oz el la tre distanc'a Kansas, kun vi kaj Tot'o en ĝi—est'is ver'a aer'ŝip'o tiu'temp'e; do kompren'u ke ni mult'e spert'is flug'ad'o'n kun la bird'o'j.”
“Aer'ŝip'o'j ja ne est'as mal'bon'a'j,” deklar'is Doroteo. “Iu'n tag'o'n ili flug'os tra la tut'a mond'o, kaj ebl'e ven'ig'os hom'o'j'n eĉ al la Land'o Oz.”
“Mi dev'os diskut'i tio'n kun Ozma,” dir'is la Sorĉ'ist'o, sulk'ant'e si'a'n frunt'o'n iom'et'e. “Tut'e ne est'us bon'e, sci'u, se la Smerald'a Urb'o far'iĝ'us voj'staci'o por aer-lini'o.”
“Ne,” dir'is Doroteo, “mi supoz'as ke ne. Sed kio'n ni pov'os far'i por mal'ebl'ig'i tio'n?”
“Mi el'pens'as magi'a'n recept'o'n por konfuz'i hom'a'j'n cerb'o'j'n, tiel ke ili neniam far'os aer'ŝip'o'n kiu ir'os kie'n ili vol'as,” la Sorĉ'ist'o konfid'is al ŝi. “Tio ne mal'ebl'ig'os foj'foj'a'n flug'ad'o'n de tiu'j il'o'j, sed ĝi mal'ebl'ig'os ke ili flug'os al la Land'o Oz.”
Ĝust'e tiam la Seg'ĉeval'o tir'is la ĉar'eg'o'n el la arb'ar'o kaj bel'a pejzaĝ'o kuŝ'is etend'it'e antaŭ la okul'o'j de la vetur'ant'o'j. Krom'e, tuj antaŭ ili est'is bon'a voj'o kiu serpent'um'is tra la mont'et'o'j kaj val'o'j.
“Nun,” dir'is la Sorĉ'ist'o, evident'e de'nov'e ĝoj'plen'a, “ni de'nov'e est'as sur la ĝust'a voj'o, kaj ne neces'os pli mal'trankvil'iĝ'i.”
“Est'as mal'saĝ'e fid'i al la hazard'o en ne'kon'at'a land'o,”
koment'is la Vil'ul'o. “Se ni ten'us ni'n sur la voj'o'j ni tut'e ne perd'iĝ'us. Voj'o'j ĉiam konduk'as i'e'n, ali'e ili ne est'us voj'o'j.”
“Ĉi tiu voj'o,” al'don'is la Sorĉ'ist'o, “konduk'as al Galimati'o. Mi est'as cert'a pri tio ĉar mi sorĉ'is la rad'o'j'n de la ĉar'eg'o.”
Efektiv'e vetur'int'e laŭ la voj'o dum unu-du hor'o'j ili en'ir'is bel'a'n val'o'n kie vilaĝ'o kuŝ'is komfort'e inter la mont'et'o'j. La dom'o'j est'is Manĝtulformaj, ĉar ili est'is kupol'a'j, kun fenestr'o'j pli larĝ'a'j ol alt'a'j, kaj bel'a'j balkon'o'j super la antaŭ'a'j pord'o'j.
Onkl'in'o'n Em mult'e komfort'ig'is ke ĉi tiu vilaĝ'o “est'as nek paper'a nek ĉifon'a,” kaj la sol'a surpriz'o pri ĝi est'is ke ĝi est'as tiom distanc'a de ĉiu'j ali'a'j vilaĝ'o'j.
Dum la Seg'ĉeval'o tir'is la ĉar'eg'o'n en la ĉef'strat'o'n la vetur'ant'o'j rimark'is ke la lok'o'n plen'ig'as hom'o'j kiu'j star'as grup'e kaj laŭ'aspekt'e vigl'e konversaci'ad'as. Tiom okup'it'a'j est'is la loĝ'ant'o'j ke ili apenaŭ rimark'is la fremd'ul'o'j'n. Do la Sorĉ'ist'o halt'ig'is knab'o'n kaj demand'is: “Ĉu ĉi tiu est'as Galimati'o?”
“Sinjor'o,” respond'is la knab'o, “se vi mult'e vetur'is vi sen'dub'e rimark'is ke ĉiu vilaĝ'o diferenc'as de ĉiu ali'a vilaĝ'o iel aŭ aliel kaj sekv'e kiam vi observ'as la metod'o'j'n de la popol'o kaj la manier'o'n de ili'a viv'ad'o kiel ankaŭ la stil'o'n de ili'a'j loĝ'ej'o'j dev'us ne est'i mal'facil'e por vi decid'i sen bezon'o demand'i ĉu la vilaĝ'o hav'as aspekt'o'n tia'n kia'n vi intenc'as vizit'i aŭ kie'n vi ating'is pren'int'e ali'a'n voj'o'n ol la ĝust'a'n voj'o'n kaj sekv'e erar'int'e pri vi'a voj'o kaj al'ven'int'e i'e'n kie—”
“Jad'i!” kri'is Onkl'in'o Em sen'pacienc'e, “pro kio tiom da galimati'o?”
“Ĝust'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o rid'ant'e gaj'e. “Galimati'ad'o ĉar la knab'o est'as Galimati'an'o kaj ni ating'is Galimati'o'n.”
“Ĉu ili ĉiu'j parol'as tiel?” demand'is Doroteo, mir'ant'e.
“Li pov'us dir'i ‘jes’ aŭ ‘ne’ kaj tiel decid'i la afer'o'n,”
koment'is Onkl'o Henrik'o.
“Ne ĉi tie,” dir'is Ombi Ambi. “Mi kred'as ke la Galimati'an'o'j ne sci'as kio'n signif'as ‘jes’ aŭ ‘ne.’ ”
Dum la knab'o parol'is plur'a'j ali'a'j person'o'j proksim'iĝ'is al la ĉar'eg'o kaj atent'e aŭskult'is li'a'n parol'o'n.
Post tio ili komenc'is konversaci'i per long'a'j, serioz'a'j parol'ad'o'j, en kiu'j est'is mult'a'j vort'o'j sed mal'mult'a signif'o. Sed kiam la fremd'ul'o'j kritik'is ili'n tiel klar'e unu el la vir'in'o'j, kiu ne hav'is konversaci'kun'ul'o'n, komenc'is parol'i al ili, dir'ant'e: “Est'as plej'eg'e facil'e por person'o dir'i ‘jes’ aŭ ‘ne’ kiam demand'o far'iĝ'as cel'e gajn'i inform'o'n aŭ kontent'ig'i la sci'vol'em'o'n de la person'o kiu far'is esprim'o'n de la demand'o log'ant'e la atent'o'n de individu'o kiu ebl'e est'as kompetent'a aŭ pro person'a'j spert'o'j aŭ pro la spert'o'j de ali'a'j por respond'i ĝi'n pli aŭ mal'pli preciz'e aŭ almenaŭ pen'i kontent'ig'i la dezir'o'n inform'iĝ'i de la person'o kiu far'is la demand'o'n per—”
“Jad'i!” kri'is Doroteo, inter'romp'ant'e la parol'o'n. “Mi plen'e forges'is kio'n vi komenc'is dir'i.”
“Ŝi ne re'komenc'u, bon'vol'eg'u!” kri'is Onkl'in'o Em.
Sed la vir'in'o ne re'komenc'is. Ŝi eĉ ne halt'ig'is si'a'n parol'o'n sed plu parol'ad'is kiel ŝi komenc'is, kaj la vort'o'j flu'is kvazaŭ river'o el ŝi'a buŝ'o.
“Mi est'as cert'a ke se ni atend'us sufiĉ'e long'e kaj aŭskult'us zorg'e, kelk'a'j el tiu'j person'o'j ebl'e pov'us dir'i i'o'n al ni, post long'a temp'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
“Ni ne atend'u,” respond'is Doroteo. “Mi aŭd'is pri la Galimati'an'o'j, kaj sci'vol'is kia'j ili est'as; sed nun mi sci'as, kaj pret'as plu'vetur'i.”
“Ankaŭ mi,” deklar'is Onkl'o Henrik'o; “ni mal'ŝpar'as temp'o'n ĉi tie.”
“Nu, ni ĉiu'j pret'as for'ir'i,” al'don'is la Vil'ul'o, met'ant'e si'a'j'n fingr'o'j'n al si'a'j orel'o'j por el'ten'i la monoton'a'n babil'ad'o'n de la person'o'j ĉirkaŭ la ĉar'eg'o.
Do la Sorĉ'ist'o parol'is al la Seg'ĉeval'o, kiu trot'is vigl'e tra la vilaĝ'o kaj baldaŭ re'est'is en la mal'ferm'a teren'o ali'flank'e de ĝi. Doroteo re'rigard'is, dum ili for'vetur'is, kaj rimark'is ke la vir'in'o ankoraŭ ne fin'is si'a'n parol'o'n sed plu parol'as vigl'e kiel antaŭ'e, kvankam neni'u proksim'as por aŭd'i ŝi'n.
“Se tiu'j hom'o'j verk'us libr'o'j'n,” Ombi Ambi koment'is kun rid'et'o, “neces'us tut'a bibliotek'o por dir'i ke la bov'in'o trans'salt'is la lun'o'n.”
“Ebl'e kelk'a'j el ili ja verk'as libr'o'j'n,” asert'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o. “Mi jam leg'is plur'a'j'n galimati'o'j'n kiu'j ebl'e ven'is el ĉi tiu vilaĝ'o mem.”
“Kelk'a'j el la lekci'ist'o'j en kolegi'o'j kaj pastr'o'j cert'e parenc'as al tiu'j hom'o'j,” koment'is la Vil'ul'o; “kaj ŝajn'as al mi ke la Land'o Oz est'as iom pli progres'int'a ol Uson'o rilat'e al kelk'a'j si'a'j leĝ'o'j. Ĉar ĉi tie, se oni ne pov'as parol'i klar'e kaj sen'devi'e, tiu send'iĝ'as al Galimati'o; dum Onkl'o Samĉjo las'as li'n ĉirkaŭ'vag'ad'i sovaĝ'e kaj liber'e, tortur'ant'e sen'kulp'ul'o'j'n.”
Doroteo profund'e pens'ad'is. La Galimati'an'o'j mult'e impres'is ŝi'n. Ŝi decid'is ke kiam ajn ŝi parol'os, de nun, ŝi uz'os nur sufiĉ'a'j'n vort'o'j'n por esprim'i kio'n ŝi vol'as dir'i.
Ili baldaŭ de'nov'e est'is inter la bel'a'j mont'et'o'j kaj val'o'j, kaj la Seg'ĉeval'o rapid'is supr'e'n kaj mal'supr'e'n laŭ la mont'et'o'j rapid'e kaj facil'e, ĉar la voj'o'j est'is dur'a'j kaj glat'a'j. Kilo'metr'o'n post kilo'metr'o ili vetur'is rapid'e, kaj antaŭ ol la ir'o far'iĝ'is iel ted'a ili ek'vid'is ali'a'n vilaĝ'o'n.
La lok'o aspekt'is eĉ pli grand'a ol Galimati'o, sed ne est'is egal'e al'log'aspekt'a.
“Nepr'e est'as Antaŭ'tim'ul'a Angul'o,” deklar'is la Sorĉ'ist'o.
“Vid'u, tut'e ne est'as mal'facil'e trov'i lok'o'j'n se oni ten'as si'n ĉe la ĝust'a voj'o.”
“Kia'j est'as la Antaŭ'tim'ul'o'j?” demand'is Doroteo.
“Mi ne sci'as, kar'a. Sed Ozma donac'is al ili vilaĝ'o'n propr'a'n, kaj mi aŭd'is ke kiam ajn civit'an'o far'iĝ'as Antaŭ'tim'ul'o oni send'as li'n al ĉi tiu lok'o por loĝ'i tie.”
“Est'as ver'e,” Ombi Ambi al'don'is; “Antaŭ'tim'ul'a Angul'o kaj Galimati'o nom'iĝ'as ‘la Si'n'defend'a'j Loĝ'lok'o'j de Oz.’ ”
La vilaĝ'o kiu'n ili nun al'proksim'iĝ'is ne est'is konstru'it'a en val'o, sed sur la supr'o de mont'et'o, kaj la voj'o kiu'n ili sekv'is serpent'um'is ĉirkaŭ la mont'et'o kvazaŭ kork'tir'il'o, supr'e'n'ir'ant'e la mont'et'o'n facil'e ĝis ĝi ating'is la vilaĝ'o'n.
“Atent'u!” kri'eg'is voĉ'o. “Atent'u, ali'e vi trans'vetur'os mi'a'n infan'o'n!”
Ili ĉirkaŭ'rigard'is kaj vid'is vir'in'o'n star'ant'a'n sur la trotuar'o nervoz'e tord'ant'e si'a'j'n man'o'j'n dum ŝi rigard'is ili'n pet'eg'e.
“Kie est'as vi'a infan'o?” demand'is la Seg'ĉeval'o.
“En la dom'o,” dir'is la vir'in'o, ek'larm'ant'e; “sed se ĝi est'us en la voj'o, kaj vi trans'vetur'us ĝi'n, tiu'j grand'a'j rad'o'j dis'prem'eg'us mi'a'n kar'ul'o'n. Ho ve! ho ve! Supoz'u mi'a'n kar'eg'a'n infan'o'n prem'eg'at'a de tiu'j rad'eg'o'j!”
“Ek!” dir'is la Sorĉ'ist'o akr'e, kaj la Seg'ĉeval'o ek'ir'is.
Ili ne long'e vetur'is antaŭ ol vir'o kur'is el dom'o kri'ant'e sovaĝ'e: “Help'u! Help'u!”
La Seg'ĉeval'o ek'halt'is kaj la Sorĉ'ist'o kaj Onkl'o Henrik'o kaj la Vil'ul'o kaj Ombi Ambi salt'is el la ĉar'eg'o kaj kur'is por help'i la povr'ul'o'n. Doroteo sekv'is ili'n laŭ'ebl'e rapid'e.
“Kio est'as?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Help'u! help'u!” kri'eg'is la vir'o; “mi'a edz'in'o de'tranĉ'is si'a'n fingr'o'n kaj ŝi ĝis'mort'e sang'as!”
Li turn'is si'n kaj re'rapid'is al la dom'o, kaj la tut'a grup'o akompan'is li'n. Ili trov'is vir'in'o'n en la antaŭ'a pord'ej'o ĝem'ant'a kaj plor'ant'a kvazaŭ eg'e dolor'o'plen'a.
“Est'u brav'a, sinjor'in'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o konsol'e. “Vi ne mort'os nur ĉar vi de'tranĉ'is fingr'o'n, cert'iĝ'u pri tio.”
“Sed mi ne de'tranĉ'is fingr'o'n!” ŝi plor'is.
“Do kio ja okaz'is?” demand'is Doroteo.
“Mi—mi pik'is mi'a'n fingr'o'n per kudr'il'o dum mi kudr'is, kaj—kaj ek'gut'is la sang'o!” ŝi respond'is. “Kaj nun mi'n traf'os sang'o'venen'iĝ'o, kaj la kurac'ist'o'j de'tranĉ'os mi'a'n fingr'o'n, kaj pro tio mi febr'iĝ'os kaj mort'os!”
“Pŝa!” dir'is Doroteo; “mi mult'a'foj'e pik'is mi'a'n fingr'o'n, kaj neni'o okaz'is.”
“Ĉu ver'e?” demand'is la vir'in'o, pli'feliĉ'iĝ'ant'e kaj viŝ'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n per si'a antaŭ'tuk'o.
“Nu, est'as ja tut'e neni'o,” deklar'is la knab'in'o. “Vi tim'as pli ol vi vund'iĝ'is.”
“Ha, est'as ĉar ŝi est'as antaŭ'tim'ul'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, saĝ'e kap'jes'ant'e. “Mi kred'as ke nun mi sci'as kia'j est'as ĉi tiu'j hom'o'j.”
“Ankaŭ mi,” anonc'is Doroteo.
“Ho, bu-hu-hu!” plor'eg'is la vir'in'o, ek'larm'ant'e de'nov'e.
“Kio mal'ĝust'as nun?” demand'is la Vil'ul'o.
“Ho, supoz'u ke mi pik'us mi'a'n pied'o'n!” ŝi plor'is. “La kurac'ist'o'j de'tranĉ'us mi'a'n pied'o'n, kaj mi lam'us dum la tut'a viv'o!”
“Cert'e, sinjor'in'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o, “kaj se vi pik'us vi'a'n naz'o'n ili ebl'e de'tranĉ'us vi'a'n kap'o'n. Sed vi ne pik'is ĝi'n.”
“Sed ebl'e mi pik'us!” ŝi kri'is, kaj re'komenc'is plor'i. Do ili for'ir'is de ŝi kaj for'vetur'is en si'a ĉar'eg'o. Kaj ŝi'a edz'o el'ven'is kaj komenc'is kri'ad'i “Help'u!” sam'e kiel antaŭ'e; sed ŝajn'e neni'u atent'is li'n.
Dum la vetur'ant'o'j turn'is si'n en ali'a'n strat'o'n ili trov'is vir'o'n marŝ'ant'a'n ekscit'it'e tie'n kaj re'e'n sur la pavim'o. Li aspekt'is tre nervoz'a, kaj la Sorĉ'ist'o halt'ig'is li'n por demand'i: “Ĉu io mal'ĝust'as, sinjor'o?”
“Ĉio mal'ĝust'as,” respond'is la vir'o mal'gaj'e. “Mi ne pov'as dorm'i.”
“Kial ne?” demand'is Ombi Ambi.
“Por en'dorm'iĝ'i mi dev'os ferm'i mi'a'j'n okul'o'j'n,” li klar'ig'is; “kaj se mi ferm'os mi'a'j'n okul'o'j'n ili ebl'e kun'glu'iĝ'os kaj tio blind'ig'os mi'n por la ceter'o de mi'a viv'o!”
“Ĉu iam vi aŭd'is pri iu kies okul'o'j kun'glu'iĝ'is?”
demand'is Doroteo.
“Ne,” dir'is la vir'o, “neniam. Sed est'us terur'e, ĉu ne?
Kaj la pens'o pri tio tiom nervoz'ig'as mi'n ke mi tim'as en'dorm'iĝ'i.”
“Ne ebl'as help'i li'n,” deklar'is la Sorĉ'ist'o; kaj ili plu'ir'is.
Ĉe la sekv'a strat'angul'o vir'in'o kur'is al ili kri'ant'e: “Sav'u mi'a'n beb'o'n! Ho, bon'a'j, afabl'a'j hom'o'j, sav'u mi'a'n beb'o'n!”
“Ĉu ĝi est'as en danĝer'o?” demand'is Doroteo, rimark'ant'e ke la infan'o est'as ten'at'a en ŝi'a'j brak'o'j kaj laŭ'aspekt'e dorm'as trankvil'e.
“Jes ja,” dir'is la vir'in'o nervoz'e. “Se mi en'ir'us la dom'o'n kaj ĵet'us mi'a'n infan'o'n tra la fenestr'o'n, ĝi rul'iĝ'us mal'supr'e'n al la pied'o de la mont'et'o; kaj tie, se est'us ar'o da tigr'o'j kaj urs'o'j tie, ili dis'ŝir'us mi'a'n am'at'a'n beb'o'n kaj manĝ'us ĝi'n!”
“Ĉu est'as tigr'o'j kaj urs'o'j en ĉi tiu region'o?” la Sorĉ'ist'o demand'is.
“Neniam mi aŭd'is pri tia'j,” agnosk'is la vir'in'o; “sed se ja est'us—”
“Ĉu vi intenc'as ĵet'i vi'a'n beb'o'n tra la fenestr'o'n?”
demand'is la vir'et'o.
“Tut'e ne,” ŝi dir'is; “sed se—”
“Vi'a'j'n problem'o'j'n ĉiu'j'n kaŭz'as tiu'j se-oj,” deklar'is la Sorĉ'ist'o. “Se vi ne est'us Antaŭ'tim'ul'o, vi ne mal'trankvil'us.”
“Jen pli'a ‘se’,” respond'is la vir'in'o. “Ĉu ankaŭ vi est'as Antaŭ'tim'ul'o?”
“Tia mi far'iĝ'os se mi rest'os pli long'e ĉi tie,” kri'et'is la Sorĉ'ist'o nervoz'e.
“Pli'a ‘se’!” kri'is la vir'in'o.
Sed la Sorĉ'ist'o ne halt'is por kverel'i kun ŝi. Li dev'ig'is la Seg'ĉeval'o'n mal'supr'e'n'trot'i laŭ la mont'et'o, kaj li re'spir'is trankvil'e nur kiam ili est'is kilo'metr'o'j'n for de la vilaĝ'o.
Post silent'o'plen'a vetur'ad'o dum kelk'a temp'o Doroteo turn'is si'n al la vir'et'o kaj demand'is: “Ĉu se-oj ver'e kre'as Antaŭ'tim'ul'o'j'n?”
“Mi kred'as ke la se-oj part'e kulp'as,” li respond'is serioz'e. “Mal'saĝ'a'j tim'o'j, kaj si'n'ĝen'o'j pri mal'grav'aĵ'o'j, inter'miks'it'a'j kun ner vozeco kaj se-oj, rapid'e kre'as Antaŭ'tim'ul'o'n el iu ajn.”
Sekv'is nov'a long'a period'o da silent'o, ĉar la vetur'ant'o'j ĉiu'j pri'pens'is tiu'n deklar'o'n, kaj preskaŭ ĉiu'j decid'is ke ĝi nepr'e est'as ver'a.
La land'o tra kiu ili nun pas'is est'is ĉie purpur'kolor'a, purpur'o est'as la ĉef'kolor'o de la Gilikula Land'o; sed dum la Seg'ĉeval'o supr'e'n'ir'is mont'et'o'n ili trov'is ke ali'flank'e ĉio est'as riĉ'e flav'kolor'a.
“Aha!” kri'is la Kapitan'a General'o; “jen la Land'o de la Palp'brum'o'j. Ĝust'e nun ni trans'ir'as la lim'o'n.”
“Do ver'ŝajn'e ni pov'os lunĉ'i kun la Stan'a Lign'o'hak'ist'o,” anonc'is la Sorĉ'ist'o ĝoj'e.
“Ĉu ni dev'os lunĉ'manĝ'i stan'o'n?” demand'is Onkl'in'o Em.
“Ho, ne,” respond'is Doroteo. “Noĉjo Hak'ist'o sci'pov'as manĝ'ig'i viand'a'j'n hom'o'j'n, kaj li don'os al ni mult'a'j'n bon'aĵ'o'j'n por manĝ'i, ne tim'u pri tio. Mi jam antaŭ'e est'is en li'a kastel'o.”
“Ĉu Noĉjo Hak'ist'o est'as la nom'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o?” demand'is Onkl'o Henrik'o.
“Jes; jen unu el li'a'j nom'o'j,” respond'is la knab'in'et'o; “kaj ali'a nom'o li'a est'as ‘Imperi’estr'o de la Palp'brum'o'j.’ Li est'as la Reĝ'o de ĉi tiu land'o, sci'u, sed Ozma reg'as ĉiu'j'n land'o'j'n de Oz.”
“Ĉu la Stan'a Lign'o'hak'ist'o hav'as Antaŭ'tim'ul'o'j'n aŭ Galimati'an'o'j'n en si'a kastel'o?” demand'is Onkl'in'o Em mal'trankvil'e.
“Neniel,” dir'is Doroteo, tut'e cert'a. “Li loĝ'as en nov'a stan'a kastel'o, plen'plen'a de bel'aĵ'o'j.”
“Laŭ mi'a supoz'o ĝi rust'iĝ'us,” dir'is Onkl'o Henrik'o.
“Li hav'as mil'o'j'n da Palp'brum'o'j por polur'i ĝi'n por li,”
klar'ig'is la Sorĉ'ist'o. “Li'a popol'o am'as far'i ĉio'n ebl'a'n por si'a am'at'a Imperi'estr'o, do ne est'as eĉ er'et'o da rust'o sur la tut'a grand'a kastel'o.”
“Mi supoz'as ke ili ankaŭ polur'as si'a'n Imperi'estr'o'n,”
dir'is Onkl'in'o Em.
“Nu, antaŭ kelk'a temp'o li nikel'kovr'ig'is si'n,” la Sorĉ'ist'o respond'is; “do li bezon'as nur frot'polur'o'n de temp'o al temp'o. Li est'as la plej bril'a hom'o en la tut'a mond'o, kar'a Noĉjo Hak'ist'o, kaj la plej tener'kor'a.”
“Mi help'is trov'i li'n,” dir'is Doroteo, memor'ant'e. “Foj'e la Bird'o'tim'ig'il'o kaj mi trov'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n en la arb'ar'o, kaj li est'is plen'e rust'iĝ'int'a kaj tut'e ne pov'is mov'i si'n, ne dub'u pri tio. Sed ni ole'is li'a'j'n artik'o'j'n kaj bon'e glit'ig'is ili'n, kaj post tio li akompan'is ni'n por vizit'i la Sorĉ'ist'o'n en la Smerald'a Urb'o.”
“Ĉu tiu'okaz'e la Sorĉ'ist'o tim'ig'is vi'n?” demand'is Onkl'in'o Em.
“Li ne bon'e trakt'is ni'n, unu'e,” agnosk'is Doroteo; “ĉar li dev'ig'is ni'n for'ir'i kaj detru'i la Fi'a'n Sorĉ'ist'in'o'n. Sed post'e ni trov'is ke li est'as nur ĉarlatan'a sorĉ'ist'o kaj ni ne plu tim'is li'n.”
La Sorĉ'ist'o ĝem'is kaj aspekt'is iom hont'em'a.
“Kiam ni prov'as tromp'i ni ĉiam erar'as,” li dir'is. “Sed mi far'iĝ'as ver'a sorĉ'ist'o nun, kaj la magi'o de Glinda la Bon'a, kiu'n mi pen'as praktik'ad'i, neniam damaĝ'as.”
“Vi ĉiam est'is bon'a person'o,” deklar'is Doroteo, “eĉ kiam vi est'is mal'bon'a sorĉ'ist'o.”
“Li est'as bon'a sorĉ'ist'o nun,” asert'is Onkl'in'o Em, rigard'ant'e la vir'et'o'n admir'e. “Est'is ver'e mir'ig'e, kiel vi kresk'ig'is tiu'j'n tend'o'j'n el poŝ'tuk'o'j! Kaj ĉu li ne sorĉ'is la rad'o'j'n de la ĉar'eg'o tiel ke ili trov'is la voj'o'n?”
“La tut'a popol'o de Oz,” dir'is la Kapitan'a General'o, “mult'e fier'as pro si'a Sorĉ'ist'o. Foj'e li far'is sap'bobel'o'j'n kiu'j mir'ig'is la mond'o'n.”
La Sorĉ'ist'o ruĝ'iĝ'is pro tiu laŭd'o, tamen ĝi plaĉ'is al li.
Li ne plu aspekt'is mal'ĝoj'a, sed ŝajn'e li re'akir'is si'a'n kutim'a'n bon'humor'o'n.
En la land'o tra kiu ili nun vetur'is est'is mult'a'j dom'o'j de kultiv'ist'o'j, kaj flav'a gren'ar'o flirt'is en ĉiu'j kamp'o'j.
Mult'a'j el la Palp'brum'o'j est'is vid'ebl'a'j labor'ant'e en si'a'j kamp'o'j kaj la sovaĝ'a'j kaj ne'loĝ'at'a'j part'o'j de Oz jam est'is long'e mal'antaŭ'e.
Tiu'j Palp'brum'o'j aspekt'is feliĉ'a'j leĝer'kor'a'j hom'o'j, kaj ĉiu'j de'met'is si'a'j'n ĉap'o'j'n kaj profund'e riverenc'is dum la ruĝ'a ĉar'eg'o kun si'a'j vetur'ant'o'j pas'is.
Post ne'long'e ili vid'is i'o'n scintil'ad'i mult'e antaŭ ili.
“Vid'u!” kri'i Doroteo; “jen la Stan'a Kastel'o, Onkl'in'o Em!”
Kaj la Seg'ĉeval'o, sci'ant'e ke li'a'j pasaĝer'o'j fervor'as al'ven'i, ek'komenc'is tre rapid'e trot'ad'i kaj baldaŭ al'ven'ig'is ili'n.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o akcept'is la grup'o'n de Princ'in'o Doroteo tre graci'e kaj amik'em'e, tamen la knab'in'et'o decid'is ke nepr'e io ĝen'as ŝi'a'n mal'nov'a'n amik'o'n, ĉar li ne est'as gaj'a kiel kutim'e.
Sed unu'e ŝi dir'is neni'o'n pri tio, ĉar Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em preskaŭ bobel'is pro admir'ad'o pri la bel'a stan'a kastel'o kaj ĝi'a polur'it'a stan'a posed'ant'o. Do ŝi'a suspekt'o ke io mal'plaĉ'a okaz'is est'is dum kelk'a temp'o forges'it'a.
“Kie est'as la Bird'o'tim'ig'il'o?” ŝi demand'is, kiam ili ĉiu'j est'is konduk'it'a'j en la grand'a'n stan'a'n salon'o'n de la kastel'o, kaj la Seg'ĉeval'o est'is konduk'it'a al la stan'a stal'ar'o mal'antaŭ'e.
“Nu, ni'a mal'nov'a amik'o ĵus trans'loĝ'iĝ'is en si'a'n nov'a'n dom'eg'o'n,” klar'ig'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Neces'is long'a temp'o por konstru'i ĝi'n, kvankam mi'a'j Palp'brum'o'j kaj mult'a'j ali'a'j person'o'j el ĉiu'j part'o'j de la land'o okup'ad'is si'n pri'labor'ant'e ĝi'n. Fin'e, tamen, ĝi est'as komplet'a, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o ek'okup'is si'a'n nov'a'n dom'o'n antaŭ nur du tag'o'j.”
“Mi ne aŭd'is ke li vol'as propr'a'n hejm'o'n,” dir'is Doroteo. “Kial li ne loĝ'as kun Ozma en la Smerald'a Urb'o? Li far'is tio'n ĝis nun, sci'u, kaj mi supoz'is ke li est'as feliĉ'a tie.”
“Ŝajn'as,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “ke ni'a kar'a Bird'o'tim'ig'il'o ne pov'as kontent'i pri loĝ'ad'o en urb'o, ne'grav'e kiom bel'a'j est'as li'a'j ĉirkaŭ'aĵ'o'j. Origin'e li est'is kultiv'ist'o, ĉar li pas'ig'is si'a'n fru'a'n viv'o'n en maiz'kamp'o, kie li dev'is for'tim'ig'i korv'o'j'n.”
“Mi sci'as,” dir'is Doroteo, kap'jes'ant'e. “Mi trov'is li'n kaj lev'is li'n de li'a stang'o.”
“Do nun, post long'a loĝ'ad'o en la Smerald'a Urb'o, li'a em'o turn'iĝ'is de'nov'e al kamp'o'loĝ'ad'o,” daŭr'ig'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Li opini'as ke li ne pov'os est'i feliĉ'a sen propr'a'j kamp'o'j, do Ozma don'is al li iom da ter'o kaj ĉiu help'is li'n konstru'i si'a'n dom'eg'o'n, kaj nun li loĝ'as tie por ĉiam.”
“Kiu far'is la plan'o'j'n por li'a dom'o?” demand'is la Vil'ul'o.
“Mi kred'as ke Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kiu ankaŭ est'as kultiv'ist'o,” est'is la respond'o.
Ili nun invit'iĝ'is en'ir'i la stan'a'n manĝ'o'ĉambr'o'n kie'n la lunĉ'o'n oni al'port'is.
Onkl'in'o Em trov'is, kontent'e, ke la promes'o de Doroteo est'is pli ol plen'um'it'a; ĉar kvankam la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ne hav'is propr'a'n apetit'o'n, li respekt'is la apetit'o'j'n de si'a'j gast'o'j kaj cert'ig'is ke ili ĉiu'j abund'e manĝ'is.
Ili pas'ig'is la post'tag'mez'o'n vag'ant'e tra la bel'a'j ĝarden'o'j kaj teren'o'j de la palac'o. La trotuar'o'j est'is ĉiu'j pavim'it'a'j per stan'o, bril'e polur'it'a, kaj est'is stan'a'j fontan'o'j kaj stan'a'j statu'o'j tie kaj tie inter la arb'o'j. La flor'o'j est'is plej'part'e natur'a'j flor'o'j kaj kresk'is normal'e; sed ili'a gast'ig'ant'o montr'is al ili unu flor'bed'o'n pri kiu li precip'e fier'is.
“Kompren'u, ĉiu'j normal'a'j flor'o'j fad'as kaj mort'as post kelk'a temp'o,” li klar'ig'is, “do est'as sezon'o'j kiam la bel'a'j flor'o'j est'as mal'oft'a'j. Tial mi decid'is establ'i unu stan'a'n flor'bed'o'n kun nur stan'a'j flor'o'j, kaj mi'a'j labor'ist'o'j kre'is ili'n tre ne'kutim'e lert'e. Ĉi tie vi vid'as stan'a'j'n kameli'o'j'n, stan'a'j'n tig'et'o'j'n, stan'a'j'n kariofil'diant'o'j'n, stan'a'j'n papav'o'j'n kaj stan'a'j'n roz'alte'o'j'n kresk'i tiel natur'e kiel se ili est'us real'a'j.”
Efektiv'e, ili est'is bel'a vid'aĵ'o, kaj scintil'is sub la sun'lum'o kiel ŝpin'it'a arĝent'o.
“Ĉu ĉi tiu stan'a roz'alte'o ne ek'sem'as?” demand'is la Sorĉ'ist'o, klin'iĝ'ant'e super la flor'o'j.
“Nu, mi kred'as ke jes!” kri'et'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kvazaŭ surpriz'it'e. “Mi ne rimark'is tio'n antaŭ nun. Sed mi plant'os la stan'a'j'n sem'o'j'n kaj far'os nov'a'n bed'o'n da stan'a'j roz'alte'o'j.”
En unu angul'o de la ĝarden'o'j Noĉjo Hak'ist'o establ'is fiŝ'lag'et'o'n, en kiu ili vid'is naĝ'ad'i kaj distr'iĝ'ad'i mult'a'j'n bel'a'j'n stan'a'j'n fiŝ'o'j'n.
“Ĉu ili mord'us hok'o'j'n?” demand'is Onkl'in'o Em, sci'vol'em'e.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o aspekt'is ĉagren'it'a pro tiu demand'o.
“Sinjor'in'o,” dir'is li, “ĉu vi supoz'as ke mi permes'us ke iu kapt'u mi'a'j'n bel'a'j'n fiŝ'o'j'n, eĉ se ili sufiĉ'e mal'saĝ'us por mord'i hok'o'j'n? Neniel! Ĉiu kre'it'o est'as sekur'a kontraŭ damaĝ'o en mi'a regn'o, kaj mi akcept'us mort'ig'i mi'a'n amik'et'o'n Doroteon tiom volont'e kiom iu'n el mi'a'j stan'a'j fiŝ'o'j.”
“La Imperi'estr'o est'as tre bon'kor'a, sinjor'in'o,” klar'ig'is la Sorĉ'ist'o. “Se muŝ'o hazard'e ek'star'as sur li'a'n stan'a'n korp'o'n li ne mal'ĝentil'e for'bros'as ĝi'n, kiel ebl'e ag'as mult'a'j hom'o'j; li ĝentil'e pet'as ĝi'n trov'i ali'a'n halt'ej'o'n.”
“Kio'n far'as la muŝ'o tiu'okaz'e?” demand'is Onkl'in'o Em.
“Kutim'e ĝi pardon'pet'as kaj for'flug'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o solen'e. “Muŝ'o'j ŝat'as est'i traktat'a'j ĝentil'e sam'e kiel ali'a'j best'o'j, kaj ĉi tie en Oz ili kompren'as kio'n ni dir'as al ili, kaj kondut'as tre bel'e.”
“Nu,” dir'is Onkl'in'o Em, “la muŝ'o'j en Kansas, el kie mi ven'is, kompren'as nur bat'o'n. Neces'as bat'prem'i ili'n por bon'kondut'ig'i ili'n; kaj est'as sam'e pri ’skit'o'j. Ĉu vi hav'as ’skit'o'j'n en Oz?”
“Ni hav'as tre grand'a'j'n moskit'o'j'n ĉi tie, kiu'j kant'as bel'e kiel kant'o'bird'o'j,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Sed ili neniam mord'as aŭ ĝen'as ni'a'n popol'o'n, ĉar ili bon'e manĝ'as kaj est'as bon'e zorg'at'a'j. En vi'a land'o ili mord'as hom'o'j'n ĉar ili mal'sat'as—povr'ul'o'j!”
“Jes,” akord'is Onkl'in'o Em; “ili cert'e mal'sat'as. Kaj ne mult'e grav'as al ili kiu'j'n ili manĝ'as. Mi'n ĝoj'ig'as ke vi hav'as eduk'it'a'j'n ’skit'o'j'n en Oz.”
Tiu'vesper'e post la manĝ'o ili'n distr'is la Stan'a Kornet'a Band'o de la Imperi'estr'o, kiu lud'is por ili plur'a'j'n dolĉ'a'j'n melodi'o'j'n. Ankaŭ la Sorĉ'ist'o iom prestidigit'ad'is por distr'i la grup'o'n; post tio ili ĉiu'j ir'is al si'a'j komfort'a'j stan'a'j lit'ĉambr'o'j kaj dorm'is profund'e ĝis la maten'o.
Post la maten'manĝ'o Doroteo dir'is al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o: “Se vi dir'os al ni kiu'direkt'e'n ir'i ni vizit'os la Bird'o'tim'ig'il'o'n sur'voj'e hejm'e'n.”
“Mi akompan'os vi'n kaj montr'os al vi la voj'o'n,”
respond'is la Imperi'estr'o; “ĉar mi dev'as vetur'i hodiaŭ al la Smerald'a Urb'o.”
Li aspekt'is tiel mal'trankvil'a, dir'ant'e tio'n, ke la knab'in'et'o demand'is: “Ĉu ebl'e io okaz'is al Ozma, ĉu?”
Li gest'is ne'e per si'a stan'a kap'o.
“Ankoraŭ ne,” dir'is li; “sed mi tim'as ke ven'is la hor'o por dir'i al vi iom da tre mal'bon'a inform'o, amik'et'o.”
“Ho, kio est'as?” kri'is Doroteo.
“Ĉu vi memor'as la Reĝ'o'n de la Knomoj?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Mi tre bon'e memor'as li'n,” ŝi respond'is.
“La Reĝ'o de la Knomoj ne hav'as afabl'a'n kor'o'n,” dir'is la Imperi'estr'o mal'feliĉ'e, “kaj li'n okup'is fi'pens'o'j pri venĝ'o, ĉar foj'e ni venk'is li'n kaj liber'ig'is li'a'j'n sklav'o'j'n kaj vi for'pren'is li'a'n Magi'a'n Zon'o'n. Do li ordon'is ke li'a'j Knomoj fos'u long'a'n tunel'o'n sub la mort'ig'a dezert'o, tiel ke li pov'os marŝ'ig'i si'a'j'n arme'o'j'n rekt'e en la Smerald'a'n Urb'o'n. Ven'int'e tie'n li intenc'as detru'i ni'a'n bel'a'n land'o'n.”
Doroteon mult'e surpriz'is aŭd'i tio'n.
“Kiel Ozma sci'iĝ'is pri la tunel'o?” ŝi demand'is.
“Ŝi vid'is ĝi'n per si'a Magi'a Bild'o.”
“Kompren'ebl'e,” dir'is Doroteo; “kial mi ne diven'is tio'n? Kaj kio'n ŝi far'os?”
“Mi ne sci'as,” est'is la respond'o.
“Pu!” kri'is la Flav'a Kok'in'o. “Ni ne tim'as la Knomojn.
Se ni rul'os kelk'a'j'n ni'a'j'n ov'o'j'n en la tunel'o'n ili for'kur'os hejm'e'n kiel ebl'e plej rapid'e.”
“Nu, tio est'as tut'e ver'a!” kri'is Doroteo. “La Bird'o'tim'ig'il'o foj'e konker'is la tut'a'n arme'o'n de la Reĝ'o de la Knomoj per kelk'a'j ov'o'j de Vilĉinjo.”
“Sed vi ne kompren'as la tut'a'n aĉ'a'n komplot'o'n,”
daŭr'ig'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “La Reĝ'o de la Knomoj est'as lert'a, kaj li sci'as ke li'a'j Knomoj for'kur'us de ov'o'j; do li inter'konsent'is kun mult'a'j fi'ul'o'j ke ili help'u li'n.
Tiu'j fi'spirit'o'j ne tim'as ov'o'j'n aŭ i'o'n ali'a'n, kaj ili est'as tre potenc'a'j. Do la Reĝ'o de la Knomoj send'os ili'n unu'e tra la tunel'o'n, por konker'i kaj detru'i, kaj post'e la Knomoj sekv'os por akir'i si'a'n porci'o'n de la rab'aĵ'o'j kaj sklav'o'j.”
Ĉiu'j'n trem'et'ig'is aŭd'i tio'n, kaj ĉiu vizaĝ'o ek'hav'is mal'trankvil'a'n mien'o'n.
“Ĉu la tunel'o jam est'as fin'it'a?” demand'is Doroteo.
“Ozma send'is al mi mesaĝ'o'n hieraŭ ke la tunel'o est'as tut'e fin'it'a escept'e de mal'dik'a krust'o da ter'o ĉe la fin'o.
Kiam ni'a'j mal'amik'o'j tra'romp'os tiu'n krust'o'n ili est'os en la ĝarden'o'j de la reĝ'a palac'o, en la kor'o de la Smerald'a Urb'o. Mi propon'is arm'i ĉiu'j'n mi'a'j'n Palp'brum'o'j'n kaj marŝ'i help'i Ozman; sed ŝi dir'is ke ne.”
“Mi volont'e sci'us la kial'o'n,” dir'is Doroteo.
“Ŝi respond'is ke ĉiu'j loĝ'ant'o'j de Oz, kun'e, ne est'us sufiĉ'e fort'a'j por batal'i kaj venk'i la fi'fort'o'j'n de la Reĝ'o de la Knomoj. Tial ŝi tut'e rifuz'as batal'i.”
“Sed ili kapt'os kaj sklav'ig'os ni'n, kaj rab'os kaj ruin'ig'os la tut'a'n bel'a'n land'o'n!” kri'is la Sorĉ'ist'o, kiu'n mult'e mal'kviet'ig'is tiu deklar'o.
“Mi tim'as ke jes,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o mal'ĝoj'e.
“Kaj mi ankaŭ tim'as ke tiu'j kiu'j ne est'as fe'o'j, ekzempl'e la Sorĉ'ist'o, kaj Doroteo, kaj ŝi'a'j onkl'o kaj onkl'in'o, ankaŭ Tot'o kaj Vilĉinjo, est'os rapid'e mort'ig'it'a'j de la venk'int'o'j.”
“Kio est'os far'ebl'a?” demand'is Doroteo, iom trem'ant'e pro la pens'o pri tiu fi'sort'o.
“Neni'o est'as far'ebl'a!” mal'gaj'e respond'is la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j. “Sed ĉar Ozma rifuz'as mi'a'n arme'o'n mi mem ir'os al la Smerald'a Urb'o. Almenaŭ mi pov'os pere'i apud mi'a am'at'a Reg'ant'o.”
Tiu mir'ig'a inform'o mal'feliĉ'ig'is ĉiu'n kor'o'n kaj ĉiu'j nun fervor'is re'ir'i al la Smerald'a Urb'o kaj part'o'pren'i en la sort'o de Ozma. Do ili ek'vetur'is sen perd'i temp'o'n, kaj ĉar la voj'o konduk'is preter la nov'a'n dom'eg'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o ili decid'is mal'long'e halt'i tie kaj konsil'iĝ'i kun li.
“La Bird'o'tim'ig'il'o est'as ver'ŝajn'e la plej saĝ'a person'o en la tut'a Oz,” koment'is la Stan'a Lign'o'hak'il'o, kiam ili re'komenc'is si'a'n vetur'o'n. “Li'a cerb'o est'as grand'a kaj bon'eg'a, kaj oft'e li dir'is al mi afer'o'j'n kiu'j'n mi mem tut'e ne el'pens'us. Mi dev'as dir'i ke mi apog'as mi'n mult'e sur la cerb'o de la Bird'o'tim'ig'il'o dum ĉi tiu kriz'o.”
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o vetur'is sur la antaŭ'a benk'o de la ĉar'eg'o, kie Doroteo sid'is inter li kaj la Sorĉ'ist'o.
“Ĉu la Bird'o'tim'ig'il'o aŭd'is pri la problem'o de Ozma?”
demand'is la Kapitan'a General'o.
“Mi ne sci'as, sinjor'o,” est'is la respond'o.
“Kiam mi est'is ordinar'a soldat'o,” dir'is Ombi Ambi, “mi est'is bon'eg'a arme'o, kio'n mi plen'e pruv'is dum ni'a milit'o kontraŭ la Knomoj. Sed nun ne ekzist'as eĉ unu sol'a ordinar'a soldat'o en la arme'o, ek'de kiam Ozma nom'um'is mi'n la Kapitan'a General'o, do est'as neni'u kiu batal'os kaj defend'os ni'a'n bel'a'n Reg'ant'o'n.”
“Est'as ver'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “La nun'a arme'o konsist'as nur el oficir'o'j, kaj la task'o de oficir'o est'as ordon'i al la soldat'o'j ke ili batal'u. Ĉar ne est'as soldat'o'j ne pov'as est'i batal'ad'o.”
“Kompat'ind'a Ozma!” flustr'is Doroteo, kun larm'o'j en si'a'j dolĉ'a'j okul'o'j. “Est'as aĉ'e pens'i ke ŝi'a tut'a bel'a fe'land'o est'os detru'it'a. Mi demand'as al mi ĉu ebl'e ni pov'us eskap'i kaj re'ir'i al Kansas per la Magi'a Zon'o? Kaj ebl'e ni pov'us kun'pren'i Ozman kaj ni ĉiu'j labor'eg'us por akir'i mon'o'n por ŝi, tiel ke ŝi ne est'us eg'e sol'sent'a kaj mal'feliĉ'a pro la perd'o de si'a fe'land'o.”
“Ĉu vi kred'as ke est'us labor'o por mi en Kansas?”
demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Se vi est'as mal'plen'a, oni ebl'e uz'us vi'n en fabrik'o de lad'skatol'o'j,” propon'is Onkl'o Henrik'o. “Sed mi ne kompren'as kiel util'us vi'a labor'ad'o. Vi neniam manĝ'as aŭ dorm'as aŭ bezon'as nov'a'j'n vest'o'j'n.”
“Mi ne pens'is pri mi,” respond'is la Imperi'estr'o dign'e.
“Mi nur demand'is al mi ĉu ebl'e mi pov'us help'i sub'ten'i Doroteon kaj Ozman.”
Dum ili indulg'is si'n per tiu'j mal'feliĉ'a'j plan'o'j por la est'ont'ec'o ili sufiĉ'e vetur'is por pov'i vid'i la nov'a'n dom'eg'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj eĉ kvankam plen'a'j de zorg'o'j kaj mal'trankvil'o pri la baldaŭ'a sort'o de Oz, Doroteo ne pov'is ne sent'i mir'o'n pro la vid'aĵ'o.
La nov'a dom'o de la Bird'o'tim'ig'il'o hav'is form'o'n kiel de gigant'a spik'o de maiz'o. La vic'o'j de grajn'o'j est'is el solid'a or'o, kaj la verd'o sur kiu rekt'e star'is la spik'o est'is ar'o da scintil'ant'a'j smerald'o'j. Sur la plej'supr'o de la struktur'o star'is figur'o reprezent'ant'a la Bird'o'tim'ig'il'o'n mem, kaj sur li'a'j etend'it'a'j brak'o'j, kaj sur li'a kap'o, est'is plur'a'j korv'o'j ĉiz'it'a'j el ebon'o kaj kun rubi'a'j okul'o'j. Vi pov'os imag'i kiom grand'a est'is tiu spik'o de maiz'o kiam mi dir'os al vi ke unu'sol'a or'a grajn'o est'is fenestr'o, kiu sving'iĝ'is ekster'e'n sur ĉarnir'o'j, kaj vic'o de kvar grajn'o'j mal'ferm'iĝ'is kiel la antaŭ'a en'ir'ej'o. Intern'e est'is kvin etaĝ'o'j, ĉiu etaĝ'o est'is unu'sol'a ĉambr'o.
La ĝarden'o'j ĉirkaŭ la dom'eg'o konsist'is el maiz'kamp'o'j, kaj Doroteo agnosk'is ke la lok'o est'as ĉiu'rilat'e tre taŭg'a hejm'o por ŝi'a bon'a amik'o la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Li est'us tre feliĉ'a ĉi tie, tut'e cert'e,” ŝi dir'is, “se nur la Reĝ'o de la Knomoj las'us ni'n. Sed se Oz est'os detru'it'a kompren'ebl'e ankaŭ ĉi tiu lok'o detru'iĝ'os.”
“Jes,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “kaj ankaŭ mi'a bel'a stan'a kastel'o, pri kiu mi ĝoj'as kaj fier'as.”
“Ankaŭ la dom'o de Joĉjo Kukurb'o'kap'o pere'os,”
koment'is la Sorĉ'ist'o, “kaj la Atlet'a Kolegi'o de Profesor'o Ŝancel'insekt'o, kaj la reĝ'a palac'o de Ozma, kaj ĉiu'j ali'a'j ni'a'j bel'a'j konstru'aĵ'o'j.”
“Jes, Oz far'iĝ'os dezert'o kiam la Reĝ'o de la Knomoj fin'os ĝi'n,” ĝem'is Ombi Ambi.
La Bird'o'tim'ig'il'o el'ven'is renkont'i ili'n kaj el'kor'e bon'ven'ig'is ili'n.
“Mi aŭd'is ke vi decid'is loĝ'i por ĉiam en la Land'o Oz de nun,” li dir'is al Doroteo; “kaj tio ĝoj'ig'os mi'a'n kor'o'n, ĉar mi mult'e mal'am'is ni'a'j'n oft'a'j'n apart'iĝ'o'j'n. Sed kial vi ĉiu'j tio'n mal'gaj'as?”
“Ĉu vi aŭd'is la inform'o'n?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Neni'a'n inform'o'n mal'feliĉ'ig'a'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
Do Noĉjo Hak'ist'o rakont'is al si'a amik'o pri la tunel'o de la Reĝ'o de la Knomoj, kaj ke la fi'best'o'j de la Nord'o alianc'iĝ'is kun la sub'ter'a monark'o por konker'i kaj detru'i Oz'o'n. “Nu,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “cert'e aŭgur'as mal'bon'e por Oz kaj ni ĉiu'j. Sed mi kred'as ke est'as erar'e mal'trankvil'i pri io ankoraŭ ne okaz'int'a. Cert'e la hor'o por mal'feliĉ'i est'os kiam ni'a land'o jam est'os detru'it'a kaj ni'a popol'o sklav'ig'it'a. Do ni ne mank'ig'u al ni la mal'mult'a'j'n feliĉ'a'j'n hor'o'j'n rest'ont'a'j'n al ni.”
“Ha! Jen ver'a saĝ'ec'o,” deklar'is la Vil'ul'o aprob'e. “Kiam ni ver'e est'os mal'feliĉ'a'j ni bedaŭr'os tiu'j'n mal'mult'a'j'n hor'o'j'n rest'ont'a'j'n al ni, se ni ne plen'ĝu'os ili'n.”
“Malgraŭ'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “mi akompan'os vi'n al la Smerald'a Urb'o kaj propon'os serv'o'n al Ozma.”
“Ŝi dir'as ke ni pov'os far'i neni'o'n por kontraŭ'i ni'a'j'n mal'amik'o'j'n,” anonc'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Kaj sen'dub'e ŝi prav'as, sinjor'o,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Tamen ŝi bon'ven'ig'os ni'a'n simpati'o'n, kaj la dev'o de la amik'o'j de Ozma est'as star'i apud ŝi kiam ven'os la fin'a katastrof'o.”
Post tio li konduk'is ili'n en si'a'n kurioz'a'n dom'eg'o'n kaj montr'is al ili la bel'a'j'n ĉambr'o'j'n de ĉiu'j kvin etaĝ'o'j. La mal'supr'a ĉambr'o est'is grand'a akcept'o'hal'o, kun akordion'o en unu angul'o. Tiu'n instrument'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o, kiam sol'a, pov'is lud'i por distr'i si'n, ĉar li mult'e am'is muzik'o'n.
Sur la mur'o'j pend'is blank'a silk'o, sur kiu ar'o'j da nigr'a'j korv'o'j est'is brod'it'a'j per nigr'a'j diamant'o'j. Kelk'a'j el la seĝ'o'j hav'is la form'o'n de grand'a'j kor voj kaj est'is rembur'it'a'j per kusen'o'j el maiz'kolor'a silk'o.
La du'a etaĝ'o en'hav'is bel'a'n banked'o'ĉambr'o'n kie la Bird'o'tim'ig'il'o pov'is gast'ig'i si'a'j'n gast'o'j'n, kaj la tri supr'a'j etaĝ'o'j est'is lit'o'ĉambr'o'j grandioz'e mebl'it'a'j kaj ornam'it'a'j.
“El ĉi tiu'j ĉambr'o'j,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o fier'e, “oni pov'as bel'e vid'i la ĉirkaŭ'a'j'n maiz'kamp'o'j'n. La maiz'o kiu'n mi kultiv'as est'as ĉiam spik'o'plen'a. La spik'o'j est'as mi'a arme'o, ili ĉiu'j am'as Ozman do la regiment'o'j est'as reĝ'am'ant'o'j. Mi far'as mi'a'j'n ĉar'rad'o'j'n el la eks'spik'o'j, ĉar ili tiel far'iĝ'as spok'o'j. Oni ankaŭ pov'us muel'i la spik'o'j'n kaj far'i el ili spic'o'j'n. Kaj neni'u vid'aĵ'o est'as pli klar'a, ĉar kiam mi'a'j flav'a'j kamp'o'j bril'as, ili far'iĝ'as lamp'o'j.”
La vizit'ant'o'j iom'et'e manĝ'is kaj post'e hast'is re'komenc'i si'a'n vetur'o'n al la Smerald'a Urb'o. La Bird'o'tim'ig'il'o trov'is sid'ej'o'n en la ĉar'eg'o inter Ombi Ambi kaj la Vil'ul'o, kaj li'a pez'o ne mult'e pli'grand'ig'is la ŝarĝ'o'n ĉar li est'is plen'a nur de pajl'o.
“Rimark'u ke mi hav'as unu aven'kamp'o'n en mi'a bien'o,” li koment'is, dum ili for'vetur'is. “Aven'pajl'o est'as, laŭ mi'a trov'o, la plej bon'a pajl'o per kiu mi'n plen'ig'i kiam mi'a intern'o far'iĝ'as mosk'a aŭ mis'form'a.”
“Ĉu vi pov'as re'plen'ig'i vi'n sen help'o?” demand'is Onkl'in'o Em. “Mi supoz'us ke post la el'pren'o de la pajl'o rest'us nur vi'a'j vest'o'j.”
“Vi preskaŭ prav'as, sinjor'in'o,” li respond'is. “Mi'a'j serv'ist'o'j plen'ig'as mi'n laŭ mi'a direkt'ad'o. Ĉar mi'a kap'o, en kiu est'as bon'eg'a cerb'o, konsist'as el sak'o lig'it'a mal'supr'e. Mi'a vizaĝ'o est'as net'e pentr'it'a sur unu flank'o de la sak'o, kiel vi pov'as vid'i. Mi'a kap'o ne bezon'as re'plen'iĝ'i kiel mi'a korp'o, ĉar ĝi bezon'as nur ke oni re'freŝ'ig'u la farb'o'n de temp'o al temp'o.”
La dom'eg'o de la Bird'o'tim'ig'il'o ne est'is tre distanc'a de la kamp'o'j de Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kaj kiam Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em al'ven'is tie'n la kultiv'ej'o mult'e impon'is al ili. La kultiv'ej'o est'is unu'sol'a gigant'a kamp'o da kukurb'o'j, kaj kelk'a'j el la kukurb'o'j est'is gigant'a'j. En unu el ili, kiu est'is net'e el'ĉiz'it'a, Joĉjo mem loĝ'is, kaj li deklar'is ĝi'n tre komfort'a loĝ'ej'o. Li kultiv'is tiom da kukurb'o'j por pov'i ŝanĝ'i si'a'n kap'o'n tuj kiam ĝi far'iĝ'is ĉif'it'a aŭ baldaŭ putr'ont'a.
La kukurb'o'kap'a vir'o bon'ven'ig'is si'a'j'n vizit'ant'o'j'n ĝoj'e kaj propon'is al ili plur'a'j'n bon'gust'eg'a'j'n kukurb'a'j'n pasteĉ'o'j'n kiel manĝ'o'n.
“Mi mem ne manĝ'as kukurb'a'j'n pasteĉ'o'j'n, pro du kial'o'j,” li dir'is. “Unu est'as ke se mi manĝ'us kukurb'o'j'n mi iĝ'us kanibal'o, kaj la ali'a kial'o est'as ke mi neniam manĝ'as, ĉar mi ne est'as vak'a intern'e.”
“Tre bon'a'j kial'o'j,” konsent'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
Ili rakont'is al Joĉjo Kukurb'o'kap'o la inform'o'n pri la Reĝ'o de la Knomoj, kaj li decid'is akompan'i ili'n al la Smerald'a Urb'o por help'i konsol'i Ozman.
“Mi anticip'is loĝ'i ĉi tie komfort'e kaj facil'e dum mult'a'j jar'cent'o'j,” dir'is Joĉjo mal'gaj'e; “sed kompren'ebl'e se la Reĝ'o de la Knomoj detru'os ĉio'n en Oz ankaŭ mi detru'iĝ'os. Ver'e, ŝajn'as domaĝ'e, ĉu ne?”
Ili baldaŭ re'ek'vetur'is, kaj tiom rapid'e la Seg'ĉeval'o tir'is la ĉar'eg'o'n sur la glat'a'j voj'o'j ke antaŭ la krepusk'o ili jam ating'is la reĝ'a'n palac'o'n en la Smerald'a Urb'o kaj tiel ili'a vetur'o fin'iĝ'is.
OZMA est'is en si'a roz'ĝarden'o pluk'ant'e buked'o'n kiam la grup'o al'ven'is, kaj ŝi salut'is ĉiu'j'n si'a'j'n mal'nov'a'j'n kaj nov'a'j'n amik'o'j'n rid'et'ant'e kaj dolĉ'e kiel ĉiam.
La okul'o'j de Doroteo est'is plen'a'j de larm'o'j dum ŝi salut'is la bel'a'n Reg'ant'o'n de Oz, kaj ŝi flustr'is al ŝi: “Ho, Ozma, Ozma! Mi bedaŭr'eg'as.”
Ozma aspekt'is surpriz'it'a.
“Bedaŭr'as pri kio, Doroteo?” ŝi demand'is.
“Pro vi'a'j mult'a'j problem'o'j rilat'e la Reĝ'o'n de la Knomoj,” est'is la respond'o.
Ozma rid'is pro aŭtentik'a amuz'iĝ'o.
“Nu, tio tut'e ne ĝen'as mi'n, kar'a Princ'in'o,” ŝi respond'is. Post'e, ĉirkaŭ'rigard'ant'e la mal'gaj'a'j'n vizaĝ'o'j'n de si'a'j amik'o'j, ŝi plu'dir'is: “Ĉu vi ĉiu'j mal'trankvil'as pri tiu tunel'o?”
“Jes!” ili kri'is ĥor'e.
“Nu, ebl'e est'as pli grav'e ol mi supoz'is,” agnosk'is la bel'a Reg'ant'o; “sed mi ne mult'e pens'is pri la afer'o. Post la manĝ'o ni kun'renkont'iĝ'os kaj diskut'os ĝi'n.”
Do ili ir'is al si'a'j ĉambr'o'j kaj prepar'is si'n por la vesper'manĝ'o, kaj Doroteo vest'is si'n per si'a plej bel'a rob'o kaj sur'met'is si'a'n koron'et'o'n, ĉar ŝi pens'is ke ebl'e ĉi foj'e ŝi neniam de'nov'e aper'os kiel princ'in'o de Oz.
La Bird'o'tim'ig'il'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o ĉiu'j sid'is ĉe la manĝ'o'tabl'o, kvankam neni'u el ili kapabl'is manĝ'i. Kutim'e ili pli'vigl'ig'is la manĝ'o'n per si'a gaj'a konversaci'ad'o, sed ĉi'nokt'e ĉiu'j ŝajn'is strang'e silent'a'j kaj mal'kviet'a'j.
Tuj post la fin'o de la manĝ'o Ozma gvid'is la grup'o'n al si'a propr'a privat'a ĉambr'o en kiu pend'is la Magi'a Bild'o. Kiam ili jam sid'ig'is si'n, la Bird'o'tim'ig'il'o parol'is la unu'a: “Ĉu la tunel'o de la Reĝ'o de la Knomoj est'as fin'it'a, Ozma?” li demand'is.
“Ĝi komplet'iĝ'is hodiaŭ,” ŝi respond'is. “Ili konstru'is ĝi'n tuj sub la palac'a'j ĝarden'o'j, kaj ĝi fin'iĝ'as antaŭ la Mal'permes'it'a Font'o. Nur krust'o da ter'o apart'ig'as ni'a'j'n mal'amik'o'j'n de ni, kaj kiam ili marŝ'os ĉi tie'n ili facil'e tra'romp'os tiu'n krust'o'n kaj ek'atak'os ni'n.”
“Kiu help'os la Reĝ'o'n de la Knomoj?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“La Kapricloj, la Grumblemloj kaj la Fanfasmoj,” ŝi respond'is. “Mi rigard'is hodiaŭ per mi'a Magi'a Bild'o la mesaĝ'ist'o'j'n kiu'j'n la Reĝ'o de la Knomoj send'is al ĉiu'j tiu'j popol'o'j por vok'i ili'n kun'grup'iĝ'i en li'a'j grand'a'j kavern'o'j.”
“Ni vid'u kio'n ili far'as nun,” propon'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
Do Ozma dezir'is vid'i la kavern'o'n de la Reĝ'o de la Knomoj, kaj tuj la pejzaĝ'o fad'is de la Magi'a Bild'o kaj anstataŭ'is ĝi'n la scen'o tiu'moment'e okaz'ant'a en la juvel'o'plen'a kavern'o de Reĝ'o Rokato.
Sovaĝ'a kaj trem'ig'a scen'o front'is la ul'o'j'n de Oz.
Antaŭ la Reĝ'o de la Knomoj star'is la Ĉef'o de la Kapricloj kaj la Grand'a Galiputo de la Grumblemloj, kaj ili'n ĉirkaŭ'is ili'a'j plej lert'a'j general'o'j. Tre feroc'a'j kaj potenc'a'j ili aspekt'is, tiel ke eĉ la Reĝ'o de la Knomoj kaj General'o Guf, kiu star'is apud si'a mastr'o, aspekt'is iom tim'o'plen'a'j pro la ĉe'est'o de la alianc'an'o'j.
Nun ankoraŭ pli terur'a ul'o en'ir'is la kavern'o'n. Ĝi est'is la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a de la Fanfasmoj kaj li fier'e sid'iĝ'is sur la tron'o'n de Reĝ'o Rokato mem kaj postul'is la rajt'o'n gvid'i si'a'j'n fort'o'j'n tra la tunel'o'n antaŭ ĉiu'j ali'a'j. La Unu'a kaj Plej'antaŭ'a nun aper'is al ĉiu'j okul'o'j per si'a har'kovr'it'a haŭt'o kaj la urs'o'kap'o. Kia est'is li'a real'a form'o eĉ Rokato ne sci'is.
Tra la ark'o'j konduk'ant'a'j en la vast'a'n seri'o'n de kavern'o'j situ'ant'a'j preter la tron'o'ĉambr'o de Reĝ'o Rokato vid'ebl'is vic'o'j da vic'o'j de la invad'ant'o'j—mil'o'j da Fanfasmoj, Grumblemloj kaj Kapricloj star'ant'a'j en vic'o'j dum mal'antaŭ ili amas'is la mil'o'j da mil'o'j da soldat'o'j de la arme'o de General'o Guf'o mem de la Knomoj.
“Aŭskult'u!” flustr'is Ozma. “Mi kred'as ke ni pov'as aŭd'i kio'n ili dir'as.”
Do ili silent'is kaj aŭskult'is.
“Ĉu ĉio pret'as?” demand'is la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a arogant'e.
“La tunel'o fin'e est'as komplet'a,” respond'is General'o Guf.
“Kiom da temp'o ni bezon'os por marŝ'i al la Smerald'a Urb'o?” demand'is la Grand'a Galiputo de la Grumblemloj.
“Se ni ek'marŝ'os je la nokt'o'mez'o,” respond'is la Reĝ'o de la Knomoj, “ni ating'os la Smerald'a'n Urb'o'n je la maten'iĝ'o. Tiam, dum la tut'a popol'o de Oz dorm'as, ni kapt'os kaj sklav'ig'os ili'n. Post tio ni detru'os la urb'o'n mem kaj tra'marŝ'os la Land'o'n Oz, brul'ig'ant'e kaj detru'ant'e dum ni marŝ'os.”
“Bon'e!” kri'is la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a. “Kiam ni fin'os pri Oz ĝi est'os dezert'o. Ozma est'os mi'a sklav'o.”
“Ŝi est'os mi'a sklav'o!” kri'is la Grand'a Galiputo koler'e.
“Ni decid'os pri tio post'e,” dir'is Reĝ'o Rokato hast'e.
“Ni ne kverel'u nun, amik'o'j. Unu'e ni konker'u Oz'o'n, kaj post'e ni inter'divid'os la rab'aĵ'o'j'n kontent'ig'e.”
La Unu'a kaj Plej'antaŭ'a rid'et'is fi'e; sed li dir'is nur: “Mi kaj mi'a'j Fanfasmoj ir'os la unu'a'j, ĉar neni'o sur la ter'o pov'as rezist'i ni'a'n fort'o'n.”
Ili ĉiu'j konsent'is pri tio, sci'ant'e ke la Fanfasmoj est'as la plej potenc'a'j el la kombin'it'a'j fort'o'j. Reĝ'o Rokato nun invit'is ili'n part'o'pren'i en banked'o kiu'n li prepar'is, kie ili pov'os okup'i si'n per manĝ'ad'o kaj trink'ad'o ĝis la nokt'o'mez'o.
Ĉar ili jam vid'is kaj aŭd'is tiom de la komplot'o kiom ili vol'is aŭd'i, Ozma las'is si'a'n Magi'a'n Bild'o'n for'fad'i. Post tio ŝi turn'is si'n al si'a'j amik'o'j kaj dir'is: “Ni'a'j mal'amik'o'j est'os ĉi tie pli baldaŭ ol mi anticip'is.
Kio'n laŭ vi'a konsil'o mi far'u?”
“Nun est'as tro mal'fru'e kun'ven'ig'i ni'a'n popol'o'n,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o mal'gaj'e. “Se vi est'us permes'int'a ke mi arm'u kaj trejn'u mi'a'j'n Palp'brum'o'j'n ebl'e ni far'us bon'a'n batal'o'n kaj detru'us mult'a'j'n el ni'a'j mal'amik'o'j antaŭ ol ili konker'us ni'n.”
“Ankaŭ la Manĝtuloj bon'e batal'as,” dir'is Ombi Ambi; “kaj ankaŭ la Gilikuloj.”
“Sed mi ne vol'as batal'i,” deklar'is Ozma firm'e. “Neni'u rajt'as detru'i i'a'n viv'ant'o'n, ne'grav'e kiom fi'a ĝi est'as, nek damaĝ'i ĝi'n nek mal'feliĉ'ig'i ĝi'n. Mi rifuz'as batal'i—eĉ por sav'i mi'a'n regn'o'n.”
“La Reĝ'o de la Knomoj mal'pli etik'as,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Li intenc'as detru'i ni'n ĉiu'j'n kaj ruin'ig'i ni'a'n bel'a'n land'o'n.”
“Ke la Reĝ'o de la Knomoj intenc'as fi'ag'i ne prav'ig'as ke mi simil'e ag'u,” respond'is Ozma.
“Si'n'sav'o est'as la unu'a leĝ'o de la natur'o,” cit'is la Vil'ul'o.
“Est'as ver'e,” ŝi dir'is sen'hezit'e. “Mi prefer'us trov'i plan'o'n por sav'i ni'n sen batal'ad'o.”
Al ili tio ŝajn'is sen'esper'a task'o, sed kompren'ant'e ke Ozma firm'e decid'is ne batal'i, ili pen'is el'pens'i i'a'n rimed'o'n kiu ebl'ig'os eskap'i.
“Ĉu ni ne pov'us sub'aĉet'i ni'a'j'n mal'amik'o'j'n, don'ant'e al ili mult'a'j'n smerald'o'j'n kaj or'o'n?” demand'is Joĉjo Kukurb'o'kap'o.
“Ne, ĉar ili kred'as pov'i pren'i ĉio'n kio'n ni hav'as,”
respond'is la Reg'ant'o.
“Mi el'pens'is i'o'n,” dir'is Doroteo.
“Kio'n, kar'a?” demand'is Ozma.
“Ni uz'u la Magi'a'n Zon'o'n por dezir'i ni'n ĉiu'j'n en Kansas. Ni met'u kelk'a'j'n smerald'o'j'n en ni'a'j'n poŝ'o'j'n, kaj vend'u ili'n en Topeka tiel ke ni pov'os re'pag'i la hipotek'o'n je la kamp'o'j de Onkl'o Henrik'o. Post tio ni pov'os ĉiu'j kun'e viv'i kaj est'i feliĉ'a'j.”
“Lert'a ide'o!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Kansas est'as tre bon'a land'o. Mi vizit'is ĝi'n,” dir'is la Vil'ul'o.
“Tio ŝajn'as al mi bon'eg'a plan'o,” aprob'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Ne!” dir'is Ozma firm'e. “Neniam mi dizert'os mi'a'n popol'o'n kaj las'os al ĝi tiel kruel'a'n sort'o'n. Mi uz'os la Magi'a'n Zon'o'n por send'i vi'n ceter'a'j'n al Kansas, se vi vol'as, sed se mi'a am'at'a land'o est'as detru'ent'a kaj mi'a popol'o sklav'ig'end'a mi rest'os kaj part'o'pren'os en ili'a sort'o.”
“Tut'e ĝust'e,” asert'is la Bird'o'tim'ig'il'o ĝem'ant'e. “Mi rest'os kun vi.”
“Kaj ankaŭ mi,” deklar'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj la Vil'ul'o kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o si'a'vic'e. Tiktoko la mekanism'ul'o ankaŭ dir'is ke li intenc'as apog'i Ozman.
“Ĉar,” li dir'is, “mi tut'e ne util'us en Kansas.”
“Rilat'e al mi,” anonc'is Doroteo serioz'e, “se la Reg'ant'o de Oz dev'as ne dizert'i si'a'n popol'o'n, ankaŭ Princ'in'o de Oz ne rajt'as for'fuĝ'i. Mi akcept'as far'iĝ'i sklav'o kun vi ceter'a'j; do per la Magi'a Zon'o ni nur pov'os uz'i ĝi'n por re'send'i Onkl'o'n Henrik'o'n kaj Onkl'in'o'n Em al Kansas.”
“Jam dum mi'a tut'a viv'o mi est'as sklav'o,” respond'is Onkl'in'o Em rimark'ind'e gaj'e, “ankaŭ Henrik'o. Laŭ mi ni cert'e ne re'ir'os al Kansas. Mi prefer'as kun'sort'i kun vi.”
Ozma rid'et'is al ili ĉiu'j dank'em'e.
“Ne neces'as jam mal'esper'i,” ŝi dir'is. “Mi el'lit'iĝ'os fru'e morgaŭ maten'e kaj est'os ĉe la Mal'permes'it'a Font'o kiam la feroc'a'j batal'ist'o'j tra'romp'os la krust'o'n de ter'o. Mi parol'os al ili afabl'e kaj ebl'e ili tamen ne est'os ver'e fi'eg'a'j.”
“Kial oni nom'as ĝi'n la Mal'permes'it'a Font'o?”
demand'is Doroteo pens'em'e.
“Ĉu vi ne sci'as, kar'a?” respond'is Ozma surpriz'it'e.
“Ne,” dir'is Doroteo. “Kompren'ebl'e mi vid'as la font'o'n en la palac'a teren'o ek'de kiam mi unu'e ven'is al Oz; kaj mi leg'is la afiŝ'o'n kiu dir'as: ‘Al Ĉiu'j est'as Mal'permes'at'e Trink'i ĉe ĉi tiu Font'o.’ Sed mi neniam sci'is kial est'as mal'permes'o. La akv'o aspekt'as klar'a kaj scintil'ant'a kaj ĝi bobel'as en or'a basen'o konstant'e.”
“Tiu akv'o,” deklar'is Ozma serioz'e, “est'as la plej danĝer'a aĵ'o en la tut'a Land'o Oz. Ĝi est'as la Forges'ig'a Akv'o.”
“Kio'n tio signif'as?” demand'is Doroteo.
“Kiu trink'as el la Mal'permes'it'a Font'o tuj forges'as ĉio'n sci'it'a'n,” Ozma asert'is.
“Ne est'us mal'facil'a rimed'o por forges'i ni'a'j'n problem'o'j'n,” sugest'is Onk'o Henrik'o.
“Est'as ver'e; sed vi forges'us ĉio'n ali'a'n kaj far'iĝ'us sen'sci'a kiel beb'o,” respond'is Ozma.
“Ĉu ĝi frenez'ig'as?” demand'is Doroteo.
“Ne; ĝi nur forges'ig'as,” respond'is la knab'in'a Reg'ant'o.
“Laŭ'dir'e iam—antaŭ tre long'e—fi'reĝ'o reg'is Oz'o'n, kaj mult'e mizer'ig'is si'n kaj si'a'n tut'a'n popol'o'n. Do Glinda, la Bon'a Sorĉ'ist'in'o, met'is tiu'n font'o'n ĉi tie'n, kaj la Reĝ'o trink'is iom de ĝi'a akv'o kaj forges'is si'a'n fi'ec'o'n. Li'a mens'o far'iĝ'is sen'kulp'a kaj vak'a, kaj kiam li re'lern'is la viv'o'ver'o'j'n li lern'is nur bon'aĵ'o'j'n. Sed la popol'o memor'is kiom fi'a antaŭ'e est'is ili'a Reĝ'o kaj ankoraŭ tim'is li'n. Tial li dev'ig'is ili'n ĉiu'j trink'i iom de la Forges'ig'a Akv'o kaj forges'i ĉio'n sci'it'a'n, tiel ke ili far'iĝ'is simpl'a'j kaj sen'sci'a'j kiel ili'a Reĝ'o. Post tio ili ĉiu'j kun'saĝ'iĝ'is kaj ili'a saĝ'o est'is bon'a, tiel ke pac'o kaj feliĉ'o ek'reg'is en la land'o. Sed pro tim'o ke iu de'nov'e trink'os iom de la akv'o, kaj tuj forges'os ĉio'n lern'it'a'n, la Reĝ'o met'is tiu'n afiŝ'o'n sur la font'o'n, kie ĝi jam de mult'a'j jar'cent'o'j rest'as ankoraŭ nun.”
Ili ĉiu'j aŭskult'is zorg'e la rakont'o'n de Ozma, kaj kiam ŝi ĉes'is parol'i sekv'is long'a period'o da silent'o dum ĉiu'j pri'pens'is la kurioz'a'n magi'a'n fort'o'n de la Forges'ig'a akv'o.
Fin'e la pentr'it'a vizaĝ'o de la Bird'o'tim'ig'il'o ek'rid'et'is tiel ke la ŝtof'o etend'iĝ'is laŭ'ebl'e plej larĝ'e.
“Kiom dank'em'a mi est'as,” li dir'is, “ke mi hav'as tiel bon'e prepar'it'a'n cerb'o'n!”
“Mi don'is al vi la plej bon'a'n cerb'o'n kiu'n iam mi prepar'is,” deklar'is la Sorĉ'ist'o fier'e.
“Ver'e jes!” akord'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “kaj ĝi funkci'as tiel bon'eg'e ke ĝi trov'is rimed'o'n por sav'i Oz'o'n—por sav'i ni'n ĉiu'j'n!”
“Mi'n ĝoj'ig'as aŭd'i tio'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Neniam ni bezon'os sav'iĝ'o'n pli ol ĝust'e nun.”
“Ĉu vi vol'as dir'i ke vi pov'as sav'i ni'n de tiu'j fi'a'j Fanfasmoj kaj Grumblemloj kaj Kapricloj?” demand'is Doroteo fervor'e.
“Mi cert'as pri tio, kar'a,” asert'is la Bird'o'tim'ig'il'o, ankoraŭ afabl'e rid'et'ant'e.
“Dir'u al ni la kiel'o'n!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Ne nun,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Vi ĉiu'j en'lit'iĝ'u nun, kaj mi konsil'as ke vi forges'u vi'a'j'n problem'o'j'n sam'e komplet'e kiel se vi trink'us la Forges'ig'a'n Akv'o'n de la Mal'permes'it'a Font'o. Mi rest'os ĉi tie kaj parol'os nur al Ozma pri mi'a plan'o, sed se vi ĉiu'j est'os ĉe la Mal'permes'it'a Font'o je la maten'iĝ'o, vi vid'os kiel facil'e ni sav'os la regn'o'n kiam ni'a'j mal'amik'o'j tra'romp'os la krust'o'n de ter'o kaj ven'os el la tunel'o.”
Do ili for'ir'is kaj las'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n sol'a kun Ozma; sed Doroteo tut'e ne pov'is dorm'i dum la tut'a nokt'o.
“Li est'as nur Bird'o'tim'ig'il'o,” ŝi dir'is al si, “kaj mi ne est'as cert'a ke li'a prepar'it'a cerb'o est'as tiel lert'a kiel li kred'as.”
Sed ŝi sci'is ke se la plan'o de la Bird'o'tim'ig'il'o fiask'os ili ĉiu'j pere'os; do ŝi pen'is fid'i li'n.
La Reĝ'o de la Knomoj kaj li'a'j terur'a'j alianc'ul'o'j sid'is ĉe la banked'o'tabl'o ĝis la nokt'o'mez'o. Okaz'is mult'a kverel'ad'o inter la Grumblemloj kaj Fanfasmoj, kaj unu el la et'kap'a'j Kapricloj ek'koler'is je General'o Guf kaj sufok'is li'n ĝis li preskaŭ ĉes'is spir'ad'i. Tamen neni'u est'is grav'e vund'it'a, kaj la Reĝ'o de la Knomoj sent'is mult'a'n pli'leĝer'ec'o'n de la kor'o kiam la horloĝ'o son'ig'is la dek'du'a'n hor'o'n kaj ili ĉiu'j ek'salt'is kaj pren'is si'a'j'n arm'il'o'j'n.
“Aha!” kri'is la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a. “Nun ni konker'u la Land'o'n Oz!”
Li star'ig'is si'a'j'n Fanfasmojn laŭ batal'ord'o kaj je li'a ordon'o ili ek'marŝ'is en la tunel'o'n kaj komenc'is la long'a'n marŝ'o'n tra ĝi al la Smerald'a Urb'o. La Unu'a kaj Plej'antaŭ'a intenc'is pren'i por si ĉiu'j'n trezor'o'j'n de Oz; mort'ig'i ĉiu'j'n mort'ig'ebl'a'j'n kaj sklav'ig'i la ceter'o'n; detru'i kaj dezert'ig'i la tut'a'n land'o'n, kaj post'e konker'i kaj sklav'ig'i la Knomojn, la Grumblemlojn kaj la Kapriclojn.
Kaj li sci'is ke li'a fort'o sufiĉ'as por kapabl'ig'i li'n far'i ĉio'n ĉi facil'e.
Post'e marŝ'is en la tunel'o'n la arme'o de gigant'a'j Grumblemloj, kun si'a Grand'a Galiputo ĉe si'a kap'o. Ili est'is terur'ul'o'j, ver'e, kaj vol'eg'is ating'i Oz'o'n por komenc'i rab'i kaj detru'i. La Grand'a Galiputo iom'et'e tim'is la Unu'a'n kaj Plej'antaŭ'a'n, sed hav'is lert'a'n plan'o'n murd'i aŭ detru'i tiu'n potenc'ul'o'n kaj akir'i la riĉ'o'j'n de Oz por si.
Mal'mult'eg'e de la rab'aĵ'o'j ricev'os la Reĝ'o de la Knomoj, pens'is la Grand'a Galiputo.
La Ĉef'o de la Kapricloj nun marŝ'ig'is si'a'j'n fals'kap'a'j'n soldat'o'j'n en la tunel'o'n. En li'a fi'kap'et'o est'is komplot'o detru'i kaj la Unu'a'n kaj Plej'antaŭ'a'n kaj la Grand'a'n Galiputon. Li intenc'is las'i ke ili konker'u Oz'o'n, ĉar ili insist'is ir'i la unu'a'j; sed li post'e perfid'e detru'os ili'n, ankaŭ Reĝ'o'n Rokaton, kaj re'ten'os ĉiu'j'n sklav'o'j'n kaj trezor'o'n de la regn'o de Ozma por si.
Post la marŝ'ad'o de ĉiu'j li'a'j danĝer'a'j alianc'an'o'j en la tunel'o'n la Reĝ'o de la Knomoj kaj General'o Guf komenc'is sekv'i ili'n, ĉe la kap'o de kvin'dek mil Knomoj, ĉiu'j plen'e arm'it'a'j.
“Guf,” dir'is la Reĝ'o, “tiu'j ul'o'j antaŭ ni intenc'as fi'o'n.
Ili intenc'as akir'i ĉio'n por si kaj las'i neni'o'n por ni.”
“Mi sci'as,” respond'is la General'o; “sed ili ne est'as tiom lert'a'j kiom ili kred'as. Kiam vi hav'os la Magi'a'n Zon'o'n vi dev'os tuj dezir'i la Kapriclojn kaj Grumblemlojn kaj Fanfasmojn de'nov'e en si'a'j land'o'j—kaj la Zon'o nepr'e port'os ili'n tie'n.”
“Bon'e!” kri'is la Reĝ'o. “Bon'eg'a plan'o, Guf. Mi far'os tio'n. Dum ili konker'os Oz'o'n mi pren'os la Magi'a'n Zon'o'n, kaj post'e nur la Knomoj rest'os por rab'i la land'o'n.”
Do kompren'u ke pri nur unu afer'o ili ĉiu'j konsent'is— ke Oz est'as detru'end'a.
Plu kaj plu kaj plu la vast'a'j vic'o'j de invad'ant'o'j marŝ'is, plen'ig'ant'e la tunel'o'n de flank’-al-flank'o. Per regul'a tramp, tramp, ili antaŭ'e'n'ir'is, kaj ĉiu paŝ'o pli'proksim'ig'is ili'n al la bel'a Smerald'a Urb'o.
“Neni'o pov'os sav'i la Land'o'n Oz!” pens'is la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a, sulk'ant'e si'a'n frunt'o'n ĝis li'a urs'a vizaĝ'o est'is nigr'a kiel la tunel'o.
“La Smerald'a Urb'o est'as preskaŭ jam detru'it'a!”
murmur'is la Grand'a Galiputo, gest'ant'e feroc'e per si'a milit'o'klab'o.
“Post kelk'a'j hor'o'j Oz est'os dezert'o!” dir'is la Ĉef'o de la Kapricloj, fi'rid'ant'e.
“Mi'a kar'a Guf,” koment'is la Reĝ'o de la Knomoj al si'a General'o, “fin'e mi'a venĝ'o kontraŭ Ozma de Oz kaj ŝi'a popol'o plen'um'iĝ'os.”
“Vi prav'as!” deklar'is la General'o. “Ozma nepr'e pere'os.”
Kaj nun la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a, kiu est'is en la antaŭ'o kaj proksim'a al la Smerald'a Urb'o, komenc'is tus'ad'i kaj tern'ad'i.
“Ĉi tiu tunel'o est'as eg'e polv'a,” li grumbl'is koler'e. “Mi pun'os tiu'n Reĝ'o'n de la Knomoj ĉar li ne bala'ig'is ĝi'n.
Mi'a'j gorĝ'o kaj okul'o'j plen'iĝ'as per polv'o kaj mi soif'as kiel fiŝ'o!”
Ankaŭ la Grand'a Galiputo tus'ad'is, kaj li'a gorĝ'o est'is sek'eg'a.
“Kia polv'o'plen'a lok'o!” li kri'is. “Mi ĝoj'os kiam ni ating'os Oz'o'n kie ni pov'os trink'i.”
“Kiu hav'as akv'o'n?” demand'is la K apricla Ĉef'o, anhel'eg'ant'e kaj sufok'iĝ'ant'e. Sed neni'u el li'a'j sekv'ant'o'j port'is eĉ gut'o'n da akv'o, do li hast'is tra'ir'i la polv'o'plen'a'n tunel'o'n al la Land'o Oz.
“El kie ven'is ĉi tiom da polv'o?” demand'is General'o Guf, pen'eg'ant'e glut'i sed trov'ant'e ke li'a gorĝ'o est'as tiom sek'a ke li ne pov'as.
“Mi ne sci'as,” respond'is la Reĝ'o de la Knomoj. “Mi est'as en la tunel'o ĉiu'tag'e dum ĝi'a konstru'iĝ'o, sed ĝis nun mi neniam rimark'is polv'o'n.”
“Ni rapid'u!” kri'is la General'o. “Mi don'us du'on'o'n de la or'o en Oz por trink'o da akv'o.”
La polv'o pli kaj pli dik'iĝ'is, kaj la gorĝ'o'j kaj okul'o'j kaj naz'o'j de la invad'ant'o'j est'is plen'a'j de ĝi. Sed ne eĉ unu el ili halt'is aŭ retro'ir'is. Ili hast'is antaŭ'e'n pli feroc'e kaj venĝ'em'e ol antaŭ'e.
La Bird'o'tim'ig'il'o ne bezon'is dorm'o'n; nek la Stan'a Lign'o'hak'ist'o nek Tiktoko nek Joĉjo Kukurb'o'kap'o. Do ili ĉiu'j vag'is en la palac'a'j'n ĝarden'o'j'n kaj ek'star'is apud la scintil'ant'a akv'o de la Mal'permes'it'a Font'o ĝis la tag'iĝ'o.
Dum tiu temp'o ili indulg'is si'n per sporad'a konversaci'ad'o.
“Neni'o forges'ig'us al mi kio'n mi sci'as,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, gap'ant'e la font'o'n, “ĉar mi ne pov'as trink'i la Akv'o'n de Forges'o nek i'a'n ajn akv'o'n. Kaj mi'n ĝoj'ig'as tiu fakt'o, ĉar mi opini'as mi'a'n saĝ'ec'o'n ne'super'ebl'a.”
“Vi cer-te es-tas tre sa-ĝa,” konsent'is Tiktoto. “Ri-la-te al mi, mi nu-re ka-pab-las pen-si per mi-ka-nis-mo, do mi ne pre-ten-das sci-i ti-o-m ki-om vi.”
“Mi'a stan'a cerb'o est'as tre bril'a, sed neni'o'n pli mi pretend'as pri ĝi,” dir'is Noĉjo Hak'ist'o modest'e. “Tamen mi ne sopir'as est'i tre saĝ'a, ĉar mi rimark'is ke la plej feliĉ'a'j hom'o'j est'as tiu'j kiu'j ne las'as ke ili'a'j cerb'o'j sub'prem'u ili'n.”
“Mi'a neniam ĝen'as mi'n,” Joĉjo Kukurb'o'kap'o agnosk'is.
“Est'as mult'a'j sem'o'j de pens'ad'o en mi'a kap'o, sed ili ne facil'e ŝos'as. Mi ĝoj'as pro tio, ĉar se mi okup'us mi'a'j'n tag'o'j'n per pens'ad'o mi hav'us neniom da temp'o por io ali'a.”
Hav'ant'e tia'n gaj'a'n humor'o'n ili pas'ig'is la hor'o'j'n ĝis la unu'a'j or'a'j strek'et'o'j de krepusk'o ek'aper'is en la ĉiel'o.
Tiam Ozma ven'is al ili, freŝ'a kaj bel'a kiel ĉiam kaj sur'hav'ant'a unu el si'a'j plej bel'a'j rob'o'j.
“Ni'a'j mal'amik'o'j ankoraŭ ne al'ven'is,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, salut'int'e am'e la dolĉ'a'n knab'in'ec'a'n Reg'ant'o'n.
“Ili baldaŭ est'os ĉi tie,” ŝi dir'is, “ĉar mi ĵus rigard'et'is mi'a'n Magi'a'n Bild'o'n, kaj mi vid'is ili'n tus'ad'i kaj sufok'iĝ'i pro la polv'o en la tunel'o.”
“Ho, ĉu est'as polv'o en la tunel'o?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Jes; Ozma met'is ĝi'n tie'n per la Magi'a Zon'o,” klar'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o, hav'ant'e unu el si'a'j larĝ'a'j rid'et'o'j.
Post tio Doroteo ven'is al ili, kaj Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em tuj sekv'is ŝi'n. La okul'o'j de la knab'in'o est'is pez'a'j ĉar ŝi spert'is sen'dorm'a'n mal'trankvil'a'n nokt'o'n. Tot'o paŝ'ad'is apud ŝi, sed la humor'o de la hund'et'o est'is mult'e ne'alt'a. Vilĉinjo, kiu ĉiam lev'iĝ'is je la tag'iĝ'o, ne prokrast'is ven'i en la grup'o'n apud la font'o.
La Sorĉ'ist'o kaj la Vil'ul'o al'ven'is post tio, kaj baldaŭ post'e aper'is Ombi Ambi, vest'it'a per si'a plej bon'a uniform'o.
“Tie kuŝ'as la tunel'o,” dir'is Ozma, indik'ant'e part'o'n de la ter'o tuj antaŭ la Mal'permes'it'a Font'o, “kaj post kelk'a'j moment'o'j la fi'invad'ant'o'j tra'romp'os la ter'o'n kaj ek'svarm'os en la land'o. Ni ĉiu'j star'u ali'flank'e de la Font'o kaj rigard'u kio okaz'os.”
Tuj ili obe'is ŝi'a'n propon'o'n kaj mov'is si'n ĉirkaŭ la font'o'n de la Forges'ig'a Akv'o. Tie ili star'is silent'e kaj anticip'ant'e ĝis la preter'a ter'o ek'ced'is per subit'a bru'o kaj el'salt'is la potenc'a form'o de la Unu'a kaj Plej'antaŭ'a, sekv'at'e de ĉiu'j si'a'j terur'a'j batal'ist'o'j.
Dum la estr'o antaŭ'e'n'salt'is li'a'j bril'ant'a'j okul'o'j ek'vid'is la font'o'n kaj li kur'is al ĝi kaj trink'is fer vor'e la scintil'ant'a'n akv'o'n. Ankaŭ mult'a'j el la ali'a'j Fanfasmoj trink'is, por klar'ig'i si'a'j'n sek'a'j'n polv'o'plen'a'j'n gorĝ'o'j'n. Post tio ili ĉirkaŭ'star'is kaj rigard'is unu la ali'a'n per simpl'a'j mir'ant'a'j rid'et'o'j.
La Unu'a kaj Plej'antaŭ'a vid'is Ozman kaj ŝi'a'j'n kun'ul'o'j'n preter la font'o, sed anstataŭ pen'i kapt'i ŝi'n li nur gap'is ŝi'n per plaĉ'it'a admir'ad'o je ŝi'a bel'ec'o—ĉar li forges'is kie li est'as kaj kial li ven'is tie'n.
Jam la Grand'a Galiputo al'ven'is, kur'ant'e el la tunel'o kun raŭk'a kri'o de kun'miks'it'a'j koler'o kaj soif'o. Ankaŭ li vid'is la font'o'n kaj rapid'is trink'i ĝi'a'n mal'permes'it'a'n akv'o'n. La ali'a'j Grumblemloj ne mal'rapid'is imit'i li'n, kaj eĉ antaŭ ol ili fin'is si'a'n trink'ad'o'n la Ĉef'o de la Kapricloj kaj li'a sekv'ant'ar'o ven'is for'puŝ'i ili'n, dum ili ĉiu'j sen'escept'e de'ĵet'is si'a'j'n fals'kap'o'j'n por nul'ig'i si'a'n soif'o'n per la font'o.
Kiam la Reĝ'o de la Knomoj kaj General'o Guf al'ven'is ambaŭ ek'kur'is trink'i, sed la General'o est'is tiom frenez'a pro soif'o ke li frap'renvers'is si'a'n Reĝ'o'n, kaj dum Rokato kuŝ'is stern'it'e sur la ter'o la General'o trink'eg'is la Forges'ig'a'n Akv'o'n.
Tiu mal'ĝentil'a ag'o de li'a General'o tiom koler'ig'is la Reĝ'o'n de la Knomoj ke dum'moment'e li forges'is si'a'n soif'o'n kaj star'iĝ'is por fi'gap'i la grup'o'n de terur'a'j batal'ist'o'j kiu'j'n li kun'ven'ig'is por help'i li'n. Li vid'is ankaŭ Ozman kaj ŝi'a'j'n kun'ul'o'j'n kaj el'kri'is: “Kial vi ne kapt'as ili'n? Kial vi ne konker'as Oz'o'n, idiot'o'j? Kial vi star'as tie kvazaŭ stult'ul'ar'o?”
Sed la grand'a'j batal'ist'o'j jam far'iĝ'is kvazaŭ infan'o'j. Ili jam forges'is si'a'n mal'amik'ec'o'n kontraŭ Ozma kaj kontraŭ Oz. Ili eĉ forges'is kiu'j ili mem est'as, kaj kial ili est'as en ĉi tiu ne'kon'at'a bel'a land'o. Rilat'e al la Reĝ'o de la Knomoj, ili ne re'kon'is li'n, kaj demand'is al si kiu li est'as.
La sun'o lev'iĝ'is kaj send'is si'a'n inund'o'n da arĝent'a'j radi'o'j por lum'ig'i la vizaĝ'o'j'n de la invad'ant'o'j. La frunt'o'sulk'o'j kaj fi'rigard'o'j jam mank'is. Eĉ la plej monstr'a'j ul'o'j star'ant'a'j tie rid'et'is sen'kulp'e kaj aspekt'is leĝer'kor'a'j kaj kontent'a'j est'i simpl'e viv'a'j.
Ne tia est'is Rokato, la Reĝ'o de la Knomoj. Li ne trink'is akv'o'n el la Mal'permes'it'a Font'o kaj li'a tut'a antaŭ'a koler'eg'o kontraŭ Ozma kaj Doroteo nun ard'ig'is li'n feroc'e kiel antaŭ'e. La vid'o de General'o Guf babil'ant'a kvazaŭ feliĉ'a infan'o kaj lud'ant'a per si'a'j man'o'j en la frid'et'a'j akv'o'j de la font'o mir'ig'is kaj furioz'ig'is Ruĝ'a'n Rokaton.
Vid'ant'e ke li'a'j terur'a'j alianc'an'o'j kaj li'a propr'a General'o rifuz'as ag'i, la Reĝ'o de la Knomoj turn'is si'n por ordon'i si'a'n grand'a'n arme'o'n de Knomoj antaŭ'e'n'ir'i el la tunel'o kaj kapt'i la sen'help'a'j'n Ozan'o'j'n.
Sed la Bird'o'tim'ig'il'o suspekt'is ke tio est'as en la mens'o de la Reĝ'o kaj li parol'is al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. Kun'e ili kur'is kontraŭ Rokaton kaj ek'kapt'is li'n kaj ĵet'is li'n en la grand'a'n basen'o'n de la font'o.
La korp'o de la Reĝ'o de la Knomoj est'is rond'a kiel pilk'o, kaj ĝi balanc'et'is en la Forges'ig'a Akv'o dum li el'ŝpruc'is akv'o'n kaj kri'eg'is pro tim'o ke li dron'os. Kaj dum li el'kri'is li'a buŝ'o plen'iĝ'is per akv'o, kiu flu'is en li'a'n gorĝ'o'n, tiel ke tuj li forges'is ĉio'n kio'n li antaŭ'e sci'is sam'komplet'e kiel ĉiu'j ali'a'j invad'int'o'j.
Ozma kaj Doroteo ne pov'is ne rid'i vid'ant'e si'a'j'n tim'eg'at'a'j'n mal'amik'o'j'n far'iĝ'i sen'danĝer'a'j kiel beb'o'j. Nun ne est'is danĝer'o ke Oz detru'iĝ'os. La sol'a rest'ant'a demand'o est'is kiel for'ig'i la ar'eg'o'n da invad'int'o'j.
La Vil'ul'o afabl'e el'tir'is la Reĝ'o'n de la Knomoj el la font'o kaj met'is li'n sur li'a'j'n mal'dik'a'j'n krur'o'j'n. Rokato gut'ad'is akv'o'n, sed li babil'is kaj rid'is kaj vol'is pli trink'i la akv'o'n. Neni'a pens'o pri damaĝ'ad'o est'is nun en li'a mens'o.
Antaŭ ol for'ir'i el la tunel'o li ordon'is al si'a'j kvin'dek mil Knomoj rest'i tie ĝis li ordon'os ke ili antaŭ'e'n'ir'u, ĉar li vol'is ke li'a'j alianc'an'o'j hav'u oportun'o'n konker'i Oz'o'n antaŭ ol li aper'os kun si'a propr'a arme'o. Ozma ne vol'is ke ĉiu'j tiu'j Knomoj super'kur u ŝi'a'n land'o'n, do ŝi antaŭ'e'n'ir'is al Reĝ'o Rokato kaj pren'int'e li'a'n man'o'n per si'a man'o ŝi dir'is mild'a'manier'e: “Kiu vi est'as? Kiel vi nom'iĝ'as?”
“Mi ne sci'as,” li respond'is, rid'et'ant'e al ŝi. “Kiu vi est'as, mi'a kar'a?”
“Mi nom'iĝ'as Ozma,” ŝi dir'is; “kaj vi nom'iĝ'as Rokato.”
“Ho, ĉu?” li respond'is, aspekt'ant'e plaĉ'it'a.
“Jes; vi est'as Reĝ'o de la Knomoj,” ŝi dir'is.
“Ha; kaj kio est'as la Knomoj?” respond'is la Reĝ'o, kvazaŭ perpleks'a.
“Ili est'as sub'ter'a'j kobold'o'j, kaj tiu tunel'o tie est'as plen'a de ili,” ŝi respond'is. “Vi posed'as bel'a'n kavern'o'n ĉe la ali'a ekstrem'o de la tunel'o, do vi dev'os ir'i al vi'a'j Knomoj kaj dir'i ‘Marŝ'u hejm'e'n!’ Post'e sekv'u ili'n kaj post iom da temp'o vi ating'os la bel'a'n kavern'o'n kie vi loĝ'as.”
La Reĝ'o de la Knomoj mult'e ĝoj'is aŭd'ant'e tio'n, ĉar li ja forges'is ke li posed'as kavern'o'n. Do li ir'is al la tunel'o kaj dir'is al si'a arme'o: “Marŝ'u hejm'e'n!” Tuj la Knomoj turn'is si'n kaj re'marŝ'is tra la tunel'o, kaj la Reĝ'o sekv'is ili'n, ĝoj'e rid'ant'e pro si'a trov'o ke ili tiel volont'e obe'as li'a'j'n ordon'o'j'n.
La Sorĉ'ist'o ir'is al General'o Guf, kiu pen'is kalkul'i si'a'j'n fingr'o'j'n, kaj ordon'is ke li sekv'u la Reĝ'o'n de la Knomoj, kiu est'as li'a mastr'o. Guf humil'e obe'is, kaj tiel ĉiu'j Knomoj for'las'is la Land'o'n Oz por ĉiam.
Sed rest'is ankoraŭ la Fanfasmoj kaj Kapricloj kaj Grumblemloj ĉirkaŭ'star'ant'a'j en grup'o'j, kaj tiom mult'a'j ili est'is ke ili plen'ig'is la ĝarden'o'j'n kaj tret'is la flor'o'j'n ĉar ili ne sci'is ke la mal'fortik'a'j plant'o'j est'os damaĝ'at'a'j de ili'a'j mal'lert'a'j pied'o'j. Sed ĉiu'ali'rilat'e ili est'is plen'e sen'danĝer'a'j kaj kun'e lud'is kvazaŭ infan'o'j aŭ rigard'ad'is plezur'o'plen'e la bel'a'j'n vid'aĵ'o'j'n de la reĝ'a'j ĝarden'o'j.
Konsult'int'e la Bird'o'tim'ig'il'o'n Ozma send'is Ombin Ambin al la palac'o por al'port'i la Magi'a'n Zon'o'n, kaj kiam la Kapitan'a General'o re'ven'is kun ĝi la Reg'ant'o de Oz tuj lig'is la valor'eg'a'n Zon'o'n ĉirkaŭ si'a'n tali'o'n.
“Mi dezir'as ke ĉiu'j tiu'j strang'ul'o'j—la Kapricloj kaj la Grumblemloj kaj la Fanfasmoj—de'nov'e est'u sekur'a'j en si'a'j propr'a'j hejm'o'j!” ŝi dir'is.
Ĉio okaz'os dum moment'et'o, ĉar kompren'ebl'e la dezir'o dir'it'a tuj plen'um'iĝ'is.
La tut'a ar'eg'o de invad'int'o'j nun for'est'is, kaj nur la tret'it'a herb'o indik'is ke iam ili est'is en la Land'o Oz.
“Tio est'is pli bon'a ol batal'ad'o,” dir'is Ozma, kiam ĉiu'j ni'a'j amik'o'j kun'est'is en la palac'o post la ekscit'a'j event'o'j de la maten'o; kaj ĉiu el ili akord'is kun ŝi.
“Neni'u sufer'is,” dir'is la Sorĉ'ist'o gaj'e.
“Kaj neni'u damaĝ'is ni'n,” al'don'is Onkl'in'o Em.
“Sed, plej bon'e est'as,” dir'is Doroteo, “ke la fi'ul'o'j ĉiu'j forges'is si'a'n fi'ec'o'n, kaj neniam de'nov'e vol'os damaĝ'i iu'n ajn.”
“Est'as ver'e, Princ'in'o,” deklar'is la Vil'ul'o. “Ŝajn'as al mi ke la re'form'o de ĉiu'j tiu'j fi'ul'o'j est'as pli grav'a ol la sav'iĝ'o de Oz.”
“Tamen,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “mi ĝoj'as pro la sav'iĝ'o de Oz. Nun mi pov'os re'ir'i al mi'a nov'a dom'eg'o kaj viv'i ĝoj'o'plen'e.”
“Kaj mi'n ĝoj'ig'as kaj dank'em'ig'as ke mi'a kukurb'o'kultiv'ej'o est'as sekur'a,” dir'is Joĉjo.
“Rilat'e al mi,” plu'dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “mi ne pov'as esprim'i sufiĉ'e mi'a'n ĝoj'o'n ke mi'a bel'a stan'a kastel'o ne est'as detru'ot'a de fi'mal'amik'o'j.”
“Ta-men,” dir'is Tiktoko, “a-li-aj mal-ami-ko'j eb-le ve- n'os al Oz i-u-n ta-go-n.”
“Kial vi permes'as ke vi'a mekanism'a cerb'o inter'romp'u ni'a'n ĝoj'o'n?” demand'is Ombi Ambi, sulk'ant'e la frunt'o'n kontraŭ la mekanism'ul'o.
“Mi di-ras ti-o-n por ki-o es-tas stre-ĉi-ta mi-aj ri-sor- toj,” respond'is Tiktoko.
“Kaj vi prav'as,” deklar'is Ozma. “Mi pri'pens'ad'is tiu'n ide'o'n mem, kaj ŝajn'as al mi ke est'as ver'e tro mult'a'j metod'o'j uz'at'a'j de hom'o'j por ating'i la Land'o'n Oz. Iam ni supoz'is ke la mort'ig'a dezert'o kiu ĉirkaŭ'as ni'n sufiĉ'e protekt'as; sed ne plu est'as tiel. La Sorĉ'ist'o kaj Doroteo ambaŭ ven'is ĉi tie'n tra la aer'o, kaj oni dir'is al mi ke la ter'ul'o'j invent'is aer'ŝip'o'j'n kapabl'a'j'n flug'i kie'n ajn ili vol'as.”
“Nu, kelk'foj'e sukces'e kaj kelk'foj'e ne,” asert'is Doroteo.
“Sed pov'as est'i ke iam la aer'ŝip'o'j far'iĝ'os problem'o'j por ni,” plu'dir'is Ozma, “ĉar se la ter'ul'o'j lern'os manipul'i ili'n, sur ni'n ŝut'iĝ'os vizit'ant'o'j kiu'j ruin'ig'os ni'a'n bel'a'n for'a'n fe'land'o'n.”
“Est'as tut'e ver'e,” akord'is la Sorĉ'ist'o.
“Kaj la dezert'o ankaŭ mal'sukces'as protekt'i ni'n ali'manier'e,” Ozma daŭr'ig'is pens'o'plen'e. “Joĉjo Far'u foj'e far'is sabl'o'boat'o'n kiu vel'is trans ĝi'n, kaj la Reĝ'o de la Knomoj far'is tunel'o'n sub ĝi. Do mi opini'as ke io est'as far'end'a por de'tranĉ'i ni'n plen'e de la ceter'a mond'o, tiel ke neni'u est'ont'e pov'os trud'i si'n al ni.”
“Kiel vi far'os tio'n?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Mi ne sci'as; sed mi est'as cert'a ke iel ebl'os. Morgaŭ mi vetur'os al la kastel'o de Glinda la Bon'a por pet'i ŝi'a'n konsil'o'n.”
“Ĉu mi rajt'os kun'ir'i?” demand'is Doroteo fervor'e.
“Kompren'ebl'e, mi'a kar'a Princ'in'o; kaj ankaŭ mi invit'as ĉiu'n el ni'a'j amik'o'j ĉi tie kiu vol'os entrepren'i la vetur'o'n.”
Ili ĉiu'j deklar'is ke ili vol'as akompan'i si'a'n knab'in'a'n Reg'ant'o'n, ĉar ĉi tiu ver'e est'os grav'a misi'o, ĉar la est'ont'ec'o de la Land'o Oz mult'rilat'e de'pend'os de ĝi. Do Ozma ordon'is al si'a'j serv'ist'o'j ke ili prepar'u la vetur'o'n morgaŭ'a'n.
Tiu'n tag'o'n ŝi rigard'is si'a'n Magi'a'n Bild'o'n, kaj kiam ĝi montr'is al ŝi ke ĉiu'j Knomoj jam re'ven'is al si'a'j sub'ter'a'j kavern'o'j, Ozma uz'is la Magi'a'n Zon'o'n por plen'ig'i la tunel'o'n, tiel ke la ter'o sub la dezert'o'sabl'o far'iĝ'is solid'a kiel antaŭ ol la Knomoj komenc'is fos'i.
Fru'e la sekv'a'n maten'o'n gaj'a kavalkad'o ek'ir'is vizit'i la fam'a'n Sorĉ'ist'in'o'n Glinda la Bon'a. Ozma kaj Doroteo vetur'is en ĉar'eg'o tir'at'a de la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o, dum la Seg'ĉeval'o tir'is la ruĝ'a'n ĉar'eg'o'n en kiu vetur'is la ceter'a'j grup'an'o'j.
Kun leĝer'a'j kor'o'j kaj sen zorg'o'j ili vetur'is gaj'e tra la bel'a kaj fascin'a Land'o Oz, kaj bon'temp'e ili ating'is la impon'a'n kastel'o'n en kiu loĝ'as la Sorĉ'ist'in'o.
Glinda sci'is ke ili ven'as.
“Mi leg'is pri vi en mi'a Magi'a Libr'o,” ŝi dir'is, salut'ant'e ili'n graci'e.
“Kia est'as vi'a Magi'a Libr'o?” demand'is Onkl'in'o Em sci'vol'e.
“Ĝi est'as kronik'o pri ĉio okaz'ant'a,” respond'is la Sorĉ'ist'in'o. “Tuj kiam okaz'as event'o, ie ajn en la mond'o, ĝi tuj trov'iĝ'as pres'it'a en mi'a Magi'a Libr'o. Do kiam mi leg'as ĝi'a'j'n paĝ'o'j'n mi bon'e inform'iĝ'as.”
“Ĉu ĝi inform'is vi'n ke ni'a'j mal'amik'o'j trink'is la Forges’gan Akv'o'n?” demand'is Doroteo.
“Jes, mi'a kar'a; ĝi plen'e rakont'is pri tio. Ankaŭ ĝi dir'is al mi ke vi ĉiu'j ven'as al mi'a kastel'o, kaj la kial'o'n.”
“Do,” dir'is Ozma, “mi supoz'as ke vi sci'as kio est'as en mi'a mens'o, kaj ke mi serĉ'as rimed'o'n por ne'ebl'ig'i ke iu en la est'ont'ec'o trov'os la Land'o'n Oz.”
“Jes; mi sci'as tio'n. Kaj dum vi vetur'is mi el'pens'is metod'o'n plen'um'i vi'a'n dezir'o'n. Ĉar ŝajn'as al mi est'i ne'saĝ'e permes'i ke tro da ekster'ul'o'j ven'u ĉi tie'n. Doroteo, kun si'a'j onkl'o kaj onkl'in'o, nun re'ven'is por loĝ'i en Oz por ĉiam, kaj ne ekzist'as kial'o por ke ni las'u mal'ferm'a'n voj'o'n por ke ali'a'j uz'u ĝi'n por vetur'i ne'invit'it'e al ni'a fe'land'o. Ni ne'ebl'ig'u ke iu ajn iam komunik'os iu'manier'e kun ni, ek'de nun. Tiel ni pov'os viv'i pac'e kaj kontent'e.”
“Vi'a konsil'o est'as saĝ'a,” respond'is Ozma. “Mi dank'as vi'n, Glinda, pro vi'a promes'o help'i mi'n.”
“Sed kiel vi far'os tio'n?” demand'is Doroteo. “Kiel vi mal'ebl'ig'os ke iu iam trov'os Oz'o'n?”
“Kaŭz'ant'e ke ni'a land'o est'u ne'vid'ebl'a por ĉiu'j okul'o'j escept'e de ni'a'j,” respond'is la Sorĉ'ist'in'o rid'et'ant'e. “Mi sci'as sorĉ'o'n sufiĉ'e potenc'a'n por plen'um'i tiu mir'ind'a'n ag'o'n, kaj nun, avert'it'e pri ni'a danĝer'o far'e de la invad'int'a Reĝ'o de la Knomoj, mi opini'as ke ni nepr'e ne hezit'u apart'ig'i ni'n por ĉiam de la tut'a ceter'a mond'o.”
“Mi akord'as kun vi,” dir'is la Reg'ant'o de Oz.
“Ĉu ni ne spert'os diferenc'o'n?” demand'is Doroteo dub'em'e.
“Ne, mi'a kar'a,” Glinda respond'is kuraĝ'ig'e. “Ni ankoraŭ pov'os vid'i unu la ali'a'n kaj ĉio'n en la Land'o Oz.
Tut'e ne efik'os al ni; sed hom'o'j flug'ant'a'j tra la aer'o super ni'a land'o mal'supr'e'n rigard'os kaj tut'e neni'o'n vid'os.
Hom'o'j ven'int'a'j al la rand'o de la dezert'o, aŭ pen'ant'a'j trans'ir'i ĝi'n, tut'e ne ek'vid'os Oz'o'n, nek sci'os kiu'direkt'e ĝi est'as. Neni'u de'nov'e prov'os tunel'i al ni ĉar ni ne est'os vid'ebl'a'j do ne trov'ebl'a'j. Ali'vort'e, la Land'o Oz plen'e mal'aper'os el la sci'o de la ceter'a mond'o.”
“Est'os bon'e,” dir'is Doroteo feliĉ'e. “Ne'vid'ebl'ig'u Oz'o'n tuj kiam vi vol'os, laŭ mi.”
“Ĝi jam est'as ne'vid'ebl'a,” Glinda deklar'is. “Mi sci'is la vol'o'n de Ozma, kaj far'is la Magi'a'n Sorĉ'o'n antaŭ ol vi al'ven'is.”
Ozma ek'pren'is man'o'n de la Sorĉ'ist'in'o kaj prem'is ĝi'n dank'e.
“Dank'o'n!” ŝi dir'is.
La verk'int'o de ĉi tiu'j rakont'o'j pri Oz ricev'is mal'grand'a'n not'o'n de Princ'in'o Doroteo de Oz kiu, kelk'a'temp'e, iom mal'kontent'ig'is li'n. La not'o est'is skrib'it'a sur larĝ'a blank'a plum'o de cikoni'o kaj ĝi dir'is: “Vi neniam aŭd'os pli pri Oz, ĉar nun ni est'as for'tranĉ'it'a'j por ĉiam dis'de la ceter'a mond'o. Sed Tot'o kaj mi ĉiam am'os vi'n kaj ĉiu'j'n ali'a'j'n infan'o'j'n kiu'j ni'n am'as.
Ŝajn'is domaĝ'e al mi, unu'e, ĉar Oz est'as tre interes'a fe'land'o. Tamen ni ne rajt'as lament'i, ĉar ni ek'kon'is sufiĉ'e de la histori'o de la Land'o Oz por plen'ig'i ses libr'o'j'n, kaj de ĝi'a'j kurioz'a'j ul'o'j kaj strang'a'j aventur'o'j ni pov'is lern'i mult'a'j'n util'a'j'n kaj distr'a'j'n afer'o'j'n.
Do bon'a'n sort'o'n al mal'grand'a Doroteo kaj ŝi'a'j kompan'o'j. Ili viv'u long'e en si'a ne'vid'ebl'a land'o kaj est'u tre feliĉ'a'j!